Psychoterapeutka Agnieszka Skawińska

13/03/2023

16/06/2022

Gdy mówię o kobiecości, nie mam na myśli ról płciowych. Chodzi mi o kobiecy pierwiastek, aktywnie działający, lub tłumiony, zarówno w kobietach, jak i mężczyznach. Jego istotą jest relacja, odniesienie się do innego. Zamiast dzielić i rozbijać rzeczy na części, pyta: w czym jesteśmy podobni? Jak możemy odnaleźć do siebie drogę? Gdzie jest miłość? Czy jesteś w stanie mnie usłyszeć? Czy naprawdę słyszysz, o czym mówię? Czy mnie widzisz? Czy ma to dla ciebie znaczenie?

To są bardzo ważne pytania. A o kobiecości trudno się rozmawia, ponieważ tak niewielu ludzi tak naprawdę jej doświadczyło. Kobiecość jest obecnością i relacyjnością, sercem, które otwiera się, dzięki czemu możemy spotykając się z innym, zobaczyć jego prawdziwe ja. Jakie znaczenie ma ludzkie życie, gdy pozostaje się niewidzialnym dla innych? (…)

Wielkim zadaniem naszych czasów jest przywrócenie istnienia kobiecości w tej kulturze. Nie jest to łatwe. Jak możemy się do tego przyczynić? Możecie mi wierzyć lub nie, ale można tego dokonać w bardzo prosty sposób w naszym codziennym życiu. Poświęćcie czas na to, aby słuchać swoich snów, zapisujcie je. Poświęćcie czas temu, co dzieje się wewnątrz was, temu, co chce być powiedziane, odczuwane, wyrażane, opłakiwane. Poświęćcie uwagę wszystkim tym rzeczom w sobie samych i w ludziach, których spotykacie. Stwórzcie przestrzeń dla swego prawdziwego ja.

Marion Woodman

13/06/2022

W wieku 40 lat Franz Kafka (1883–1924), który nigdy nie ożenił się i nie miał dzieci, przechodził przez park Steglitz w Berlinie kiedy zobaczył płaczącą dziewczynkę, zatrzymał się i zapytał:
- Dlaczego płaczesz?
- Zgubiłam moją ulubioną lalkę.
Ona i Kafka długo i bezskutecznie szukali lalki.
Kafka zaproponował, żeby poszukali jeszcze trochę następnego dnia.
- Spotkamy się tu i znowu zaczniemy jej szukać.
Następnego dnia, gdy nadal nie znaleźli lalki, Kafka dał dziewczynce list „napisany” przez lalkę. W tym liście było napisane: „Proszę nie płacz. Wyruszyłam na wycieczkę, aby zobaczyć świat. Napiszę ci o moich przygodach.”

Tak rozpoczęła się historia, która trwała do końca życia Kafki. Podczas kolejnych spotkań z dziewczynką Kafka czytał listy lalki. Były w nich starannie opisane przygody. Siedzieli i rozmawiali. A dziewczynka była zauroczona.
W końcu Kafka przyniósł lalkę (którą po prostu kupił).
- Ona... Ona, wcale nie wygląda jak moja lalka! - powiedziała dziewczynka.
Kafka wręczył jej kolejny list, w którym lalka napisała: „Podróże mnie zmieniły”. Dziewczynka przytuliła nową lalkę i wróciła z nią szczęśliwie do domu.
Rok później Kafka zmarł.
Wiele lat później dorosła już dziewczyna znalazła list wewnątrz lalki. W maleńkim liście podpisanym przez Kafkę napisane było:
Wszystko, co kochasz, prawdopodobnie zostanie utracone, ale ostatecznie miłość powróci w inny sposób.

opowieść z książki:
Gerd Schneider
Lalka Kafki

Ilustracja: Rebecca Green

11/05/2022

Po pierwsze przyjaciele.
A poza tym:
Chcieć niezbyt wiele.
Wyzwolić się z kultu młodości.
Cieszyć się pięknem.
Nie dbać o sławę.
Wyzbyć się pożądliwości.
Nie mieć pretensji do świata.
Mierzyć siebie swoją własną miarą.
Zrozumieć swój świat.
Nie pouczać.
Iść na kompromisy ze sobą i światem.
Godzić się na miernotę życia.
Nie szukać szczęścia.
Nie wierzyć w sprawiedliwość świata.
Z zasady ufać ludziom.
Nie skarżyć się na życie.
Unikać rygoryzmu i fundamentalizmu.
-- Leszek Kołakowski

