Gode Samtaler Anna Kalinowska

05/12/2025

Er du en sliten forelder? Det betyr ikke at du gjør for lite.
Tvert imot- kanskje gjør du altfor mye.

Ingen lærer foreldre hvordan man lever med langvarig stress og spenning.
Med ansvar som ikke kan «settes på pause».

Mange foreldre, særlig de som har barn med diagnoser, utfordringer eller «en annen sensitivitet», lever i en konstant må-modus:

Jeg må vite mer.
Jeg må finne en bedre metode.
Jeg må være roligere.
Jeg må gjøre noe mer.

Og et sted på veien mister vi oss selv.

Barnet trenger ikke en perfekt forelder, men en voksen som er emosjonelt tilstede og kan stoppe opp.
Et barn regulerer seg ikke gjennom det du vet, men gjennom din indre ro.

Barnets nervesystem stemmer seg etter den voksnes nervesystem.
Det betyr at din utmattelse, uro og overbelastning er like «lesbart» for barnet som et smil.

Du kan ikke ta ferie fra å være forelder.
Du kan heller ikke skru av ansvaret.

Men modenhet er ikke å leve i overlevelsesmodus.
Modenhet er å kunne spørre seg selv:
hvilke «må» kan jeg legge bort akkurat nå for å beskytte min psykiske helse?

Menneskekroppen er ikke laget for å leve i konstant spenning-
for å være i beredskap i måneder eller å alltid måtte «holde ut».

Foreldre til barn med større behov opplever ofte det vi kaller
adaptiv utmattelse - en tilstand der nervesystemet aldri får hentet seg inn igjen.

Dette er ikke mangel på styrke. Det er mangel på hvile.

Noen ganger er det viktigste du kan gjøre for barnet ditt: å ta vare på deg selv.

Det kalles ikke egoisme. Det kalles å ta på oksygenmasken først.

Du kan begynne med:

å regulere dine egne følelser

å snakke med noen som forstår (f.eks. en annen forelder fra en støttegruppe eller forening)

å bli kjent med dine egne grenser

å gi deg selv lov til å være sliten

En roligere voksen er ikke en luksus.
Det er fundamentet for barnets trygghet.

Hvis du er en sliten forelder i dag, betyr det ikke at du gjør for lite.
Det betyr at du bærer mer enn de fleste ser.

De siste ukene har minnet meg om noe viktig:
vi har alle rett til å være svake, ikke vite, ta pauser, og kanskje viktigst av alt: å be om hjelp.

For barna våre trenger ikke perfekte foreldre.
De trenger ekte foreldre.
Rolige.
Kjærlige.
Aksepterende.

Når var noen sist opptatt av deg som forelder og spurte hvordan du egentlig har det?

Anna fra Gode Samtaler
Samtaler som hjelper deg å puste.

02/12/2025

Jesteś zmęczonym rodzicem? To nie znaczy, że robisz za mało. Przeciwnie - być może robisz bardzo dużo.

Nikt nie uczy rodziców, jak żyć z długotrwałym napięciem.
Z odpowiedzialnością, której nie da się „odłożyć na potem”.
Wielu rodziców, zwłaszcza dzieci z diagnozami, trudnościami, „inną wrażliwością” żyje w trybie ciągłego „muszę”.
Muszę wiedzieć więcej.
Muszę znaleźć lepszą metodę.
Muszę być spokojniejszy.
Muszę zrobić coś jeszcze.
I gdzieś po drodze gubimy siebie.

Dziecko nie potrzebuje rodzica idealnego, tylko dorosłego, który jest emocjonalnie obecny i potrafi się zatrzymać.
Dziecko nie reguluje się przez Twoją wiedzę tylko przez Twój wewnętrzny spokój.
Układ nerwowy dziecka dostraja się do układu nerwowego dorosłego.
To znaczy, że Twoje zmęczenie, lęk i przeciążenie są dla dziecka tak samo „czytelne” jak uśmiech.

Nie da się „wziąć urlopu” od bycia rodzicem ani wyłączyć odpowiedzialności. Ale dojrzałość to nie jest życie w trybie przetrwania. Dojrzałość to umiejętność zapytania samego siebie, które „muszę” w tym momencie mogę odłożyć, żeby utrzymać balans w strefie zdrowia psychicznego.

