19/11/2025
𝙈𝙚𝙩 𝙖𝙡𝙡𝙚𝙚𝙣 𝙚𝙚𝙣 𝙗𝙖𝙡𝙡𝙤𝙣
Op deze foto sta ik als kind in een wereld die voor mij niet klopte. Alsof ik een stille ballon van innerlijke waarheid vasthield die nergens een plek vond om te landen.
Waar anderen leken te doen alsof alles ‘normaal’ was, wist ik diep vanbinnen dat het dat niet was. Niet omdat ik de wereld niet begreep, maar omdat mijn innerlijke waarheid een ander referentiekader had van zuiverheid.
Dat maakte mijn jeugd surrealistisch. Het was alsof ik voortdurend tussen twee werkelijkheden bewoog: de zichtbare wereld vol angst, ruis en onuitgesproken spanning. En mijn innerlijke wereld die helder, compassievol en waarachtig was, maar nergens echt een zachte bedding vond.
𝐃𝐞 𝐠𝐞𝐯𝐨𝐞𝐥𝐢𝐠𝐡𝐞𝐢𝐝 𝐝𝐢𝐞 𝐠𝐞𝐞𝐧 𝐳𝐰𝐚𝐤𝐭𝐞 𝐰𝐚𝐬 𝐦𝐚𝐚𝐫 𝐞𝐞𝐧 𝐤𝐨𝐦𝐩𝐚𝐬
Ik voelde vaak een diepe eenzaamheid. Niet omdat ik geen licht in me droeg, maar omdat niemand leek te herkennen wat ik allang zag: dat er zoveel meer mogelijk was dan de angst waarmee de wereld toen werd bestuurd.
Mijn gevoeligheid was geen last. Geen kwetsbaarheid. Het was een kompas.
Alleen had ik nog niemand die begreep waar dat kompas naartoe wees. Geen volwassen voorbeeld met voldoende bewustzijn dat me iets voorleefde dat zo zuiver voelde dat mijn hele systeem kon ontspannen en kon zeggen: 'Ja. Dít klopt. Dit is veilig om te volgen.'
𝐃𝐞 𝐡𝐞𝐫~𝐢𝐧𝐧𝐞𝐫𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐡𝐞𝐭 𝐝𝐨𝐧𝐤𝐞𝐫
Er is een her~innering die altijd in mij is blijven branden.
Ik fietste als kind een klein uur heen naar en dezelfde tijd terug uit school, door weer en wind, door dorp en stad. Vooral in de donkere maanden, wanneer de dagen kort waren, fietste ik terug terwijl de wereld al in nachtlicht stond.
Langs villa’s. Flats. Rijtjeshuizen. Woonwagens. En overal brandden dezelfde warme lichtjes achter de ramen. Oranje, geel, wit. Het maakte niet uit hoe groot het huis was, hoe rijk of klein, hoe netjes of rommelig: overal zag ik dat kleine teken van leven, warmte, menselijkheid zoals het in mijn ogen bestemd was.
Die lichtjes brachten me naar de toekomst. Alsof ze een taal spraken die dieper was dan woorden. Ze riepen een oeroud verlangen in mij op dat ik toen nog niet kon uitleggen maar wel volledig kon voelen: Liefde.
Liefde als universeel principe. Liefde voor iedereen vrij beschikbaar. Liefde waarvan mijn hele systeem wist dat die bestond, zelfs al leefde ik in een omgeving die die waarheid niet kon dragen of uitdragen.
En daar, op dat donkere fietspad, verlicht door die kleine lichtjes die zoveel groter voelden dan hun vorm, wist ik het: 'En IK ga dat veranderen.'
𝐃𝐞 𝐨𝐦𝐤𝐞𝐫𝐢𝐧𝐠
Dat innerlijke weten maakte me tegelijk krachtig en kwetsbaar. Krachtig, omdat ik voelde dat mijn eigen waarheid puurder was dan alles om me heen. Kwetsbaar, omdat ik als kind geen plek had om die waarheid neer te leggen.
Dus leerde ik stil zijn. Me terugtrekken. Waarnemen. Overleven.
Maar één ding trotseerde als rots in de branding : de sprankel van helderheid, dat stille licht in mij, is nooit gedoofd. Het bleef fluisteren dat ik niet gek was, niet ‘te veel’, niet overdreven gevoelig. Dat mijn innerlijke kompas juist getuigde van waarheid.
𝐓𝐞𝐫𝐮𝐠𝐤𝐞𝐫𝐞𝐧 𝐢𝐧 𝐩𝐥𝐚𝐚𝐭𝐬 𝐯𝐚𝐧 𝐞𝐫𝐮𝐢𝐭 𝐤𝐨𝐦𝐞𝐧
Later in mijn leven is dat stille licht een krachtbron geworden. Een baken. Een her~innering dat mijn essentie nooit verdwenen was. Slechts tijdelijk overschaduwd.
Mijn authentieke krachtbronnen bleven geduldig wachten tot ik oud genoeg was om mezelf te dragen. Om het innerlijke leiderschap op te pakken dat je als kind niet kunt nemen. Om mij eraan te her~inneren dat mijn waarheid niet onjuist was. Alleen te groot voor de plek waar ik toen was.
Dat is waarom ik vandaag doe wat ik doe. Waarom ik mensen begeleid in trajecten zoals 'Blauwdruk van de Ziel': niet om hen te vullen, maar om hen vrij te maken. Niet om een nieuwe waarheid te geven, maar om hun oorspronkelijke waarheid te ontmantelen uit de lagen van overleving.
𝐓𝐞𝐫𝐮𝐠𝐤𝐞𝐫𝐞𝐧 𝐢𝐧 𝐩𝐥𝐚𝐚𝐭𝐬 𝐯𝐚𝐧 𝐞𝐫𝐮𝐢𝐭 𝐤𝐨𝐦𝐞𝐧
En dan, wanneer je je eigen innerlijke waarheid weer durft te volgen, gebeurt er iets bijzonders:
Je begint jouw eigen slingers op te hangen. Niet om te compenseren. Niet om te bewijzen dat je het gered hebt. Maar als een stille ceremonie waarin je erkent dat jouw leven weer een plek is waar vreugde mag landen.
Soms komt er dan een onverwacht moment. Heel zacht. Waarin het voelt alsof er in jouw borst een innerlijke ballon vanzelf opstijgt. Niet opgeblazen door wilskracht, maar gedragen door het loslaten van oude zwaarte.
Geen luid feest. Geen ongepaste uitbundigheid. Maar die heilige, ingetogen vreugde die ontstaat wanneer je jezelf toestaat te leven zoals je altijd al wist dat het bedoeld was. Een vreugde die niet knalt, maar oplicht. Die zich nestelt in de hoeken van je dagen zoals die warme huislichtjes langs jouw donkere fietspad.
En ineens besef je: 'Dít is het feest.' Dat ik leef vanuit mijn waarheid. Dat ik mezelf heb teruggevonden. Dat ik mijn leven heb her~innerd tot liefde.
𝑨𝒓𝒄𝒉𝒆𝒐𝒍𝒐𝒐𝒈 𝒗𝒂𝒏 𝒅𝒆 𝒛𝒊𝒆𝒍
🪶
www.archeoloogvandeziel.nl
