05/12/2025
Het breekt soms mijn hart wanneer mensen uitgeput mijn praktijk binnenkomen.
Zo moe dat woorden bijna te zwaar zijn.
Dan hoor ik alleen een zachte stem die zegt: “Ik kan even niet praten… ik ben op.”
En op dat moment voel ik hun vermoeidheid door mijn hele lichaam heen.
Ik voel hun spanning, hun zorgen, hun pijn.
En ik weet: dit is meer dan een massage.
Dit is iemand die eindelijk durft toe te geven dat het even niet meer gaat.
Ik praat nooit tijdens mijn massages.
Niet omdat ik afstand wil bewaren, maar omdat stilte helend is.
Omdat ik in die stilte voel wat iemand nodig heeft, zonder dat ze het hoeven te zeggen.
Wat me soms verdriet doet, is dat mensen vaak pas komen wanneer ze al helemaal opgebrand zijn — één keer… en dan verdwijnen ze weer.
Ik zou zo graag willen dat ze zichzelf vaker gunnen om op te laden.
Dat ze weten dat zorg voor je lichaam geen luxe is, maar een vorm van liefde voor jezelf.
Als masseuse vang ik veel emoties op.
Ik draag veel mee.
En ja… soms raakt het mij ook.
Soms word ik moe van al die energieën, van al die verhalen die mensen niet uitspreken maar die ik wél voel onder mijn handen.
Gelukkig zijn er ook klanten die regelmatig komen.
Die mij bedanken, die voelen wat mijn werk voor hen betekent.
Dat raakt me op een andere manier — warm, dankbaar, zacht.
Ik doe dit al 20 jaar.
Twintig jaar van lichamen die weer leren ontspannen, en zielen die heel even weer adem vinden.
En ik wil dit nog vele jaren blijven doen.
Maar ik heb geleerd dat ik mezelf niet mag vergeten.
Dat ik ook moet ademen.
Dat ik ook rust nodig heb.
Zelfzorg is geen luxe.
