Suzan Oostvogels

28/11/2025

08/10/2025

“Je moet het gewoon loslaten.”
Alsof loslaten iets is wat je doet —
een knop die je omzet,
een besluit dat je neemt met je hoofd.

Maar loslaten gebeurt niet in je hoofd.
Het begint misschien in je hoofd,
het echte loslaten gebeurt in je lichaam.

Daar waar je het nog vasthoudt.
De spanning, het pantser, het verdriet.
Daar waar het nog pijn doet —
daar zit ook de ingang naar bevrijding.

Loslaten vraagt niet om meer wilskracht,
maar om meer veiligheid.

Veiligheid om te voelen wat er eigenlijk onder zit:
de rouw om wat je verloren hebt,
de pijn van wat nooit is geweest,
de liefde die geen plek meer vindt.

Pas wanneer er genoeg veiligheid is,
om te voelen wat gevoeld mag worden,
kan het lichaam zuchten.
Kan iets wat vastzat langzaam zachter worden.

Dan pas, dan pas laat je daadwerkelijk los.

03/10/2025

Als ik het maar goed uitleg.
Als ik vertel hoe diep het me heeft geraakt.
Dan zal de ander me begrijpen.
Dan kan het opgelost worden.

Veel mensen hebben deze illusie.
Ik had hem ook.

De pijnlijke waarheid is: soms maak je meer stuk door closure te zoeken bij iemand die je niet kan ontvangen.

Niet omdat ze je niet willen begrijpen of niet willen horen, maar omdat ze het simpelweg niet kunnen.

Wat er dan vaak gebeurt:

• Je loopt tegen een muur van onbegrip
• Je krijgt geen echt antwoord
• Je raak weer teleurgesteld
• Je voelt je opnieuw niet gezien en afgewezen
• Je blijft met nóg meer vragen en pijn achter

Been there. Onnodig pijnlijk kan ik je vertellen.

Ja, de wond is ooit ín contact met die ander ontstaan.
Vaak kan die diepe wond ook alleen ín contact daadwerkelijk helen.

Maar, dat hoeft niet bij degene te zijn die je zo’n pijn deed. Vaak is diegene niet in staat om je te geven wat je daadwerkelijk nodig hebt.

Heling op die stukken kan ook via iemand anders – een goede vriendin, een therapeut.

Iemand die jou wél kan horen en zien in dat wat zo pijnlijk is.

Dus stop met zoeken bij de ander, die kan je misschien wel nooit geven waar je zo naar verlangt.

Wat raakt deze post in jou?
Laat het hieronder weten.

01/08/2025

Het voelt als verraad, zodra ik haar vraag wat ze heeft gemist van haar moeder.

Verraad aan haar eigen moeder als ze zou erkennen wat ze eigenlijk zo heeft gemist van haar. Dat is wat ik bij veel cliënten zie.

Ze houden het binnen.
Verbijten ze zich.
Klemmen ze kaken op elkaar.

Ze gaan bij zichzelf vandaan om loyaal te zijn en te blijven aan hun bloedeigen moeder. Wat op een kinderlijke manier een goede overlevingsbeweging is. Een overlevingsbesluit zou je kunnen zeggen.

Maar nu ben je volwassen en hoeft dat niet meer.

Ze blijft zo loyaal naar haar, dat ze zichzelf in de steek laat.
Ze verraadt daarmee op een heel diep niveau zichzelf, en haar innerlijk kind.
Het meisje dat ook een moeder nodig had die… (vul in).

Een eerste stap in het helen van de moederwond is het erkennen.

Het waar durven laten zijn dat ze je zo veel gegeven heeft.
Ze gaf alles wat ze te geven had.
Ja dat weet je.
Tegelijk is er ook zoveel dat je gemist hebt.
En ergens diep van binnen weet je dat ook.
Zoveel dat je nodig had en niet kreeg.
Ook dat gemis mag je waar laten zijn.
Het verdriet mag je toelaten.

En op een diep niveau erkennen.

Zodat het naast elkaar kan bestaan.
Dat wat je moeder heeft gegeven en de liefde voor haar.
En ook dat wat je hebt gemist en zo zo nodig had van haar.

Schrijf maar en kijk wat opkomt als een eerste stap.

02/06/2025

Vormen van niet genomen rouw die ik afgelopen jaren ben tegengekomen in mijn praktijk. Het zijn vaak ongeziene thema’s. Die we ook zelf met regelmaat wegdrukken of een heel leven lang hebben weggedrukt . Laat staan dat we ze in contact brengen.

Welke herken jij?
Welke past ook nog in dit lijstje?