A Lot Of Complexity

15/12/2025

11/12/2025

Bewuste sensitiviteit

Rondzwervende energie, enthousiasme dat licht strooit. Nergens werkelijk in mijn eigen licht, terugkerend voor conflict gezwicht,

dat was mijn patroon.

Ik kreeg de spiegel: er is een keuze.

Er was nog een crisis - brullende, onderdrukte boosheid - om deze transformatie te doorleven.

Er zijn de vele ongeziene kleine stappen die nooit een online platform zullen sieren.

Cirkelende rouw om de diepte van de levendigheid die ik heb geleerd te ontleven, in te leven.

Meer scherpte om te zien waar ik mezelf vastzet, eerlijkheid om elkaar te zien waar we zijn, hoe we zijn, hoe naar we soms doen.

Schuld ontladen, uit schuld ontwaken, omdat leven nooit door projecties, abstracties of nut getemd kan worden.

Niets of niemand zijn om opnieuw te ervaren dat liefde alles is.

Geen podium en geen redder.

De ophelderende, soms ongemakkelijke ontmoeting met alles wat allang in mij leefde en verlichtende aandacht verdient.

Moed zonder opdracht, staan voor behoeftes door naar aandacht schreeuwende stilte te luisteren.

Intelligentie niet ondermijnen: haar vloeiendheid stabiel belichamen.

Jarenlange conditionering zien in ziekte, etterend verdriet, paniek als dekmantel van grensoverschrijding, ongeloofwaardige overtuigingen en klemmende, gestolde identiteiten.

Gevoeligheid van sensitiviteit onderscheiden, herkennen hoe het gevoelsveld door mij heen en als mij leeft, ongegeneerd en in toewijding voor existentie gaan.

ZIJN.

Emoties en energie differentiëren, in eenheid eren, belichaming beleven en in dagelijkse praktijken verweven, 'slowly but surely' eerlijker in groeiende relaties delen.

Mijn binnenwereld opheffen, haar voelen smelten in wat we buitenwereld zijn gaan noemen. Tegelijk: bij de ander laten wat slechts rondreist in onze dromen.

Ademen tussen invoelen en reageren, 'pleasen' niet meer als korte termijn pleziering, liefde vooraleer leren liefhebben.

Blijven proberen,

onvoorwaardelijke compassie.

Geen compulsieve gevoeligheid, relatie niet als transactie, Lotte geen representatie,

bewuste sensitiviteit.

Diepgaande gratificatie, vreugde geboren in een onvoorstelbaar stil punt, het ongeziene zien.

Nu, eeuwige verbinding als basis.

Foto: Karlijn Goossens, https://benphotography.online/

08/12/2025

Van té gevoelig naar heel sensitief

Dit schilderwerk is een ode aan mijn, aan ons menselijk zenuwstelsel.

Een ode aan de vaste hand die de tedere, soms tergende trillingen vloeiend en bewegingsrijk op de plank plaatsen.

Een ode aan mijn lichaam dat zich in dynamisch evenwicht met geliefden vrij maakt van projecties en identificaties. Dat in haar gevoeligheid gaandeweg de lagen conditionering ontlaadt, dat precies weet hoe dat te doen, ieder moment als momentum, iedere verbinding als ontmoeting, als sensitizerende aanscherping. Hulde aan haar innerlijke wijsheid, die het zogenaamd onderscheid tussen innerlijk en uiterlijk opheft, als illusie onderscheidt, telkens thuis terugkerend.

Emotionele ontwikkeling is het ontladen van de spanningen die door alle jaren heen als vanzelfsprekend belichaamd lijken, maar bij afgestemde begeleiding, vrijer wordende expressie en hernieuwd herijkend vertrouwen de echo van een vastgezet verleden blijken. Emotionele ontwikkeling is in alles vol leren zijn met het grondende niets dat voorheen een ongezien emotioneel tekort was.

Onder de trekkende spanningen, losser komend van de patronen en associatieketens die vlucht, vecht, bevries of 'please' afroepen, leeft een lichaam verlangend naar en levendig één met spinnende, zoemende, stromende, expanderende sensitiviteit.

Prachtig, sensitief wezen dat je bent.