Organizm ludzki nie jest zaprojektowany do długiego życia w napięciu, do czuwania miesiącami czy bycia zawsze „w gotowosci”.
Rodzice dzieci z większymi potrzebami często doświadczają tzw.
zmęczenia adaptacyjnego czyli stanu, w którym układ nerwowy nie ma kiedy się zregenerować. To nie jest brak siły a brak odpoczynku.

Czasem największym wsparciem, jakie możesz dać dziecku jest to, że zajmiesz się sobą. To się nazywa zdrowy egoizm albo metaforycznie- nałożenie maski tlenowej najpierw sobie.
Możesz to zrobić poprzez:
- regulowanie własnych emocji
- rozmowy z kimś, kto rozumie (np inny rodzic z grupy wsparcia czy stowarzyszenia)
- rozpoznanie własnych granic
- danie sobie prawa do zmęczenia

Spokojniejszy dorosły nie jest luksusem a fundamentem bezpieczeństwa dziecka.
Jeśli dziś jesteś zmęczonym rodzicem to nie znaczy, że robisz za mało. Po prostu dźwigasz więcej. Ostatnie tygodnie przypomniały mi o czymś ważnym. Każdy z nas ma prawo do słabości, niewiedzy, przerwy i może najważniejsze- do szukania wsparcia.

Bo nasze dzieci nie potrzebują idealnych rodziców, tylko tych prawdziwych. Spokojnych. Kochających. Akceptujących.

A kiedy ostatnio ktoś zapytał Ciebie jako rodzica - jak Ty się naprawdę masz?

Anna, Gode Samtaler
Rozmowy, które pomagają oddychać.

26/11/2025

Gode Samtaler er et rom for deg som bærer på mer enn du deler.
Jeg skriver om livet slik det faktisk er, ikke slik det burde se ut.
Her er det plass til det vonde, det forvirrende, det stille og det ekte.

Denne siden er for deg som trenger en samtalepartner, enten du er forelder, alene, i forhold, sliten, søkende eller bare menneske.

Du trenger ikke ha en diagnose eller en “stor grunn” for å være her.
Det holder at livet er litt tungt akkurat nå.

26/11/2025

Aksept. Forventninger vs. realiteten

Jeg har den siste tiden kjent mye på dette med aksept. Det er et ord som høres enkelt ut, men det kan være utrolig tungt i virkeligheten.

Vi alle ønsker å kunne skryte litt av barna våre, være stolte, fortelle hva de får til. Det ligger naturlig i oss.
Når vi hører andre snakke om barn som spiller fotball, får gode karakterer eller mestrer ting uten problemer, mens vi selv sitter og kjenner at vår suksess er at barnet klarte å være en hel dag på skolen i dag. Eller gjorde litt lekser én gang i uka. Noe som kanskje er et fjell for oss, men helt umerkelig for andre.
Det gjør noe med hjertet vårt. Det gjør noe med stoltheten. Og noen ganger kan det føles som om vi må svelge en klump i halsen når barne-temaet kommer opp i sosiale situasjoner.

Jeg har begynt å legge merke til at mødre ofte raskere kommer til aksept. Ikke fordi vi er sterkere eller bedre, men fordi mange av oss går rett i «jeg gjør alt som trengs for at barnet mitt skal ha det bra»-modus. Vi er «mødre fra helvete», men misforstå meg rett: jeg mener mammaen som fikser, ordner, prøver, tilrettelegger og gjør sitt beste for å skape trivsel og litt hverdagsglede.

Fedre kan ha en litt annen reise. Mange av dem bærer med seg gamle forventninger fra sin egen barndom. Kanskje vokste de opp i hjem der «flink» betydde prestasjon, mål, karakterer. Og når man da sitter som pappa og hører venner fortelle om barna sine som får til alt mulig, mens du selv er takknemlig for at barnet ditt bare klarte en helt vanlig dag… ja, da stikker det. Det kan riste selvtilliten og gi en følelse av at noe er feil, selv om det ikke er det. Dette er en usynlig belastning mange fedre ikke snakker om. Vi alle snakker altfor lite om.

