Anna Ajdukiewicz- psycholog i psychoterapeuta

02/12/2025

Każdego dnia mam mnóstwo powodów do wdzięczności 😍❤️ A Ty za co jestes wdzieczny/wdzięczna? 💞

Czy będziesz dziś człowiekiem, który dziękuje ludziom za piękno i dobro, które od nich dostaje? :-)

26/11/2025

❤️

🐶🐱🦜🦔 Zwierzęta i style przywiązania – czyli jak kochamy, tęsknimy i bronimy się przed bliskością lub jej się domagamy!
Poniższy tekst to luźna, uproszczona forma przedstawienia teorii stylów przywiązania – tylko dla tych, którzy mają odrobinę poczucia humoru i potrafią spojrzeć na siebie z dystansem.
Nie udaję, że to naukowa analiza. Nie udaję, że zwierzęta naprawdę przeżywają emocjonalne dramaty godne terapii. Ale wierzę, że czasem prosta metafora może pomóc zrozumieć coś, co na co dzień bywa zbyt zawiłe albo zbyt bliskie, żeby łatwo to uchwycić.
Cztery zwierzęta, cztery sposoby na bliskość i oddalenie. To nie diagnoza. To nie test. To raczej zaproszenie do krótkiego „aha-momentu” – lekkiego, ale może całkiem trafnego. Takiego na sobotni poranek.

