09/11/2025
๐ฝ๐๐ ๐๐๐๐๐ ๐๐๐๐ ๐๐๐๐๐
๐ ..โฅ๏ธ
Er is een stille verschuiving gaande in mij.
Alsof ik niet meer pas in het oude ritme,
niet meer kan doen alsof ik niet voel wat ik voel.
De kinderen worden ouder.
Ze bewegen weg van mijn armen,
en ergens in die afstand voel ik een nieuwe liefde geboren worden
een die minder vasthoudt, maar dieper vertrouwt.
Ik leer dat moederschap niet betekent dat ik hun bescherm,
maar dat ik mezelf genoeg vertrouw om hen los te laten.
Dat doet pijn, maar het klopt.
In mijn werk voel ik hetzelfde.
Wat ooit richting gaf, voelt nu te smal.
Echt contact, durven vertrouwen op gevoel..
Woorden die niet uitgesproken worden, maar aanwezig zijn in de energie.
Momenten waarop stilte evenveel zegt als woorden.
Ik ben niet de coach die iets weet,
maar de vrouw die durft te blijven zitten in het nietweten.
Daar, in die ruimte, gebeurt het echte werk.
Daar ontstaat groei ๐ฑ
En dan de liefde.
Hij spiegelt me precies op de plek waar ik nog twijfel aan mijn eigen genoeg zijn.
Soms trek ik me terug, soms reik ik uit,
en ergens tussen die twee bewegingen vind ik mezelf.
Niet in wat de ander doet of laat,
maar in hoe ik blijf.
Er is een ander soort vertrouwen aan het groeien
niet het vertrouwen dat alles goedkomt,
maar het vertrouwen dat รญk goed blijf, wat er ook komt.
Misschien is dat de overgang waar ik in sta:
van hopen naar zijn,
van vasthouden naar voelen,
van weten naar vertrouwen.
Herken jij deze verschuivingen..?
Liefs Esther
