05/11/2021
naar je rusthuis ...
Op een dag is het dan zover....
Je opent je ogen en ontwaakt voor de laatste maal in eigen huis.
Je komt langzaam tot het besef dat je straks de deur achter je zal dichttrekken, voor de laatste keer.
Alleen wonen lukt je niet zo goed meer.
Het vraagt steeds meer moeite om voor jezelf te zorgen.
Maar toch probeer je moedig stand te houden.
Je hoort stiekem fluisteren dat het zo niet verder kan.
Diep in je binnenste begrijp je dit ook maar wil hier niet aan toegeven.
Hier leef je, hier vertrouw je, hier leeft je verleden.
De dagen slijt je doelloos.
Je houdt vast aan eigen ritme dat je zo bekend is.
Je weet amper welke dag het is, welke maand, welk jaar.
Alles gaat aan je voorbij.
Maar je leeft.
Af en toe zie je vertrouwde mensen, je kinderen, kleinkinderen, de hulp.
Ze komen en gaan en je blijft weer alleen achter en schuifelt van de zetel naar de tafel, in jouw ritme, in jouw manier van bestaan.
Eens was je zo sterk en levendig maar nu ben je kwetsbaar en weerloos.
Jouw lot ligt in andersmans handen, je hebt niet te kiezen, je hebt zelfs niet te nemen of te laten.
Het leven gaat deze keer aan je voorbij.
Nu mag je dan naar je rusthuis.
Je krijgt je eigen kamer, je eigen bed, je noodzakelijke spullen.
Je medebewoners worden je vertrouwde mensen.
Daar zit je dan, van de ene dag in de andere.
Je schuifelt mee van de zetel naar de tafel in het alledaags ritme, in een manier van het bestaan.
En je leven gaat voorbij.
