Rouwram.nl

22/08/2025

“Ze fietste naar huis, meer niet en toch kwam ze nooit aan, dat is de pijn van deze wereld.”

🤍

04/08/2025

Soms komt het later......

Niet tijdens de rit, niet op het moment zelf maar enkele dagen erna.
Als de stilte indaalt en je ineens beseft wat je eigenlijk hebt meegemaakt.

Ik ben geen uitvaartverzorger, geen man in pak met een draaiboek en een stem die speciaal getraind is voor afscheid.
Ik ben gewoon iemand met een bijzondere rouwwagen en een groot hart voor herinneringen.

En toch de dagen na zo'n rit voelt het alsof ik iets veel groters heb gedaan dan alleen sturen.
Niet omdat ik mezelf belangrijk vind, maar omdat je even zó dichtbij komt.

Je ziet verdriet van dichtbij, je hoort verhalen die nooit meer verteld gaan worden, je rijdt met iemand die onderweg is naar haar laatste bestemming en jij mag de brug zijn tussen leven en loslaten.

En dat raakt.

Soms zit ik dagen later ineens weer in diezelfde stoel, thuis en dan zie ik het weer voor me.
De familie, de vrouw die fluisterde: "Ze zou trots zijn geweest."
En dan voel je het, niet de zwaarte, maar de intensiteit.

Want dit werk (of hoe je het ook wil noemen) blijft bij je.
Niet elke rit, maar sommige wel die gaan onder je huid zitten.
Niet als litteken, maar als herinnering die je draagt alsof het van jou is.

En ja… soms is dat mooi, maar soms ook ingewikkeld.

Want niemand leert je hoe je hiermee omgaat.
Er is geen handboek voor ‘rouwrammer met gevoel’.
Er zijn dagen dat ik me trots voel en dagen dat ik me een beetje leeg voel.

Niet omdat ik spijt heb, maar omdat het zoveel doet.

Je stapt niet gewoon uit die auto, je laat iets achter en tegelijk neem je iets mee.

Maar misschien is dat precies waarom ik het blijf doen omdat ik wíl dat het me raakt, omdat ik geloof dat je pas echt iets kunt geven… als je het ook voelt.

En ja, ik ben geen officiële uitvaartondernemer.
Maar ik weet één ding zeker:
Iedere rit die ik rijd met de Rouwram, is geen klus.
Het is een eer.

En als ik dan thuiskom, even stil ben, en voel wat het met me gedaan heeft
dan weet ik: ik heb iets gegeven wat geen draaiboek ooit kan beschrijven.

Een laatste herinnering.
Een laatste droom.
Een laatste rit die nooit vergeten wordt.

♡ Dennis
~ Team RouwRam

31/07/2025

Uitgelicht

🎥 De Rouwram gaat vloggen — maar wel op mijn manier
Ik ben serieus aan het nadenken om te gaan vloggen. Geen gelikte filmpjes, maar echt, eerlijk en met respect voor wat de Rouwram betekent. Natuurlijk geen beelden van uitvaarten of verdrietige momenten die niet horen, maar wel de verhalen eromheen, de ritten, de mooie herinneringen, en wat deze missie voor mij en jullie betekent.

En nu heb ik jullie nodig:
🔥 Wat willen jullie écht terugzien in zo’n vlog?
🔥 Welke vragen heb je die ik kan beantwoorden?
🔥 Welke onderwerpen spreken jou aan, waar mogen we dieper op ingaan?

Laat het hieronder weten! Jullie input is goud waard, want dit gaat niet alleen over mij — dit gaat over ons.

31/07/2025

Wat ben ik toch trots dat we mensen een mooie herinnering mogen bezorgen., 🩵🩵🩵

30/07/2025

Sommige ritten vergeet je nooit.
Niet door de afstand, maar door wat je onderweg mag meedragen.

Vandaag reed de Rouwram naar Fryslân.
Bij aankomst stond de familie al buiten te wachten — niet op mij, maar op de Rouwram.
Die stilte, dat moment…
Je voelt dat het niet zomaar een voertuig is dat aan komt rijden.
Het is een droom, een wens, een laatste eer.

De uitvaartleidster begroette me vriendelijk.
En vervolgens iets wat zelden gebeurt: ik werd uitgenodigd om binnen te komen.
Geen afstand, geen formele muren, gewoon: mens tot mens.
Binnen voelde je haar aanwezigheid nog in alles — in de sfeer, de foto’s, de mensen, liefde, gemis en verbondenheid.

Toen het zover was, droeg de familie haar zelf naar buiten.
Zonder dragers zonder strak schema alleen dierbaren met hun liefdevolle handen.
Ze werd met zachtheid op de Rouwram gelegd.
En ik dacht: dit is waarom ik dit doe.