Style przywiązania, które tworzą się we wczesnym dzieciństwie, są jak wewnętrzne mapy relacyjne – podpowiadają nam, co robić z emocjami i bliskością.
🐶 Pies – styl bezpieczny
Pies to symbol lojalności, zaufania i radości z kontaktu. Uwielbia być blisko swojego człowieka, ale potrafi też być sam i czuć się z tym dobrze. Gdy opiekun wychodzi – pies nie wpada w panikę. Ufa, że wróci. Jest otwarty, wrażliwy, ale umie też uszanować granice. Potrafi bawić się i odpoczywać – z kimś lub sam.
I tak właśnie funkcjonuje styl bezpieczny. Osoba z tym stylem przywiązania ufa relacjom. Bliskość jest czymś naturalnym i nie budzi lęku. Potrafi mówić o swoich uczuciach, słuchać, prosić o wsparcie, stawiać granice. Umie być w relacji, nie tracąc siebie.
Wewnętrzne przekonania:
– „Zasługuję na miłość”
– „Mogę ufać innym”
– „Bliskość jest bezpieczna”
Wczesne doświadczenia: Opiekun był dostępny, czuły, przewidywalny. Reagował na potrzeby dziecka w sposób spójny i bezpieczny.
Główna potrzeba: Stabilna, emocjonalnie dostępna relacja oparta na wzajemnym zaufaniu.
Główna trudność: Może mieć trudność w rozumieniu i cierpliwości wobec osób z bardziej reaktywnymi (lękowymi) lub zamkniętymi (unikowymi) stylami.
🐱 Kot – styl unikowy
Kot to indywidualista. Chce być blisko – ale na własnych warunkach. Kiedy czuje presję emocjonalną lub zbyt dużą intensywność relacji, wycofuje się. Potrzebuje przestrzeni, niezależności. Nie pokazuje zbyt wiele – woli kontrolować, niż ujawniać. Bliskość może być czymś niepokojącym, więc często jej unika.
To obraz stylu unikowego. Osoba z tym stylem nauczyła się, że lepiej nie pokazywać emocji. Bliskość może prowadzić do zawodu lub utraty kontroli. Dlatego dystans daje poczucie bezpieczeństwa. Samowystarczalność staje się strategią przetrwania.
Wewnętrzne przekonania:
– „Nie potrzebuję innych”
– „Bliskość ogranicza”
– „Lepiej nie czuć, niż być zranionym”
Wczesne doświadczenia: Opiekun był chłodny, emocjonalnie niedostępny, rzadko reagował na potrzeby. Dziecko uczy się, że lepiej nie polegać na nikim.
Główna potrzeba: Autonomia, przestrzeń, kontrola nad relacją i własnymi emocjami.
Główna trudność: Trudność w proszeniu o pomoc, unikanie bliskości, trudność z zaufaniem i otwartością.
🦜 Papuga – styl lękowy (ambiwalentny)
Papuga żyje relacją. Kocha kontakt, potrzebuje uwagi i potwierdzeń. Gdy jej opiekun znika – panikuje, woła, domaga się uwagi. Boi się zostać sama. Jej emocje są intensywne, gwałtowne – czasem trudno za nimi nadążyć. Szuka bliskości, ale boi się, że zostanie porzucona. To klasyczny przykład stylu lękowego. Osoba z tym stylem przeżywa bliskość bardzo intensywnie. Potrzebuje częstych zapewnień, że jest kochana i ważna. W relacji może być zazdrosna, nadmiernie czujna, obawiać się oddalenia. Najgorszy dla niej jest brak odpowiedzi – nawet chwilowe milczenie może wywołać ogromny lęk.
Wewnętrzne przekonania:
– „Nie jestem wystarczająca”
– „Jeśli znikniesz, to już nie wrócisz”
– „Muszę się starać, żeby zasłużyć na miłość”
Wczesne doświadczenia: Opiekun był nieregularny – raz ciepły, raz nieobecny. Dziecko nigdy nie wiedziało, czego się spodziewać – dlatego nauczyło się „walczyć” o uwagę i bliskość.
Główna potrzeba: Stałe potwierdzanie miłości, dostępność, bycie widzianą i ważną.
Główna trudność: Lęk przed porzuceniem, nadwrażliwość na oddalenie, emocjonalne wybuchy, nadmierna zależność od relacji.
🦔 Jeż – styl zdezorganizowany
Jeż to sprzeczność. Ma kolce – bo się boi. Ale pod kolcami – tęskni za ciepłem. Gdy się zbliżysz, może cię ukłuć, a potem sam się schować. Chce być blisko, ale jednocześnie boi się bliskości. Jego zachowania są chaotyczne: raz atakuje, raz ucieka, raz zamiera. Nikt nie wie, czego się po nim spodziewać – nawet on sam.
Styl zdezorganizowany to styl, który najczęściej powstaje w wyniku traumy. Dla takiej osoby relacja to jednocześnie źródło bezpieczeństwa i zagrożenia. Bliskość budzi lęk, ale samotność – jeszcze większy. To prowadzi do ogromnej wewnętrznej walki i trudności w utrzymaniu stabilnych więzi.
Wewnętrzne przekonania:
– „Nie wiem, komu mogę ufać”
– „Bliskość rani, ale bez niej nie umiem żyć”
– „Muszę być czujny, bo mogę zostać zraniony w każdej chwili”
Wczesne doświadczenia: Chaotyczne, traumatyczne, pełne nieprzewidywalności. Opiekun bywał źródłem lęku lub przemocy, ale też jedynym dostępnym „wsparciem”.
Główna potrzeba: Bezpieczeństwo emocjonalne, jasność, spójność relacji, możliwość zbudowania zaufania.
Główna trudność: Sprzeczne reakcje, impulsywność, naprzemienne przyciąganie i odpychanie innych, trudność w regulowaniu emocji.
Po co to wiedzieć?
Styl przywiązania to nie wyrok – to mapa. Można ją aktualizować.
Gdy rozpoznasz swój styl:
– zrozumiesz, czemu reagujesz tak, a nie inaczej,
– nauczysz się lepiej dbać o swoje potrzeby,
– zaczniesz budować zdrowsze, bardziej świadome relacje.
Świadomość stylów przywiązania to potężne narzędzie – dla par, rodzin, autoanalizy wlasnych relacji. To nie etykieta, lecz punkt wyjścia do zmiany. Udostępniaj, nie kopiuj.