For meg handler aksept ikke om å gi opp. Det handler om å se barnet slik han eller hun faktisk er og ikke slik verden rundt forventer at barn skal være. Det handler om å si til seg selv: Dette er vårt liv. Og vi gjør virkelig så godt vi kan.
En saksbehandler fra BUP gjorde meg oppmerksom på at aksept er en prosess.
Det er ikke sånn at jeg våkner en dag og kjenner meg ferdig med det. Det går i bølger. Jeg tror jeg har landet litt, og så begynner det å gjøre vondt igjen. Jeg tror jeg har forstått, og så kommer sorgen, frustrasjonen eller urettferdighetsfølelsen tilbake.

Aksept er ikke stillhet eller ro. Det er ofte en kamp. Det er å stå i noe som gjør vondt, og likevel bli værende. Det er å elske barnet sitt også når realiteten ikke ligner det livet man hadde sett for seg. Og kanskje enda viktigere: Aksept gir oss mulighet til å være stolte av de små, men for oss helt enorme, stegene barna tar.

Jeg deler dette fordi jeg vet det finnes mange foreldre som kjenner på akkurat dette, men går rundt med det helt alene. Og kanskje resonerer noe av dette med deg. Kanskje du kjenner igjen følelsen av å stå i et helt annet løp enn «alle andre».
Hvis du gjør det, så vil jeg bare si:
Du er ikke alene.
Du gjør en god jobb.
Og du har lov til å være stolt selv om stoltheten din ser annerledes ut enn andres.
Aksept er ikke svakhet. Det er styrke. Det er kjærlighet i praksis. Sannheten er at vi er mange og vi gjør en fantastisk jobb i en krevende hverdag.

Denne siden er for deg som trenger et sted å puste litt.
Du er velkommen her, akkurat som du er.

Hilsen
Anna fra Gode Samtaler

02/11/2025

Når livet setter foten ned..

Dette innlegget skrev jeg etter at jeg møtte veggen.
Det kostet meg mye å innrømme, men kanskje kan det hjelpe noen andre som også står midt i alt og prøver å holde hodet over vannet.
Noen ganger må vi bare slippe litt kontroll, og huske at også vi foreldre trenger å puste. ❤️
Det hjelper meg å skrive.
Spesielt i de tøffe periodene.
Jeg har møtt en vegg nå, selv om det er vanskelig å innrømme.
Jeg skrev ned tankene mine med håp om å hjelpe meg selv, og kanskje noen andre også.