Zij leeft niet in categorieën, ze ademt als veld. Ze beweegt niet in genormeerde, gerolde houdingen, ze danst de wonderlijke choreografie intrinsiek aan elke ontmoeting. Ze schokt, stottert, kermt, is stemrijk stil en vloeit tegelijk. Zij is in niets te gevoelig, zoals de projectie heet. Zij is meer en meer sensitief, kwalitatief immer in beweging en evolutie, onherleidbaar diep.

Grensbewust en grenzeloos tastend,

toont zij opnieuw de vrije en eigenzinnige muzikaliteit van een integer zenuwstelsel dat haar intieme wijsheid moedig en als vanzelfvoelend buiten de grenzen van haar huid weeft.

Zin om samen een ode aan het, jouw zenuwstelsel te creëren? Schilderend, woordelijk, zingend en/of dansend? Wees warm en beweeglijk welkom. Contact via lotte@alotofcomplexity.com.

03/12/2025

28/11/2025

Hoe leer je een zogenaamde ander 'kennen'?

Dit is een vraag die mij mateloos - welhaast letterlijk: gewichtloos - interesseert. In die zin dat ik kennen vooral ervaar als een tijdelijk opgaan in, expanderen in de spreekwoordelijke oersoep die we geabstraheerd 'Ander' noemen. De interesse is primair een diepgaande verwondering, die ook vervreemdend, overweldigend, bedreigend of intens innemend en 'verreikend' kan zijn. Opgaan in de ander is jezelf met frisse ogen bekijken, alsof je je perceptie verfrist – zelfverlies lonkt en wringt, dreigt, dringt soms op of beklijft nadien ogenschijnlijk onvoorbereid op een meanderend pad van zelfontwikkeling dat je niet voorspeld had.

Leren-kennen is niet zozeer uitgaan van aannames (waarmee een objectivatie plaatsvindt) of het zoeken (wellicht snakken) naar emotionele resonantie: het is eerder een verkennende exploratie die we met gespitste zintuigen en een openheid van geest en hart voltreffen.

Zo soepel als dat ik de voorgaande zinnen opschrijf, zo uitdagend in het dagelijkse leven. Zoveel fysiek gemakkelijker is het welbevinden van toegankelijke emotionele resonantie (de gedeelde golflengte), zo geconditioneerd kan een opgehemelde, daarmee op afstand geplaatste emotionele "off beat" zijn als herkenning van een gedeeld, ontheemd thuisgevoel ('als ik mij maar ánders voel, net als jij, dan ben ík'). Deze conditioneringen onthouden mij van openlijk leren kennen en te kennen geven. Ze beperken intimiteit tot dualiteit of potentieel oppervlakkige, gemakkelijke, als veilig benoemde herkenning.

Het leren kennen van de ander is een intens muzikale exploratie. Vinden complexiteit en intensiteit een thuisbasis in jullie ontmoeting en verkenning? Zo uitnodigend dat de grondtoon van jullie verkenning eenvoudigweg de sprekende stilte wordt?

Voorafgaand aan gestolde vorm of aangenomen naamgeving, voel ik de ander als bekend of onbekend ritme, als klevende of ongemakkelijk te dansen melodie, als fascinerende cadans, als liederlijk lied, als kenmerkende beweging in de vorm van grote en vooral talloze kleine gebaren, als eindeloze intermezzo, als eclectische medley tot aan synthetische, bombastische levenshouding aan toe.

Het muzikaal verstaan van de ander is tegelijkertijd kentekenend voor hoe ik zelf heb leren bestaan – leren verstaan - als ritme, als cadans, als melodie, als luidkeels gevierd of vaak ingehouden levenslied. Leren kennen is meedeinen met andermans ritme, onderwijl dat ritme met en als jou opleeft en je ter plekke, immer voortbewegend, herontdekt hoe het is om jou te zijn, evengoed als de ander, in een dans die je niet alleen als de jouwe kan claimen. Een wonderlijke choreografie.

Elkaar leren kennen is leren verstaan of en wanneer het gezamenlijke gespeelde lied begint of eindigt, onheilspellend, opwindend en ontregelend als deze mystieke taak soms is. Het is de stilte verstaan hoe hard het volume van andermans ongehoorde levenslied jou ook opdringt.

