06/11/2025
Er was eens…
Sommige wonden bloeden niet aan de buitenkant.
Een meisje liep met haar vriendinnetje langs het kanaal.
De lucht was zacht, het water stil, alles voelde licht.
Tot er ineens, zonder waarschuwing,
een hond uit de bosjes kwam gerend.
Grommend. Blaffend. Snel.
Hij beet.
Zij kreeg de wonden.
Ik bleef ongedeerd.
Tenminste… dat dacht ik.
Want sindsdien voel ik het nog steeds.
Mijn lichaam spant, mijn adem stokt elke keer als er een hond in de buurt is.
Alsof dat ene moment nooit echt voorbij is gegaan.
Laatst zag ik haar weer.
Mijn oude schoolvriendinnetje.
Met honden. Grote honden.
Lachend, vrij, zonder angst.
En ik dacht: bijzonder.
Zij werd gebeten en leeft zonder angst.
Ik bleef ongedeerd en draag het nog altijd mee.
Sommige verhalen wonen niet in je hoofd, maar in je lichaam.
Daar blijft iets achter wat je niet met woorden heelt.
Wordt vervolgd…
Barbara ❤️