02/12/2025
Isa sa mga kwento ng survivor sa Tai Po Fire Tragedy 😭😭
Nasa bahay lang ako at nagpapahinga nang mangyari ang insidente. Pagkatawag ko sa asawa ko para ipaalam ang sunog, agad akong nagbihis at handang lumabas ng pinto. Pero pag bukas ko pa lang, biglang dumilim ang paligid—nilamon ako ng makapal na usok. Sinubukan kong buksan ang flashlight ng cellphone ko, pero hindi ko na maabot; hindi rin ako makahinga! Mabilis kong sinara ang pinto at bumalik sa loob. Para akong natulala.
Nang makausap ko ulit ang asawa ko, umiiyak na siya. Tinanong ko siya, “Makakatakas ba ako kung subukan kong tumakbo papunta sa escape door at sa lobby?” Sabi niya, “Lumuliyab na ang lobby! Para na itong dagat ng apoy.”
Doon ko na-realize na sarado na ang huling daan para mabuhay.
Mabibihag na ako sa purgatoryong ito na tinatawag na bahay.
Wala na akong magawa kundi maghintay. Maghintay na mailigtas.
Pinilit kong kumalma at naghanap ng maraming tuwalya. Bigla akong nakarinig ng sigaw sa hallway sa labas. Dala ang basang tuwalya, lumabas ako nang walang alinlangan. Wala pang sampung segundo, hindi na halos tumigil ang luha sa mata ko, at ang lalamunan ko ay parang nasusunog.
Alam kong kung hindi ko mailalabas ang mga taong iyon mula sa hallway sa ganitong kalagayan, hindi ko na maiisip ang magiging kahihinatnan. Hinawakan ko ang dingding ng hallway at sumigaw, “Dito kayo!” Hanggang sa maramdaman ko na ang katawan nila—hinila ko agad sila papasok sa bahay.
Nakahinga ako nang maluwag. Hindi na ako nag-iisa.
Sa loob lang ng isang minuto sa hallway, ramdam ko na ang masamang pakiramdam — para akong nilalamon ng usok.
Binigyan ko ng tuwalya at tubig ang mag-asawa. Ang kukurba nila at naka-tsinelas lang, napakahirap tumakas sa ganong suot. Pinagsapinsapin ko sila ng medyas at sapatos, pinagsuot ng pantalon at bonnet. Sabi ko sa kanila, “Kung sobrang emergency na, tatalon tayo sa bintana! Second floor lang tayo — kaya natin ’yan!”
Pinatulog ko sila sa isang kwarto at sinabing, “Huwag kayong mag-alala, hindi tayo mamamatay.”
Umupo ako sa tabi ng bintana, nakatingin sa salamin, at pinagmamasdan ang mga nagliliyab na debris na parang itim na mga niyebe, may halong apoy, bumabagsak mula sa langit.
Parang ulan na desperado.
Nakakasakal tingnan.
Napakaraming bagay sa buhay na hindi ko kayang kontrolin—ang pagdating ng kapalaran, ang pag-alis ng mga mahal sa buhay. Akala ko, kahit papaano, kaya kong kontrolin ang sarili kong katawan, kung saan ako pupunta, at sa huling sandali, makakalaban ako para sa buhay ko.
Pero ngayon, pati iyon, walang awa na kinuha ng apoy.
Mabubuhay ba ako o mamamatay?
Hindi pa naging ganito ka-totoo ang tanong na ito.
At ang sagot… hindi nasa kamay ko.
Kinuha ko ang cellphone ko at tumawag sa mga taong mahalaga sa akin. Tumawag ang nanay ko mula sa ibang bansa nang malaman niya ang nangyayari. Sabi ko sa kanya, kalmado:
“Huwag kang mag-alala. Tutulungan ako ng mga bumbero. Ayos lang ako. Hindi na kita kakausapin muna… mauna na ako.”
Pagkababa ko ng tawag, tumulo ang luha ko. Para bang kaunti na lang—katapusan ko na. Sunod-sunod ang mga pagsabog, kitang-kita ko ang apoy sa labas. Akala ko doon na talaga ako mamamatay. Pero nakita ko ang mga bumbero sa bintana. Kumaway ako nang paulit-ulit at ginamit ang flashlight.
Mga bandang alas-4, nakita nila ako at sinabing may plano silang iligtas ang mga tao. Alam kong ginagawa nila ang lahat. Dahil ligtas pa naman ako, kailangan ko lang maghintay.
Ang “kabuuang kawalan ng kontrol” na ito — mas nakakasakal pa kaysa sa usok.
Wala akong magawa kundi maghintay.
Nagsimula nang hingalin ang mag-asawa; ilang oras na kaming nakakulong at pati sariwang hangin ay parang napakalaking biyaya.
Hanggang 6 PM, umakyat ang ladder truck ng mga bumbero at sinabing isa-isa nila kaming ilalabas.
Pinapuna nila ako muna ngunit sabi ko, “Mas kaya ko, kayo muna.”
Tinulungan kong makalabas ang asawa niya at nakasakay sila sa hagdan.
Pagkaalis nila, ako na lang ulit ang mag-isa sa bahay.
Napaisip ako: ano bang kaya kong dalhin?
Nandiyan ang pagkain, mga koleksiyon, mga laruan ng bata, gamit ng asawa…
Gusto kong dalhin lahat.
Pero wala akong kayang dalhin.
Sayang ang oras na pwede ko sanang ginamit para mag-empake, pero nakatitig lang ako sa kaguluhan… para bang huling pamamaalam sa bahay.
At sa huli, ang gusto ko lang ay pasalamatan ang mga bumbero na iniligtas kami kapalit ng sariling buhay nila.
Ngayon, nasa ospital ako para obserbahan. Kanina, noong dapat na akong lumabas, kinabahan ako. Gusto kong umuwi… pero nang tanungin ako ng nurse kung nagmamadali ba ako, umiling lang ako at natahimik.
Pwede pa ba akong umuwi?
Ang tindi ng sunog na ito ang nagpapaalala na sa harap ng pagbabago ng tadhana, hindi tayo ang tunay na may hawak. Pansamantala lang tayo—marupok, mahina, naglalayag sa dagat ng buhay.
Pero kahit mahirap ang panahon, mas matatag ang espiritu natin.
Maghilom tayo at bumangon muli.
