Praktijk Vol Overgave

Startpagina
Nederland
Vriezenveen
Praktijk Vol Overgave

Coachen van jongvolwassenen van 18 - 40 jaar die vastgelopen zijn omdat ze niet weten wie ze zijn en wat ze willen doen.

Ze ontdekken zichzelf en hun talenten en dromen waardoor ze zich weer meer gezond voelen en zelf stappen kunnen zetten in het leven. We werken tijdens het traject met waarden zoals geloven, groeien, genieten, gezond leven, liefhebben. Als je christen bent kun je kiezen voor een traject 'Bijbels coachen' waarin God centraal staat. Dit is de methode van TotalBalance waardoor we heden, verleden en toekomst samen doorlopen. We werken met een werkboek, dus je gaat praktisch aan de slag! We kunnen dat door middel van gesprekken doen, creatief zijn of wandelen. Elk traject wordt op maat geboden, dus ik pas mij aan bij jou. Kun je wel een boost gebruiken, bel mij dan voor een kennismaking! Dan bekijken we of we een klik hebben en of je aan de slag wilt gaan! Meer informatie vind je op www.vol-overgave.nl

11/02/2024

Vanochtend luisterde ik naar verhalen van mensen die hun leven aan Jezus hadden gegeven, die vandaag bewust de keuze maakten voor de doop.
In de verschillende verhalen hoorde ik hun denken die hen tot nu toe hadden tegengehouden; tegengehouden om de keuze voor Jezus te maken en tegengehouden om te kiezen voor de doop, want ‘je laat je toch niet publiekelijk dopen want je kunt beter onopvallend zijn en blijven’, ‘ik weet het nog steeds niet helemaal zeker’, ‘ik doe de dingen nog steeds niet allemaal goed dus ik ben niet goed genoeg’.

Vaak nemen we gedachten voor waarheid aan en laten we ons dus daardoor leiden.

Als je afstand kunt nemen van je gedachten dan kun je een bewuste keuze maken: laat ik mij leiden door deze gedachten? Of laat ik mij leiden door mijn verlangen, door wat ik graag wil en wat God voor mij wil?.

Afstand – leren – nemen van je gedachten stelt je in staat om naar de gedachten te kijken, om daarna bewust een keuze te kunnen maken of je je wilt laten leiden door deze gedachten.

Het helpt om met afstand te kijken naar dat wat jou altijd is voorgehouden, uitspraken, waarheden (of zijn het leugens).
Kijk naar de zinnetjes die nog steeds in je gedachten rondspoken:
- Je denkt toch niet dat jij dat kunt? Of sterker nog ‘jij kunt dit niet’
- Dit is niet wat God wil
- Als je een dubbeltje bent word je nooit een kwartje
- Je bent nooit goed genoeg
Enz.
Neem ik deze gedachten aan? Neem ik het aan als waarheid en laat ik mij daardoor leiden?
Of kies ik ervoor dat het anders is, dat deze gedachte geen waarheid is, dat het een leugen is, dat ik mij niet daardoor wil laten leiden? Maar, dat ik mij wil laten leiden door mijn verlangen en Gods verlangen voor mij, dat ik me niet klein hoef te houden, dat ik er mag zijn, dat ik dit kan, dat ik goed genoeg ben en dat er geen dubbeltjes en kwartjes zijn omdat we allemaal evenveel zijn waarna we een andere keuze kunnen maken.

De mensen die vanochtend hun verhaal vertelden waren afgestapt van hun eerdere gedachten.
Ze namen afstand hiervan en zagen een andere weg, ze volgden hun verlangen en maakten een andere keuze, de keuze voor overgave aan God.

