Quel est le site Web ?

https://www.facebook.com/486661211407529/

Dr. Med. Watcharaphol Alexandre Kamnerdsiri

Page d'Accueil
France
Paris
Dr. Med. Watcharaphol Alexandre Kamnerdsiri

A Public Fan Page of Dr. Med. Watcharaphol Alexandre Kamnerdsiri

02/11/2025

สวัสดีครับ

ระหว่างครึ่งทางของเที่ยวบิน Turkish Airlines เที่ยวบินที่ TK59 จากกรุงเทพฯ มุ่งหน้าสู่อิสตันบูล ขณะที่ยังเหลือเวลาอีกสี่ชั่วโมงก่อนถึงจุดหมาย ผู้โดยสารหญิงชาวตุรกีคนหนึ่งเกิดอาการอาหารเป็นพิษอย่างเฉียบพลัน มีอาการอาเจียนและท้องเสียรุนแรง อาการทรุดลงอย่างรวดเร็ว หัวหน้าลูกเรือจึงประกาศขอความช่วยเหลือทางการแพทย์ และผมได้ตอบรับเข้าช่วยเหลือทันที

ผมให้การดูแลผู้ป่วยด้วยทรัพยากรที่มีจำกัดบนเครื่องบิน ทำการรักษาเบื้องต้นและเฝ้าติดตามอาการอย่างใกล้ชิด หลังผ่านไปไม่นาน อาการของเธอดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และคงที่ตลอดเวลาที่เหลือของเที่ยวบิน ความโล่งใจและรอยยิ้มของเธอเมื่ออาการเริ่มดีขึ้น เป็นภาพที่ยังอยู่ในใจผมจนถึงตอนนี้

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมมีโอกาสช่วยเหลือเหตุฉุกเฉินทางการแพทย์เช่นนี้หลายครั้ง บนเครื่องบินลำเดียวกันกับผู้โดยสารที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน และทุกครั้งที่สามารถทำให้เที่ยวบินดำเนินต่อไปได้โดยไม่ต้องเปลี่ยนเส้นทางหรือ divert flight เพราะเหตุทางการแพทย์ นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทุกคนบนเครื่อง

เหตุการณ์นี้เตือนใจผมอีกครั้งว่า บทบาทของแพทย์ไม่ได้จำกัดอยู่เพียงในห้องตรวจ ไม่ว่าจะอยู่บนพื้นดินหรือสูงเหนือเมฆที่ 35,000 ฟุต หน้าที่ของเรายังคงเหมือนเดิม คือ การลงมืออย่างทันท่วงที คิดอย่างมีสติ และดูแลด้วยหัวใจแห่งความเมตตา เมื่อใดก็ตามที่มีคนต้องการความช่วยเหลือ

เดี๋ยวผมจะเล่าให้อ่านกันในโพสท์ต่อไปครับว่า ผมแวะไปไทยทำไม

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
ท่าอากาศยานอิสตันบูล ประเทศตุรกี

12/10/2025

สวัสดีครับ

ผมมีโอกาสเข้าร่วมอบรมหลักสูตร Advanced Course in Aviation Medicine (หลักสูตรแพทย์เวชศาสตร์การบินขั้นสูง) ที่เมืองซาลซ์บวร์ก ประเทศออสเตรีย และสามารถสอบจบหลักสูตรได้สำเร็จเป็นที่เรียบร้อยครับ

หลักสูตรนี้จัดขึ้นเป็นครั้งแรกที่ท่าอากาศยาน Salzburg โดยศูนย์การแพทย์เวชศาสตร์การบิน (AeMC Salzburg) มีแพทย์เข้าร่วมอบรมทั้งหมด 36 คนจากหลายประเทศทั่วโลก ในจำนวนนี้มีแพทย์จากเอเชียเพียงสองคน คือผม แพทย์ชาวไทยที่ทำงานอยู่ที่กรุงบรัสเซลส์ ประเทศเบลเยียม และ Dr. Tony Ho เพื่อนแพทย์รุ่นน้องชาวเวียดนามที่ทำงานอยู่ที่กรุงออสโล ประเทศนอร์เวย์

ตลอดหลักสูตร เราได้เรียนรู้ทั้งภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติอย่างเข้มข้น ฟังบรรยายเกี่ยวกับเวชศาสตร์การบินขั้นสูง พร้อมชมการทำงานจริงของสนามบินในขณะที่เครื่องบินขึ้นลงอยู่ตรงหน้า

สิ่งที่น่าประทับใจที่สุดคือการได้เห็นและศึกษาประวัติของเครื่องบิน Douglas DC-6B ซึ่งเป็นหนึ่งในเครื่องบินโดยสารขนาดใหญ่ที่สำคัญที่สุดในยุคหลังสงครามโลกครั้งที่สอง เครื่องรุ่นนี้ถูกสร้างโดยบริษัท Douglas Aircraft Company ในสหรัฐอเมริกาในช่วงปลายทศวรรษ 1940 เพื่อให้สามารถบินได้ระยะไกลกว่า DC-4 และมีความสะดวกสบายมากขึ้นสำหรับผู้โดยสาร

เครื่อง DC-6B ที่ตั้งอยู่ที่ Hangar-7 ท่าอากาศยานซาลซ์บวร์ก มีประวัติพิเศษไม่เหมือนใคร เพราะเคยเป็น เครื่องบินประจำตำแหน่งของประธานาธิบดี Josip Broz Tito แห่งยูโกสลาเวีย ใช้สำหรับภารกิจทางการทูตและการเดินทางของผู้นำประเทศในยุคสงครามเย็น หลังจากนั้นเครื่องบินลำนี้ถูกเก็บรักษาไว้จนกระทั่งบริษัท Red Bull ได้ซื้อมาบูรณะครั้งใหญ่ในช่วงปี 2000 ให้กลับมาบินได้อีกครั้งภายใต้ชื่อ “The Flying Bulls DC-6B” ใช้เวลาเกือบหกปีในการฟื้นฟูทุกชิ้นส่วนให้กลับสู่สภาพสมบูรณ์ ทั้งเครื่องยนต์ Pratt & Whitney R-2800 สี่เครื่อง ระบบควบคุม และภายในห้องโดยสารที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

ปัจจุบันเครื่องลำนี้จอดอยู่ภายใน Hangar-7 ซึ่งเป็นอาคารกระจกทรงโดมที่สวยงาม รวบรวมเครื่องบินคลาสสิกและรถแข่งของ Red Bull ไว้จัดแสดงอย่างถาวร การได้ขึ้นบินกับเครื่อง DC-6B ลำนี้ถือเป็นโอกาสที่หาได้ยากมาก เพราะในแต่ละปีจะมีเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่เครื่องจะได้รับอนุญาตให้นำออกบิน และเฉพาะบุคคลที่เกี่ยวข้องกับโครงการหรือได้รับเชิญเป็นพิเศษเท่านั้นที่มีสิทธิ์ได้สัมผัสประสบการณ์นี้ ซึ่งผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มีโอกาสขึ้นบินจริงกับเครื่องบินประวัติศาสตร์ลำนี้

นอกจากนี้ เรายังได้ฝึกในเครื่องจำลองการบิน (Flight Simulator) และเข้าเยี่ยมชมการทำงานของเจ้าหน้าที่หอบังคับการบิน (Air Traffic Control Tower) ของสนามบินซาลซ์บวร์ก ซึ่งช่วยให้เข้าใจมุมมองการประสานงานระหว่างแพทย์ นักบิน และเจ้าหน้าที่ภาคพื้นได้อย่างลึกซึ้ง

หลังจากนี้ ผมจะดำเนินการเก็บประสบการณ์และเคสทางการแพทย์เพิ่มเติม เพื่อเข้าสู่ขั้นตอนการขอสอบประเมินเพื่อเลื่อนระดับจาก แพทย์เวชศาสตร์การบินระดับ 2 (Class 2 AME) เป็น ระดับ 1 (Class 1 AME) ซึ่งจะทำให้สามารถตรวจและออกใบรับรองแพทย์ให้กับนักบินพาณิชย์ได้ในอนาคต

ในช่วงปลายเดือนตุลาคมนี้ ผมจะเข้าร่วมการประชุมวิชาการนานาชาติครั้งสำคัญ คือ 71st International Congress of Aviation and Space Medicine (ICASM 2025) ที่ประเทศสิงคโปร์ ซึ่งผมได้รับเกียรติให้ขึ้นบรรยายในวันที่ 29 ตุลาคม ช่วงเช้า ในหัวข้อ

“Andropause and Aeromedical Risk: A Systematic Review of Testosterone Deficiency in Male Pilots’ Performance and Mental Health” (ภาวะพร่องฮอร์โมนเพศชายกับความเสี่ยงด้านเวชศาสตร์การบิน: การทบทวนอย่างเป็นระบบเกี่ยวกับผลกระทบต่อสมรรถนะและสุขภาพจิตของนักบินชาย)

ทำไมแพทย์เวชศาสตร์การบินถึงมีจำนวนน้อยมากทั่วโลก?