Det er lang vei å gå, men vi stopper ikke. Nå vet vi i det minste hvilken retning veien viser. Den nye utredningen av sønnen vår gikk fort, bare 2–3 uker. Saksbehandleren gjorde en kjempejobb!
På onsdag fikk vi informasjon om det vi egentlig har mistenkt en stund.
Dagen etter satt vi rundt bordet med skoleleder, lærer, barnevern, PPT og BUP.
Skolen fikk vite at i tillegg til ADHD, har sønnen vår også fått diagnosene autisme og Tourette’s.
Å mistenke og å faktisk få en tydelig beskjed er to helt forskjellige ting.
Først kom lettelsen.
En bekreftelse på at vi ikke er dårlige foreldre, og at han ikke «bare ikke vil».
Han kan ikke.
Han må læres, men på en helt annen måte enn de fleste barn.
Samtidig kom tanken:
Det er ikke en sykdom man blir frisk av.
Vi må bruke alle våre krefter for å hjelpe ham å lære sosiale koder og alt annet som gjør at han kan lykkes i livet.
Jeg trodde kanskje det skulle føles enklere nå. Endelig et lys i tunnelen.
Vi er ferdige med flere måneders foreldreveiledning via barnevernet- et bra opplegg, men ikke helt tilpasset barn med så mange utfordringer.
Nå får vi foreldrekurs om autisme, barnekoordinator fra kommunen, og gutten får bedre tilrettelegging på skolen.
Brikkene begynner å falle på plass.
Men likevel…
Fredag morgen våknet jeg og kjente at jeg virkelig ikke ville på jobb.
Jeg elsker jobben min og beundrer kollegaene mine, så hvorfor føltes alt så tungt?
Jeg tenkte at det ordner seg, som det pleier. Men da jeg kom på jobb, tok en kopp kaffe og satt meg i rommet fullt av kursdeltakere, kjente jeg at jeg ikke hadde mer å gi.
Jeg angret på at jeg ikke bare ble sittende på kontoret.
Etterpå tok jeg en kort samtale med en kollega, og jeg kjempet for å holde tårene tilbake.
Han sa: «Jeg har vært der du er nå. Ikke vent for lenge med å hjelpe deg selv.»
Da gikk det opp for meg at selv om jeg er på jobb, så er tankene mine et annet sted.
Jeg leverer ikke som før. Jeg føler meg som en belastning mer enn en ressurs.
Jeg har dårlig samvittighet både overfor jobben og mannen min.
Han gjør heller ikke noe for seg selv, så hvorfor skal jeg?
Er jeg svakere?
Jeg ser at jeg isolerer meg fra venner, tar ikke kontakt før de gjør det.
Når vi møtes, handler det mest om å slippe å tenke på alt.
Etter jobb er jeg så mentalt utslitt at jeg må legge meg, men jeg kan ikke for det er alltid noe mer som skal gjøres.
Jeg elsker å lese og høre på podkaster, men de siste ukene har jeg ikke orket noe av det.
Ofte kjører jeg i stillhet.
Jeg orker ikke lyder. Stillheten er det eneste jeg vil ha.
At ingen vil noe fra meg. Bare la meg være, et sted ingen ser meg.
Den fredagen i lunsjpausen sendte jeg melding til fastlegen:
Jeg trenger sykemelding.
Rett etter det dro jeg til time på DPS og startet samtalen med å si at jeg kommer til å sykmelde meg en liten periode.
Psykologen så på meg, smilte og sa: «Endelig.»
Hun hadde rett.
Det var på tide å slippe litt kontroll, å innrømme at livet har sparket meg flere ganger i bakken. Jeg er ikke utilstrekkelig. Ingen av oss er det.
Det er lov å kjenne på sorg, frykt og bekymring.
Jeg er bare et menneske, jeg må ikke klare alt på egen hånd.
Nå prøver jeg å fylle min egen kopp. Ikke fordi jeg er egoistisk, men fordi jeg vet at når jeg får overskudd, blir livet bedre for hele familien.
Akkurat nå er jeg utbrent.
Noen ganger kjenner jeg alt for sterkt, andre ganger er jeg helt tom.
Jeg presser meg til å møte folk jeg er glad i, fordi jeg vet at det ikke hjelper å ligge i fosterstilling alene i senga.
Jeg vet hvordan vi mennesker fungerer.
Jeg vet hva jeg burde gjøre- det er bare ikke så enkelt å sette teorien ut i praksis.
Men jeg vet også at når jeg slipper kontrollen og lar meg selv kjenne på alt, blir det bedre.
Psykologen min sa noe jeg har tenkt mye på:
«Med din faglige og livserfaring kan du hjelpe mange andre. Alt du går gjennom nå har stor verdi.»
Hun vet om Gode Samtaler, og at jeg er med på prosjektet Felles Vei, en støttegruppe for foreldre til barn med ulike diagnoser.
Da jeg fortalte henne om prosjektet, sa hun:
«Du smiler når du snakker om det. Det er det som gir deg energi. Det er motoren din.»
Og jeg tror hun har rett.
Vi stopper ikke, vi går videre, bare litt saktere.
❤️

Kanskje du også kjenner deg igjen i noe av dette.
Vi foreldre som står midt i alt. Vi som elsker barna våre mer enn alt, men som noen ganger ikke klarer å puste.
Du er ikke alene.
Og det er ikke svakhet å trenge en pause. Det er et tegn på styrke. ❤️
Del gjerne innlegget hvis du tror det kan hjelpe noen andre.

25/10/2025

Dziś dzielę się osobistym tekstem o moim zmaganiu z poczuciem własnej wartości, może odnajdziesz w nim coś swojego.

