05/10/2015
Ziek of niet, beperkte tijd of niet, stress of niet, tevreden of niet, de klus is geklaard. Ik ben er letterlijk en figuurlijk helemaal klaar mee en ik ben benieuwd naar jullie reacties. Vragen zijn ook welkom en als ze de moeite waard zijn wil ik ze zelfs beantwoorden voor je:) En opbouwende feedback is niet p***e nodig.
€2070,- is een heleboel geld, vooral in vergelijking met het dure Nederland kan je in Nepal enorm veel betekenen. Ik stond er dan ook niet van versteld dat iedereen onze money wilde en ik heb geprobeerd voorzichtig te zijn in het kiezen en uitgeven ervan. Dat ging gepaard met het enige stress, lang wachten(nepali style), meerdere meetings en mensen teleurstellen maar uiteindelijk ben ik blij met wat ik met jullie geld heb gedaan.
Ten eerste heb ik €500,- gedoneerd aan NHEDF. Via via en eigenlijk per toeval ben ik in contact gekomen met Samrat en ben ik een kijkje wezen nemen in zijn kliniek. Na de aardbeving wilde hij iets betekenen voor de slachtoffers. De regering vergoedde verschillende operaties, waaronder amputaties en wonden. Echter werd er niet stil gestaan bij de nazorg. Samrat heeft uiteindelijk een huis gehuurd waar hij een 'kliniek' heeft gemaakt. Ze zijn begonnen bij ZERO en moesten het doen met donaties. De slachtoffers van de aardbeving hebben weinig of geen geld en de meeste hebben geen huis en/of familie meer. (Niet alleen een been of arm verloren maar ook huis en/of familie). Uiteindelijk hebben ze 20 bedden, dekens, verzorgers en nog meer. Daar buiten konden ze natuurlijk altijd money gebruiken. Fysiotherapie is niet erg populair in Nepal. Echter wil Samrat dit wel geven aan de slachtoffers aangezien zij allemaal vanaf de aardbeving leven met een lichamelijke handicap en trainen is natuurlijk belangrijk.- Als ik me niet vergis hebben ze nu 2 fysiotherapeuten in dienst maar ze hadden geen materialen. Van de 500 gedoneerde euro's hebben we de nodige fysio materialen gekocht en een aantal medische materialen.
Op de Facebookpagina van deze kliniek staat een mooi filmpje die mogelijk net wat meer duidelijk maakt hoe en wat. Tevens wil ik een oproep doen aan de medische lezers onder ons, fysiotherapeuten en/of verpleegkundigen zijn van harte welkom om een handje te helpen in deze kliniek. Nu of later, Samrat wil de kliniek namelijk voort gaan zetten en patienten blijven aannemen.
Verder was het, zoals ik eerder heb geschreven op m'n blog, de bedoeling dat ik zuster zou spelen in het stupa hospital in kathmandu. Aangezien dat niet genoeg uitdaging voor me was, ben ik na een week geswitcht van project en ben ik de uitdaging op gaan zoeken en heb ik de uitdaging gevonden in het dropje 'devitar' in de bergen buiten kathmandu. Hier zijn verschillende vrijwilligers bezig met het heropbouwen van een door de aardbeving ingestorte school. Hier heb ik vooral zwaar fysiek werk gedaan, van alle ramen en deuren van het gebouw schuurpapieren tot aan stenen sjouwen van de oude school. De laatste week was het eigenlijk gewoon letterlijk 5 dagen stenen sjouwen, blauwe plekken en schrammen krijgen, een zonnesteek creëren en spieren kweken. Hierbij was ik ziek geworden en lag mijn energie in de wc dus zwaar was t wel. Maar ja, niemand had ook gezegd dat het makkelijk zou zijn. En een voordeel, de kilo's die ik aangekomen was in de eerste weken zijn er weer af hoor guys. Ook was het wel 'grappig' dat een aantal Nepalese bouwvakkers de door mij geschuurpapierde ramen/deuren van de eerste week opnieuw bevuilde met cement en dat de vrijwilligers volgende week dus opnieuw kunnen beginnen. Tja dat is dus nepali style. Maar het was het allemaal waard want de ervaring van het bergleven stond er tegenover. Ongeveer 120 kinderen uit de omgeving van Devitar zitten op deze school. In Nepal hebben de meeste schoolkinderen schooluniformen. Het meerendeel van deze kinderen echter niet, of ze waren eruit gegroeid en/of er zaten scheren/gaten in. Uiteindelijk hebben we 95 uniformen vergoed voor deze school, dit was binnen mijn geldbestek en dit aantal gaf de directeur van de school me door. Makkelijk communiceren was het niet want het gebrekkige Nepalese Engels in de bergen is aardig aanwezig maar het is gelukt! In kathmandu heb ik hulp gekregen met het bestellen van de uniformen. Het is een trainingspak geworden inclusief broek, t shirt en jacket. Het koude seizoen komt eraan en on de bergen kan het erg afkoelen. Het trainingspak is m.i. erg stevig en warm en dat voor 1040 euro, prima dacht ik zo. Op de borst van ieder uniform komt het logo van de school ennnnnn aan de achterkant komt met grote letters 'mamta' te staan, wat mijn Nepalese naam is. Hopelijk denken ze nog eens aan mij dan. De uniformen brengen naar de school, blije kinderen zien, etc. gaat niet lukken in reallife voor mij maar ik krijg foto's en ik ben benieuwd naar het resultaat. Dit wordt dus nog vervolgd.