สาขาเวชศาสตร์การบิน (Aviation Medicine) เป็นสาขาย่อยของเวชศาสตร์ป้องกันที่มีความเฉพาะทางสูงมาก แพทย์ที่ทำงานด้านนี้จะต้องผ่านการฝึกอบรมและการรับรองจากหน่วยงานกำกับดูแลการบินของประเทศ เช่น EASA ในสหภาพยุโรป หรือ FAA ในสหรัฐอเมริกา เพื่อให้สามารถออกใบรับรองแพทย์สำหรับนักบิน ลูกเรือ และเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องกับการบินได้อย่างถูกต้องตามมาตรฐานสากล

การเป็นแพทย์เวชศาสตร์การบินไม่ได้หมายถึงเพียงการตรวจสุขภาพทั่วไป แต่ต้องเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงสรีรวิทยาของมนุษย์เมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมที่ต่างจากพื้นดิน เช่น ความดันอากาศต่ำ การขาดออกซิเจน ความเร่ง (G-force) การเปลี่ยนแปลงของจังหวะการนอน และผลกระทบทางจิตใจจากการบินระยะไกลหรืออยู่ในสภาวะโดดเดี่ยว

แพทย์หนึ่งคนจะต้องสามารถเชื่อมโยงความรู้ด้านอายุรกรรม จิตเวช ศัลยกรรม โสตประสาท และเวชศาสตร์อาชีวะเข้าด้วยกัน เพื่อประเมินว่านักบินคนหนึ่ง “เหมาะสม” ต่อการปฏิบัติหน้าที่บนท้องฟ้าได้หรือไม่ การตัดสินใจของแพทย์ AME แต่ละครั้งจึงมีผลโดยตรงต่อความปลอดภัยของผู้โดยสารหลายร้อยชีวิตในทุกเที่ยวบิน

ด้วยเหตุนี้เอง แพทย์ที่มีคุณสมบัติครบถ้วนและได้รับการแต่งตั้งเป็น AME (AeroMedical Examiner) จึงมีจำนวนน้อยมากทั่วโลก เพราะต้องผ่านการตรวจสอบเข้มงวด การอบรมเฉพาะทาง และการตรวจประเมินอย่างต่อเนื่อง

ผมรู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น และอาจเป็น แพทย์ไทยเพียงคนเดียวในต่างประเทศที่ปฏิบัติงานด้านนี้อยู่ในปัจจุบัน ซึ่งนอกจากจะเป็นเกียรติส่วนตัวแล้ว ยังเป็นแรงผลักดันให้ผมอยากส่งต่อความรู้ด้านเวชศาสตร์การบินสู่แพทย์รุ่นต่อไปในอนาคตครับ

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
เมืองซาลซ์บวร์ก สาธารณรัฐออสเตรีย

16/09/2025

สวัสดีครับ

ชีวิตการเป็นแพทย์ของผม เริ่มต้นที่เมืองเธสซาโลนิกิ ประเทศกรีซ หลังจากเรียนจบแพทย์จากมหาวิทยาลัยอริสโตเติล ผมเลือกต่อเฉพาะทางด้าน Γενική Ιατρική ซึ่งก็คือด้านเวชศาสตร์ครอบครัว นั่นคือบอร์ดแรกที่สอนให้ผมรู้จักดูแลผู้ป่วยอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่แรกเกิดจนถึงบั้นปลายชีวิต

ต่อมา ผมไปศึกษาต่อที่กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส เพื่อเรียนต่อเฉพาะทางด้านจิตเวชศาสตร์ และได้ทำงานจนถึงจุดสูงสุดของสายนี้ คือการเป็นจิตแพทย์เวชศาสตร์การสงคราม การได้เผชิญหน้ากับบาดแผลทางใจของทหารและผู้ลี้ภัย ทำให้ผมเข้าใจว่า ความเจ็บปวดที่ลึกที่สุดของมนุษย์มักไม่ได้อยู่ที่ร่างกาย แต่อยู่ในความทรงจำที่ฝังแน่น

ควบคู่ไปกับเส้นทางเหล่านี้ ผมมีความสนใจด้านเวชศาสตร์ทางเพศ (Sexual Medicine) และบุรุษศาสตร์ (Andrology) ซึ่งผมเรียนจบปริญญาเอกทางด้านนี้ที่กรุงปราก สาธารณรัฐเช็ก และยังคงทำงานสืบเนื่องมาจนปัจจุบัน เพราะผมเชื่อว่าความเข้าใจเรื่องเพศและสุขภาพผู้ชาย คือประเด็นที่สังคมการแพทย์ยังพูดถึงไม่มากพอ

ปีนี้ผมได้เข้าร่วมประชุมแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวโลกที่กรุงลิสบอน ประเทศโปรตุเกส งานนี้จัดขึ้นทุกสองปี สองปีก่อนที่ซิดนีย์ ครั้งต่อไปในปี 2027 จะไปจัดที่เคปทาวน์ และในปี 2029 จะไปที่เกียวโต หลังจากที่ทีมไทยแลนด์แพ้ผลโหวตในการเสนอตัวกรุงเทพมหานครเป็นเจ้าภาพ

วันโหวตนั้นห้องประชุมเงียบสนิท ทุกคนรอฟังผลด้วยหัวใจเต้นแรง และเมื่อประกาศว่าเกียวโตได้รับเลือก เสียงปรบมือก็ดังก้องไปทั้งห้อง ผมมองไปยังทีมไทยแลนด์ เห็นรอยยิ้มที่ปนทั้งความเสียดายและความภูมิใจ เพราะพวกเขารู้ว่าตนได้ทำอย่างสุดความสามารถแล้ว

ทีมไทยแลนด์นำโดย พญ.สายรัตน์ นกน้อย ผศ.นพ.กฤษณะ สุวรรณภูมิ พญ.สุพัตรา ศรีวณิชชากร (ประธานราชวิทยาลัยฯ) พญ.ศิรินภา ศิริพร ณ ราชสีมา และ รศ.นพ.กรภัทร มยุระสาคร ความทุ่มเทของพวกเขาเป็นสิ่งที่น่าจดจำ และเป็นการประกาศศักยภาพของแพทย์ไทยบนเวทีโลก

สำหรับผม การประชุมครั้งนี้ยังมีความหมายพิเศษ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ใส่ชุดไทยในชีวิต ก็เพราะคุณหมอสายรัตน์ชวนให้ผมมาร่วมเป็นกำลังใจให้ทีมไทยแลนด์ และผมก็ตอบรับด้วยความเต็มใจ วันนั้นผมยืนอยู่ในลิสบอนกับทีมไทยแลนด์ ท่ามกลางแพทย์จากทั่วโลกในชุดไทย รู้สึกทั้งเขิน ทั้งภูมิใจ และก็หัวเราะกับตัวเองเบา ๆ ว่า คนเราบางครั้งต้องเดินทางข้ามทวีป จึงจะได้สวมใส่ชุดของบ้านเกิดตัวเอง

และที่สำคัญ ผมเป็นแพทย์ไทยเพียงคนเดียวที่ทำงานอยู่ในเบลเยียม และในครั้งนี้ ผมมาร่วมประชุมในฐานะ แพทย์เบลเยียมเชื้อชาติไทย เรื่องนี้ทำให้ผมภูมิใจอย่างยิ่ง แม้เส้นทางของผมจะยาก ต้องผ่านภาษา ทั้งฝรั่งเศสและดัตช์ รวมถึงเกณฑ์วิชาการที่เข้มงวด แต่ในความยากนั้นกลับมีคุณค่า เพราะทำให้การมีอยู่ของแพทย์ไทยหนึ่งเดียวในเบลเยียมของผมนั้น มีความหมายและสามารถสร้างประโยชน์ได้อย่างแท้จริง

