26/10/2025
Er even tussenuit...
“Lekker naar de zon?" werd mij gevraagd. Maar het voelt niet als vakantie. Rouwen is hard werken. Je kunt het verdriet en alles wat erbij komt kijken niet thuislaten, het reist met je mee, weegt zwaar, en nestelt zich op elke plek.
Daarbij stormt het in mij. Waarom zou ik dan de zon opzoeken vroeg ik mijzelf af als het vanbinnen donker is? Om iets te compenseren? Ik wilde niet wegvluchten van de storm, maar haar aankijken.
Dus besloot ik: laat het mij maar voelen!
De wind. De regen. De kou.
Ik wil dichtbij mijn eigen natuur blijven, en de herfst voelt als de perfecte metgezel. Een seizoen van loslaten maar ook van liefde vasthouden, juist als vormen vervagen. Over kleur verliezen, om de weg naar binnen te vinden, naar die stille plek waar de zon altijd schijnt.
Dus het werd... regenachtig Schotland 😉
En niet bewust zo uitgekozen, maar precies een jaar geleden was mijn moeder hier ook. Dat maakte het dubbel maar ook bijzonder. Soms pijnlijk, soms troostend. Het werd onderdeel van mijn rouwreis. Ik heb haar dichtbij gevoeld wanneer onze paden elkaar kruisten in de tijd, en ik op exact dezelfde plekken stond waar zij ook was.
Onderweg luisterden Simo en ik naar haar lievelings playlist van ruim 30 uur. Sommige nummers raakten diep en kwamen op het juiste moment. Alsof ze tegen mij sprak via haar muziek. En toen waren daar ineens overal hartjes... als stenen, in wolken, op de grond. Mijn moeder hield van hartjes, dus het verbaast mij niets ❤️
Tussen het rouwen door genoot ik van de spectaculaire landschappen, de ruimte en de rust. De natuur leert mij dat alles in beweging is. Dat moeilijke tijden er niet zijn om te overwinnen, maar om er mee te leren ademen.
En het grappige? Het regende maar één dag, de laatste.
Ik kwam thuis met een rustiger hoofd, een blijer hart, en het gevoel dat de zon weer voorzichtig durft door te breken. ☁️🌤️
Misschien herken je dat ook.. dat het stormt of onstuimig is in jezelf. Kijk dan eens naar de natuur. Ze forceert niets, maar beweegt met wat is.
Misschien is dat wat we mogen leren. Niet schuilen voor ons eigen weer, maar het doorleven, tot de lucht vanzelf weer openbreekt. ☀️