Elkaar leren kennen is ervoor openstaan om zelf ontdaan te worden van hetgeen dat je meende te zijn: misschien stopt de ander met luisteren precies op het punt waarop jij stopt jouw muziek te spelen in vol belichaamd potentieel, in volle amplitude.

Wanneer we iets ménen en dat klankloos stellen, stopt de muziek. Dat voelen we ook, ‘er klopt iets niet’. We zoeken het kloppende hart van andermans bestaan onderwijl we onze eigen dans voelen hakkelen.

Zoals we van ontroerende muziek weten, kent het een ongeëvenaarde impact: we worden er in meegenomen, door iets groters dan ons kleine zelf. Overgave eraan is loslaten wat het plan was, waar we naartoe moesten of wat we te doen hadden, wat we binnen onze summiere context als méér waar, als de opgedrongen bas poneerden: we worden meegevoerd via beleving en eindigen in iets dat ons voorstellingsvermogen samensmelt met de meest subtiele sensaties.

Elkaar leren kennen op muzikale wijze is intens beleefd-zijn. Niet omdat je sociale normen erudiet en angst-aangejagen volgt, maar omdat je belevend aanwezig met de ander bent. Leren kennen is altijd bewegen, altijd bewogen, immer als onvoltooid muziekstuk gehoord worden, alsof de ander in jouw muziekstuk gewaar wordt waarvan je nooit gedroomd had dat je het spelen zou.

Wanneer we elkaar zo leren kennen, luisteren we nadien anders naar onszelf, en hoe het leven door ons heen beweegt. De ander heeft je leven, de wereld, anders leren verstaan en nu is ‘meer van het al het andere’ uit de wereld jouw eigens geworden.

Zelfs al spreek je elkaars taal niet, versta je iets van andermans muziek.

Een verlangen naar (relationele) harmonie is het verlangen naar intimiteit: elkaar muzikaal verstaan. Daarmee geef je ook iets op en zeg je ook: ik geef het luisteren niet voortijdig op, ook als het om een berucht uitdagende praktijk gaat, ook als jouw muziek mij meevoert naar plekken in mij die ik als ‘ongehoord’ heb verstomd. Je bent niet de dirigent noch alleen luisteraar. Samen orkestreer je waar je naar luistert, hoe pijnlijk de geraakte snaar, hoe ontwapenend de onverwachte timing ook is.

Het is leren kennen en leren 'kernen' - of zelfs weten dat je nooit in de kern 'ver-andert', omdat je in elkaar iets eeuwigs ontmoet.

We dansen allemaal op de muziek van ons leven. Wat we ons valse zelf noemen, is een ritme waarvan we voelen dat het ons lichaam afremt in de dans waartoe ze door alles in en om zich heen toch wel geroepen wordt. Elkaar muzikaal verstaan is diep instinctief.

Ons lichaam het raakbare instrument dat we graag tot dirigent wanen, dat we gaandeweg meer als luisteraar waarderen, in vertrouwen erkennend:

je speelt samen, altijd.

Leef jij jouw muziek? Laat jij jouw muziek kennen? Hoe is het om jezelf te leren kennen, via een geliefde, luisterende, in alle toonaarden levende ander?

Foto: Karlijn Goossens, https://benphotography.online/

Zin om jezelf in verbinding nader te leren kennen? Wees welkom voor een halfdaagse of ééndaagse mini-residentie waarin we aan de hand van spontane ingevingen, bedding biedende oefeningen, herfstfrisse wandelingen, existentieel gefluister of gejoel en lichaamsminnend voedsel onderzoeken hoe het is om jou te zijn.

Welke gevoelstoon slaan we aan? Wie (her)ontdek je te zijn? Meer weten? ---> Lotte@alotofcomplexity.com.

27/11/2025

"When you feel power within yourself, when new light dawns in you from within, the more you can keep it concealed, in utter calm and stilness, the more it will grow in intensity."