ผมอยากใช้โอกาสนี้กล่าวขอบคุณทีมไทยแลนด์ ที่ได้ชวนผมเข้ามามีส่วนร่วม และให้เกียรติผมได้ใส่ชุดไทยครั้งแรกในชีวิต มันไม่ใช่แค่การแต่งกาย แต่เป็นการเชื่อมโยงผมกับรากเหง้า และทำให้ผมได้ยืนหยัดในนามคนไทยต่อหน้าสายตาของเพื่อนแพทย์จากทั่วโลก

แม้ผมอาจไม่ได้กลับไปทำงานที่ประเทศไทย แต่ผมเชื่อมั่นเสมอว่า ไม่ว่าคนไทยจะอยู่ที่ใด ก็ยังสามารถทำประโยชน์ให้บ้านเกิดได้ ผ่านความรู้ ความพยายาม และความทุ่มเทในหน้าที่ของตนเอง

และนี่คือภาพบางส่วนที่ผมอยากนำมาฝาก เพื่อแบ่งปันบรรยากาศ ความพยายาม และความภาคภูมิใจของทีมไทยแลนด์ที่ลิสบอนครับ

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงลิสบอน สาธารณรัฐโปรตุเกส

06/09/2025

สวัสดีครับ

เกือบตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ผมหายหน้าไปจากเพจ เพราะผมกลับเมืองไทยเพื่อไปเยี่ยมคุณแม่ที่ไม่ได้เจอกันมานานครับ การได้อยู่ใกล้ ๆ ดูแลท่านในแต่ละวัน เป็นช่วงเวลาที่มีคุณค่าเหลือเกิน ทำให้หัวใจอุ่นและมั่นคงขึ้นมาก ความผูกพันระหว่างแม่กับลูกนั้นไม่เคยจางหาย และทุกครั้งที่ได้กลับไปหาท่าน ก็เหมือนได้ย้อนกลับไปเติมรากฐานชีวิตให้แข็งแรงอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกัน เส้นทางวิชาชีพของผมที่เบลเยียมก็ก้าวสู่จุดหมายใหม่ที่สำคัญ เพราะเมื่อวันที่ 20 สิงหาคมที่ผ่านมา ผมได้รับการอนุมัติขึ้นทะเบียนเป็นแพทย์เวชศาสตร์การบิน (Aeromedical Examiner – AME) ของ Belgian Civil Aviation Authority (BCAA) หมายเลขทะเบียน AME.BE.2076

กว่าจะได้เลขนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ผมเริ่มต้นด้วยการเรียนหลักสูตร Basic Course ของ European Society of Aerospace Medicine (ESAM) Academy ณ เมืองโคโลญจน์ ประเทศเยอรมนี และสอบผ่านจบหลักสูตรตั้งแต่วันที่ 18 กันยายนปีที่แล้ว หลังจากนั้นคือกระบวนการยาวนานเกือบหนึ่งปีเต็ม เอกสารทุกแผ่นถูกตรวจสอบอย่างละเอียด สถานพยาบาลและอุปกรณ์ต้องสอดคล้องกับมาตรฐานที่กำหนด ผมต้องผ่านการอบรมและทดสอบการใช้ระบบ EMPIC ซึ่งเป็นระบบข้อมูลเวชศาสตร์การบินสากลที่ทั้งยุโรปและประเทศไทยใช้เหมือนกัน และสุดท้ายยังต้องผ่านการออดิทหลายขั้นตอน ก่อนที่ BCAA จะอนุมัติและมอบหมายเลขนี้ให้ปรากฏข้างชื่อผม

เบลเยียมขึ้นชื่อว่ามีระบบที่เข้มงวด และมีจำนวนแพทย์ AME ไม่มากนัก เพราะตั้งเกณฑ์สูงมากทั้งในด้านวิชาชีพและด้านประสบการณ์ทางคลินิก รวมทั้งกำหนดว่าผู้สมัครต้องมีทักษะภาษาราชการของเบลเยียมถึงระดับ C1

ที่นี่ก็มีข้อบังคับว่าการตรวจสุขภาพนักบินพาณิชย์ Class 1 ครั้งแรก (Initial) จะต้องทำใน AeMC เท่านั้น AME เอกชนเช่นผมจึงเริ่มทำได้จาก Class 2, LAPL และ Cabin Crew และในก้าวต่อไปคือสิทธิในการทำ Class 1 (Renewal) ซึ่งตอนนี้ผมกำลังเรียนหลักสูตรแพทย์เวชศาสตร์การบินขั้นสูง (Advanced Course) ณ Austrian Aerospace Medicine Institute (AAMI) ที่เมืองซาลซ์บูร์ก สาธารณรัฐออสเตรีย เพื่อเตรียมตัวต่อไปครับ

สิ่งที่ทำให้ AME ของเบลเยียมมีความสำคัญเป็นพิเศษก็คือ กรุงบรัสเซลส์เองถือว่าเป็นหนึ่งในศูนย์กลางการบินหลักของยุโรป เป็นที่ตั้งของ Brussels Airlines, ฐานปฏิบัติการของ Ryanair และ TUI รวมถึงสายการบินธุรกิจ (bizjets) และหน่วยงานของ NATO และ EU นักบินและลูกเรือนับพันชีวิตหมุนเวียนอยู่ที่นี่ตลอดเวลา ความต้องการตรวจสุขภาพการบินจึงมีอย่างต่อเนื่อง และนั่นทำให้ทุกการอนุมัติจาก BCAA ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องส่วนตัวของแพทย์ แต่มีผลโดยตรงต่อความปลอดภัยของการบินในภูมิภาคนี้

เมื่อมองกลับไปที่ประเทศไทย ระบบแพทย์เวชศาสตร์การบินก็มีความเข้มแข็งไม่แพ้กัน เพียงแต่ส่วนใหญ่จะผูกอยู่กับโรงพยาบาลเอกชนใหญ่ ๆ หรือโรงพยาบาลทหาร ไม่ค่อยเปิดโอกาสให้มี AME ในคลินิกส่วนตัวเหมือนในสหภาพยุโรป แต่สิ่งที่น่าสนใจคือ ประเทศไทยเองก็ใช้ระบบ EMPIC เหมือนกับยุโรปเช่นกัน นั่นหมายความว่ามาตรฐานการบันทึกและการเก็บข้อมูลของนักบินและลูกเรือ ทั้งในกรุงเทพฯ และในบรัสเซลส์ เดินคู่กันในระดับเดียวกัน เป็นสิ่งที่ตอกย้ำว่า ความปลอดภัยทางการบินไม่ใช่เรื่องของประเทศใดประเทศหนึ่ง แต่เป็นพันธะร่วมกันของโลกทั้งใบ

ผมนั้นมีรากเหง้าที่ผูกพันกับท้องฟ้ามาแต่เด็ก คุณพ่อของผมท่านเคยเป็นนักบินขับไล่ของกองทัพอากาศไทยในยุค 1960s-1970s ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เดินตามรอยเท้าพ่อเพื่อมาเป็นนักบิน แต่วันนี้ผมก็ได้มายืนอยู่ในเส้นทางที่เกี่ยวพันกับการบินอีกด้านหนึ่ง ด้วยการเป็นแพทย์เวชศาสตร์การบิน ผู้ตรวจสุขภาพนักบินให้พวกเขาพร้อมกลับขึ้นสู่ฟ้าได้อย่างมั่นใจ สำหรับผมแล้ว นี่คือเกียรติของชีวิต และเป็นเกียรติของวงศ์ตระกูลของผมในอีกจุดหนึ่ง

และผมเองก็น่าจะเป็นแพทย์ไทยคนแรกที่ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นแพทย์เวชศาสตร์การบิน (AME) ของสหภาพยุโรป (European Union) ความจริงข้อนี้ไม่ได้ทำให้ผมภูมิใจเพื่อตัวเองเท่านั้น แต่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมได้พา “ธงเล็ก ๆ ของแพทย์ไทย” ไปปักอยู่ในระบบที่เข้มงวดที่สุดระบบหนึ่งของโลก เป็นการแสดงให้เห็นว่าแพทย์ไทยสามารถยืนหยัดได้บนเวทีสากล

