Dr. Qasim Ali Shahriar

05/11/2025

Which bone is this?
1) Sacrum 2) Hip 3) Coccyx 4) Femur
Comment bellow! 👇

02/11/2025

ادرار کردن دردناک را بنام چی یاد می‌کند؟

05/10/2025

روز معلم به همه معلمان افغانستان مبارک باد!
خداوند متعال برای همه معلمان طول عمر و سلامتی عطا کند.
عکس: لکچر آخر تدریس مضمون پتالوژی به محصلین و داکتران طب معالجوی سمستر ۶، دانشگاه خاتم النبیین، کابل

17/09/2025

گاهی به انصاف فکر کنیم

وقتی دوکتور با سال‌ها زحمت، شب‌زنده‌داری، مطالعه‌ و تحمل فشار روحی و جسمی، برای نجات جان انسان‌ها و تداوی درد مردم، تنها ۲۰۰ افغانی بابت ویزیت می‌گیرد، صدای اعتراض بالا می‌رود.
اما وقتی در آرایشگاه، در کمتر از ۲۰ دقیقه، فقط برای اصلاح مو ۳۰۰ تا ۵۰۰ افغانی پرداخته می‌شود، هیچ‌کس اعتراضی ندارد!

دوکتور فقط ویزیت نمی‌گیرد، او با هر نسخه، مسئول جان انسان است؛ اشتباه او می‌تواند فاجعه بیافریند. اما اصلاح موی اشتباه، نهایتش نارضایتی زودگذر است.
بیایید ارزش علم، تخصص و مسئولیت‌پذیری را درک کنیم. حرمت دانش را نگه داریم و برای داکتران ‌مان احترام قائل باشیم.
هرکس باید مزد زحمتش را بگیرد، اما با چشمان باز قضاوت کنیم!

در مورد کمپاین های مردم که میگویند فیس داکتر 100 افغانی شود شما نظر بدهید
بیاییم کمی منصفانه و عقلانی حرف بزنیم.
Copy

12/09/2025

عبدالرئوف حسنیار پس از انفجار در مکتب عبدالرحیم شهید و بعد از تجربه‌ی تلخ ناکامی در پاکستان و سه بار رد شدن ویزایش، با روحیه‌ای خسته و روان آشفته ناچار شد دوباره به کابل بازگردد. بازگشت به شهری که هر کوچه‌اش خاطره‌ی خون و انفجار را در ذهنش زنده می‌کرد، کار ساده‌ای نبود، اما چاره‌ای نداشت. وقتی به کابل رسید، متوجه شد که یک سال کامل از دوران مکتب عقب مانده است، زیرا نتوانسته بود در آزمون‌های سال تعلیمی ۱۴۰۱ اشتراک کند. بااین‌حال، برای فرار از سایه‌ی تلخ مکتب عبدالرحیم شهید و فضای امنیتی سنگین غرب کابل، تصمیم گرفت به یک مکتب خصوصی منتقل شود تا بتواند با آرامش نسبی درس‌هایش را ادامه دهد.

با وجود تمام این فشارها، تجربه‌هایی که در سال‌های نوجوانی کسب کرده بود، برایش سرمایه‌ای بزرگ شد. او خیلی زود توانست به‌عنوان استاد زبان انگلیسی در آموزشگاه «تیسول (TESOL)»، یکی از معتبرترین آموزشگاه‌های زبان در شهر کابل، استخدام شود و در کنار ادامه‌ی درس، تجربه‌ی تدریس حرفه‌ای را هم در کارنامه‌اش ثبت کند. عبدالرئوف در همین حال تلاش برای گرفتن بورسیه‌های تحصیلی خارجی را دوباره آغاز کرد و این بار با اراده‌ای محکم‌تر از گذشته به میدان رفت.

در سال ۱۴۰۳ خورشیدی در آزمون جهانی ست (SAT) شرکت کرد و نمره‌ی خیره‌کننده‌ی ۱۵۱۰ را به‌دست آورد؛ نمره‌ای که او را در میان دو درصد برتر از میان هفت میلیون شرکت‌کننده‌ی جهان قرار داد. کمی بعد دوباره در آزمون زبان انگلیسی دولینگو که مشابه آزمون تافل است، شرکت کرد و این بار موفق شد نمره‌ی 140 را کسب کند؛ رکوردی که نشان می‌داد مسیر تلاش‌های بی‌وقفه‌اش رو به روشنی و موفقیت‌های جهانی است.

وقتی از عبدالرئوف پرسیدم که موتور این همه تلاش و انگیزه‌ای که او را در سخت‌ترین شرایط هم به پیش رانده چیست، بی‌درنگ پاسخ داد: «پشتکار و اشتیاق». او باور دارد که استعداد بدون ممارست ره به جایی نمی‌برد و شرایط دشوار تنها زمانی قابل عبور است که آدمی شوق درونی برای رسیدن به هدف داشته باشد. برای عبدالرئوف، اشتیاق به یادگیری و پشتکار بی‌امانش همان نیرویی بوده که او را از کوچه‌های خاکی جاغوری به صنف‌های بین‌المللی زبان رسانده و از دل انفجارها و محرومیت‌ها به صف برترین‌های جهان در آزمون ست (SAT) نشانده است.