Afstand nemen van gedachten die je misschien al jaren voor waarheid in je hoofd hebt zitten is spannend, want je laat ‘zekerheden’ los, maar gedachten opnieuw gaan bekijken in het licht van de Waarheid (Gods Waarheid, Gods Woorden die je in de Bijbel vindt) brengt je op een mooi en een smal pad die jou Leven geeft, Licht, Vrede, Vreugde en vooral Liefde

09/02/2024

Na hard werken - ACT-oefeningen doen klinkt wel gezellig en leuk maar het was vandaag uiterst confronterend en leidde tot de nodige emoties - zet ik een ACT-oefening in die ons weer in het hier en nu zet en de aandacht weer op het hier en nu laat richten.. een taartje maken van wafels/kersen en slagroom waarbij we proeven, waarbij onze ogen ons laat genieten van de kleuren en onze handen laten ons de verschillende structuren voelen, wat een kliederboel! Ik houd er zo van 💛

30/12/2023

Voor het nieuwe jaar wat voor ons ligt wens ik jou ... 💛

26/11/2023

Deel 2 van de vraag ‘Wie ben ik?’

De vorige keer schreef ik een begin over de identiteitsvraag “Wie ben ik?‘.
Het duurde even voordat ik hiermee verder ging, want ik was aan het nadenken.
En ik was vooral aan het stoeien met mijn gedachten over deze vraag. Wie ben ik dat ik er iets over kan zeggen? Wie denk ik wel dat ik ben dat ik het antwoord kan geven?
Je hoeft het woord ‘identiteit’ maar te googlen en je wordt overspoeld met artikelen die een kant belichten van deze vraag.
Ik zeg bewust ‘er wordt een kant belicht’, want in gesprekken met mensen ontdek ik dat identiteit nogal groots is, en vaak ongrijpbaar.
Niet weten wie je écht bent leidt tot onrust, je zoekt naar manieren en rollen om jezelf te vullen, jezelf aan te kunnen kleden, en jezelf te kunnen presenteren naar de ander.
Van jou is er maar één!
Deze uniciteit is prachtig, maar kan ook beangstigend zijn, want je kunt je dus niet vergelijken met de ander, want we zijn niet die ander die je misschien bewondert of waar je wel iets van zou willen hebben.
Ik heb tot mijn 40ste nooit iets van identiteit begrepen, laat staan van mijn eigen identiteit.
Ik had geen idee wie ik was.
Daardoor waaide ik met alle winden mee. Als iemand wilde dat ik mee ging naar rechts dan ging ik mee, maar drong een ander aan om links te gaan dan ging ik daar in mee. Wat een onrust..

Ik kreeg mijn identiteit toen God mij zegende met Zijn woorden ‘jij bent een geliefd kind’ wat als een stroom van water over mij heen vloeide. Ik kreeg grond onder de voeten.
Alle duisternis verdween, de wereld om mij heen werd licht en werd levend. Ik ben aanvaard, ik ben ten diepste geliefd, echt, ik ben zó geliefd door de Vader, en als ik dit typ dan staan de tranen in mijn ogen.
Weet je wel hoe fijn dit is om dit met volle overtuiging te kunnen zeggen?
God deed mij het kleed van bevrijding aan en gaf de mantel van gerechtigheid.
Híj gaf mij identiteit en tot op de dag van vandaag en alle dagen die komen gaan weet ik dat ik geliefd ben door de Vader.
En deze mantel trek ik elke ochtend aan. Dit diepe weten geeft mij fundament en houvast.
Ik waai niet meer mee met alle winden, maar ik ben een boom geworden, stevig geplant aan het water, bij de bron waar Leven en Waarheid van God komt. Hij voedt mij, ik laat mij niet meer voeden door wat anderen zeggen of vinden, ik laat me niet meer meewaaien door van alles en iedereen.

Zo ben jij ook geliefd door God, de Vader, je bent aanvaard, prachtig en puur gemaakt.
Hij is zo verheugd over jou. Kun je je dit voorstellen, dat Hij verheugd over jou is.. het is waar, want Hij zegt het in Zijn Woord, de Bijbel.
Hij heeft jou zó lief..