จากนี้ไป ผมจะยังคงทำหน้าที่สองบทบาทควบคู่กัน ทั้งในฐานะแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวที่ดูแลผู้คนบนพื้นดิน และในฐานะแพทย์เวชศาสตร์การบินที่พิทักษ์ความปลอดภัยบนท้องฟ้า แต่ผมตั้งใจว่าจะไม่หยุดเพียงเท่านี้ ผมอยากพัฒนาตัวเองให้ลึกขึ้นไปอีก ทั้งด้านความรู้ ความสามารถ และมาตรฐานวิชาชีพ เพื่อให้สมกับความไว้วางใจที่ได้รับจากผู้ป่วยและนักบินทุกคน ในเวลาเดียวกัน ผมจะรักษาสมดุลของชีวิตไว้เสมอ เพราะผมเชื่อว่า work–life balance ไม่ใช่ความฟุ้งฝัน แต่คือรากฐานของการเป็นแพทย์ที่ดีได้อย่างยืนยาว

ทุกครั้งที่ผมเห็นหมายเลข AME.BE.2076 ขึ้นอยู่หลังชื่อ ผมจะระลึกเสมอว่านี่ไม่ใช่เพียงใบอนุญาต แต่คือเครื่องเตือนใจว่า ความเพียรพยายาม ความกตัญญูต่อครอบครัว และเกียรติของวิชาชีพแพทย์ไทย สามารถพาเราไปยืนอยู่ได้ทุกแห่งหนของโลก และหวังว่าเรื่องราวนี้จะเป็นแรงบันดาลใจเล็ก ๆ ให้แพทย์รุ่นน้องได้เห็นว่า หากมีความตั้งใจและไม่หยุดที่จะก้าวไปข้างหน้า วันหนึ่งพวกเขาก็สามารถสร้างเส้นทางที่ภาคภูมิใจของตนเองได้เช่นกัน

เป็นกำลังใจให้ FC ของผมทุกคนครับ

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงบรัสเซลส์ ราชอาณาจักรเบลเยียม

05/07/2025

สวัสดีครับ

เช้าวันนี้ในเดือนกรกฎาคม แดดอ่อน ๆ สาดเข้ามาทางหน้าต่างในยามเช้าที่ย่านเก่าแก่ของบรัสเซลส์ ลมพัดเบาอย่างเกียจคร้าน ใบไม้ริมทางไหวคล้ายกำลังหยอกล้อกับแสงเงา ร้านกาแฟที่หัวมุมถนนเริ่มเปิดประตู กลิ่นกาแฟลอยเข้ามาแตะจมูกแผ่ว ๆ

ฤดูร้อนมาถึงบรัสเซลส์แล้วหลายสัปดาห์แล้ว ผู้คนสวมเสื้อบาง เดินทอดน่องไปตามทางเท้าด้วยท่าทีที่เหมือนอยากให้วันผ่านไปช้าลงอีกนิด ในความเรียบง่ายของเช้านี้ ผมกลับนึกถึงกลิ่นดินและไอหมอกของเปรูขึ้นมาอย่างประหลาด

หลังกลับจากการเดินทางสู่มาชูปิกชู เมืองหินโบราณที่ตั้งอยู่กลางขุนเขา ผมแทบไม่ได้เขียนอะไรลงเพจเลยสักบรรทัด

หน้าที่ความรับผิดชอบในฐานะกรรมการแพทยสภาเขตบรัสเซลส์ในเดือนมิถุนายนที่ผมต้องอยู่เวรเต็มเดือน เรียงรายเข้ามาอย่างไม่รู้จบ ไม่ว่าจะเป็นการพิจารณาจริยธรรมวิชาชีพ การดูแลเรื่องร้องเรียน หรือการให้ความเห็นในประเด็นต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเกียรติภูมิของวิชาชีพแพทย์ที่นี่

ในโลกของการแพทย์ จริยธรรมไม่ใช่เพียงกฎ หากเป็นสิ่งที่อยู่ในใจ เป็นเหมือนเงาเรือนของวิชาชีพ ที่แม้มองไม่เห็น แต่รู้ได้ว่าควรระลึกถึงเสมอ

เมื่อกลับมาสวมบทบาทของแพทย์อีกครั้ง สิ่งที่พบในคลินิกก็คือภาพคุ้นตาของผู้ป่วยชาวไทยที่อาศัยอยู่ที่เบลเยี่ยม ฝรั่งเศส และเนเธอร์แลนด์ หลายคนดูแข็งแรงดี แต่กลับมีอาการบางอย่างที่ไม่ชัดเจน เช่น คันผิวหนังเรื้อรัง แน่นท้อง อ่อนเพลีย หรือหลับไม่สนิท อาการที่ไม่ถึงกับรุนแรง แต่ก็กัดกร่อนคุณภาพชีวิตไปทีละน้อย

เมื่อสอบถามลงลึกถึงพฤติกรรมการกินอยู่ในอดีต ก็มักพบเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับการใช้ชีวิตในเขตร้อน เช่น การรับประทานอาหารดิบ การล้างผักไม่สะอาด หรือการใช้ปุ๋ยหมักจากมูลสัตว์โดยไม่ได้ผ่านกระบวนการฆ่าเชื้อ นอกจากนี้ การเดินเท้าเปล่าในพื้นดินชื้น ๆ ก็อาจเป็นช่องทางที่พยาธิบางชนิดไชเข้าสู่ผิวหนังโดยที่เราไม่รู้ตัว

พยาธิบางชนิดไม่แสดงอาการ แต่แทรกซึมอยู่ในร่างกายเป็นปี หากตรวจเลือดหรืออุจจาระในช่วงที่พยาธิไม่หลั่งไข่ ก็อาจไม่พบสิ่งผิดปกติเลย ในกรณีเช่นนี้ ประสบการณ์ทางคลินิกของแพทย์กลายเป็นสิ่งสำคัญ เป็นการประเมินอย่างละเอียดอ่อนจากข้อมูลเล็กน้อยที่คนไข้เล่า ด้วยความเข้าใจในบริบทชีวิตของเขา

ขณะเดียวกัน เบลเยียมก็กำลังอยู่ในช่วงที่ผู้คนใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังมากขึ้น ภาวะเศรษฐกิจไม่ได้รุนแรงถึงขั้นวิกฤต แต่ก็ฝืดเงียบอย่างน่าประหลาด ราคาสินค้าจำเป็นเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทั้งอาหาร น้ำมัน และค่าบริการ รายได้แม้จะมีการปรับตามดัชนีเงินเฟ้อ แต่ผู้คนจำนวนมากก็ยังรู้สึกว่าทุกยูโรที่หามาได้ช่างมีน้ำหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ

หากเปรียบกับช่วงก่อนโควิด ชีวิตดูจะเบาสบายกว่านี้มาก การซื้อของโดยไม่ต้องเช็กราคาทุกรายการ การกินข้าวนอกบ้านกับครอบครัว หรือแม้แต่การหยิบกาแฟถ้วยเล็กจากร้านโปรด ล้วนเป็นเรื่องที่ทำได้โดยไม่ต้องคิดมากนัก แต่วันนี้ หลายสิ่งกลายเป็นเรื่องที่ต้อง "ชะลอไว้ก่อน" ด้วยเหตุผลที่อธิบายยาก

ผู้คนไม่ได้จนลงอย่างทันตาเห็น แต่กำลังประคองชีวิตด้วยความรอบคอบมากกว่าเดิม สังคมเหมือนจะกำลังหัดหายใจช้าลง เพื่อให้พออยู่ได้กับอากาศที่เปลี่ยนไป

เดือนกรกฎาคมนี้ ผมจะเดินทางไปคีร์คีเนส 4 วัน เป็นเมืองเล็กทางตอนเหนือของนอร์เวย์ ซึ่งอยู่ใกล้ขั้วโลกเหนือมากพอที่พระอาทิตย์จะไม่ยอมลับขอบฟ้าในฤดูร้อน แล้วจะแวะไปบ้านที่ปารีสอีก 3 วัน ก่อนจะเดินทางกลับไทยช่วงสิ้นเดือน พาคุณแม่ไปเที่ยวทะเลและพักผ่อนด้วยกันบ้าง

สิบสามปีแล้วที่ผมเขียนเพจนี้ จากเรื่องราวเล็ก ๆ ที่เคยเก็บไว้เงียบ ๆ ในใจ วันนี้กลายเป็นพื้นที่ที่มีผู้อ่านจากทั่วโลกร่วมเดินทางกับผมด้วยเสมอ

