28/05/2025
Een beklijvende blog vandaag!
𝗪𝗮𝗻𝗻𝗲𝗲𝗿 𝗵𝗲𝘁 𝘁𝗲𝘃𝗲𝗲𝗹 𝘄𝗼𝗿𝗱𝘁 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗲𝗲𝗻 𝗺𝗲𝗶𝘀𝗷𝗲 𝗱𝗮𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗴𝗼𝗲𝗱 𝘄𝗶𝗹 𝗱𝗼𝗲𝗻
Vandaag deel ik een verhaal met jullie, een heftig verhaal. Eentje dat je niet zomaar van je afschudt.... Omdat het zich afspeelde in de schaduw van een donkere avond...
Ze is jong. Een sportster met een prachtig lijf vol kracht en talent, maar een hoofd dat op springen staat. Perfectionistisch, loyaal, gedreven – eigenschappen die haar zo ver hebben gebracht, maar nu ook haar valkuil zijn geworden. Want achter de glimlach, de goede punten en het getrainde lichaam, woont stilte. Eenzaamheid. Onmacht.
Ze worstelt met eten. Met zichzelf. Met alles wat ‘moet’. Haar wereld voelt te groot en te benauwd tegelijk. Omstandigheden hebben haar stilletjes van haar omgeving weggetrokken. Ze sluit zich af. Ze probeert te studeren voor de examens, zich vast te klampen aan iets wat nog grip geeft.
Maar dan... knakt er iets.
Plots krijg ik een sms. Kort. Wanhopig.
Ik voel meteen: dit is diep. Ze heeft me gekozen als uitweg. Of beter: als ingang naar hulp. En waarom? Omdat we al maanden aan het bouwen zijn. Omdat er vertrouwen is gegroeid. Genoeg om ook de donkerste kanten te durven tonen.
We praten via WhatsApp. Lange berichten. Korte reacties. Stiltes. Tranen tussen de regels door. Mijn sportuurtje laat ik na een halfuurtje schieten – ik kan mijn focus niet vinden, mijn lichaam voelt de spanning. Zelfs thuis merkt mijn gezin dat ik er niet helemaal ben. Mijn hoofd blijft bij haar.
Later die avond, tegen de nacht aan, zegt ze dat ze écht niet meer verder kan. Ze kan niet meer. Ze wil niet meer. Maar ze wil ook niet opgenomen worden.
We overlopen de opties. Ik adem diep in. Blijf rustig. Het is nu aan mij om professioneel te zijn. Niet om weg te kijken. Niet om de verantwoordelijkheid door te schuiven. Maar om haar veiligheid mee te bewaken. En uiteindelijk stemt ze toe: ik mag de politie bellen.
De juiste keuze, al voelt het loodzwaar. Soms betekent professioneel zijn: ingaan tegen wat iemand op dat moment wil, om te zorgen voor wat ze op dat moment écht nodig heeft. Deze kant van het vak toont zich zelden. De kant waarin je meegaat in het verhaal van iemand, zonder jezelf te verliezen. Waarin je voelt, maar toch rationeel moet blijven. Waarin je iemand opvangt, zonder alles te dragen.
Meegaan in haar verhaal, maar tegelijk professioneel blijven . Standvastig. Niet alleen coach zijn, maar vangnet. Een baken.
Heavy? Jazeker!
En je went er nooit aan! Gelukkig maar.
Maar vanmorgen kreeg ik een sms. Ze had weer een beetje ademruimte. Er was een gesprek met een psychiater gepland.
En ik wist… ik heb juist gehandeld.