Centrum Psychoterapii Psychoanalitycznej

10/10/2025

08/10/2025

"Ciało może otwierać się na Innego lub może się przed nim zamykać. Można je zdobić i troszczyć się o nie, można też je zaniedbywać i atakować, przekształcać nie do poznania, usiłując zyskać ciało, które nazwie się własnym. Można czuć, że jest ono miejscem spotkania lub obszarem odrzucenia. Ciało może upewniać w poczuciu, że jest się kochanym, lub może dowodzić, że nie jest się godnym pożądania. Mówiąc inaczej, ciało jest najbardziej podatnym na wpływy medium, jakim dysponujemy, by przekazać lub wyrazić nasze wewnętrzne stany umysłu. Relacja z ciałem jest zapewne najbardziej dosłownym wyznacznikiem tego, jak czujemy się ze sobą i z innymi ludźmi."

Alessandra Lemma, Pod skórą. Psychoanalityczne studium modyfikacji ciała, przeł. L**h Kalita, Wyd. Imago, Gdańsk 2021, s. 16-17.
fot Inge Poelman

05/10/2025

Z radością informujemy Państwa, że od niedawna istniejemy pod nową nazwą Centrum Psychoterapii Psychoanalitycznej.
Od ponad 20 lat pracujemy z pacjentami pomagając w odkrywaniu własnych zasobów, w mierzeniu się z trudnościami i budowaniu lepszej jakości życia.
Przez te wszystkie lata nieustannie poszerzemy naszą wiedzę i rozwijamy umiejętności a Centrum Psychoterapii Psychoanalitycznej oddaje te wartości .
Zapraszamy do obserwowania naszych starań i dziękujemy za zaufanie jakim obdarzaliście nas przez te wszystkie lata .

02/10/2025

Jedno widziało w drugim odbicie swego własnego błagalnego, zranionego spojrzenia i brało je za wyraz pragnienia i pełni. Byli jak ptaszęta ze złamanymi skrzydłami i myśleli, że wzlecą, gdy się połączą. Ludzie, którzy czują się "wybrakowani" w środku, nigdy nie zostaną uzdrowieni przez złączenie się z inną pustą wewnętrznie osobą. Dwa ptaki ze złamanymi nigdy nie wzlecą, choćby nie wiem jak sobie pomagały. W końcu muszą się od siebie oderwać, by oddzielnie poskładać swoje poranione skrzydła i pozwolić im się zrosnąć.

Irvin David Yalom, Kat miłości. Opowieści psychoterapeutyczne

Kadr z filmu Marriage Story

21/09/2025

Cytowany fragment pochodzący z książki „Czym jest trauma” pod redakcją Caroline Garland w jasny, prosty sposób tłumaczy dlaczego odzyskiwanie zdrowia psychicznego po traumatycznym urazie najefektywniej przebiega w relacji z drugim człowiekiem.

„Nadawanie znaczeń – w przeciwieństwie do koszmarów sennych czy innych powtarzających się zachowań – rozpoczyna proces asymilowania traumatycznych przeżyć. Jeśli proces nadawania znaczenia jest prowadzony wspólnie z drugą osobą, równolegle zaczyna się odbudowa świata wewnętrznych obiektów, w którym dobry obiekt nabiera stabilności i wiarygodności. To z kolei pozwala ocenić świat zewnętrzny w bardziej realistyczny sposób, a także uruchamia procesy integracji w projektowanych na zewnątrz aspektach self.

Książkę wydała Oficyna Ingenium, tłumaczenie Danuta Golec, L**ha Kalita, Ariadna Rokujżo

10/09/2025

Matka spogląda na trzymane w ramionach dziecko, ono zaś patrzy w matczyną twarz i odnajduje w niej siebie… jeśli matka naprawdę widzi tę małą, niepowtarzalną, bezbronną istotę, a nie projektuje na dziecko własnych oczekiwań, lęków, planów na przyszłość. Wówczas bowiem dziecko nie odnajdzie w obliczu matki siebie, lecz jej potrzeby i cierpienie. Pozbawione lustra, przez całe swoje późniejsze życie będzie na próżno go poszukiwać.

D.W. Winnicott
Obraz: Młoda matka patrzy na swojego syna - 1871, WILLIAM-ADOLPHE BOUGUEREAU

