Centrum Terapii i Edukacji Optimum

01/12/2025

"Wystarczy 20 minut dziennie wysoko jakościowego czasu z dzieckiem, żeby zbudować z nim relacje". Słyszę w SM i czytam rozmowach z ekspertami, dużymi nazwiskami. Ja jestem zwykłym, prostym psychologiem, więc mogę zapytać What?

Zacznę od tego, że jeśli decydujemy się na psa to musimy z nim wyjść 3 x dziennie. Co oznacza mniej więcej 3 x 20 minut, biorąc pod uwagę, że warto załozyć kurtkę, czapkę, buty i zjechać windą to wyjdzie n a w e t 25 minut. Czyli na psa należy mieć 75 minut, a na dziecko 20 minut? Tyle ile na chomika mniej więcej.

Dziecko codziennie z przedszkola / ze szkoły przynosi w brzuchu tira drutu kolczastego, żwiru i szkła. Nie jest to opowieść o złej placówce, ale o tym, że ilość hałasu, sytuacji, w których trzeba poczekać na swoją kolej, zrezygnować ze swoich potrzeb, samodzielnie ogarnąć tsunami emocji, pomieścić porażki, frustracje, niepowodzenia. A bywa, że poczucie wykluczenia, osamotnienia, sytuacje, w których śmiała się ze mnie cała klasa, nie umiałem zrobić przy tablicy zadania i utonęłam w poczuciu upokorzenia. Do domu przychodzi szerszeń, który czepia się o wszystko albo zamrożona skorupa, która na każde pytanie odpowiada „nic / daj mi spokój, wyjdź stąd”.

I w 20 minut dokopiemy się do tych pokładów, wysłuchamy, pomieścimy, udzielimy wsparcia i damy jakąś informację zwrotną? W 20 minut wysłucham opowieść o przedszkolu i pobawię się w przedszkole, w którym dziecko odegra wszystkie trudne scenki z dzisiejszego dnia. I w tych 20 minutach zmieści się jeszcze wieczorne czytanie?

Byłam w zeszłym tygodniu prelegentką na konferencji rozpoczynającej kampanię społeczną „Widzę cię, słyszę cię” . I mówiłam o tym, że dziecko musi mieć w telefonie apkę w stylu Family Link, która wyłącza telefon (poza funkcją dzwonienia) np. po 45 minutach użytkowania, o tym, że to my bierzemy odpowiedzialność za przygotowanie dziecka do używania Internetu i że musimy zadać sobie pytanie, po co 9 latkowi dostęp do Internetu i że to my modelujemy pomysły na czas wolny. To my modelujemy posiadanie hobby, pasji.

I zarzucono mi na forum, że wymagam od rodziców rzeczy n a d l u d z k i c h.

Nadludzkie oczekiwania miałabym oczekując, że rodzice będą latać, czytać w myślach, przesuwać wzrokiem przedmioty albo mieć rentgen w oczach. Każdy rodzic bywa bezradny wiele razy w ciągu dnia, nie wie co zrobić, popełnia błędy, żałuje tego jak dał się ponieść emocjom. I to jest ludzka rzecz. Ale to nie zmienia faktu, że
dla mnie „20 minut wystarczy” jest po prostu obraźliwe, jak bardzo chcemy obniżyć oczekiwania? W przyszłym roku 20 minut co drugi dzień?

20 minut może wystarczy, żeby ogarnąć rybki w akwarium. Chociaż czasami myślę, że ja jestem stara po prostu. I psychologia wyznacza tak nowe trendy, że może ja nie nadążam po prostu.

A w czwartek wysyłam Wam długi newsletter o tym jak codziennie w relacji z dzieckiem pracować na to, żeby dziecko mogło Wam powiedzieć, o tym co zrobiło, żeby mogło się przyznać, poprosić o pomoc i opowiedzieć o tym, z czym jest samo we własnej głowie. .

Link zapisowy https://agnieszkamisiak.pl/moj-newsletter/

Zwolennicy strategii „20 minut’ niech się nie zapisują, bo czytanie zje im połowę czasu.