Anandamayi Ma

Ook wat waardig, mooi en waar is, kan in onze psychologische schaduw leven. Laat het los, vrijuit de wereld in, waar het veelvormig en levenskrachtig spiegelt wat eerder vanbinnen naar lucht hapte. Dit zoekt geen woordelijke bevestiging, behoeft geen autoriteit buitenom, blijft waar zonder waardering. Het is geen daad en kent geen doener. Dit is de ademschenkende uitademing. Toewijding kentekent deze overgave, wetend dat we 'het' in essentie nooit vasthielden, slechts met blikken en blozen in tijdelijk en illusoir ongeloof verpoosden. Verwonderingswekkend omarmd door een immer uitweidend, intiem in ons verweven vertrouwen is er niets mooiers om schijnbaar aan vast te houden.

Foto: Karlijn Goossens, https://benphotography.online/
Samen in stilte zijn en worden? Wees welkom te oriënteren op de mogelijkheden via lotte@alotofcomplexity.com.

19/11/2025

ALLES MET ALLES

Kijk je voelend, denk je in grove, grote lijnen en tot in detail, preciesepieterig, donzig en subtiel genuanceerd? Zie je in en om je heen veel verschillen als overeenkomsten? Geniet je bruisend van beeldende kunst, denk je de taal snel en associatief in beelden? Zie je tot zelfspot aan toe persoonlijkheden in objecten? Stop je niet bij de mens als middelpunt van het bestaan, maar zie je de gebrekkige kennis en het stotterend invoelend vermogen waarmee wij mensen ons van dieren scheiden? Ervaar je zingeving op de tast, ben je je verbitterd bewust van een gebrek aan zielsvoeding? Raakt je schreeuwende geesteshonger vervuld met gulle gedachten aan een verlegde horizon, afdwalend op een oneindig brede oceaan, dobberend óp in plaats van piekerend over je zorgen?

Ben je smartelijk verzot op beweging, maar voelt dit vurige verlangen als een blok aan je been? Ben je een ongebreideld, ongeleid projectiel? Zinderen je ledematen van beweegplezier, borrelt je buik van avontuurzin, kijk je halsreikend uit naar onbekende werelden? Pieker je fantasievol, onderscheid je dromen liever niet van realiteitszin, verbeeld je logica? Vraag je dóór bij de kleur mintgroen, stopt gepieker bij bordeauxrood, is een gedachte dikwijls paarlemoer?

Heb je de neiging om bij verveling intens te dromen, om alternatieve scenario's, soms zelfs een geheel afwijkende levensloop te bedenken? Is verveling de voorbode van een kersverse nieuwe hobby? Is een hobby een tijdelijke, slurpende obsessie waarin je je zelf- en tijdsbesef verliest? Bedenk je om de haverklap creatieve projecten, ben je een ideeëngenerator, heb je een fascinatie voor natuurvormen? Hebben letters kleuren en woorden geuren?

Is symboliek droomachtig werkelijk voor je? Zie je beweging en continue verandering waar een ander een gestolde realiteit waarneemt? Zie je ‘de ander’ als een stellige term waar je een kriebelende ontkaderdrift bij beleeft? Ga je op in fijne texturen, zijn sommige kleuren werkelijk adembenemend en krijg je ‘t van andere schrikbarend benauwd? Ben je bewust de waarnemer en waargenomene tegelijkertijd? Snak je smachtend naar flow om een langgerekt moment op te gaan in ervaring? Biedt muziek een hallucinogene tripervaring, golft muziek met vibrerend geel naar groen neigend grijs of machtig mooi magenta?

Leef je tenminste parttime in het abstracte, alwaar je jouw idealen koestert en gevoelsmatig concepten toetst? Als je muziek hoort, zie je dan een voorstelling, een gedetailleerde film of een ontwakende choreografie voor je? Is leren een levensimperatief en is groei je doopnaam? Leg je onuitgedund veel verbindingen? Weef je jezelf woordelijk een plek in het levensweb dat zin voor zin herordening vindt, hervind je troost in de dekmantel der metaforische wijsheid? Krijg je het warm van blauw licht, koud van dieprood?