17/11/2025

❤️❤️❤️

"Czy to nie dziwne?
Z dnia na dzień wydaje się,
że nic się nie zmienia,
ale gdy patrzysz wstecz,
wszystko jest inne."
C.S. Lewis

fot. Donnie Rosie

10/11/2025

❤️❤️❤️

"Co uczucia robią nocą?
Smutek lubi noc. Jest wtedy taki jak wszyscy.
Nikogo nie dziwi, że leży z zamkniętymi oczami, nic nie robi i wzdycha. Wreszcie może odpocząć (…) Złość najbardziej lubi te noce, gdy jest burza z piorunami. Wtedy całe niebo czuje się tak jak ona. Nie tylko ona grzmi i wybucha. Te wielkie, wolne chmury też. (…) Radość nie może zasnąć .Najchętniej wyskoczyłaby z tego łóżka!
Ciekawość nie chce spać. Ma tyle ciekawszych rzeczy do roboty! Tyle do odkrycia, tyle do zobaczenia! No wytłumacz jej - dlaczego miałaby iść spać?"
Tina Oziewicz

fot. Max Andrey

01/11/2025

❤️

"Pierwszy moment żałoby, zaraz po otrzymaniu wiadomości o śmierci bliskiej nam osoby, jest czymś straszliwym. To nawet nie jest jeszcze żałoba, to ból i bunt w stanie czystym, a słowo żałoba już zawiera w sobie pierwiastek rezygnacji, paktowania z tym, co się stało. Lecz w pierwszym momencie nie ma jeszcze słów, nie ma zgody, nie ma rezygnacji. Jest tak, jakby otworzyła się dziura w istnieniu. To jest trzęsienie ziemi otwierające przepaść. Moment płaczu i wściekłości, kiedy Logos jest bezradny. Logos dyskretnie odsuwa się na bok. Potem ta szczelina powoli, stopniowo zamyka się i zaczyna się długotrwały proces żałoby, zaczynamy ostrożnie chodzić po kładce nad rozpadliną; z czasem blizna zmienia kolor i prawie upodabnia się do zdrowej skóry."
Adam Zagajewski

fot. Charu Chaturvedi

18/10/2025

😉

17/10/2025

Warte przeczytania ❤️

Kiedyś miałam tak, że gdy gubił się kontakt z kimś z moich bliskich — nie odbierał telefonu albo nie odpisywał, instant odpalałam się z mniejszym lub większym atakiem paniki. Serce zaczynało szybciej bić, oddech się spłycał, zaczynałam się pocić, a w myślach byłam już na pogrzebie, stypie i już układałam sobie życie po stracie.
Strata była czymś tak oczywistym i spodziewanym w moim życiu ze względu na wczesnodziecięce traumy, że cała moja psychika i ciało były na nią "przygotowane" w dowolnym momencie.

Mając za sobą wiele lat terapii i różnych rozwojowych procesów nie udało mi się tej traumy całkowicie uleczyć, ale sukcesem było to, że z czasem ta reakcja paniki bardzo, bardzo mocno zbladła.

Niektóre traumy, zwłaszcza takie, które wydarzyły się wcześnie i trwały dłuższy czas, wszywając się niejako w sploty nerwowe, mogą nas nigdy nie opuścić.

Nie mniej dzięki neuroplastyczności, możemy te połączenia nerwowe przekształcać, doszywać nowe, a stare powoli, powoli prują się, aż pozostają tylko bladym strzępkiem tego co było kiedyś.

Piszę o tym, bo nie tak rzadko zdarza się, że osoby klienckie wyrzucają sobie, że już ileś czasu pracują ze sobą - czasem w różnych nurtach, u różnych ludzi - a pewne schematy zachowań czy wzorce emocjonalne nie znikają. Tak może być i często wartym uznania sukcesem jest to, jak bardzo jakaś trudność zbladła, a to co jeszcze pozostało również wymaga współczującego uznania.

Znacie to? Macie takie doświadczenia traum i trudów, które pomimo pracy nie znikają ale właśnie bledną?

05/10/2025

Piękne podsumowanie! ❤️

„Każda para składa się z trzech następujących elementów:
ty, ja i my...
Zauważyłam, że miłość ma szansę rozwijać się
w pełni tylko w takich związkach,
w których jest dosyć przestrzeni
dla każdego z tych trzech elementów związku,
a żaden z nich nie dominuje nad pozostałymi”.
Virginia Satir

fot.
emma valerio

25/09/2025

KRÓTKOTERMINOWA PSYCHOTERAPIA!!!

Zapraszam do wspólnego projektu osoby, które są gotowe do współpracy w ramach krótkoterminowej psychoterapii doświadczeniowej (KPD). Proces terapeutyczny KPD zamyka się w około 30 sesjach stacjonarnych i jest procesem intensywnej psychoterapii. W trakcie całego procesu klient i terapeuta będą poddawali ocenie efekty wspólnej pracy.