Chcę być i czuć się ważna dla tych, z którymi łączy mnie relacja. Kiedy czuję się dla kogoś nieważna, na dalekim planie, ignorowana, gdy spotykam się z czyjąś obojętnością- jest we mnie mieszanka złości, żalu, smutku. Czuję się mała i niewiele warta. To nie chodzi o te osoby, tylko uczucie, które się u mnie zapala, gdy ktoś mnie ignoruje (czytaj - traktuje po swojemu, a nie tak, jak bym chciała być traktowana). To jest ból odrzucenia, jakby coś w środku krzyczało: „nie widzisz mnie? Nie liczę się dla ciebie?”. I to boli, bo uderza w moją potrzebę bycia zauważoną, wartą kontaktu. Ostatnio dwie niezależne osoby zapytały mnie: „jak reaguje twoje ciało na to uczucie?”. Srak. Nie mam kontaktu z ciałem. Chce mi się płakać i wyć. No… to jest jednak jakiś kontakt z ciałem, co? Jak na 40-letnią, dojrzałą kobietę dziwi mnie, że jeszcze czasem czuję taki wkurw i zranienie. Wkurza mnie, że nawet jeśli ktoś nie traktuje mnie z taką uwagą, jakiej potrzebuję i oczekuję, to kawałek mnie wciąż tam wraca, jakby jeszcze próbował udowodnić swoją wartość. Gdzieś w środku, pod warstwami pewności siebie, siedzi ten brak potwierdzenia: „czy ja w ogóle wystarczam taka, jaka jestem?”. Z psychologicznego punktu widzenia to ja wszystko rozumiem - również to, że tak długo, jak będę czekać na potwierdzenie z zewnątrz, tak zawsze będzie trochę za mało. Szukam akceptacji tam, gdzie jej nie ma, albo tam, gdzie powinnam mieć głęboko w... czy jest, czy nie. Natomiast fakt, że to widzę, już jest światełkiem w tunelu. Te osoby to moje lustra, które pokazują mi obszary, których w sobie jeszcze nie zaopiekowałam.

Bywa, że jestem z siebie dumna. Że sama sobie tłumaczę, jaką drogę przeszłam i co osiągnęłam, wyliczam jak trofea wszystkie wyżyny, na które się wspięłam. Ale bywa też, że strasznie się krzywdzę, oceniając siebie krytycznie. Źle do siebie mówię, krytykuję tak, jakbym nigdy do nikogo nie powiedziała. Ciągle mi się wydaje, że jeśli czegoś nie zrobię, to będę gorsza. Mam głęboką samoświadomość, widzę mechanizm, co sama sobie robię. Słyszę głos w środku, który mówi, że jeszcze muszę coś zrobić, żeby zasłużyć, że jeszcze nie wystarczam. I znowu- patrząc ze strony psychologicznej, usłyszałabym, że to nie moja wina, że tak się nauczyłam. Że zwykle takie przekonania wyrastają z dzieciństwa i doświadczeń, w których uwaga czy uznanie były warunkowe. Tak powstaje przekonanie, że „żeby być wartą, muszę coś dawać, robić, coś osiągać”. Jeszcze nie doszłam do tego, czy ta teoria mnie dotyczy. Dorosłam. Zaczęłam pomagać innym. A w środku wciąż ten głos mówi: „dla siebie nie zasługujesz”. Ta moja wartość nie nauczyła się poruszać w bezpiecznej przestrzeni. Ktoś mnie ostatnio zapytał: „a co ty ostatnio zrobiłaś dla siebie- nie żeby komuś pomóc czy żeby być produktywna, tylko tak całkiem dla siebie?”. Odparłam, że jak spędzony czas nie jest produktywny, to jest stratą czasu. A czasu marnować nie można. Robię dużo dla siebie, czytam książki, żeby się uczyć i rozwijać, to, co robię, musi mieć sens. Jak to tak po prostu być..?

Widzisz to, co ja? Bo ja widzę- mój wewnętrzny mechanizm, który mówi: „wartość = działanie”. Odpoczynek to strata czasu. Bycie „egoistką” jest złe. A przecież zdrowy egoizm to nie tylko branie, to przede wszystkim branie również dla siebie, żeby mieć z czego dawać. Czasem jestem „egoistką”, czasem robię coś tylko dla siebie, bo wiem, że to utrzymuje mnie na powierzchni. Tymczasem żyję, wciąż próbując udowodnić, że zasługuję. Jakby mnie sędzia rozliczał z każdego dnia i tego, co dziś zrobiłam, aby być wartościowa. Poczucie zmarnowania czasu po obejrzeniu filmu na Netflix to nie lenistwo, tylko lęk, że jeśli przestanę działać, to zniknę. A moja wartość zmaleje. A prawda jest taka, że ona już tam jest, tylko przywalona toną robienia i udowadniania.