Voel jij intens, in pieken en dalen, in óp en in néér, in zinvól en zinloos? Soms strak uitgelijnd, dan weer vervolmaakt wiebelig? Uitermate tevreden en rusteloos bevragend? Leef je angsten als dadendrang en verlangens als verlamde ledematen? Zie je onder spanning allerrapst veel mentale beelden in het zicht stuiteren? Is je affectief geheugen nu weer een schatkist, dan weer beerput aan scrupuleuze herinneringen? Zinnenprikkelt het leven je onverstoord tot overprikkeling? Zou je liever vríj gevoelig door het leven gaan? Zijn emoties zowel onuitgenodigde, luidruchtige gasten als intens gemiste motivaties? Zingen woorden in aaneengeregen emoties zoals zinnen een levenscadans dirigeren? Voel je uitgebreid, denk je in hink-stap-sprongen, zie je omvattend en lijkt dit alles bij elkaar “té veel?”

Ben je geregeld in gesprek met jezelf en loopt dat niet zelden uit op een voortgaand dilemma? Ben jij reeds sinds kind-zijn zelfreflectief en snak je naar gelijkgestemde vrijdenkers? Is het jezelf-zijn bij tijd en wijle een evenzo complexe uitdaging als het je vertrouwensvol verhouden tot een alsmaar veranderde buitenwereld? Is je innerlijke leven dynamisch, ben je gevoelig voor subtiele veranderingen in je binnenste, alsook buiten je directe beleefcirkel om?

Zie je zowel de veelzijdigheid-in-één van een individu als de individuen in een collectiviteit? Gaat het je na aan het hart om beide te erkennen, niet voorbij te gaan aan diversiteit én verbinding volhartig te waarderen?

Streef je naar acceptatie en valt deze contra-instinctieve intentie daarom moeitevol in duigen? Weet je precies wat je nodig hebt maar prikkelen emoties tot afleidende gedachten, onheilzame daden en saboterende twijfels? Ben je vanzelfsprekend gedreven tot leren en brengt deze driving force een intense groeidynamiek met zich mee? Is je geest wild van al het wíllen? Is je lichaam rusteloos in afwachting van een te schrijven levensloop? Ontspan je met wilskracht, is moed een verordening? Ervaar je brandende kalmte in de acceptatie van ervaren, opgepotte levenslessen? Leef je voorbij het zelfzoekende, in een zintuigstillend gemak met dagelijkse gemoedswisselingen? Denk je opmerkelijk zelfstandig, sta je kwetsbaar open voor andermans vragen? Begrijp je al doende, ben je ervaringsgewijs wijs, leef je als oude ziel in het levensvak jouw derde leven met verve?

Is leren onvermijdelijk maar is nee zeggen onmogelijk onder de knie te krijgen? Is ja zeggen tegen leven een wilsbekwame noodzaak en gaat deze levenslust met de benodigde rust aan de snelwandel? Wil je groeien als nooit tevoren en voelt verandering bedreigend eng? Omwikkel je jouw wens tot ontwikkeling met gerechtvaardigde vermijding? Sta jij nooit stil en zou jij daar graag bij stilstaan?

Met andere woorden: ademt alles wat kan voelen, in en om je heen, een toename van complexiteit, en is de intensiteit die je daarbij ervaart op z'n zachts gezegd een levendige uitdaging?

Van harte, intens mens!

Foto: Karlijn Goossens, https://benphotography.online/
Tekst: Intens Mens, https://www.alotofcomplexity.nl/boek

17/11/2025

"Goh, wat lijk jij op iemand die ik ken...."

Deze zin hoor ik sinds een tijd vaak, bijna ritmisch terugkerend. Op straat, van een schijnbaar onbekende of ineens, van een toch al een tijd bekende.

Ik ben als die vriendin, een nicht of een niet te 'contouren' ander, die, zo voelt het toch voor mij, een gloei van verwondering en melancholie in één evoceert.

Even geleden zei ik spontaan en wat ongemakkelijk grappend tegen één van deze ook aan mij vormelijk bekende gezichten, na te delen dat ik deze reflectie frequent ontvang:

"Oh, dan lijk ik óf heel erg op mezelf of...op iedereen."

Is het óf?

"De vertrouwde vreemde" - of de vreemde vertrouwde - is een gezicht vol van het geschenk van herkenning, zonder er al te snakkend naar te zijn, wellicht.

