28/07/2022
Het moment dat we verliefd worden, leven we (kortdurend) in de illusie dat we verlost zijn van de pijn die we altijd met ons meesleuren.
We vallen namelijk vaak op partners die dezelfde kwaliteiten als onze ouders bezitten. Er is iemand die ons in dezelfde wonden raakt, maar tóch bij ons willen zijn.
Het kan voelen alsof er een last van je schouders is gevallen, we worden zelfverzekerder, genieten meer van het leven en voelen ons minder alleen. We kunnen onze eigen onschuld en grootsheid weer even voelen.
Het “jammere” is alleen dat we de stroming van levensenergie die in ons wordt wakker gemaakt tijdens een verliefdheid, koppelen aan de partner die dit in ons wakker maakt..
Terwijl het eigenlijk jouw eigen diepe kern van schoonheid, verbondenheid en liefde is die je weer kan voelen! 🐍 ✨
Als je gelooft dat je iemand anders nodig hebt om deze schoonheid te voelen, word je ook daadwerkelijk afhankelijk van de ander.
Maar je zal op een gegeven moment ook beginnen te voelen dat er iets begint te knagen, dat iemands liefde eigenlijk helemaal geen vervanging is voor de diepe zelfacceptatie waar we zo naar verlangen.
Kan je de ander als spiegel gaan zien? Een spiegel voor jouw kern van liefde en verbondenheid.