ขอบคุณ FC ทุกคนที่ยังติดตามอ่านงานของผมเสมอ ไม่ว่าจะอยู่มุมใดของโลก

ขอให้เรายังมีหัวใจที่อ่อนโยน มีเวลาพักใจให้ตัวเองบ้างในแต่ละวัน และมองชีวิตด้วยความเข้าใจมากกว่าความเร่งรีบ แล้วชีวิตของเราจะมีจุดบาลานซ์ที่ดีขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

Have a nice weekend ครับ

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงบรัสเซลส์ ราชอาณาจักรเบลเยียม

20/05/2025

สวัสดีครับ

จากกรุงซันติอาโก เมืองหลวงของประเทศชิลี ผมได้นั่งเครื่องบินของสายการบิน Latam ในชั้นธุรกิจ ข้ามผืนน้ำอันกว้างใหญ่ของมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันออก เดินทางราวห้าชั่วโมงเศษ สู่เกาะเล็ก ๆ ที่ชื่อว่าเกาะอีสเตอร์ หรือในภาษาพื้นเมืองว่า ราปานุย ชื่อที่ชาวเกาะเรียกกันเองด้วยความเคารพ เพราะมันไม่ใช่แค่เกาะ มันคือแผ่นดินแห่งจิตวิญญาณบรรพบุรุษของพวกเขาเหล่านั้น

ผมเคยเหยียบแผ่นดินนี้มาแล้วเมื่อปี 2019 ตอนนั้นเดินชมหมู่โมอายได้อย่างอิสระ ไม่มีไกด์ ทุกสิ่งเงียบงันอย่างที่ธรรมชาติตั้งใจจะให้เป็น

แต่แล้วโรคระบาดใหญ่โควิด (COVID-19) ก็มาเยือน โลกทั้งใบหยุดหายใจ เกาะราปานุยที่เคยคึกคักก็กลายเป็นเงียบราวกับถูกมนต์สะกด นักท่องเที่ยวหาย รายได้หด รัฐบาลท้องถิ่นจึงปรับนโยบายใหม่ ให้ผู้มาเยือนทุกคนต้องมีไกด์นำทาง เหมือนมีญาติผู้ใหญ่พาเดินเที่ยว ทั้งเพื่อความปลอดภัย ความรู้ และเพื่อให้เงินทองไหลกลับสู่ชุมชน ค่าเข้าชมก็ปรับเป็น 80 ดอลลาร์สหรัฐต่อคน ราคานี้ฟังดูไม่เบา แต่เมื่อได้มาเหยียบดินแดงแห่งนี้อีกครั้ง ก็รู้สึกว่าทุกบาททุกสตางค์มีความหมายอยู่ในตัวมันเอง

ครั้งนี้ผมเลือกทัวร์ส่วนตัวของบริษัท Easter Island Travel ซึ่งแม้จะมีราคาสูงถึง 725 ยูโร (ประมาณ 2 หมื่น 7 พันบาท ไม่รวมค่าตั๋วเข้าชมอุทยานอีกคนละ 2 พัน 7 ร้อยบาท) สำหรับทัวร์ส่วนตัวสองวัน แต่ก็คุ้มค่าครับ เพราะได้คุณ Alberto Rapu ผู้จัดการและคุณ Yenicet Araki เป็นไกด์นำเที่ยว ซึ่งทั้งสองเป็นชาวราปานุยแท้ ๆ ผู้มีหัวใจเต็มเปี่ยมไปด้วยรักบ้านเกิด มาเป็นผู้พาชมเกาะราปานุย

ว่ากันว่า โมอายบนเกาะนี้มีอยู่ราว 900 องค์ แกะสลักจากหินภูเขาไฟบนภูเขาราโน รารากุ ในช่วงศตวรรษที่ 13 ถึง 16 โดยเชื่อกันว่าเป็นรูปจำลองของบรรพบุรุษผู้ล่วงลับ ที่คอยคุ้มครองลูกหลานอยู่เงียบ ๆ ไม่ส่งเสียงแต่ไม่เคยละสายตา การเคลื่อนย้ายโมอายเหล่านี้จากภูเขาสู่ชายฝั่งโดยไม่มีล้อ ไม่มีโลหะ และไม่มีสัตว์ลากจูง เป็นเรื่องที่นักโบราณคดียังถกเถียงไม่จบ บางคนถึงขั้นเสนอทฤษฎีว่า โมอายเดินได้เอง ซึ่งแม้จะฟังดูน่าเหลือเชื่อ แต่ก็ยังน่าเชื่อกว่าใบเสร็จภาษีในบางประเทศอยู่ดี

การแข่งกันสร้างโมอายระหว่างเผ่าต่าง ๆ ทำให้ต้องตัดไม้ไปใช้เป็นท่อนไม้กลิ้งหรือเป็นเชื้อเพลิง พอป่าไม้หมด น้ำก็หาย ดินก็เสื่อม เกาะจึงเข้าสู่วิกฤติ และเหมือนอารยธรรมจะหมดแรงในที่สุด

ในช่วงปลาย ชาวราปานุยจึงหันมาเคารพบูชาพระเจ้าองค์ใหม่ชื่อว่า มนู โดยจัดพิธีเลือกผู้นำผ่านการแข่งขันแทงกาตามานู หรือ Birdman ผู้ชนะคือผู้ที่สามารถไต่หน้าผา ลงทะเล ว่ายน้ำไปยังเกาะกลางทะเล เก็บไข่นกแล้วกลับมาโดยไม่ตกตาย เป็นพิธีที่ฟังดูเหมือนรายการเรียลลิตี้เอาตัวรอด แต่มีน้ำหนักทางจิตวิญญาณจริงจัง เพราะผู้ชนะจะกลายเป็นผู้ปกครองสูงสุดชั่วคราว แทนระบบชนชั้นที่เคยมีมาก่อน

เมื่อชาวตะวันตกเข้ามาถึงในศตวรรษที่ 18 พวกเขาก็นำสิ่งดี ๆ มาด้วย เช่น แผนที่ เรือใบ และโรคฝีดาษ หลังจากนั้นเกาะราปานุยก็กลายเป็นดินแดนแห่งการต่อสู้เพื่อรักษาตัวตนเรื่อยมา จนถึงทุกวันนี้

แต่ทั้งหมดที่เล่ามานั้น ยังไม่ใช่จุดพีคของเรื่องครับ

ในระหว่างการเดินทาง วันหนึ่งผมนั่งพักที่สำนักงานเล็ก ๆ แห่งหนึ่งของเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่ทำให้ใจเต้นขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

นั่นคือ ขวดซอสหอยนางรม “ตราแม่ครัว”

ใช่ครับ ขวดซอสไทยแท้ ๆ ฉลากไทย ฝาแดง โลโก้แม่ครัวยืนผูกผ้ากันเปื้อนอยู่หน้ากระทะครบถ้วนตามหลักสูตร

ผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลุดยิ้มออกมาเบา ๆ เพราะมันทั้งน่าขำและน่าภูมิใจ ใครจะไปคิดว่าซอสจากร้านโชห่วยแถวบางลำพู จะเดินทางไกลข้ามซีกโลกมาอยู่เงียบ ๆ บนโต๊ะไม้กลางเกาะที่อยู่ห่างจากประเทศไทยกว่า 17,000 กิโลเมตร

นี่แหละครับ คือความเป็นไทยที่ไม่ต้องยกขบวนแสดงวัฒนธรรม หรือจัดนิทรรศการให้ยุ่งยาก เพียงมีคนคนหนึ่งที่อยากผัดข้าวให้หอมแบบบ้าน ๆ ก็เพียงพอแล้วที่จะพา “ไทย” มาถึงจุดนี้ได้

ผมนึกในใจว่า ขวดซอสนี้คงไม่มีใครสนใจมันนัก แต่ก็ทำหน้าที่เป็น “ทูตวัฒนธรรม” ได้ดีกว่าเอกสารราชการหลายฉบับเสียอีก

ผมรักชิลีครับ และตั้งใจว่าจะกลับมาอีกครั้งในฤดูฝนปีหน้า เพราะฝนไม่เคยทำร้ายใครที่มองโลกในแง่ดี ส่วนหิมะนั้นก็เป็นแค่เครื่องประดับของภูเขา และความเงียบคือของขวัญสำหรับผู้ที่เดินทางเพื่อฟังเสียงของตนเอง

จากชิลี ผมบินต่อไปยังเอกวาดอร์ เพื่อเริ่มต้นบทใหม่ในกรุงกีโต เมืองหลวงที่สูงเหนือระดับน้ำทะเลถึง 2,800 เมตร ซึ่งจะขอเล่าในคราวต่อไป