Wie of wat zoeken we in het beweeglijke, allicht juist verstilde gezicht van de ander, misschien zelfs zonder te weten dat we zoeken?

Op de éen of andere manier voelt het ook als een grootse erkenning van schoonheid, hoewel we dit lijken-op tot niemand specifiek en dus niet tot een bepaalde vorm terugbrengen. De eerste paar keer waren er scheutjes schaamte, toen voelde ik een opening-afwerende trots waar ik na wat bekende cognitieve dissonanties met nieuwsgierigheid naar keek en recent merkte ik dat ik ontvankelijk was voor de diepere zin van dit samenvallen van mijn gezicht met iemand-anders:

de weidse beleving van verbinding van degene die het uitspreekt, deelt.

Daar hoef ik verder niets aan te voegen, ik kan leren vertoeven in de openheid die aangeraakt wordt, in de sociale rijkdom die we ineens bewust delen. Het is voor mij een soort flitsend symbool voor, een herinnering aan naastenliefde geworden, de herkenning dat we allemaal op de één of ander wijze intiem verbonden zijn - en wat dit in ons op kan roepen aan levenswijzen.

Misschien werd dit voorheen veel vaker met mij gedeeld, dat ik op iemand lijk, maar heb ik niet echt geleerd te luisteren, erbij stil te staan, te verstillen...tot het moment van uitspreken ook met het moment van ontvangen samenviel.

Dát is diverse, gastvrije herkenning.

Als natuur die in haar verwevenheid haar oorsprong herkent.

Foto: Karlijn Goossens
https://benphotography.online/

PS: Is herkenning een thema dat gelijkgestemdheid - of honger hiernaar - in je lijkt op te roepen? Wens je eens samen 'herkenning' in gelaagdheid emotioneel en existentieel te onderzoeken? Wanneer ervaar je herkenning, wat is het eigenlijk, doet het ertoe, waarom wel of niet en hoe doet erkenning zich weleens stiekem als herkenning voor? Onderzoekend met spiegels en ontspiegelingen, lichaamsbeweging, penseelstreken, tastend met woorden, in zintuiglijke veelvoudigheid, als onzichtbare mantra en als deel van jouw ontvouwend levensplot? Welkom via lotte@alotcomplexity.com

15/11/2025

Authentiek rouwen is meer dan het bijna van betekenis uitgeholde loslaten.

Het zijn alle emoties en van geen een of één basis kunnen maken.

Het is een levensverhaal dat onafwendbaar als open einde opnieuw begint terwijl jij je nog wel eventjes, misschien steeds lichter, losser op het eerder zo vertrouwde, gedeelde plot bezint.

Het is een vertederende, misschien eerst tergende verstilling van fysiek weefsel dat eerder geen intrisiek, autonoom thuis, want koud, afhoudend wantrouwen of andermans, bedekkende lichaamswarmte kende.

Het is de verlangde verzachting van helpende handen, begroetende heupen, vervullende voetstappen, minimaal roerende, hardop sprekende gezichtsspieren of ondirigeerbare klanken van een stem die al die tijd jullie onbesproken thuis bleken.

Het is liefde herkennen in de zoetste gebaren die geen beschrijving of verbeelding waren. Het is liefhebben dat je niet liefhad, booszijn omdat je boosheid verwaardeloosd was, voor niemand iemand hoeven zijn en voor je geliefden de vrije wereld leren zijn. Het is leren wat liefde is, loslaten wat het niet is.

Het is jengelen, jammeren, wenen, hikken, duwen, vermijden en ja, je hand nog eens en steeds toch weer iets zachter over je stekende hartgebied strijken.

Het zijn spontaan ontstane, uit de oertijd terugkerende of traditioneel vertrouwde rituelen waarin verlies als verdriet tot volbeleving van dankbaarheid opleeft.

Het is durven zien wat er niet was en wat je zo graag had geloofd, misschien meermaals beloofd, al die tijd, dat het er wel in overvloed was.

Het is eerlijk zijn waar dat nooit mogelijk leek, het weegt soms zwaar en is de zwaartekracht van je eigen, met lichtsnelheid reëler wordende, vaste, maar ook eroderende bestaan.