Tot vandaag wist ik nog niet welk item mijn kleipoppetje zou krijgen, want typeer jezelf maar eens met 1 item.
Maar ik weet het nu, nu ik dit schrijf; mijn witte naakte kleipoppetje krijgt als item een mantel, want ik ontving identiteit van geliefd kind- en dochter-zijn van de Allerhoogte, zo kijkt Hij naar mij.
Deze mantel geeft mij warmte en zit als gegoten, het is perfect.
Zo is de identiteit die Hij mij heeft gegeven perfect, het maakt mij een vrij mens.

05/11/2023

Wie ben ik? Deel 1

Zomer 2022.. ik liep rond in een prachtig oud dorpje en ik genoot van de oude huisjes, van de nostalgische winkeltjes met hun prachtige spulletjes, en zo op ontdekkingstocht zag ik een galerie.
Ik liet me leiden door mijn nieuwsgierigheid en ging naar binnen toe. Middenin de ruimte zag ik een tentoonstelling waarbij veel kleine, witte (klei-) mensjes bij elkaar stonden. Deze mensjes waren ‘aangekleed’ met 1 item die hun mens-zijn kenmerkte. Het gaf identiteit aan hun mens-zijn.
Ik heb van deze kunstenaar (Hetty van Oordt) een paar naakte (klei)mensjes meegenomen.

Op de foto zie je zo’n (klei)mensje, nu nog leeg en naakt. Kwetsbaar.
Het verbeeld de zoektocht naar de vraag ‘Wie ben ik?’.
Het is een vraag die je terugbrengt naar jezelf.

Het is een vraag die ik nogal eens tegenkom.
Een vraag die mensen zichzelf soms durven te stellen. Een vraag die vaak laat zien dat titels/ functies niet het antwoord zijn.
Toen ik mijn bachelor behaalde en mezelf de titel 'Theoloog' gaf was dit om mezelf mooi te presenteren, maar het voelde helemaal niet goed, want ik plakte mezelf een titel op die ik ten diepste niet ben, want wat is een Theoloog nou eigenlijk, wie ben je dan? Aan welk beeld moest ik voldoen? Laat ik je zeggen dat iedereen wel een verwachting heeft, hoor!
Toen ik certificaten behaalde van de ACT-cursussen die ik gevolgd heb en mezelf als ACT-therapeut bestempelde plakte ik een titel op wie ik ten diepste niet ben, want wie ben ik dan, wat moet ik allemaal kunnen en wat verwacht iedereen van mij?

Het klinkt mooi.. een titel, een beroep, een functie wat je vervult, en je kunt jezelf op deze manier mooi presenteren, maar is het écht wie jij bent?
Wie ben je als titels en functies wegvallen?
Wie ben je als je bijvoorbeeld de depressie die je hebt, weglaat? Is een ziekte jouw identiteit geworden?
Wie ben je als je …….…….. weglaat, vul zelf maar in.

Of heb je jezelf in de loop van de jaren beplakt met zelfbeelden die niet waar zijn, of misschien hebben anderen zelfbeelden op jou geplakt die niet waar zijn; ‘Jij bent altijd sloom’, waarbij je zelf bent gaan geloven dat je sloom en niet snel bent. ‘Met jou kun je altijd lachen’, maar misschien doe je je voor als de clown en lach je van alles weg omdat iedereen dit van jou verwacht, maar zou je zo graag jezelf willen laten zien, zonder de clown.

In ACT gebruik ik de metafoor van een jas wat je hebt aangetrokken, maar waarvan bijvoorbeeld de mouwen veel te kort zijn, het past je niet.
Zo kun je ook naar zelfbeelden kijken.
Hebben anderen jou een zelfbeeld opgeplakt waarin jij jezelf niet herkent?
Je kunt een jas uittrekken als je je bewust bent dat de jas niet past omdat je in de spiegel kijkt en je dan ziet dat het niet past.