ก่อนจบบันทึกฉบับนี้ ผมขอฝากข้อคิดสั้น ๆ จากใจ

ในวัยกลางคน การดูแลสุขภาพคือหน้าที่ การบริหารเงินและเวลาเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ ส่วนความทรงจำดี ๆ ที่เราเก็บระหว่างทางนั้น จะกลายเป็นกองทุนกำลังใจในวันที่ชีวิตเงียบงัน

แด่แฟนเพจที่รักของผมทุกคน จงอย่ากลัวการเดินทาง อย่ากลัวความเปลี่ยนแปลง และอย่าลืมว่า ทุกการเดินทางที่มีความหมาย มักเริ่มต้นจากความตั้งใจเล็ก ๆ เงียบ ๆ ที่อยู่ในใจเรานี่เอง

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
ณ เกาะอีสเตอร์ (ราปานุย) ประเทศชิลี

13/05/2025

สวัสดีครับ

ผมเดินทางมาพักผ่อนที่อเมริกาใต้ 20 วัน ครอบคลุม 5 ประเทศ ได้แก่ อาร์เจนตินา ชิลี ปานามา เอกวาดอร์ และเปรู

ซึ่งตอนที่ผมเขียนโพสท์นี้ ผมกำลังอยู่ที่กรุงซันติอาโก เมืองหลวงของประเทศที่เรียกได้ว่า “ยาวที่สุดในโลก” คือ ยาวเท่ากับระยะทางจากกรุงเทพฯ ไปโตเกียว แต่ มีความกว้างเฉลี่ยเพียงกรุงเทพฯ ถึงอยุธยา เท่านั้น

ขับรถเลียบประเทศนี้ก็เหมือนขับบนเส้นด้าย กล่าวคือ ยาวพอให้ไตร่ตรองชีวิต แต่แคบพอให้ต้องระวังอย่าเผลอหล่นจากขอบแผนที่

ประเทศชิลี มีประชากรราว 20 ล้านคน ใช้ภาษาสเปนเป็นภาษาราชการ และที่สำคัญ คนไทยถือหนังสือเดินทางธรรมดาสามารถเข้าประเทศได้ 90 วันโดยไม่ต้องขอวีซ่า
ถือเป็นไมตรีจิตจากปลายฟ้าฝั่งแปซิฟิกที่น่าชื่นใจ

เมื่อมาถึง ผมทำในสิ่งที่คนไทยไกลบ้านบางคน เช่นผม มักทำ คือ หาร้านอาหารไทย และได้พบกับร้านชื่อ “ข้าวสาร 15” ผ่าน Google Maps เพราะผัดไทยในรูปดูดี ไม่แฉะเป็นก๋วยเตี๋ยวน้ำ มีภาษาไทยในรูป ผมจึงขับรถจากโรงแรม Holiday Inn Santiago Airport ที่ผมพักอยู่ที่สนามบินตรงไปแบบไม่ลังเล

ที่ร้านข้าวสาร ผมได้รู้จักกับ คุณออย สาวไทยจากกรุงเทพฯ แต่หน้าตาเหมือนสาวชิเลียน ที่พูดไทยชัด พูดใจชัดยิ่งกว่า
เธอเคยทำงานกับแบรนด์ La Mer ที่สยามพารากอน ก่อนจะย้ายมาอยู่ที่ชิลีมากว่าสิบปีแล้ว

คุณออยพูดถึงสถานทูตไทยประจำกรุงซันติอาโกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชื่นชม โดยเฉพาะท่านทูตคนใหม่ที่เธอบอกว่าอบอุ่น เป็นกันเอง และเข้าถึงคนไทยได้จริง ๆ

เราคุยกันอย่างถูกคอ และคุณออยก็แนะนำให้ผมไปรู้จักกับสามีของเธอ ชื่อ คุณอ๊อด วัย 68 ปี ซึ่งผมไปพบที่ร้านอาหารอีกแห่งของเขาในย่าน Franklin

คุณอ๊อดย้ายมาอยู่ชิลีตั้งแต่ปี 2547 หลังวิกฤตต้มยำกุ้ง ก่อนโควิดเคยมีร้านอาหารไทยถึง 7 ร้านnหลังโรคระบาดโลกถาโถม เหลือรอดมา 2 ร้าน แต่วันนี้ฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาได้ถึง 4 ร้าน ถือ เป็นบทเรียนของความไม่ยอมแพ้ ที่ฟังแล้วอิ่มกว่าอาหารในจาน

ด้วยความรู้สึกชื่นชมในสิ่งที่คุณออยเล่า
ผมเกิดอยากแวะไป “เยี่ยมเยียน” สถานทูตไทย ... แม้ไม่มีนัด ไม่มีใครรู้จัก และไม่มีธุระเป็นทางการ ... แต่บางครั้ง ความรู้สึกอบอุ่นจากคำชมของคนไทยในพื้นที่ก็เพียงพอจะผลักให้เราก้าวไปหา

สถานทูตไทยตั้งอยู่บนตึกชั้น 15 ร่วมอาคารกับสถานทูตสวิส ผมกดกริ่ง และได้รับการต้อนรับจาก คุณภัทรียา วัฒนสิน อัครราชทูตที่ปรึกษา (อทป.) ซึ่งต่อมา ภายหลังทราบว่าเธอเป็น ศิษย์เก่า King’s College London เช่นเดียวกับผม

โลกกลมจริง ๆ ครับ และกลมพอที่เราจะได้พบคนคุ้นใจกลางดินแดนไกลบ้าน

เราคุยกันอย่างสบายใจ ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ไทย–ชิลี การค้า การทูต และคน จากนั้นผมขอตัวไปรับประทานอาหารที่ร้านคุณอ๊อดในย่าน Providencia

ผมขับรถไปถึงร้านได้ราวสิบกว่านาที
คุณภัทรียาก็ส่งข้อความมาว่า
“ท่านทูตเข้ามาแล้วนะคะ”

ผมจึงเรียนกลับไปว่า “หลังทานข้าวเสร็จ ผมขอแวะกลับไปขอพบท่านสักครู่หนึ่งนะครับ”

คุณออยขอผมว่า อยากมาสถานทูตด้วย ซึ่งผมก็ยินดีมากครับ ไปเซอไพรส์ทีมไทยแลนด์ด้วยกัน

และแล้ว ผมก็ได้พบกับ ท่านทูตเอ๊ะ ฯพณฯ วิมลพัชระ รักษาเกียรติ เอกอัครราชทูตไทยประจำกรุงซันติอาโก

ท่านเคยดำรงตำแหน่งทูตที่นอร์เวย์ และรู้จักกับ รุ่นน้องที่นับถือผม (คุณหนึ่ง ทรงสิทธิ์ เลิศเศรษฐการ) ที่อาศัยอยู่ที่นอร์เวย์

บทสนทนาเป็นไปอย่างอบอุ่น ละมุนละไม
ท่านทูตมีทั้งความสามารถทางการทูต และมนุษยสัมพันธ์ที่ทำให้คนรู้สึกสบายใจ
ไม่ได้ยืนบนฐานของตำแหน่ง แต่ยืนอยู่ในระดับสายตาของคนไทยทุกคน

ผมไม่ได้เจอทูตไทยที่น่าประทับใจขนาดนี้มานานแล้ว นอกจากท่านวิมลพัชระ คนก่อนหน้าที่เคยสร้างความรู้สึกนี้ให้ผมคือ ฯพณฯร้อยโทระวี หงสประภาส สมัยดำรงตำแหน่งทูตประจำสถานเอกอัครราชทูต ณ กรุงเอเธนส์ ตอนที่ผมยังเป็นนักเรียนแพทย์ทหารในเมืองเธสซาโลนิกิ ประเทศกรีซ

ทูตที่ดี … ควรมีมากกว่าชั้นยศและวุฒิภาวะ
ควรมี “รอยยิ้ม” ที่ไม่หลุดจากความจริงใจ
ควรมี “สายตา” ที่มองเห็นคนไทยไกลบ้าน ไม่ใช่แค่ในฐานะผู้ร้องขอบริการ และควรมี “หัวใจ” ที่เปิดรับ แม้ไม่มีอะไรต้องช่วยเหลือ