Tot slot heb ik dus 2 weken in de bergen geleefd bij een gezin die bestond uit een vader (?), moeder(lali), 3 jarig zoontje (bibak) en 13 jarig neefje (shukra) die allemaal hard werken. Zonder dat zij echt Engels konden en mijn Nepalees nog net niet vloeiend is, ben ik toch verliefd geworden op ze. De moeder van het gezin was vrijwel de hele dag aan het werk, dalbat (lokale eten) maken voor ons, werken op het land, zorgen voor haar zoontje, mais pellen om roksi (locale wodka) voor ons te maken, etc. Daar buiten heeft ze ook voor mij gezorgd toen ik dus per slot van rekening ziek werd in de middle of nowhere in de bergen van nepal. Verder hebben zij vrijwel geen money, ze leven van hun eigen land. Dat ging prima als de natuur een beetje meehelpt maar t huis van dit gezin is net als een heleboel huizen in de bergen ingestort door de aardbeving en tijdelijke huizen hebben ze m.i. knap gemaakt maar uiteindelijk een stenen huis bouwen staat wel op de planning. 250 euro hebben we gedoneerd aan dit gezin als bijdrage voor het bouwen van een nieuw huis. Verder is het zoontje bijna oud genoeg om naar (de opnieuw gebouwde) school te gaan. We hebben dan ook het eerste schooljaar vergoed, wat 300 euro betekend. Hopelijk zijn ze er enorm blij mee, helaas kan ik het ze niet zelf meer overhandigen maar ik heb er voor gezorgd dat iemand anders het overhandigd namens mij/jullie.
Zoals ik al eerder heb doorgeschemerd ben ik stiekem heel blij dat het geld uitgegeven is en dat die verantwoordelijkheid weg is. Bijna iedereen kan het geld hier wel op een of andere manier gebruiken maar waar kies je voor? Dit doel wil ik graag sponsoren maar welk bedrag dan? 3 meetings vandaag maar in Nepali style kan een meeting een kwartier duren of kan het uitlopen naar 3 uur aangezien ze hier niet van de tijd zijn. Vele hadden me aangeraden geen geld te doneren maar goederen, maar hoe manage je dat in een maandje buiten een week van vrijwilligerswerk?! Etc. Etc. Uiteindelijk heb ik dus niet alleen goederen gekocht maar ook geld gedoneerd, echter ben ik hier tevreden mee en ben ik blij met de gekozen doelen. Nu ik er zo over na denk wordt ik eindelijk een beetje trots op wat ik gedaan heb. Vergis je niet en begrijp me niet verkeerd maar eens en nooit meer! Maar ik heb zeker geen spijt. En zeg nooit 'nooit' maar als er een volgende keer komt sta ik met armen wijd open voor een maatje om het samen aan te pakken!
Vrijwilligerswerk zit erop, geld is uitgegeven, stress deinst weg, rust komt terug. Foto's van de uniformen hebben ik en jullie nog tegoed maar vanaf nu ga ik vooral m'n eigen goede doelen sponsoren en investeren in mezelf, bye:)
(Fotos volgen nog, een moment geduld)
Verstuurd vanaf mijn iPhone