04/09/2025

Być może musimy się raz na zawsze pożegnać z myślą o odkryciu powszechnej, obowiązującej wszystkich prawdy o świecie, ale w zamian za to otrzymujemy żywy świat relacji, związków, zależności, który wymusza dyskusje między stanowiskami, pozwala na indywidualne ustosunkowanie się do ważnych dla naszego życia kwestii. Umożliwia dialog, szukanie mostów pomiędzy koncepcjami, bez niszczenia odmiennych poglądów i ludzi je wyznających. Tak dzieje się na przykład w fizyce – tej, jakby się mogło wydawać, niezwykle sformalizowanej, nauce. W jej polu funkcjonują różnorodne teorie, które już dawno porzuciły aspiracje do bycia jedynie słuszną prawdą. Teoria kwantowa dzielnie potrafi współpracować z mechaniką newtonowską w przestrzeniach, gdzie jedna, czy druga może być bardziej użyteczna w wyjaśnianiu problemów. Tylko filozofia, która nie kostnieje, szuka, spiera się, tworzy, żyje, może wzbudzać w nas „błogosławione wątpliwości”, które ochronią nas przed popadaniem w jednostronność. Zawiesza walkę o tę naszą jedyną prawdę - jedynie słuszną wizję świata. Czy ona istnieje? Czy może jest mrzonką tych, którzy nie potrafią żyć w rozmowie, dialogu, budowaniu porozumień? Może jest tylko pretekstem do zdobycia władzy dla tych, którzy chcą sprawować rząd dusz, zaspokajać swoje chore często ambicje? Ile to zapalono w walce o prawdę stosów, ile zniesiono upokorzeń, ile milionów ludzi zginęło na polach bitew, aby ktoś mógł udowodnić co chciał naprawdę powiedzieć Bóg, lub przekonać innych w którą stronę kręci się jakaś mało znacząca planeta!
A jednak nie ma innej drogi. Wątpliwości, oczywiście błogosławione, jako jedyne mogą nas ochronić przed narcystycznymi klęskami w życiu osobistym i totalitarnymi zapędami w przestrzeni życia społecznego. Wątpliwości powodują, że stajemy się zaciekawieni tym, co czują i myślą inni ludzie, dlaczego tak, a nie inaczej postępują. W ten sposób możemy także lepiej poznawać siebie. Przecież spotkanie z drugim człowiekiem, wolna rozmowa z nim to najlepszy sposób na uzyskanie wglądu we własne trudności i na zmienianie siebie. Dużo lepszy od zdobywania teoretycznej wiedzy o zachowaniu, którą trzeba potem próbować zastosować w praktyce. Przeczytać w książce czym jest miłość, a kochać kogoś to całkowicie rózne sprawy.
Warto też zauważyć, że problemy w naszym życiu pojawiają się, gdy zamykamy się w jakiejś jednej strukturze sensu, jednej opowieści o świecie, jednej interpretacji zdarzeń. Naszą szansą na rozwój osobisty i społeczny jest zatem dialog. Zawiesza on dogmatyczne obrony stanowisk jakie przyjęliśmy w momencie rozpoczęcia rozmowy. Pozwala zadać otwierające nowe perspektywy pytanie: co by było, gdyby?

Andrzej Wiśniewski, Wątpię więc jestem
fot Fernando Santander

03/09/2025

Psychoanaliza uczy nas, że musimy się pogodzić z tym, kim jesteśmy. Przyjąć do wiadomości, że nie jestem idealnym mężem czy idealną żoną. Możemy mieć tylko nadzieję, że nasz partner czy partnerka też to zaakceptują. Musimy też pogodzić się z tym, że nasze dzieci nie są geniuszami. To trudne, gdy jesteśmy w nich zakochani, co się zdarza zwłaszcza, gdy są małe. Sztuka polega na tym, by zarówno w związku, jak i w wychowaniu dziecka opuścić raj i przestać idealizować.

Ronald Britton (1932-2025)

02/09/2025

Opowieści o traumie zmniejszają poczucie izolacji i wyjaśniają, dlaczego ludzie cierpią tak, jak cierpią. Pozwalają lekarzom stawiać rozpoznania, żeby mogli zająć się takimi problemami swoich pacjentów jak bezsenność, wybuchy gniewu, koszmary senne czy niemożność odczuwania. Opowieści znajdują też czasem kogoś, kogo można oskarżyć. Obwinianie to cecha wspoólna wszystkim ludziom; pozwala nam czuć się dobrze, gdy czujemy się źle. Inaczej mówiąc, jak ujął to mój stary nauczyciel Elvin Semrad: "Nienawiść napędza świat". Opowieści mogą jednak także przysłaniać ważniejszą kwestię - fakt, że trauma zmienia ludzi nie do poznania: tak, że de facto przestają być sobą. Niezwykle trudno jest wyrazić słowami to uczucie "bycia nie-sobą". Język ewoluował głównie do dzielenia się "tym, co wokół", nie do wyrażania wewnętrznych uczuć, naszego wnętrza. (I znów, ośrodek mowy w mózgu znajduje się tak daleko od ośrodka doświadczania własnego "ja", jak to tylko anatomicznie możliwe). Większość z nas o wiele lepiej opisuje kogoś innego niż samych siebie. Kiedyś usłyszałem, jak harwardzki psycholog Jerome kagan powiedział: "Zadanie opisania najintymniejszych doświadczeń można porównać do sięgania na dno głębokiej studni w grubych, skórzanych łapawicach po drobne, kruche, kryształowe figurki".

📖 Bessel van der Kolk, "Strach ucieleśniony. Mózg, umysł i ciało w terapii traumy"
📸 Vilmos Aba-Novák