สถานทูตไทยไม่ควรเป็นเพียง “ที่ยื่นเอกสาร”
แต่ควรเป็น “ที่พักใจ” ของคนไทยในต่างแดน
และทีมงานของสถานเอกอัครราชทูตไทย ณ กรุงซันติอาโกในวันนี้ ได้แสดงให้เห็นว่า ความเป็นไทย...ไม่เคยเดินทางลำพัง

ผมจะอยู่ที่ซันติอาโกถึงวันที่ 14 พฤษภาคม
จากนั้นจะเดินทางไปยังเกาะอีสเตอร์
และจะกลับมาเล่าเรื่องของรูปปั้นโมอายผู้เงียบขรึมในโพสต์หน้า

แม้โลกจะกว้าง และชีวิตจะยาวราวดั่งประเทศชิลี แต่หากเรารู้ว่ามาจากไหน และเห็นค่าความเป็นไทยในตัวเรา เราจะไม่มีวันหลงทาง ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดของโลก

ขอขอบคุณทุกเรื่องราวที่ผมได้พบเจอในซันติอาโก
ขอบคุณมิตรภาพที่มาจากรอยยิ้ม ไม่ใช่ตำแหน่ง
ขอบคุณคำพูดธรรมดา ๆ ที่ทำให้รู้ว่า
“บ้าน” ไม่ได้ขึ้นอยู่กับพิกัดในแผนที่ — แต่อยู่ที่ใจของคนที่มองเห็นกัน

แล้วเราจะพบกันอีก
ในที่ที่เส้นรุ้งอาจไม่คุ้นตา
แต่หัวใจ...ยังคงจำภาษาไทยได้เสมอ

ขอส่งความระลึกถึง FC ของผม จากปลายฟ้าของซีกโลกใต้ครับ

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงซันติอาโก สาธารณรัฐชิลี

02/05/2025

สวัสดีครับ

เมื่อวานนี้ ผมเพิ่งเดินทางกลับถึงบรัสเซลส์ หลังจากหลบฝุ่นไปเดินทอดน่องที่โตเกียวมาหนึ่งสัปดาห์ ถึงสนามบินบรัสเซลส์ตอนสาย ๆ ยังไม่ทันได้หายใจหายคอให้เต็มปอด ก็ต้องล้างหน้าล้างตาแล้วรีบมาคลินิก ตรวจคนไข้ต่อทันที เพราะอาจารย์หมอที่หายตัวไปหลายวัน ถ้ากลับมาแล้วยังเพลียต่อ คงไม่เป็นที่รักของคนไข้แน่นอน

ทริปขากลับของผมคราวนี้ ซับซ้อนพอสมควรครับ เพราะบินทั้งหมดสามตุ๊บ เริ่มจาก Cathay Pacific ชั้นธุรกิจ จากนาริตะไปฮ่องกง พอถึงฮ่องกง ก็มีเจ้าหน้าที่ของสายการบิน SWISS มายืนยิ้มอยู่หน้าเกต พาไปพักที่ Sky Bar Lounge ให้จิบน้ำผลไม้เย็น ๆ พักผ่อนพอหายเหนื่อย จากนั้นก็บินต่อไปยังซูริก ด้วยเที่ยวบินชั้น First Class ของ SWISS ซึ่ง...แหม! ดีงามตามแบบสวิสแท้ ๆ

ที่นั่งของผมคือ 1A เหมือนตอนขาไป ผมนอนหลับไปยาว ๆ กว่า 8 ชั่วโมงเต็ม หลับลึกชนิดที่กัปตันจะขับเครื่องลงกลางแม่น้ำไรน์ผมก็คงไม่รู้เรื่อง ตื่นมาเปิดกระเป๋านึกได้ว่ามี "น้ำพริกปลาสลิด" หนึ่งกระปุก ที่คุณหมอโจ้น้องรักหิ้วมาฝากจากเมืองไทย ผมก็จัดการโรยน้ำพริกบนออมเล็ตแบบสวิส เสิร์ฟคู่กับครัวซองต์

โอ้โห...! ณ เวลานั้นบนเครื่องบิน ชีวิตผมไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้วครับ

ผมไม่แน่ใจว่าเชฟบนเครื่องจะเข้าใจไหมว่า omelette ของเขาเพิ่งถูกยกระดับกลายเป็น "ข้าวคลุกน้ำพริกเวอร์ชันเหาะเหินเดินอากาศ" และต้องขอบอกว่า น้ำพริกไทยนั้นมีคุณสมบัติเหนือกว่าเครื่องปรุงใด ๆ ในสายตาผม—จะ foie gras จะ truffle จะซอสกุหลาบจากดาวอังคารก็เถอะ... ถ้าวางเทียบกับน้ำพริกปลาสลิดแค่เพียงช้อนเดียวนะ ผมยกให้น้ำพริกชนะน็อกตั้งแต่ยังไม่ออกฟุ๊ตเวอร์ค

หลังจากเติมพลังด้วย “ครัวซองต์-น้ำพริก” แล้ว ผมก็บินต่อจากซูริกมายังบรัสเซลส์ ต่อรถไฟถึงคลินิกแบบตาแดง ๆ แต่ใจสู้ พร้อมตรวจคนไข้ต่อตั้งแต่บ่ายวันนั้นทันที

จริงอยู่ครับว่าสายการบินที่บินตรงจากโตเกียวมายุโรปก็มีหลายเจ้า แต่ส่วนใหญ่จะออกตอนเช้า ถึงยุโรปตอนเย็น ซึ่งไม่ค่อยเหมาะกับตารางของผมที่มีธุระในตอนเช้า จึงเลือกบินตอนเย็นแทน แม้จะต้องแวะบ้างแต่ก็ได้พักไหล่ พักใจในเลานจ์ และได้กินน้ำพริกกับไข่สวิสอีกหนึ่งมื้อ ถือว่าคุ้มเกินคาด

พูดถึงสายการบินแล้ว ขอเล่าเผื่อท่านผู้อ่านสายสะสมไมล์จะอยากทราบ—ผมไม่ค่อยได้บินกับกลุ่ม Oneworld เท่าไร เพราะเป็นสมาชิกบัตร Hon Circle (ระดับสูงสุด) ของกลุ่มสายการบิน Lufthansa และบัตร Platinum ของกลุ่ม Air France ส่วน Oneworld นั้น... ไม่ค่อยมีเส้นทางที่น่าสนใจจากบรัสเซลส์ หรือสนามบินใหญ่ที่ผมเข้าถึงง่าย เช่น ปารีส อัมสเตอร์ดัม หรือแฟรงก์เฟิร์ต ดังนั้น สถานะในเครือนี้ผมเลย “ไร้เงาไร้ชื่อ” โดยสิ้นเชิง

ช่วงนี้ผมจะทำงานที่บรัสเซลส์ถึงวันที่ 8 พฤษภาคม จากนั้นจะเดินทางไกลอีกครั้ง ระหว่างวันที่ 9–28 พฤษภาคม ไปเยือนอิตาลี อาร์เจนตินา ชิลี ปานามา เอกวาดอร์ และเปรู แล้วกลับถึงบรัสเซลส์เช้าตรู่วันที่ 29 พฤษภาคม โดยผมจะตรวจคนไข้ต่อในบ่ายวันเดียวกันทันที—ชีวิตนี้ไม่มีช่วงว่างให้บ่นเบื่อเลยครับ

พูดถึงการทำงาน ผมเป็นรองศาสตราจารย์มาก็นานหลายปีแล้ว หลายคนถามว่าไม่คิดจะขยับเป็นศาสตราจารย์เต็มตัวหรือ? คำตอบคือ “คิดครับ” แต่ขอใช้ชีวิตให้พอใจเสียก่อน เพื่อนร่วมรุ่นที่เป็น รศ. เหมือนกันก็บอกว่า "ไม่ต้องรีบหรอก แก ถ้าโอกาสมันจะมา มันก็มาเอง" ผมก็เลยเห็นพ้องด้วย—ตำแหน่งอาจจะมีเกียรติ แต่สุขภาพกายและใจของเรานั้นมีคุณค่าไม่แพ้กัน

อีกข่าวดีเล็ก ๆ ครับ ผมกำลังเตรียมย้ายคลินิกจากที่เช่าอยู่มานานกว่า 10 ปี ไปยังบ้านของตัวเอง ซึ่งอยู่ใกล้สถานี Brussels Midi มากขึ้นอีก 500 เมตร จากเดิมต้องนั่งรถเมล์ 2 ป้าย จะเหลือแค่เพียง 1 ป้าย เดินมาจากสถานี Midi ไม่ถึง 5 นาทีก็ถึงคลินิกใหม่ ตอนนี้แค่รอให้การรีโนเวตเสร็จ ซึ่งถ้าทุกอย่างเป็นใจ หวังว่าภายในตุลาคมนี้ ผมจะสามารถย้ายไปได้ตามที่คาดการณ์ไว้

