28/11/2025
Κάποιες φορές, χωρίς να το επιλέξουμε συνειδητά, παίρνουμε έναν ρόλο που δεν μας ανήκει. Γινόμαστε υπεύθυνοι για την ευημερία, τη σταθερότητα ή ακόμη και την ευτυχία του γονιού μας.
Αυτό συμβαίνει συχνά όταν ο ένας γονιός μένει συναισθηματικά μόνος, χωρίς στήριξη. Τότε, μέσα από αγάπη αλλά και από ανάγκη, προσπαθούμε να καλύψουμε τα κενά του. Γινόμαστε η «πλάτη» του, ο σύμβουλος, ο φροντιστής.
Το παιδί που μεγαλώνει πριν την ώρα του, συνήθως δυσκολεύεται αργότερα να βάλει τον εαυτό του σε προτεραιότητα. Μπορεί να αναβάλει τη δική του οικογένεια ή να δυσκολεύεται να επενδύσει στη σχέση που ήδη έχει. Αναπτύσσει μια εσωτερική πεποίθηση πως η αξία του συνδέεται με το να φροντίζει τους άλλους.
Για χρόνια ίσως να προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα του γονιού του, με την ελπίδα ότι εκείνος θα αλλάξει, θα σταθεί στα πόδια του, θα φροντίσει τον εαυτό του. Κι όταν αυτή η αλλαγή δεν έρχεται, το παιδί βιώνει ματαίωση, θυμό και ενοχή — σαν να ευθύνεται το ίδιο για κάτι που ποτέ δεν είχε τη δύναμη να αλλάξει.
Κι όμως, η αλήθεια είναι πως ο γονιός τρέφεται συναισθηματικά από αυτό τον ρόλο. Όχι από κακή πρόθεση, αλλά επειδή κι εκείνος έχει τα δικά του κενά που ζητούν αναπλήρωση. Έτσι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.
Πώς σταματά;
Με αποδοχή..
Αποδέξου τις επιλογές του γονιού σου και βγες από την προσδοκία πως μπορείς να αλλάξεις τη ζωή του. Μόνο εκείνος μπορεί…
Πες του όσα νιώθεις, με αγάπη. Μίλα για την ανάγκη σου να φροντίσεις και τον δικό σου εαυτό. Θέσε όρια που δεν είναι απόρριψη, αλλά σεβασμός — και προς εκείνον και προς εσένα.
Γιατί χωρίς να το καταλάβεις, όταν τον βάζεις πάντα πάνω από εσένα, επαναλαμβάνεις το δικό του μοτίβο: εγκαταλείπεις τις ανάγκες σου, όπως ίσως εγκατέλειψε κι εκείνος τις δικές του.
Μπορούμε να αγαπάμε βαθιά τους γονείς μας, να τους τιμούμε και να στεκόμαστε δίπλα τους. Όμως δεν μπορούμε — και δεν χρειάζεται — να κουβαλάμε την ευθύνη της ευτυχίας τους.
Αυτό δεν είναι αγάπη.
Είναι φόρτιο, ενοχή, υπερεμπλοκή.
Και η αληθινά υγιής αγάπη δεν γεννιέται μέσα από θυσία, αλλά μέσα από ελευθερία.