Rada dla samej siebie- i może dla Ciebie: kiedy następnym razem poczuję, że coś „muszę” zrobić, zadam sobie jedno pytanie:
czy robię to, bo chcę, czy dlatego, że boję się przestać?
To też jest krok do przodu, zacząć te momenty zauważać. Bo serio, wiem to, że nic nikomu nie muszę już udowadniać. Nawet sobie. I nad tym teraz pracuję.

Jeśli ten tekst w Tobie coś poruszył- zatrzymaj się na chwilę. Podziel się, jeśli masz ochotę, takie rozmowy naprawdę mają znaczenie.

Anna
Gode Samtaler

22/10/2025

Å holde hodet over vannet … er ikke alltid så lett.

Forrige helg var jeg på ADHD Mestringsseminar i Halden, der flere dyktige foredragsholdere ble invitert til å dele livs- og arbeidserfaringer. En av dem var en klinisk sosionom som snakket om temaet «Pårørendeliv».
Kort sagt, uavhengig av diagnosen til ett eller flere familiemedlemmer, blir alle påvirket når noe skjer. Når vi er overbelastet og konstant stresset, får vi kroppslige reaksjoner. De kan være fysiske som smerter, spenninger, tretthet og søvnvansker. Eller følelsesmessige som dårlig samvittighet, nedstemthet, vansker med konsentrasjon eller et hode fullt av bekymringer.
Vi beveger oss mellom maktesløshet, håp, fortvilelse og aksept. Men hva skjer med oss pårørende når spiralen ikke stopper? Risikoen øker for at vi blir mindre fysisk og sosialt aktive, isolerer oss, kjenner på manglende mestring, sover dårlig og bekymrer oss stadig mer.

Hva er da viktig for pårørende når de møter en veileder, psykolog eller terapeut?
Vi foreldre svarte på det spørsmålet. Svaret var så enkelt som dette: å bli sett og hørt, med empati, forståelse og respekt.
Ofte handler pårørendesamtaler om frustrasjon, angst for framtiden, følelser som tro, tvil, sorg og glede. Også om hvordan vi kan ta imot hjelp og støtte, ta vare på hele familien og ikke minst oss selv, samt hvordan vi kan snakke med barna våre.

For det å yte omsorg kan være slitsomt. Det er lov å tenke: «Jeg trodde det skulle bli annerledes» eller «Fremtiden til barnet mitt blir ikke som vi så for oss.» Dette er en form for sorg, og bevissthet rundt følelsene vi foreldre sitter med, er viktig.

Det som traff meg den dagen, var erkjennelsen av at jeg over lengre tid har kjent på emosjonell utmattelse, ofte mental frakobling, utilstrekkelighet og stor indre uro. Jeg lever i beredskapsmodus og i stadig bekymring. Og alt dette kan samles i ett ord: omsorgstrøtthet.

Du, kjære deg som leser dette- kanskje kjenner du deg igjen i beskrivelsen?
Da må du vite at du ikke er alene i det du står i. Du som samler alle krefter hver eneste dag for å fungere som forelder, ektefelle, arbeidstaker eller arbeidsgiver. Du som i perioder bare prøver å overleve dag for dag. Du er ikke alene.

Tro meg- jeg vet hvor vanskelig det kan være å holde hodet over vannet.
Om jeg har tips og råd? Det første må være: ta på din egen oksygenmaske først. Kanskje er neste lille skritt bare å hente seg inn, en kopp te, en tur ut, en samtale som gir lettelse. Små steg er også vei videre.

Takk for at du følger siden min.
Og hvis noe jeg skriver berører deg, send meg gjerne en melding. Kanskje har vi en samtale å dele.
💛 Anna
Gode Samtaler

20/10/2025

Denne helgen deltok jeg på ADHD-mestringsseminaret i Halden, en helg fylt med både faglig påfyll og verdifull erfaringsutveksling med andre foreldre som står i lignende situasjoner.
Jeg er selv mamma til et barn med ADHD+, og kjenner derfor igjen mye av det som ble delt, både det krevende og det håpefulle.

Foredragene handlet blant annet om rettigheter når diagnosen er satt, aksept, rollen som pårørende og omsorgstretthet. Det ble også satt ord på temaer som avhengighet, risiko og forebygging.

Det er alltid nyttig å delta i slike arrangementer. Å kjenne på fellesskapet og tilhørigheten minner oss om at vi ikke står alene i stormen. 🌸

Tusen takk for en super helg ❤️

09/10/2025

Et viktig og aktuelt tema for veldig mange. Anbefaler å se her:

Mange med ADHD lærer tidlig å skjule symptomene sine for å passe inn. Dette kalles maskering.

