Barbara Żukowska Superwizja

21/09/2025

A po intensywnej pracy, takie widoki od rana😁 bułgarskie niebo na pożegnanie lata🌞

20/09/2025

Już za miesiąc!

Dzięki pracy Rady Programowej II Podlaskich Spotkań Psychoterapeutycznych w składzie: Beata Galińska-Skok, Anastazja Hykiel, Katarzyna Dallemura-Grześ, Wioletta Kujawa-Brzezińska, Barbara Żukowska, Artur Brzeziński i Jarosław Żukowski możemy zaprezentować program naszej konferencji.
Spotykamy się 18. października o godzinie 9.00 w auli II LO w Białymstoku.

20/09/2025

Na dzisiejszym - pierwszym w drugiej edycji spotkaniu seminarium „Opracowanie przypadku w psychoterapii psychodynamicznej” poczułam się lekko „zakręcona” ilością nowych osób, myśli, prób rozumienia, konstatowania niezrozumienia…
Zaczęliśmy od tego, co zawsze robimy z pacjentami na początku- poznawaliśmy się, zaciekawialiśmy sobą, rozmawialiśmy o pierwszych konsultacjach i co to znaczy diagnoza psychodynamiczna.

Z tekstu Hinshelwooda ściąga do konsultacji psychoanalitycznej/psychodynamicznej (wg Hinshelwooda)

1. Nastawienie terapeuty
• Postawa ciekawości, brak pośpiechu.
• Traktuj konsultację jak „mini-sesję analityczną”.
• Obserwuj proces, nie tylko treść.

2. Co badać u pacjenta

A. Relacja i przeniesienie
• Jak reaguje na Ciebie? (np. zależność, nieufność, potrzeba aprobaty).
• Czy od razu ustawia Cię w jakiejś roli (np. oceniającego, ratującego, obojętnego)?

B. Tolerancja frustracji i niepewności
• Jak znosi ciszę?
• Co robi, gdy nie dostaje natychmiastowej odpowiedzi?

C. Obrony i styl narracji
• Unikanie, intelektualizacja, atak na Twoją rolę?
• Chaos vs. uporządkowana, kontrolująca narracja.

D. Zdolność do refleksji
• Czy potrafi zatrzymać się i pomyśleć o własnych uczuciach?
• Czy widać ślad autorefleksji, czy tylko działanie/pretensja?

E. Realistyczność oczekiwań
• Czy pacjent myśli, że psychoanaliza to szybka „naprawa”?
• Czy rozumie, że to długotrwały proces wymagający wysiłku?

Yehan Yang:
“Echoes of the Path” (Echa ścieżki)

18/09/2025

Małżeństwo – czasem sakramentalne, czasem zawarte na mocy umowy społecznej, a czasem nawet odznaczające się właśnie przez swoją nieobecność – pozostaje w centrum “życia rodzinnego”. Myślę, że dzieje się tak dlatego, że idea pary spotykającej się po to, by spłodzić dziecko jest kluczowa dla naszego życia psychicznego – niezależnie od tego, czy do niej dążymy, sprzeciwiamy się jej, zdajemy sobie sprawę z bycia jej efektem, zaprzeczamy jej, rozkoszujemy się nią czy jej nienawidzimy.

Ronald Britton.
Ten wybitny psychoanalityk zmarł niedawno, to wielka strata dla naszego środowiska.

16/09/2025

Myśląc o życiu, które ze swej natury zmienia się i przemija wszyscy tą jego immanentną cechę świadomie czy nie opracowujemy w sobie. W końcu to jedno jest pewne. Propozycja lektury noblistki Doris Lessing „Lato przed zmierzchem” jest o tym…

Najbliższe spotkanie DKK "Wolne skojarzenia" poświęcimy książce "Lato przed zmierzchem" Doris Lessing, najstarszej noblistki w dziedzinie literatury.
Zapraszamy serdecznie wyjątkowo w trzeci czwartek, 16. października br. o 18.00 do Książnicy Podlaskiej w Białymstoku.
Zapisy jak zwykle przez formularz, dostępny na naszej stronie https://wolneskojarzenia.com/