Dan word je even het naakte kwetsbare mensje..
Het is spannend en kwetsbaar om daarnaar terug te gaan.
Ik zie veel mensen die dat niet – durven – aangaan, die zichzelf het liefst met zoveel mogelijk woorden beplakken om zichzelf te kunnen presenteren.
Ik snap het hoor, ik heb het ook allemaal gedaan, maar het levert nogal onrust en stress op. Je moet dan altijd voldoen aan.. voldoen aan een beeld, voldoen aan verwachtingen die anderen hebben, voldoen aan eisen die je zelf stelt. Voldoen aan..
Rust en vrede met jezelf vind je als je ten diepste weet wie je bent. Daarvoor heb je nodig dat alles wat op jou geplakt is los durft te laten.

Heb je jezelf wel eens de vraag gesteld, wie ben ik als ik de niet-passende jassen uittrekt?
Ontdek!
Er zíjn passende jassen, voor iedereen, ook voor jou!
Dus teruggaan naar de vraag ‘Wie ben ik?’ hoeft geen angst aan te jagen.
Er ligt wat moois voor je klaar onder al die niet-passende titels/ functies/ ziekten/ woorden/ zelfbeelden, namelijk jijzelf !
God heeft jou prachtig en goed genoeg geschapen, Hij heeft jou bedacht zoals Hij jou graag wilde zien.
Dus je bent al goed zoals je bent, zonder alles waarmee je jezelf beplakt en 'opgeleukt' hebt.
Durf je het aan om kwetsbaar en naakt te zijn, om terug te gaan naar jezelf en te zien zoals je echt bent, puur en zuiver?

Wordt vervolgd!
Met dank aan: https://www.hettyvanoordt.nl/multipli/

01/04/2023

Zodra ik de vraag binnenkrijg gaan de stemmetjes al tekeer.. ‘dat kun je toch niet’, ‘je bent toch geen docent’, ‘dat is niets voor jou’ enz. enz.
Herken je die stemmetjes in je hoofd?
Déze stemmetjes zijn best negatief en helpen mij niet echt om in actie te komen.
Maar ik ben eigenlijk best enthousiast over deze vraag (een masterclass ACT verzorgen aan studenten) aan mij! Ik geniet van ACT en het past erg goed bij mij en dat wil ik zeker uitdragen aan een groep studenten die de opleiding muziektherapie volgen aan het conservatorium.
Ik vind het belangrijk om studenten mee te geven hoe je zelf als therapeut niet alleen in een rol blijft, maar jezelf en kwetsbaar mag zijn en mee mag doen tijdens de actieve oefeningen.
Een masterclass ACT mogen verzorgen, wauw!
Ik geef maar gauw het antwoord dat ik het doe! Zo, daar kan ik niet meer onderuit! Zo, dat is mijn antwoord op de stemmetjes! Haha, maar ik ken mezelf goed en zie dat ik bij het uitkiezen van een datum de laatste prik. Die komt mij het beste uit! Eh.. eerlijk? Die datum komt niet het beste uit, die datum ligt het verste weg en zo vermijd ik deze masterclass een beetje, met uitstelgedrag.

In de voorbereiding bouw ik controles in om op deze manier zekerheden te krijgen in deze onzekere en onbekende ervaring.
Ik maak een powerpoint, ik zet nog wat extra informatie op papier (stel dat ik het verhaal niet meer weet of een black-out krijg) en om tegemoet te komen aan mijn perfectionisme verzamel ik verschillende voorwerpen die ik bij ACT gebruik.

De dag van de masterclass breekt aan, dit is het, ik ga het doen, en beloof mezelf naderhand goed voor mezelf te zorgen, want dit is best hard werken.