Het is het kleine kind zijn dat al vroeg weet wat ertoe doet en later, rouwend en rouwend en herrouwend, je ineens klaarwakker voor de geest staat, kloppend op een voordeur die onweerlegbaar open staat,

omdat niets in het geleefde leven op slot blijkt te kunnen. Het is jezelf deze rauwe, kwetsbare openheid gunnen.

Het is niet kunnen zeggen wat het is, het is doorbrekend verdriet bij het ambigue woord gemis, het glimlachen en schrikken van dat achterliggende gevoel, dat zenuwachtige gemisgesis.

Het is de seizoenen door je lijf voelen trekken, het leven herschrijven met herinneringen die nooit zo glashelder mooi en dan weer verstijvend naar of schrikbarend vormend voor je gewoontes en groeilust zijn.

Het is thuiskeer van de levenskracht om door te ademen waar je wilskracht stokt, de toewijding om te blijven waar je van jezelf weg wilt, en opnieuw geloven in expansieve onvoorwaardelijke liefde onderwijl je jouw waarden wortelt in een existentieel grondbegrip van leven dat tijd en ruimte, nabijheid en afstand, geschiedenis en toekomst tot één vol doorleefd moment belichaamt.

Het zijn tranen van verbinding en ontbinding, tot wasdom komende waardering van vertraging, een universeel emotioneel medicijn, een groepsproces dat de integriteit van ieder mensdier eert omdat het de grip van eenzaamheid tot verdriet en dwarsdaardoorheen levensliefde verteert.

Het is dit en zoveel meer, of heel anders en ook zo indrukwekkend waar.

(Hoe) Leeft rouwen in jouw leven?

Wees warm welkom om eens samen een context voor rouwen te scheppen. Waarin we met openheid, creativiteit en niets-najagend onderzoeken, aftasten en doortasten wat rouw in haar volbloei te vertellen heeft over jouw leven, jouw beleven en wat hier aan geleefde waarden teder mee is verweven.

Lotte@alotofcomplexity.com.

14/11/2025

Terwijl ik steeds eerlijker probeer te kijken, kijk naar persoonlijke schaduwkanten, waaronder ook de ontkenning van macht en onconventionele identiteit, komt er een stuwende beweging op om wat er in de wereld aan politieke ontwikkelingen gaande is vanuit diep - en doordenken te onderzoeken. Waar eerder verinnerlijkte wanhoop, emotionele armoede en een onbenoemde overtuiging van onvermijdelijkheid mij ongezien psychologisch voortdreven en het daarbij passende individualistische plot van verlating en gemis aan authentieke verbinding doordraaiden, lijkt de grip van deze schijnbaar noodlottig herhalende geschiedenis nu steeds subtieler op te lossen door er direct en zonder pardon of premature verlichting licht op te schijnen.

Daarvoor moest en moet ik ook zien wat er in mijn leven emotioneel níet was of ontkend werd en daarom zo lastig als impact op mijn psychologische wording te herkennen was en soms is. Een blinde vlek, een geblindeerd sociaal systeem. Een ontkenning van geschiedenis en belichaming - en feitelijke problemen en behoeftes, die opgelost, tegemoet te komen en tenminste, ademterugschenkend erkend kunnen worden. Zolang dit niet gebeurt, lijdt het tot een verdekkend gevoel van onvermijdelijke eenzaamheid en onmacht.

Dit plot is niet meer mijn lot. En daar opent mijn blikveld voor de politieke dimensie van een zelfde soort tendens waarin we sociale gebeurtenissen als onvermijdelijk zien en daarin, meen ik, onder andere onze projectie van vroegkinderlijke wanhoop ontzien. Dit uit één halen van een plot dat vaak en best behendig verkleed gaat als "verhaalloos leven" vergt ongemakkelijk lezen, zoals ook eerlijke relaties schuren, wrikken en ontwrichten wat tijdelijk comfort biedt, maar onwaar is en verandering of waarachtige verbinding stilt.

Wat is vrijheid? Ons bestaan zelve leeft het eerste en laatste antwoord op deze vraag.

