08/05/2025
«Γιατί έλκομαι από κάποιον που δεν με εκτιμά; ...Γιατί δέχομαι να μην αποτελώ προτεραιότητά του; …Γιατί συμβιβάζομαι με τόσο λίγα; …Γιατί δεν το είδα απ’ την αρχή;»
Γιατί κάποιους ανθρώπους δεν τους γνωρίζουμε, τους αναγνωρίζουμε. Και, όταν ο πόνος που κουβαλάμε είναι μεγάλος, χαρακτηριστικά από τα οποία έχουμε υποφέρει, ερωτοποιούνται ώστε να απομακρύνουμε από το οπτικό μας πεδίο την αλήθεια που ψιθυρίζουν...
«Δεν είναι έλεγχος, είναι φροντίδα… Δεν είναι παθητικότητα, είναι διακριτικότητα… Δεν είναι θράσος, αλλά διεκδικητικότητα… Δεν είναι σκληρός, ειλικρινής είναι… ευθύς… αυθεντικός!»
Έτσι, το άγχος που προκαλούν μέσα μας, καταλήγει να μας έλκει αντί να μας απωθεί, για να αρνηθούμε ότι έχουμε υποφέρει στο παρελθόν.
«Γιατί, όμως; Πήρα πολύ αγάπη απ' την μητέρα μου ως παιδί, αλήθεια… Με εκτιμούσε!»
Δεν αρκεί, όμως, να μας εκτιμήσει κάποιος. Πρέπει αυτός που θα το κάνει, να εκτιμά πρώτα τον εαυτό του. Αλλιώς, η εκτίμηση που λαμβάνουμε είναι ένα άδειο κέλυφος, το οποίο δεχόμαστε να γεμίσουμε με οτιδήποτε στο μέλλον.
Ούτε αρκεί να λάβουμε αγάπη. Ένα παιδί, έχει ανάγκη και να δώσει. Μεγαλύτερη αγωνία του, μάλιστα, αφορά να διαπιστώσει πως η αγάπη του είναι αρκετή ώστε να μεταμορφώσει το πιο σημαντικό του πρόσωπο στην συναισθηματικά διαθέσιμη εκδοχή του. Να το φέρει σε επαφή με όσα το κάνουν πολύτιμο στα μάτια του, ώστε να νιώσει την αγάπη του ικανή να επανορθώσει τα άγχη του άλλου.
Σε αντίθετη περίπτωση, το μην εγκαταλείπεις τον εαυτό σου μάνα, αυτή η παιδική ευχή, γίνεται δική μας ευθύνη, και νιώθουμε πως την εγκαταλείπουμε εμείς αν ζήσουμε μια διαφορετική ζωή...
