19/09/2025
~ Kaat ~ vandaag 8 jaar geleden is ons Kaatje geboren. Wat een snoepje was en ben je. Zo’n verfijnt snoetje.
De geboorte was intens. Een hele reis. Na de geboorte van broer Abel die eindigde in een keizersnede, moesten weer in het ziekenhuis bevallen. Dat voelde als een tegenvaller vooral omdat er geen keus was. Na het stukje afscheid in mezelf, dat thuis bevallen er nooit meer in zit, hebben we ons daar bij neergelegd.
Voor ons was het wel heel duidelijk dat we geen keizersnede wilde plannen om de natuur z’n gang te laten gaan. De weeen begonnen in de nacht. We vertrokken al vrij vlot richting het ziekenhuis omdat een tweede baring wel eens sneller kon gaan, was ons vertelt. Achteraf te snel in actie gekomen. Ook deze baring duurde lang. Langzame ontsluiting. Rond 6 cm werden weeopwekkers aangeraden maar dat wilde ik nog niet. Na een dag rug weeen opgevangen te hebben was ik moe, op, de krampen kon ik niet meer positief opvangen en besloot een ruggenprik te kiezen. Dat was fijn. Ik kon uitrusten en ondertussen ging m’n ontsluiting verder, wat gek ook dat dit kan, maar toen heel fijn. Helaas werkte de ruggenprik niet goed en kreeg ik bij gestimuleerd. M’n linker kant voelde nog steeds pijnlijk en weer kreeg ik extra. Met het gevolg dat ik niets meer voelde in m’n billen. Maar prima om uit te rusten.
En dan ineens had ik 10cm ontsluiting 🥳 hoera! Dit keer gaat vaginaal lukken dacht ik, en tegelijkertijd schoot er door m’n hoofd “hoe dan want ik voel niks”. Er waren geen persweeen, of ik voelde ze niet, maar de persfase werd wel gestart. Ik blufte de weeen en zette alles op alles om de kleine meid dieper te laten komen. Maar Kaat was er nog niet klaar voor, ik ook niet overigens want de weeen bleven weg. Na een uur proberen was er geen vordering. Kaat lag nog net te hoog voor een vacuüm en de artsen adviseerde een keizersnede omdat we wel eens iets zou kunnen zijn waardoor ze niet dieper kwam. M’n wereld stortte in. Ik voelde me zo gekleineerd. Met mij en met de baby ging het goed, en toch gingen we over op een sectio. Ik huilde en voelde diepe teleurstelling. Op de operatie tafel zei ik direct “de derde keer is scheepsrecht, ik ben er zo dicht bij!”.
