01/03/2024
De prachtige lenteroos, Helleboris.
Staat op deze meteorologische 1e lentedag zo symbool voor mijn eigen “winter” proces;
De hangende knop, er broeit iets in mij waar ik nog geen woorden voor heb.
De ontluikende hangende bloemen, langzaam opent zich wat meer aangekeken mag worden, het voelt nogal zwaar, alsof je je schouders wat laat hangen.
Dan kom je wat rechtop, zo van kijk dan, je mag het gewoon zonder oordeel aankijken, is dat nou zo zwaar?
En dan sta je daar, in al je kwetsbaarheid, een thema ontvouwt zich. De bloem laat zich zien.
Blijf in liefde en met aandacht bij wat zich aandient, wat is er wat zwaar voelt, heb ik zo mijn best gedaan zoveel ballen in de lucht te houden?
Mag ik alle gevoelens die daarbij horen aankijken?
Kan ik daar in liefde bijblijven?
Goh best veel hangende bloemen ..
De ene emotie nog niet voorbij of de volgende dient zich aan.
Mijn aandacht wordt getrokken door de vrouwenlijn, ik ga er helemaal naar toe en geef me eindelijk over.
Eea wil gezien en gevoeld worden.
Is dat wel allemaal van mij?
Voel, voel, voel, benoem de emoties, kijk, blijf erbij, laat gaan, laat los, de spanning neemt af, er ontstaat ruimte.
Daarna lijkt het alsof ik niet alleen ben, alsof ik een groot applaus ontvang, ik ben enorm ontroert, het voelt alsof alle grootmoeders erbij zijn, wauw, ik voel me gesteund en gedragen.
Ik merk dat het mijn lichaam goed doet, de winterzwaarte drukt minder, de eerste bloem staat al fier rechtop.
Je kunt zo de zachtheid en schoonheid van het openstaande hart bekijken, ik voel het door heel mijn lichaam, wat een erkenning en warm gevoel.
Dankbaar ben ik voor de samenwerking en genomen tijd met de prachtige lenteroos, het systemisch lichaamsveld en dat deel van mijzelf dat dit blijkbaar zo nodig had 💜🌺✨