Edit. Muszę tu dojasnic. Wspolny czas z dzieckiem, to nie musi byc tylko czas na patrzenie sobie w oczy. Mogę skladac pranie i uwaznie słuchac, mogę siekać cebulę i oglądać co robi z modeliny. Przeciez wiele opowiesci / wspolnoty odbywa się podczas posilku albo wspolnego spaceru z psem. Ale zabawa albo trudny dla dziecka temat moze wymagac sporo czasu bez dzialania / gotowania w tle. A zabawa i trudne wydarzenia to … codzienność. Więc dalej 20 minut - nie wystarczy.

I w kazdej rodzinie zdarza się dzień, kiedy zostaje nam 20 minut. Bo splot wydarzeń / bo się nałozylo / spiętrzyło i jemy kanapkę na stacji i tankujemy drugą ręką. Ale taki dzień czasem nie buduje przeciez poczucia „Maja dla mnie 20 minut w ciągu doby”.

29/11/2025

Rozwój zawodowy psychologa to proces ciągłego kształcenia i poszukiwania własnej ścieżki. Tak dzieje się również w progach Centrum OPTIMUM, idzie nowe …

Jednym z fascynujących kierunków psychoterapeutycznych jest logoterapia - podejście, które koncentruje się na poszukiwaniu sensu życia.
Nazwa, choć w polskim tłumaczeniu może być myląca, pochodzi od greckiego oznaczającego sens i leczenie.

Logoterapia zakłada, że motywacją człowieka jest poszukiwanie sensu, który jest kluczowy dla poczucia dobrostanu, nawet w obliczu cierpienia, a jego brak prowadzi do pustki egzystencjalnej.

Logoterapia, jako "Trzecia Wiedeńska Szkoła Psychoterapii", po psychoanalizie Freuda i psychologii indywidualnej Adlera, została opracowana przez austriackiego neurologa i psychiatrę Viktora Frankla w latach 40. XX wieku.
Frankl, który przeżył Holocaust, oparł swoją teorię na własnych doświadczeniach i obserwacjach dotyczących ludzkiej egzystencji w ekstremalnych warunkach.

Logotetapia wywodzi się z: filozofii egzystencjalnej: Frankl był zainspirowany myślą filozofów takich jak Søren Kierkegaard i Martin Heidegger oraz psychologii humanistycznej.

Podstawowe założenia logotetapii to:
*Poszukiwanie sensu: ludzie są motywowani przez potrzebę znalezienia sensu życia.
*Wolność wyboru: ludzie mają wolność wyboru swojego podejścia do życia, nawet w trudnych sytuacjach.
*Odpowiedzialność: ludzie są odpowiedzialni za swoje wybory i działania.