در زمستان سال ۱۴۰۳، صبحی حوالی ساعت ده، عبدالرئوف در یکی از صنف‌های درسی‌اش مشغول تدریس بود که ناگهان نشانه‌ی دریافت ایمیل روی تلفن توجهش را جلب کرد. ایمیل را باز کرد. در متن ایمیل نوشته شده بود: «شما برنده‌ی بورسیه‌ی لیستر بی. پیرسن دانشگاه تورنتو شده‌اید.» لحظه‌ای نفسش بند آمد. در یک لحظه در دلش غوغایی از شادی برپا شد، اما ظاهرش را آرام نگه داشت. وقتی از صنف بیرون آمد و راه خانه را در پیش گرفت، هر قدم برایش سبک‌تر از هوا بود؛ حس می‌کرد زمین زیر پایش نیست و او در آسمان پرواز می‌کند. در آن مسیر، سرمای زمستان کابل دیگر برایش گزنده نبود؛ گرمای رویایی که سال‌ها برایش جنگیده بود، وجودش را در بر گرفته بود.
روزنامه اطلاعات روز

02/09/2025

امتحانات نهایی ترم اول ماستری🤓
پیرامون تعقیب برنامه‌های ماستری در داخل افغانستان سه مورد را به طور ایجاز اشاره میکنم و رشته نقد و نظر را می سپارم به شما سروران گرامی.
نخست: ادامه‌ی تحصیل در رشته مورد نظر و مسلک ما امر مألوف و شایسته اند. علم بحر است و مقطع کارشناسی یا همان لیسانس با مبادی هر بخش آشنای مان می‌کند. ما با فراگیری مقطع ماستری به طور تطبیقی و آکادمیک یک بخش را میتوانیم بهتر و با جزییات بیشتر بیاموزیم

دوم: استفاده از فرصت‌های شغلی و اقتصادی که نیازمند داشتن سند و تجربه‌های دوران ماستری اند، به طور یقین با فراگیری کارشناسی ارشد میسر اند. نظر به اوضاع فعلی کشور ما و جهان، لازم اند تا در یک بخش به طور تخصصی و مسلکی تا مقاطع بالاتر کسب علم و تجربه کنیم. داشتن علم و سند ماستری درین اوضاع می‌تواند فرصت های شغلی و اجتماعی بهتر و مفیدتر خلق کند.

سوم: اغلب همه متوجه شده ایم که قطار زندگی ما به سرعت خیلی بالا در حرکت اند. گذر زمان آنقدر سریع اند که اصلا متوجه سپری شدن آن نمی‌شویم. تصور کنید، سپری شدن دوران مکتب، دوران دانشجویی، تغییر حکومت، بزرگ شدن، ازدواج کردن، بزرگ شدن فرزندان و غیره مثل چشم به هم زدن گذشت و میگذرد. رفتن با برنامه ماستری طی دو سال را مثل سایر مقاطع زندگی متوجه نمی شویم. پس تجارب، دوستان، علم و مدارک و امتیازات این مقطع ارزش تجربه کردن دارد.

سخن آخر! شاید فراگیری برنامه کارشناسی ارشد در افغانستان با معیارهای بین الملی و فرامرزی همسان نباشد، ولی برای کسانی که فرصت فراگیری آن در خارج میسر نباشد بهترین فرصت است.
این عکس را در کتابخانه دانشگاه علوم طبی کابل حین آمادگی برای امتحان ماستری پتالوژی گرفتم.

نقد و بررسی تان را لطفاً شریک کنید.

دکتر قاسم علی شهریار

27/08/2025

روزداکتر!
دونفر داخل شفاخانه جنگ داشتند، داکتر گوش،گلو وبینی میگفت بزن در بینیش، داکتر جراح: بزن باچاقو رودهایشه بکش، داکتر جراحی عصب:سنگ بگیر درسرش بزن، داکتر جلدی وزیبایی: موی هایشه بکن، پرت وپوستش کو، داکتر یورولوژی: هله از خصیه هایش بگیر، داکتر ارتوپیدی:پایشه مچ بتی، داکتر جراحی وجه وپلاستیک: پوز وپکلشه میده بکو، داکتر دندان بزن دندانهایشه در مشتش بتی، داکتر روانی: دشنام بتیش،دو بزن کدره وکیانه بتیش، واما درمیان داکتر اطفال: یکی دیگر را درآغوش بگیرید و مثل اطفال یکدیگر را دوست بدارید.
یک مزاح طبی و به آرزوی سلامتی همه مردم🇦🇫

27/08/2025

دوستان و عزیزان پاسخ دهید!

#برجسته‌سازی

25/08/2025

#برجسته‌سازی

درین ویدیو تعیین جنسیت جنین را از نظر طب و جنتیک بررسی کردم و مشکلات اجتماعی و باور های غلط مردم در مورد آن را به بحث گرفتم. امید ویدیو مثبت واقع شود و در تک...

19/08/2025

دهلیز خاطرات دانشگاه علوم طبی کابل
شما هم یک خاطره‌ای کوچک تان را بنویسید.
از سال ۱۳۹۵ الی ۱۴۰۲ به مدت هشت سال که یک سال به نسبت آمدن بیماری کرونا و تغییرات در حکومت به تعویق افتاد، این محل یک پاتوق خوب برای من و سایر محصلین رشته های طبی بودند.
ای چوکی ها پر از خاطرات اند. از نشست های دوستانه تا بحث های طبی و ادبی، محل خاص برای رفع خستگی لکچرهای سخت و دوامدار، گاهی از گرمی هوا پناه می بردیم به آنجا و با دیدن و احوالپرسی دوستان و آشنایان حال بهتر کسب می کردیم.
خلاصه این دهلیز پر از خاطرات جالب و جذاب بود. فعلا نظر به امور اداری دانشگاه طبی کابل دیکور آنجا تغییر داده شده و رنگ و بوی سابق را ندارد.
دکتر قاسم علی شهریار
#برجسته‌سازی