14/09/2025

Są teksty, które po przeczytaniu ich i przetrawieniu ożywają w przestrzeni gabinetu. Czasami dopiero, kiedy przeczytamy je czwarty raz🧐, czasami od razu.
Na ostatnim spotkaniu seminarium „Opracowanie przypadku” rozmawialiśmy o artykule Barangerów „Sytuacja analityczna jako pole dynamiczne”. I jeszcze zapewne wiele razy ten tekst będę czytała, ale cały tydzień doświadczałam szczególnego stanu świadomości - miejsca, czasu i tego co się dzieje pomiędzy moją i pacjenta świadomością, ale przede wszystkim nieświadomością. Czułam wyraźnie, jak to co pomiędzy niesie myśli i znaczenia wcześniej trudne do uchwycenia. Jaką wagę ma niejednoznaczność sytuacji terapeutycznej.
Fragment z artykułu:
„Zasadnicze znaczenie dla procedur analitycznych ma fakt, że każda rzecz lub wydarzenie pojawiające się w polu analitycznym będzie w tym samym czasie jeszcze czymś innym. Jeżeli utracimy tę zasadniczą niejednoznaczność analiza także ginie. Dobrym tego przykładem może być przypadek, kiedy pole jest zajmowane przez sytuację „prześladowania”. Pacjent przenosi coś na analityka z wielką intensywnością - wiele wewnętrznych postaci prześladowczych”, które są zrodzone w przeszłości pacjenta. Przeniesienie strachu i frustracji osiąga apogeum; jednakże pacjent nadal przychodzi na sesje i nadal ma nadzieję otrzymać pomoc od analityka, aby rozwiązać tę sytuację. Innymi słowy: pacjent czuje i zachowuje się jak w realnej sytuacji prześladowania, ale utrzymuje nieskażoną tym faktem relację terapeutyczną. Jeżeli utracimy tą wieloznaczność analityk jest postrzegany jak każdy inny prześladowca i atakuje analityka, dzwoni na policję lub po prostu ucieka”

Zdjęcie gabinetu Freuda z muzeum w Londynie.

14/09/2025

Fragmenty debaty nad art. 23 ustawy o zawodzie psychologa.

13/09/2025

Dziś na konferencji OLZON w Krakowie piękne wystąpienie Agnieszki Humięckiej. Ze wzruszeniem słuchaliśmy o jej pracy z pacjentką, której trudno było „być dobrej myśli”.
Fragment wykładu: „(…) co sprawia, że w obliczu wszechogarniającego braku znaczenia i niedoborze trwałych punktów odniesienia, decydujemy się podjąć iście heroiczny trud przeżywania życia, wzbudzamy i utrzymujemy nadzieję i dobre myśli.
John Steiner w swojej książce „Iluzja, rozczarowanie i ironia w psychoanalizie” opisuje naturalny proces rozwoju, w którym konfrontacja z rzeczywistością wymaga wyrzeczenia się wszechmocnych fantazji i iluzji życia w idealnym świecie bez ograniczeń, różnic, odrębności, utrat i śmierci. Jednocześnie zauważa, że zwykle traktujemy wszechmoc jako przeszkodę w rozwoju, podstawę narcystycznych fantazji, leżących u podłoża patologicznych organizacji, utrudniających pracę psychoanalityczną. Uznaje rolę iluzji w naszym życiu i jej nieodzowność jako źródła „pociechy oraz satysfakcji, której
wszyscy niekiedy potrzebujemy” (Steiner, 2021, s. 11). W rozdziale „Użycie i nadużycie wszechmocy” podczas wędrówki bohatera opisuje jak omnipotentne fantazje „nie tylko pomagają w uniknięciu obezwładniającej depresji lub rozpaczy płynącej z bezsilności, ale też stają się fundamentem buntu wobec konwencjonalnych ograniczeń, który jest niezbędny do dalszych postępów” (Steiner, 2021, S. 103-104). Pisze, że aby rozwój był możliwy, zarówno
w życiu, jak i w terapii, niezbędne jest początkowe zaakceptowanie wszechmocy, a dopiero później jej porzucenie. Wszechmoc wspiera wyzwalanie się z zależności, dążenie do ideałów i odkrywanie własnej tożsamości. Dotyczy to zarówno rozwijającego się dziecka, pacjenta w terapii, jak i wszystkich twórców, naukowców, podróżników i odkrywców, którzy nieustannie muszą kwestionować dotychczasowe poglądy, aby badać nowe obszary i zdobywać nowe terytoria. Od siebie dodam, że zapewne dotyczy to również psychoterapeutów.”
Agnieszka Humięcka „Jestem dobrej myśli. Rozważania o naturze dobrych myśli” Kraków 13.09.2025