02/10/2025
Ήταν κάποτε ένα ελάφι που καμάρωνε για τα κέρατά του.
Ψηλά, λευκά, απλωμένα σαν κλαδιά χειμωνιάτικου δέντρου, χάραζαν τον ουρανό όπου κι αν στεκόταν.
Περπατούσε πάντα με το κεφάλι στραμμένο στον ήλιο∙
το φως οδηγούσε τα βήματά του.
Ένα σούρουπο, ακολουθώντας τον ήλιο που έγερνε,
το χώμα άνοιξε μπροστά του.
Το κορμί του γλίστρησε στη στενή σχισμή∙
το σώμα του έμεινε μετέωρο μα τα κέρατά του σφηνώθηκαν στις πέτρες.
Έμειναν όρθια, αγέρωχα, υψωμένα στον ουρανό όπως πάντα.
Κι όμως, ήταν αυτά που το είχαν κρατήσει παγιδευμένο, που το είχαν καθηλώσει εκεί όπου το φως δεν έφτανε πια.
Ο χρόνος κύλησε.
Οι εποχές άλλαζαν, τα χόρτα ψήλωσαν, οι άνεμοι περνούσαν τραγουδώντας.
Μα τα κέρατα έστεκαν ακόμη ψηλά, σφηνωμένα στην πέτρα ενώ η ζωή του χάνονταν μέρα με τη μέρα στο βάθος της σχισμής.
~~~
Είμαστε μαθημέν💛 πως η αξιοπρέπεια βρίσκεται στο να τα κάνουμε όλα μόν💛 μας.
Πως η δύναμη και το καμάρι μας είναι να μην χρειαζόμαστε ποτέ κανέναν.
Πως τα “κέρατά” μας -τα σύμβολα της αυτοδυναμίας, της υπερανεξαρτησίας μας- είναι η ομορφιά και η αξία μας.
Μα στην ώρα της δυσκολίας, αυτά τα ίδια γίνονται η φυλακή μας.
Σφηνώνουμε στις άκρες τους, μένουμε μετέωρ💛, μόν💛,
κρατώντας μια ψευδαίσθηση αξιοπρέπειας
αντί να ζούμε, να ζητάμε, ν' απολαμβάνουμε.
Η αξιοπρέπεια δεν είναι να τα μπορώ όλα μόν💛∙
είναι να ξέρω πότε χρειάζομαι ένα χέρι για να βγω ξανά στο φως. 🦌
Αυτό το χέρι μπορεί να είναι η θεραπεία.
Ένας χώρος όπου δεν χρειάζεται να σταθείς μόνος,
αλλά μπορείς να στηριχθείς, να μοιραστείς,
και να βρεις ξανά τον δρόμο προς το φως. ✨
#ψυχικήυγεία #ψυχοθεραπεία #εγωαρκω