Het uur van de masterclass vliegt voorbij waarbij ik kennismaak met 3de en 4de-jaarsstudenten en docenten, geef ik informatie, doen we samen oefeningen waartoe iedereen bereid is mee te doen, ga ik in op vragen van studenten en dan is het lesuur echt voorbij.
Ik heb het gedaan, ik wist niet dat ik het kon! De stemmetjes gaan ook weer direct tekeer (je bent wat vergeten te vertellen, je had veel te veel informatie, heb je iedereen wel aandacht gegeven?, weten ze nu wel echt wat ACT is enz. enz.). Ik accepteer.. ik heb de masterclass gegeven, het was niet perfect, maar hé, ik ben lerende en dat mag! Give myself a break!

Ik geniet nog even dat ik daar ben, hoor de lachende studenten, bekijk de vele posters aan de muren met zoveel kleur en energie, ik geniet wat minder van de geuren 😊. Bewust leven in het hier en nu en dat verdrijft de stemmetjes naar de achtergrond.

Eén ding heb ik niet gedaan, dat had ik moeten doen.. naderhand goed voor mezelf zorgen.
Ik heb niet dat terrasje gepakt, ik heb mezelf niet getrakteerd op een lekker taartje, ik heb niet even lekker op de bank met een boek gelegen.
Die zelfcompassie, lief zijn voor mezelf.. dáár is nog werk aan de winkel!

Alles wat met ACT te maken heeft, waar ik met cliënten actief oefen en inzicht in geef zit ook in mijn verhaal.
Het past zo goed bij iedereen en het past ook zo goed bij mij😃🥰

16/11/2022

Trots!
De praktijkruimte is klaar (nou ja, op een paar details na) en in gebruik genomen 💚
Ik hoop dat dit een ruimte zal zijn waar iedereen zich welkom voelt, zich weer gesterkt weet en verder op reis mag gaan, waar dromen gedroomd worden, waar hoop weer gevonden wordt, waar moed herpakt wordt om stappen te kunnen zetten, waar liefde-vrede-vreugde-rust gevonden wordt 💚
Wees welkom!!

04/11/2022

Weer een nieuwe kant van zingeving belichten!

Ik ontmoette in de afgelopen periode iemand die graag hulp wilde bij verschillende problemen. Vol goede moed gingen we aan de slag. Het viel tegen! Waarom? Diegene wilde alles zelf doen, wilde geen andere mensen erbij betrekken: alles zelf in de hand willen houden, controle houden, gedachten als 'ik moet dit toch zelf kunnen' leidde tot alleen zijn en alleen blijven met je problemen, schaamte dat iets 'simpels' niet lukt dus er vooral niet over praten en het verborgen houden ..

Zelluf doen!
Zo leren kinderen steeds meer, door dingen zelf te doen, zo ontwikkelen en groeien ze.
Maar als je altijd blijft vasthouden aan het ‘zelluf doen’ dan loop je vast! Misschien denk je vanuit schaamte alles zelf te moeten kunnen, want ‘ik ben toch volwassen en dat zou ik toch moeten kunnen?!’. Of misschien heb je jezelf wel een strenge regel opgelegd dat je het allemaal moet kunnen? Of houdt je vast aan het ‘zelluf doen’ omdat je controle wilt houden en bang bent voor wat er gebeurd als je de controle loslaat en is er de angst voor het onverwachte.

In dit alles klinkt eenzaamheid.
Je kunt wel omringt zijn met mensen om je heen, met familie, vrienden, collega’s, met een kerkelijke gemeente, of met sportmaatjes of zelfs met hulpverleners, maar als je in jezelf besloten hebt om het zelf te doen – om welke reden dan ook - word je geremd in wie je bent. Je kunt niet alleen, zonder medemensen, tot volledige bloei komen.
In de ander vind je iets van hoop, geloof, kracht, liefde, vrede, rust, humor, schoonheid. Het is zoals water werkt voor een bloem: daardoor bloei je, je groeit, je gaat steeds meer worden wie je bent.