สุดท้ายนี้ ผมต้องขอขอบคุณคนไข้และ FC ที่คอยติดตามเรื่องเล่าเล็ก ๆ ของผมเสมอ ความจริงตั้งใจเขียนให้แม่อ่าน แต่กลับกลายเป็นว่ามีแฟนคลับตามอ่านมากมายโดยไม่รู้ตัว

ถ้ามีเวลาอีกสักหน่อยก่อนบินไปอเมริกาใต้ ผมจะขอเขียนเรื่อง “การวางแผนเกษียณสำหรับคนไทยในเบลเยียมและฝรั่งเศส” ไว้ให้อ่านกัน เผื่อจะมีประโยชน์กับใครหลายคนที่ยังลังเลว่าจะอยู่ยุโรปต่อหรือกลับไทยดี

แต่สำหรับผม... ถ้าประเทศไทยยังแก้ปัญหาเรื่อง PM 2.5 ไม่ได้ และยังปล่อยให้ฟุตบาทกลายเป็นเขาวงกตกับดักชีวิต โดยเฉพาะทางม้าลายที่ข้ามแล้วเหมือนเล่นเกมวัดดวงอยู่ทุกวัน ผมก็คงจะอยู่ยุโรปต่อไปก่อนนะครับ

ขอให้ FC ของผมทุกคนมีสุขภาพดี มีน้ำพริกติดบ้าน และมีเสียงหัวเราะประดับใจไว้เสมอนะครับ

ด้วยรักและคิดถึง

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงบรัสเซลส์ ราชอาณาจักรเบลเยียม

29/04/2025

สวัสดีครับ

การเดินทางมายังญี่ปุ่นคราวนี้ ถือเป็นอีกคราวหนึ่งที่น่าจดจำ ถึงจะไม่ได้ขึ้นไปปีนภูเขาไฟฟูจิ หรือไปรับประทานซูชิราคาแพงจนกระเป๋าฉีก แต่ผมได้ทำในสิ่งที่ผมรัก นั่นคือการนำเสนอผลงานวิจัยของตัวเอง บนเวทีการประชุมสหพันธ์สมาคมการเจริญพันธุ์นานาชาติ โลก ประจำปี 2025 (The International Federation of Fertility Societies World Congress 2025) ณ ศูนย์การประชุมนานาชาติ Tokyo International Forum ใจกลางกรุงโตเกียว

การประชุมครั้งนี้ เป็นมหกรรมวิชาการขนาดใหญ่ ที่รวบรวมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญจากทั่วทุกมุมโลก ส่วนใหญ่ก็เป็นสูติ-นรีแพทย์กับศัลยแพทย์ระบบทางเดินปัสสาวะทั้งนั้น มีผมนี่แหละที่เป็นแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวกับจิตแพทย์หลงเข้าไปในวง เสมือนต้นไผ่ต้นหนึ่งที่ขึ้นอยู่กลางทุ่งดอกซากุระ

วันนั้นผมโชคดีที่เพื่อนของผม รศ.ดร.นพ.โคจิ ชิบะ แห่งมหาวิทยาลัยโกเบ มาร่วมฟังการบรรยายด้วย อ.โคจิ เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องศัลยกรรมระบบทางเดินปัสสาวะ และยังโดดเด่นเรื่องการรักษาภาวะการมีบุตรยากและสมรรถภาพทางเพศชาย — สองเรื่องที่ผู้ชายจำนวนมากไม่กล้าพูด แต่ยอมเข้าคลินิกอย่างเงียบ ๆ

ไม่เพียงเท่านั้น อ.นพ.รันจิท รามาซามี เพื่อนรักของอาจารย์โคจิ เพราะเทรนที่เท็กซัสมาด้วยกัน ผู้เป็นนักวิจัยระดับโลกด้านเวชศาสตร์การเจริญพันธุ์ชาย ก็มาปรากฏตัวด้วย บรรยากาศจึงคึกคักเป็นพิเศษ จนผมเองยังอดปลื้มใจไม่ได้ว่า งานประชุมนี้ดูจะมีตัวจริงเสียงจริงมาอยู่ไม่น้อย

ตกเย็น ผมได้ไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับที่ Tokyo Kaikan กับ ศ.ดร.นพ.ฮิเดยูกิ โคบายาชิ แห่งมหาวิทยาลัยโทโฮ ทั้งนี้ อ.ฮิเดะ เป็นทั้งเพื่อนแท้และกัลยาณมิตรที่แสนดีของผม มีความรู้ความสามารถจนเป็นที่ยอมรับในวงการเวชศาสตร์ทางเพศชาย และยังเป็นผู้นำคนแรก ๆ ที่นำแนวคิดการประยุกต์ใช้ปัญญาประดิษฐ์ในทางการแพทย์ของญี่ปุ่นอีกด้วย

ที่งานเลี้ยง ผมได้พบกับศาสตราจารย์ผู้ใหญ่หลายท่าน ได้แก่ ศ.โคจิ ชิราอิชิ ผู้เชี่ยวชาญด้านมะเร็งระบบทางเดินปัสสาวะ, ศ.ยาสุชิ ฮิโรตะ นักวิจัยใหญ่ด้านการเจริญพันธุ์ และ ศ.อากิระ สึจิมูระ เจ้าตำรับเรื่องภาวะมีบุตรยากในผู้ชาย — ฟังชื่อแต่ละท่านแล้ว บอกได้คำเดียวว่า ถ้าเปรียบเป็นซูชิ ก็คงเป็นโอโทโร่ชั้นดีทั้งนั้น

ในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยไมตรีจิต สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจที่สุด คือความเอาใจใส่ของอาจารย์ฮิเดะ ที่ดูแลเอาใจใส่ผมเป็นอย่างดี นอกจากเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่สองมื้อแล้ว ยังพาไปเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยโทโฮ พร้อมอวดห้องทำงานใหม่ ซึ่งเรียบง่ายเสียจนผมอดแซวไม่ได้ว่า ถ้าไม่บอกก่อน ผมคงนึกว่าเป็นห้องทำงานของนักปราชญ์มากกว่านักวิทยาศาสตร์

ระหว่างทางกลับ ผมกับอาจารย์ฮิเดะยังมีโอกาสพูดคุย วางรากฐานโครงการความร่วมมือทางวิชาการระหว่างญี่ปุ่นกับเบลเยียม ก้าวเล็ก ๆ ที่เปี่ยมไปด้วยความหมาย เสมือนคนสองคนจุดตะเกียงเล็ก ๆ ท่ามกลางคืนยาว แต่ตะเกียงนั้นก็สว่างเพียงพอที่จะมองเห็นเส้นทางข้างหน้า

สำหรับผมแล้ว การเติบโต มิใช่การวิ่งแข่ง หรือการสะสมเหรียญรางวัล หากเป็นการก้าวไปข้างหน้าอย่างใจเย็น โดยมีความศรัทธาในสิ่งที่เราทำ และไม่ลืมหัวใจของตนเอง

การได้ยืนบนเวที Tokyo International Forum เพื่อถ่ายทอดผลงานต่อแพทย์ผู้ทรงคุณวุฒิจากทั่วโลก คือประสบการณ์ล้ำค่าครั้งหนึ่งในชีวิต ที่ผมจะเก็บรักษาไว้เป็นทรัพย์สมบัติของหัวใจ

เย็นวันนี้ (30 เมษายน) ผมจะออกเดินทางกลับเบลเยียม และถึงกรุงบรัสเซลส์ในเช้าวันที่ 1 พฤษภาคม พร้อมตรวจคนไข้ต่อด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความทรงจำดี ๆ และแรงบันดาลใจใหม่ ๆ ที่จะติดตัวผมไปอีกนาน

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น

Adresse

Paris

Site Web

facebook.com

Notifications

Soyez le premier à savoir et laissez-nous vous envoyer un courriel lorsque Dr. Med. Watcharaphol Alexandre Kamnerdsiri publie des nouvelles et des promotions. Votre adresse e-mail ne sera pas utilisée à d'autres fins, et vous pouvez vous désabonner à tout moment.