09/11/2025

10/10/2025

10 października
Dzień Zdrowia Psychicznego

29/09/2025

Najnowsze badania Magdaleny Rowickiej pokazały, że już jedna trzecia dzieci w Polsce korzysta z urządzeń ekranowych przed ukończeniem drugiego roku życia. Polskie maluchy często używają ekranów samotnie, biernie, bez obecności rodzica, a także tuż przed snem, co jest szczególnie niekorzystne dla ich rozwoju.
Widzimy bardzo wyraźnie, że kontakt dzieci z ekranami rozpoczyna się w Polsce znacznie wcześniej, niż zalecają eksperci. Nawet maluchy poniżej drugiego roku życia spędzają czas ze smartfonem czy tabletem. Rodzice często traktują to jako coś zupełnie naturalnego, tymczasem konsekwencje dla rozwoju emocjonalnego i poznawczego mogą być poważne.
Światowa Organizacja Zdrowia i międzynarodowe towarzystwa pediatryczne rekomendują, by dzieci do drugiego roku życia w ogóle nie miały kontaktu z urządzeniami ekranowymi. Dzieci w wieku przedszkolnym mogą korzystać z nich co najwyżej przez jedną godzinę dziennie, i to najlepiej wspólnie z rodzicem, w kontekście aktywnej rozmowy i interpretacji treści.
Wyniki badań „Brzdąc w sieci 1.0” i „Brzdąc w sieci 2.0” pokazały jednak, że w praktyce te zasady są nagminnie łamane. Polskie maluchy korzystają z ekranów znacznie dłużej, często w samotności i w sytuacjach, które szczególnie zaburzają rytm dnia, jak tuż przed snem. Najnowsza edycja projektu stara się odpowiedzieć na pytanie, dlaczego tak się dzieje, skoro – jak deklarują rodzice – wiedzą oni, jakie są zalecenia. Rodzice wiedzą, co mówią rekomendacje. Problemem nie jest brak wiedzy, lecz brak siły, aby ją wdrożyć w codzienność. – Kiedy dziecko się nudzi, krzyczy, kłóci się z rodzeństwem, kiedy rodzic sam jest przemęczony po pracy – smartfon staje się szybkim i łatwym rozwiązaniem.
Jednym z głównych wniosków „Brzdąca w sieci 3.0” jest ogromne znaczenie stresu rodzicielskiego i wynikającej z niego frustracji rodzica w podejmowaniu decyzji o udostępnianiu dzieciom ekranów. Badacze zauważają, że im wyższy poziom obciążenia psychicznego u rodzica, tym częściej dziecko dostaje telefon „na uspokojenie” lub „żeby zająć się sobą”.
Rodzic, który sam jest przeciążony, często nie ma zasobów, żeby wchodzić w dialog czy proponować alternatywne aktywności. Włączenie bajki wydaje się najprostszym wyjściem. To jest zrozumiałe, ale nie jest bezpieczne. Tak zaczyna się mechanizm błędnego koła. Dziecko uczy się regulować emocje za pomocą ekranu, a rodzic utrwala w sobie przekonanie, że to skuteczna metoda.

pracowaliśmy na podstawie materiałów prasowych.
fot Matteo Vella

10/09/2025

06/09/2025

Jak podnoszę dziecko na duchu?

💞Uznaję emocje – zamiast od razu mówić „nie przejmuj się”, "to nieważne", mówię np. „Widzę, że jest ci smutno, chcesz pogadać?"," "Opowiesz mi o tym, co Cię zdenerwowało?"
Wiem, że wówczas Dziecko poczuje się zrozumiane.

💞Przytulam – dotyk to potężne narzędzie wsparcia. Czasem wystarczy przytulenie i chwila milczenia.

💞Mówię o dziecku dobre rzeczy – przypominam często, co w nim cenię: „Jesteś taki wytrwały!”, „Masz świetne pomysły!”. Konkretne pochwały wzmacniają.

💞Znajduję czas, by zrobić coś razem – czytanie, wspólna zabawa, spacer, gry planszowe, pieczenie ciastek – to nie tylko poprawia nastrój, ale buduje więź.

💞Pokazuję własną wrażliwość – mówię: „Też czasem mam gorszy dzień. Pomaga mi wtedy…”. Wiem, że to ważne, by Dziecko czuło, że nie jest samo, a trudniejsze chwile przychodzą i mijają.

💞Szukam okazji, do śmiechu, rozśmieszam – ulubiona bajka, wspólne żarty, śmiech naprawdę leczy.

💞Doceniam małe kroki i małe sukcesy – "przyłapuję" dziecko na czymś dobrym, zauważam, że coś mu się udało, drobiazgi są ważne.

Dobrego dnia, z wieloma dobrymi chwilami, które budują ❤️

Rysunek: Paige Keister

05/09/2025

A tydzień temu …
Fajnie wspierać świetne, lokalne działania kulturalne!

14/08/2025

„To prawda, że dopóki żyjemy, możemy bez przerwy powtarzać wzorce zachowania nabyte w dzieciństwie. To prawda, że teraźniejszość kształtowana jest bardzo mocno przez przeszłość. Ale prawdą jest także i to, że okoliczności, na jakie napotykamy na każdym etapie naszego życia, mogą wstrząsnąć fundamentami dawnych wzorców zachowań i zrewidować je. Prawdą jest też i to, że wgląd we własne wnętrze, niezależnie od wieku, w którym to nastąpi, może pomóc nam wyzwolić się od tego, by co dnia powtarzać tę samą, smutną śpiewkę.”

Judith Viorst, To, co musimy utracić
fot Matthew Henry

24/06/2025

👍