En die ander kan ook de Ander zijn..
in God vind je geloof, hoop, Liefde, vrede, rust, schoonheid.
Je vindt fundament in wie je bent, je komt tot bloei🌱

16/09/2022

Met een fel roze orchidee onder de arm bel ik aan en wacht totdat de deur open gaat.
Eerder in de week werd ik gebeld door deze mevrouw.. ‘ik ben ziek, ik heb kanker maar ik wil het er niet zoveel over hebben hoor, maar jij bent christelijk, he, en er zijn niet veel christenen, dus zij begrijpen niet dat je je gedragen voelt, en dat kan ik niet kwijt’.
Ze ging gretig in op mijn aanbod om een kopje koffie te komen drinken.
De roze orchidee staat al snel voor het raam terwijl we herinneringen samen ophalen. Herinneringen aan haar goede vriend die een tijdje geleden was overleden, over hun trouwe vriendschap waarvan je soms pas achteraf beseft hoe trouw en goed dat was, over de moeilijkheden in het leven, over de mooie reizen die ze had gemaakt toen ze jong was waar ze de pure schoonheid van de natuur ontdekte, over teleurstellingen, maar we lachen ook om haar grappen en ‘streken’ -zoals ze dat zelf noemt- die ze nog steeds uithaalt als het kan.
Alles is geregeld voor het moment als het zover is en ze spreekt uit dat het zo goed is.
Het is even stil.. ik wacht..
Ze zegt: ‘het geloof he.., het geloof zorgt ervoor dat het straks beter kan zijn’. ‘
Ja’, zeg ik, ‘het geloof geeft hoop dat het straks mooier dan mooi is, dat het méér dan goed is.. dat dáár is wat er nu niet is en wat je wel zou willen’.
‘Ja..’, zegt ze met een glimlach.
We staan op, en bedanken elkaar. En zo gaan we uit elkaar.
Onuitgesproken blijft of we elkaar nog terug zien, en het is gek, maar het deed er niet toe.
Zíj heeft hoop op iets mooiers, hoop op iets wat méér dan goed is, hoop dat er straks iets is wat ze nu niet heeft, hoop!

31/08/2022

Voltooid!

‘Maar ik heb nog nooit een therapie afgerond..’
Zo begonnen we aan een traject om angsten een kop kleiner te maken en de persoon een kop groter zodat niet de angst regeert en de macht heeft, maar dat de persoon zelf weer de regie durft te pakken.
Het begin was spannend, ‘kan ik dat wel?’, ‘ik heb nog nooit een therapie helemaal afgerond’.
We spraken af dat ze elke week zelf mocht beslissen of ik bij haar langs zou komen of niet. En week, na week, na week, na week bleef ik komen. We lachten wat af met de soms gekke oefeningen vanuit ACT (Acceptance and Commitment Therapy), en heel vaak waren de oefeningen ook bijna te spannend en confronterend, maar week, na week, na week, na week mocht ik blijven komen. En zo doorliepen we de 6 processen van ACT (acceptatie, gedachten, zelf, hier en nu, waarden en toegewijd handelen). Ze bleef maar toestaan dat ik langs kwam, ze bleef maar oefenen, ze bleef inzichten opdoen, ze wilde steeds verder, stapje voor stapje voor stapje voor stapje groeide ze!

En we zijn nu op het punt beland dat ze klaar is, ze heeft het traject met ACT behaald, het is klaar, afgerond, zij heeft het voltooid.

Is de angst nou volledig weg? Nee. Ook dat is ACT, accepteren dat pijn (angst in dit geval) bij het leven hoort. Dit was dus ook niet het doel, maar het is een kop kleiner geworden, en zij is een kop groter geworden. Ze kan nu weer keuzes maken die ze zelf graag wil in plaats van toegeven aan angst waardoor ze zelf klein wordt.
Zij komt als persoon weer meer tevoorschijn, in wie zij is, wat ze kan en wat ze wil.

Dit traject is – kan ik met trots zeggen – geslaagd en voltooid. Ik ben trots op deze persoon omdat ik weet hoe zwaar het soms was, maar ze bleef doorzetten!
Voltooid!

