03/12/2025
Ε ψιτ… ναι, εσύ με την άσπρη ποδιά.
Μη βιαστείς να με σώσεις από κάτι που δεν με απειλεί.
Μην απλώσεις τα χέρια σου πάνω μου σαν να ξέρεις καλύτερα από μένα τι μπορεί το κορμί μου.
Δεν είμαι έκτακτη ανάγκη· είμαι διαδικασία.
Δεν είμαι ασθενής· είμαι πηγή.
Και αυτή η πηγή θέλει χώρο, όχι χειρισμό.
Μη μου κλέβεις τη στιγμή.
Μη μου παίρνεις τη δύναμη πριν καν προλάβω να τη δοκιμάσω.
Άσε με να νιώσω κάθε κύμα που με διαπερνά·
κι ας πονάει, κι ας με λυγίζει,
είναι δικός μου ο πόνος, δική μου η ανάσα,
δική μου η διαδρομή που ανοίγει ανάμεσα στα πλευρά μου και στα κόκαλά μου.
Δεν θέλω να με σώσεις·
θέλω να με αφήσεις να σωθώ.
Θέλω να δω τι μπορώ όταν δεν μου κόβεις τα φτερά στο όνομα της ασφάλειας.
Θέλω να έχω την επιλογή,
το χρόνο,
τη σιωπή,
το σκοτάδι που γίνεται φως τη στιγμή που θα αποφασίσει το σώμα, όχι το ρολόι σου.
Άσε με να γεννήσω,
όχι μόνο παιδί—
άσε με να γεννήσω εμένα.
Την εκδοχή μου που στέκεται όρθια,
που θυμάται από τι είναι φτιαγμένη,
που δεν ζητά άδεια για να είναι δυνατή.
Μην με ξεγεννήσεις, λοιπόν.
Δεν είμαι εγώ που χρειάζεται να βγάλω κάτι από μέσα μου·
είναι εσύ που χρειάζεται να βγεις από πάνω μου.
Να κάνεις πίσω.
Να παρακολουθήσεις.
Να γίνεις μάρτυρας και όχι αφέντης της στιγμής.
Γιατί αυτή τη φορά,
θέλω να πάρω πίσω ό,τι μου κλέψανε:
την ευκαιρία να νιώσω το θαύμα χωρίς φόβο,
το βάρος χωρίς παρέμβαση,
τη δύναμη χωρίς εξηγήσεις.
Άσε με λοιπόν.
Άσε με να σπάσω,
να ανοίξω,
να ουρλιάξω,
να σωπάσω.
Άσε με να βγω από αυτή τη φουρτούνα
όχι μικρότερη—
αλλά μεγαλύτερη.
Άσε με να γεννήσω τον εαυτό μου.
Και θα σε ευχαριστήσω μετά,
όχι επειδή με έσωσες,
αλλά επειδή με άφησες επιτέλους
να είμαι εγώ