12/11/2025

Lang leve ons lichaam,

dat in stilte wonderbaarlijk subtiel vraagt om ontmoet te worden. Dat als een veeltonige klankkast dwars door eeuwen van lijden en onvoorstelbare veerkracht heen onze menselijkheid in al haar vormen en stromingen onvermijdelijk tot één levenslied inheemt.

Leve ons lichaam,

dat niets méér, niets minder vraagt. Dat de vraag als een tintelende uitnodiging door je zenuwstelsel zingt en in haar acties haar zicht en zingeving toont.

Leve ons lichaam, dat onvermijdelijk raakt en niet eens geraakt "kan" worden. Leve ons lichaam dat haar waarheid ook in een geïnterpreteerd gevoel van gemis, leegte of zinloosheid herhaalt en herhaalt en herhaalt alsof elk moment je eerste keer luisteren naar de muziek onder je levensscript omvat, gelijke een oproep dat je altijd en overal thuis bent. Lang leve haar leerkracht, haar mantra: je bént natuur.

Leve ons lichaam en de alomvattende, expansieve aanwezigheid die door haar stromende, zoemende, zinspelende en bezinnende zintuigen kraakhelder vergeestelijkt tot voelende liefde.

Leve ons lichaam dat geen dienst is, geen recht van de één over de ander, geen werktuig, geen lastpak, geen projectiescherm, geen geweld vergoeilijkend onderscheid, geen minderheid of minderwaardigheid, geen veronteigening van óns, geen omlijsting, geen middel, geen blokkade en geen met bestraffende wetgeving bekliederd object waar één of ander hoofd over regeert.

Leve ons lichaam dat niet zozeer lang als wel levendig leven wil.

Een verlangen zo teder, zo doordringbaar en vormkrachtig poreus dat het niet als sterfelijkheid overschaduwende wilskracht te poneren en dirigeren is.

Leve ons lichaam dat we niet overkomen, dat ons niet overkomt, dat we samen zijn en nooit alleen en daarmee per ommegaande compassie als waarheid onthult. Leve ons lichaam waarmee we elkaar waar mogelijk en vrijlievend verlevendigen, in haar kleinste en grootste gebaren, niet als performance, wel als het continu vibrerende netwerk dat onze zintuigen zijn, het mycelium onder onze voeten, de onzichtbare energie die dwars doorheen massa mensen de beleving van leven actualiseert.

Leve ons lichaam dat met haar openheid de dwang op haar aanwezigheid dicht, leve ons lichaam dat niet eens herinnert, omdat het niet vergeet, leve ons lichaam dat een stilte kent die tijdloze muzikale wonderen gebaard heeft, leve ons lichaam dat zichzelf in zichzelf dragen kan en daarmee de kern van integriteit buitenstebinnen naar onszelf, onze formidabele diermenselijke verbinding terugkeert.

Leve ons lichaam, dat ondanks eeuwen van onverbiddelijk verzet tegen haar diepgewortelde wijsheid en pijn incarnerende levensliefde niets anders kan dan van sterrenstof zijn en in aarde verlangen te verblijven.

Leve ons lichaam dat ook als ze verbannen wordt in elk natuurverschijnsel stromend en sierlijk opleeft, dat met geen macht te overmachten is omdat haar kracht - aanwezigheid - aan alle moeite, aan alle pogingen, aan alle verzinsels, ideologieën en theorieën vooraf en voorbij gaat.

Leve ons lichaam, in al haar vormen, met of zonder opsmuk, gevierd en getooid, vermoeid en doodop, oneindig divers en aan niemands laatste woord gekooid. Lang leve haar levendigheid, onvoorwaardelijk en met geen pen te beklemmen, geen geprojecteerde pijn te temmen.

Wie liefde aan haar moeiteloze overgave verklaart, weet wat levenskracht werkelijk is. En elke já werd evengoed een néé, alle kennis vormen van belichaming, elke leider belichaamde, bescheiden supergeleiding van óns lichaam, elk individu een universele getuigenis van zichzelf - en de spiegel die de aardse, onderling verweven waardigheid van ons lichaam radicaal direct toont.

Elke ademhaling een heilig ritueel, dat maakt een van ons lichaam verweesd mens vindbaar stil.

Foto: Karlijn Goossens