27/08/2022

Steen na steen bekijken we, is deze geschikt?, vragen we ons af. Voetje voor voetje struinen we door het ijskoude bergwater speurend naar dé steen terwijl het felle zonlicht schittert op het glasheldere water.
De stenen die we als ‘goed’ beoordelen leggen we bij elkaar aan de kant van het kabbelende stroompje.
De meiden zoeken verder, genietend van het water wat soms langzaam en dan weer snel stroomt en soms wat rotzooi meeneemt in de stroom. In die rotzooi zie ik ‘bootjes’ die varen op het water en denk aan vroeger toen ik grassprieten op het water legde of takjes die in mijn fantasie een bootje waren.
Ik vertel dit aan de meiden. We lachten erom, om de verhalen van vroeger. De grassprietjes die we plukken worden nu ook weer ‘bootjes’ die we op het water leggen. We kijken ze na hoe hard of zacht ze door het water worden meegenomen en welke weg ze afleggen.

Ik zit bij de verzameling stenen, ik pak ze, bekijk ze, en leg ze een voor een neer zodat ze goed passen en een stapel vormen. Ik denk nog eens wat na over de verhalen van vroeger, die onverwachts boven komen drijven. We hebben al veel verhalen van vroeger opgehaald en aan de meiden verteld omdat deze vakantie allerlei herinneringen naar boven haalt.

Als de stapel stenen aan de waterkant stabiel staat moet ik denken aan het Bijbelverhaal van Jozua.
Hij moest met het volk Israël door de rivier de Jordaan gaan om naar de overkant, het land Kanaän, te gaan, het beloofde land, daar waar vrijheid voor het volk wachtte nadat het volk jarenlang in slavernij leefde.
Toen de eerste mensen, priesters, hun voeten in het water van de Jordaan zetten week de rivier uiteen zodat er een dam ontstond en er een begaanbaar een pad was waarover het volk door de rivier kon trekken. Van de 12 stammen moest 1 persoon een steen meenemen die op de bodem lag van de Jordaan. Deze stenen werden buiten de Jordaan op elkaar gestapeld.
Het werd een zichtbaar teken, een monument, het werd een plek van herinnering aan het wonder wat hier gebeurd was.
Als kinderen deze stapel stenen zouden zien zullen ze vragen: ‘vader, moeder, wat betekenen die stenen?’.
Dan moeten de ouders vertellen dat God een wonder deed en hoe groot God is.

Aan de overkant, daar waar het vrije leven begint wordt het teken neergezet. Ook in de -drooggevallen- rivier werden stenen op elkaar geplaatst. Als de rivier dan laag stond was ook op deze manier zichtbaar dat hier een wonder was gebeurd, opnieuw een herinnering, vergeet het niet!

Een monument, een teken, een plek waar je naar terug kunt keren. Als je de betekenis niet weet is het misschien gewoon een stapel stenen, een gewoon monument. Maar met het verhaal erbij, ‘vader, moeder, wat betekenen die stenen?’ is dit een stapel stenen met een bijzondere betekenis, met een herinnering, misschien aan iets verdrietigs, of aan iets moois, vol liefde, of hoop, of misschien wel een herinnering aan een moment van bevrijding zoals dit het geval was voor het volk Israël uit de Bijbel.

Zittend bij het bergriviertje vertelden we verschillende verhalen van vroeger, verhalen waar we om moesten lachen, verhalen waar mijn meiden van kunnen leren.
Herinneren is belangrijk, sommige dingen moet je niet vergeten. Dan is die stapel stenen, een teken, een monument zo gek nog niet💕

29/07/2022

De praktijk is vanaf vandaag 3 weken gesloten vanwege vakantie ☀️

Adres

Vriezenveen

Telefoon

+31612276737

Website

http://www.vol-overgave.nl/

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Praktijk Vol Overgave nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.