Vlak voordat we vertrokken, vroeg een familielid:
"Mag ik mee?"
Dat gebeurt vaker bij de Rouwram — en dat maakt hem juist zo bijzonder waar je bij traditionele rouwwagens vaak alleen maar mag volgen biedt de Rouwram de mogelijkheid om mee te rijden, dichtbij te zijn en dus deel te nemen aan die laatste reis.

We reden door het Friese landschap.
En tijdens die rit kwamen de verhalen.
Over haar leven, haar kracht, haar rol in het gezin.
En over haar stille fascinatie voor Dodge Rams.
Hoe ze altijd vol bewondering keek.
Hoe ze droomde van een rit… maar haar ziekte die kans ontnam.

Tot vandaag.

Want haar laatste wens?
Eén rit in de Rouwram.

En ik mocht die wens vervullen.
Niet als chauffeur, maar als brug tussen droom en werkelijkheid.
Dit ging niet om vervoer.
Dit ging om eer, om afronding en om liefde.

Bij aankomst kwam een vrouw naar me toe.
Ze keek naar de Rouwram en fluisterde:
"Ze had dit prachtig gevonden. Ze zou trots zijn geweest."

En ik wist weer precies waarom ik dit doe.
Niet voor de kilometers.
Maar voor wat je onderweg meeneemt.

Vandaag reed de Rouwram voor het eerst met een vrouwelijke overledene aan boord.
Een krachtige vrouw, met een droom, een verhaal — en een laatste wens.

Wat een eer om haar die te mogen geven.

♡ Dennis
~ Team RouwRam

29/07/2025

Eén rit. Eén wens. Eén keer Fryslân.

Morgen rijdt de Rouwram voor het eerst naar Fryslân. Niet voor een show, geen tour, geen toeterende colonne. Maar voor iets dat dieper gaat dan geluid. Voor een vrouw die er zelf nooit in reed, maar wél koos om erin te gaan — voor haar allerlaatste reis.

We weten weinig over haar. Geen verhalen vol details, geen lange gesprekken, geen boek vol herinneringen. Maar er ís een wens. En wie een wens uitspreekt voor het einde, die zegt daarmee alles wat nog gezegd moet worden.

Ze koos. Niet voor standaard. Niet voor zwart op wielen zonder ziel. Ze koos voor de Rouwram. Waarom precies? Dat blijft bij haar. Maar die keuze verdient eerbied.

De weg naar Fryslân voelt morgen zwaarder dan anders. Niet door het gewicht. Maar door de betekenis. Het is voor het eerst dat de Rouwram die kant op gaat — over dijken, langs meren, onder luchten die spreken zonder woorden. Misschien past het juist dáár: een rit vol rust, ruimte, ingetogen kracht. Fryslân zal haar ontvangen. Niet met drukte, maar met waardigheid.

Elke kilometer morgen is een stil gesprek. Tussen de weg en haar. Tussen wat was en wat nu nog even is. En misschien ook een beetje tussen haar en de wagen die haar draagt — omdat hij rijdt. Draagt. En niets zegt, maar alles laat voelen.

Ze heeft Fryslân nooit bereikt met de Dodge Pickup van haar dromen. Maar morgen rijdt ze er wél, op haar manier. En hoe weinig we ook van haar weten — dit weten we zeker:

Ze wordt gebracht zoals ze dat gewild heeft.
Met aandacht. Met stijl. Met hart.

---

Yn stilte wurdt it measte sein.
(In stilte wordt het meeste gezegd.)

10/07/2025

♡

06/07/2025

Wat is ongepast?

Wat "ongepast" is, hangt helemaal af van wie je was.

De één koos voor stilte. Alleen familie, geen bloemen, geen muziek, enkel de wind door de bomen.
De ander wilde een feestje dat tot diep in de nacht doorging, met shotjes op zijn kist en een dj die z’n favoriete tracks draaide.

We hebben ritten gereden met witte duiven, motorcolonnes, in stilte, in gebed.
We reden voor iemand in klederdracht en voor iemand met dreadlocks.
We reden voor mensen met gospel, techno, Arabische zangen, smartlappen, en voor een vrouw die haar eigen afscheid zélf had ingesproken.

Iedere keer denken we: wat mooi.
Want dit was hún manier. En dus de juiste.

Wat voor de één ongepast voelt, is voor een ander juist heilig.
Daarom zeggen wij: wie bepaalt wat "normaal" is als het om afscheid gaat?

Je laatste rit mag rouw zijn, rauw zijn, luid, stil, kleurrijk, of keihard.
Zolang het maar klopt met wie je was. Dan is het precies goed.

♡ Gwenda
~ Rouwram

29/06/2025

25/06/2025

♡ Gwenda
~ Team RouwRam