Pasje Czesława Radosa Siemińskiego

01/12/2025

"Spacer ze znajomą" - Aleje NMP w Częstochowie. Tak opisane jest pierwsze zdjęcie, na którym jest Czesław Siemiński ze znajomą. Dwa pozostałe jako "znajoma". Może ktoś rozpozna swoją babcię lub prababcię? Lata 30.

30/11/2025

Film o Radomsku.O ludziach, miejscach i fabrykach, które ukształtowały to miasto.

08/11/2025

Humoreska Czesława z lat 50. wzbogacona rysunkiem D.K-N.

01/11/2025

Czesław Siemiński, ps. Rados żył w latach 1912-2003. Po ukończeniu szkoły średniej w Częstochowie podjął studia w Warszawie. Musiał je przerwać z powodów rodzinnych i wrócił do Częstochowy, gdzie podjął pracę na kolei.
Żołnierz Września 1939 roku. Po wojnie działał w kabaretach (Warszawa, Wrocław, Jelenia Góra, Wieluń i Częstochowa).
Absolwent Studium Kulturalno-Oświatowego w Krakowie. Instruktor teatralny. Był aktorem, reżyserem, wykonawcą lalek i dekoracji we własnym teatrze lalek “Mój Przyjaciel”.
Prowadził również teatr żywego aktora przy Terenowym Kole Ligii Ochrony Przyrody.
Czesław Siemiński zwykł mawiać o sobie: “Jestem przyjacielem dzieci, młodzieży i ludzi chorych”. Pieczęcią tej treści posługiwał się najchętniej. Przez ponad 40 lat pracował bezinteresownie – odwiedzał szkoły, przedszkola, szpitale, domy opieki społecznej, docierał do zamkniętych zakładów wychowawczych, hospicjów niosąc tam żywe słowo, pocieszenie, uśmiech i serce. Jego bezpłatne kukiełkowe przedstawienia budziły radość, nadzieję, dawały optymizm. Zawsze pogodny, życzliwy, mimo, że w ostatnich latach ciężko chory, pełnił tę szlachetną misję niemal do końca życia. Zmarł 23 czerwca 2003 r. w Częstochowie. Pochowany jest na cmentarzu Kule.

28/10/2025

Tak to kiedyś wyglądało...

25/10/2025

17/10/2025

Szaman. Maj 1994 nr 5. Cz. Siemiński – Rados.
OSTRZEŻENIE PRZED ŻEŃ-SZENIEM I SOKIEM Z KAPUSTY.

Jadąc tramwajem mimowolnie słyszałem rozmowę dwóch starszych panów. Jeden z nich informował o wspaniałych właściwościach żeń-szenia. Drugi natomiast zakwestionował żeń-szeń, twierdząc, że jego chora żona po użyciu nalewki z korzenia tej rośliny poczuła się znacznie gorzej, wysiadło jej serce, wróciły krwawienia wewnętrzne.

Istotnie, niewłaściwe stosowanie nalewki alkoholowej z korzenia żeń-szenia jest bardzo niebezpieczne dla niektórych chorych - przy zwiększonej senności, niektórych chorobach miażdżycy naczyń serca i mózgu, przy ostrych gorączkach i krwotokach, jak również przy wysokim ciśnieniu tętniczym. W takich przypadkach należy zrezygnować z tego leku.
Prawdą jest, że nalewka alkoholowa z korzenia żeń-szenia ma duże właściwości lecznicze, ponieważ korzeń tej rośliny zawiera glikozydy, skrobie, tłuszcze i olejki eteryczne, witaminy B1 i B2, pektyny, magnez, krzem, siarkę, potas, sód, glin, fosforany, mangan cenne substancje, które w dużym stopniu przyczyniają się do leczenia różnych schorzeń. Pomagają w leczeniu niemocy płciowej, chorób nerwowych, dolegliwości sercowo-naczyniowych i żołądkowych oraz jelitowych. Żeń-szeń stosowany jest też w stanach zapalnych gruczołu krokowego u mężczyzn (prostata), chorobach wątroby i nerek, niedokrwistości i in. Korzeń żeń-szenia na osoby pobudzone działa uspokajająco, zaś na otępiałe pobudzająco.
W postaci maści i kremów korzystnie wpływa na gojenie ran, owrzodzenia itp. W wypadku leczenia żeń-szeniem (w różnej postaci) - podobnie jak i przy innych ziołach - należy zachować jednak ostrożność w dawkowaniu, robić to zawsze w porozumieniu z lekarzem lub zielarzem z prawdziwego zdarzenia. Pokątne porady mogą bowiem doprowadzić do nieszczęścia jak to miało miejsce z pewną moją znajomą.

Cierpiała ona na żołądek. Badania wykazały, że ma wrzody. Bała się operacji. Ktoś jej doradził, żeby piła sok z kiszonej kapusty. Piła przez dwa czy trzy dni po szklance tego soku. Nagle dostała silnego ataku i nieprzytomną pogotowie zawiozło do szpitala. Została uratowana tylko dzięki natychmiastowej operacji. Oto skutek niewłaściwej kuracji kapuścianej.
Uniknęłaby operacji prawdopodobnie, gdyby stosowała sok z kiszonej kapusty w stanie rozcieńczonymi w niedużych ilościach (1 łyżka soku na siedem łyżek przegotowanej, letniej wody
zażywać co godzinę po jednej łyżce). Ten przykład świadczy podobnie jak zasłyszana rozmowa w tramwaju, o której wspomniałem na wstępie - jak ważne jest właściwe stosowanie wszelkich ziół i innych leków naturalnych. One też wbrew obiegowej opinii mogą zaszkodzić!
Dlatego nie leczmy się na własną rękę czy też według zaleceń znajomych. Nawet tzw. sprawdzone sposoby trzeba skonsultować z doświadczonym zielarzem lub lekarzem.

16/10/2025

DZIĘGIEL LEŚNY
Okazała dwuletnia lub kilkuletnia roślina zielna. Osiąga wysokość 80-150 cm. Łodygę ma obłą, pustą w środku, delikatnie bruzdkowaną, wielokrotnie rozgałęzioną na górze. Liście są dwu- trzykrotnie pierzaste, podobne do selera, tylko jaśniejsze. Ogonki liściowe są rynienkowate. Białe kwiaty zebrane są w okazałe baldachy, złożone z licznych baldaszków. Kwitnie od lipca do września. Występuje dość pospolicie w lasach liściastych, na porębach, niekiedy na wilgotnych łąkach.
Surowcem jest korzeń dzięgla leśnego. Korzenie wykopuje się jesienią po przekwitnieniu roślin. Po oczyszczeniu z piasku powinny być natychmiast suszone w ciepłym i przewiewnym miejscu.
Korzeń dzięgla leśnego zawiera olejek eteryczny, pochodne kumaryny, związki acetylenowe, żywice i substancje gorzkie. Korzeń dzięgla leśnego jest stosowany w medycynie ludowej jako środek pobudzający przemianę materii, napotny, uspokajający, przeciwskurczowy, wykrztuśny i wiatropędny. Działa rozkurczowo na mięśnie gładkie.

Wywar: 15 g sproszkowanego korzenia dzięgla zalać szklanką wrzątku. Gotować na wolnym ogniu 20 min., a następnie przecedzić.
Zażywać po 1 łyżce stołowej 3-4 razy dziennie.