26/09/2025

Foreldre fra Sarpsborg og Fredrikstad-området!



Prosjektet «Felles vei» er et sted hvor foreldre til barn med ulike diagnoser eller vansker kan møtes og snakke.

Målet er å skape et rom for utveksling av erfaringer, gjensidig støtte og nettverksbygging.

Grunnleggerne ønsker at «Felles vei» skal være en praktisk støtte for deg og planlegger å arrangere temamøter der du vil lære hvordan støttesystemet i Norge (f.eks. PPT, BUP, BV, NAV) fungerer, hva dine rettigheter er, og hvordan du best kan støtte barnas utvikling.

I fremtiden ønsker vi også å organisere aktiviteter skreddersydd for barns behov.

Din tilbakemelding er avgjørende for oss! Derfor ber vi deg om å fullføre en kort, anonym undersøkelse som vil hjelpe oss med å skreddersy prosjektet til dine behov.

Vi ønsker å skape et lavterskeltilbud for foreldre til barn med ulike diagnoser – et sted der man kan møtes, dele erfaringer, bygge nettverk og snakke åpent om hverdagslige utfordringer. Tanken bak prosjektet er «It takes a village to raise a child» – sammen kan vi skape et trygt og inklud...

25/09/2025

Hender det at du som forelder føler deg sliten, frustrert og maktesløs? Det gjør jeg også. Og nettopp derfor har jeg begynt å ta vare på min egen psykiske hygiene, for å huske at jeg er mer enn bare mamma.

Vi tar vare på den fysiske hygiene hver dag når pusser tenner eller dusjer, og på samme måte bør vi ta vare på den psykiske. Det handler om å være oppmerksom på egne følelser, tanker og grenser. Og ikke minst passe på at vi ikke mister oss selv i hverdagen. For det å være forelder er en stor oppgave, som krever mer enn en vanlig fulltidsjobb.

Hos oss hjemme er psykisk hygiene et helt reelt tema. Hver dag bekymrer vi oss for sønnens fremtid og hvordan han fungerer. Vi blir slitne, frustrerte og kjenner oss noen ganger maktesløse. Det er følelser jeg og mannen min deler. Vi har begge våre måter å finne balanse på, så vi ikke drukner i alt dette.

Mannen min er mekaniker. Når han reparerer en bil, så fungerer den igjen. Han ser resultatet, og det gir ham mestringsfølelse. Det samme gjelder når han pusser opp hjemme når han planlegger, utfører og ser med stolthet på det han har skapt. Det er hans måte å finne balanse på: konkrete resultater som viser «dette fikk jeg til».
Jeg trenger noe annet. Jeg søker rom for å skape, men også for å finne ro. Jeg engasjerer meg i lokalmiljøet i Polsk Forening i Østfold og prosjekter som firmaet mitt, Gode Samtaler. Jeg skriver ned tanker og følelser, leser bøker og sier ja til nye initiativer. Det gir meg mening og følelse av innflytelse. Samtidig trenger jeg tid bare for meg selv: alene turer i naturen, en treningsøkt en gang i uka, mindfullness og forsøk å få kontakt med mitt indre. Det er mine måter å minne meg selv på at jeg er mer enn bare en mamma som kjemper seg gjennom dagene.

For psykisk hygiene handler om å skape rom der jeg kan kjenne at jeg får til noe, at jeg har drømmer, ambisjoner og mål. At jeg fortsatt er meg selv, og ikke bare en utslitt forelder.

Jeg tror dette er utrolig viktig. Ikke bare for meg og mannen min, men også for barna våre. De trenger foreldre som kan ta vare på seg selv. Som finner noe som gir glede og energi. En lykkelig forelder er ikke den som ofrer seg helt, men den som også husker at egne behov betyr noe.

Med denne bevisstheten ønsker jeg å støtte andre foreldre. Derfor bygger jeg sakte, skritt for skritt, et rom der man kan føle seg sett og forstått. Et sted hvor du kanskje kan finne inspirasjon til å oppdage dine egne måter å ta vare på din psykiske helse. Måter som gir deg styrke og hjelper deg å bevare deg selv i foreldrerollen.