15/02/2021

„Dlaczego tak bardzo boimy się zmian? Dlaczego, kiedy tak bardzo pragniemy zmiany, stajemy się jeszcze bardziej zdesperowani, gdy zaczyna się transformacja? Dlaczego tracimy wiarę w rozwój w dzieciństwie? Dlaczego trzymamy się starych przywiązań, zamiast poddawać się nowym możliwościom - nieodkrytym światom w naszych własnych ciałach, umysłach i duszach?
Sadzimy naszą tłustą cebulkę amarylisa. Podlewamy ją, dajemy jej światło słoneczne, obserwujemy pierwszy zielony pęd, szybko rosnącą łodygę, pąki, a następnie podziwiamy wielkie dzwonki, które biją alleluja na śnieg na zewnątrz. Dlaczego powinniśmy bardziej wierzyć w światło amarylisa niż w siebie? Czy to dlatego, że wiemy, że amarylis żyje według jakiegoś wewnętrznego prawa - prawa, z którym my straciliśmy w sobie kontakt? Jeśli mamy czas na wsłuchanie się w amarylisa, możemy rezonować z jego ciszą. Możemy doświadczyć jego wiecznej ciszy. .. Możemy znaleźć się w samym sercu jego tajemnicy. I w tym miejscu, w miejscu Bogini, możemy zaakceptować narodziny i śmierć. Przepiękny kwiat w końcu obumrze, ale jeśli cebula odpocznie i okryje ją ciemność, w przyszłym roku nastąpi jej kolejny rozkwit. ”

Marion Woodman (Ciężarna dziewica: proces transformacji.)

02/01/2021

Dobrzy żeglarze podróżujący przez burzliwe wody życia (...) budują wystarczająco silne ego, zdolne płynąć z wiatrem i falą. Jest ono takie tylko wtedy, gdy czerpie z mądrości ciała, którego wiedza pozostaje w bezpośrednim kontakcie z instynktami. Bez wzajemnego powiązania pomiędzy duchem a ciałem wymiar duchowy grzęźnie w pułapce. Lęk nie pozwala mu się wznieść na wyżyny, bo nie ma oparcia w swych instynktownych korzeniach, nawet tam, gdzie chodzi o przetrwanie. Bez tego zakorzenienia ciało doświadczane jest jako wrogie. Sparaliżowany lękiem żeglarz staje się niczym łódź pozbawiona steru, wirująca w panice wokół własnej osi. Jeżeli jednak duch i ciało są wzajemnie do siebie dostrojone, każde z nich uzupełnia mądrość drugiego swoją mądrością.

Marion Woodman, Uzależnienie od doskonałości
Obraz: Jane Graverol

18/03/2020

„Doświadczamy w sobie pustki, i ona tam jest, ale nie da się jej zapełnić tym, co konkretne, bo to ją jedynie betonuje. Musi dojść do głosu wyobraźnia, bo dusza potrzebuje metafory. (...) bo to ona sprawia, że stajemy się całością. To przez nią rozpoczyna się proces uzdrawiania. Tymczasem my żyjemy w społeczeństwie, które opiera się na faktach i na tym, co konkretne.

Rozmowy z Marion Woodman
„Świadoma kobiecość”

19/09/2019

Zastanawialiście się kiedyś nad Buką? Dlaczego taka jest? Co się stało?

03/09/2019

Wyróżniamy wiele zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, a wśród nich trichotillomanię, czyli skłonność do wyrywania sobie włosów. Skąd się bierze ta choroba i w jaki sposób się objawia?

Trichotillomania to rodzaj zaburzenia obsesyjno–kompulsywnego, które polega na nerwowym wyrywaniu włosów ze wszystkich dostępnych miejsc u chorego: głowy, brwi, rzęs, rąk, klatki piersiowej czy okolic łonowych.

28/08/2019

Choć autyzm kojarzymy najczęściej z zaburzeniem dziecięcym, żyją z nim także osoby dorosłe. Jak wygląda ich funkcjonowanie z tą chorobą?

Autyzm u osób dorosłych diagnozuje się rzadko. Zazwyczaj zaburzenie to jest wykrywane i diagnozowane w wieku dziecięcym, stąd bardzo często słyszymy o autyzmie dziecięcym czy wczesnodziecięcym.