Na czym polega KPD?

KPD jest terapią doświadczeniową w nurcie humanistycznym. To co człowieka blokuje , uniemożliwia rozwój i dobrostan, tworzy niepokój i objawy, blokuje aktywność życiową, to sytuacje z życia, które nie zostały właściwie przetworzone przez emocje i świadomość człowieka. Pewne sekwencje wydarzeń takie jak traumy, doświadczenia opuszczenia lub odrzucenia, różne formy zaniedbań , szczególnie w dzieciństwie, utknęły jak niestrawiony pokarm i dopóki nie zostaną „strawione”/przetworzone/ blokują energię i zdolność do korzystania z zasobów , a zamiast tego w życiu pojawia się nadmiar cierpienia i niemocy. KPD jest intensywną formą terapii, gdzie terapeuta i klient/ka wspólnie dzieląc się osobistymi przeżyciami i doświadczeniem, jakby na ekranie filmowym/ tzw. „ekran terapeutyczny”/ razem oglądają fragmenty życia klienta/ki , głównie te trudne wydarzenia i doświadczenia w celu przetworzenia ich / strawienia/ w zdrowy i bezpieczny sposób. . KPD to około 30 sesji po 50 minut w cykliczności pracy raz w tygodniu, z czego większość sesji zawiera tzw. pracę na „ekranie terapeutycznym”. W KPD klient i terapeuta bardzo blisko i intensywnie ze sobą współpracują i wspólnie przechodzą przez różne etapy życie klienta/ki , który/a odblokowując swoją energię, sprawczość i nieznane dotąd potencjały, w efekcie ma ogromną szansę osiągnąć postawione na początku terapii cele, a czasem uzyskać jeszcze coś extra!

Jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś więcej zapraszam do kontaktu!

Certyfikowany psychoterapeuta, psycholog,
interwent kryzysowy.
Związana z systemem opieki medycznej od kilkunastu lat.

24/09/2025

❤️❤️❤️

"Są tacy, którzy chcą mieć basen w domu, podczas gdy Ci, którzy go mają, ledwo z niego korzystają.
Kto nie ma partnera, tęskni za nim, ale kto go ma, często go nie ceni.
Ten, kto jest głodny, oddałby wszystko za talerz jedzenia, podczas gdy ten, kto ma go pod dostatkiem, narzeka na smak.
Ten, kto nie ma samochodu, marzy o nim, podczas gdy ten, kto go ma, zawsze szuka lepszego.
Kluczem jest wdzięczność, zaprzestanie oceniania wszystkiego, co mamy i zrozumienie, że gdzieś ktoś oddałby wszystko za to, co już masz i nie doceniasz."
Hiroyuki Sanada

fot. Ben Wickso

05/09/2025

Do rozwagi dla każdego ojca ❤️

💖 Dla małej dziewczynki ojciec jest pierwszą miłością w życiu.
To, jak na nią patrzysz, jak ją przytulasz i jak jej słuchasz, kształtuje to, jak pewnego dnia będzie patrzeć, przytulać i słuchać samej siebie.

Jeśli dobrze odegrasz swoją rolę, wyrośnie na silną i pewną siebie kobietę, która wybiera zdrowe relacje. Jeśli zawiedziesz, może dorastać czując się niewidzialna, mało wartościowa albo szukać w innych miłości i akceptacji, których nie znalazła w domu.

Ojciec towarzyszy córce na każdym etapie życia. Oto czego potrzebuje od ciebie w różnych momentach:

👶 1–3 lata: Niemowlę
Jest krucha, zależna, a ty jesteś jej bezpiecznym miejscem.
Potrzebuje: czułych objęć, spokoju, ochrony i twojej stałej obecności.
👉 Jeśli zawiedziesz tutaj, może dorastać z lękiem i trudnością w zaufaniu, że świat jest bezpieczny.

🌈 4–7 lat: Marzycielka
Pełna wyobraźni, magii i ciekawości. Chce cię naśladować, bawić się z tobą i czuć się zauważona.
Potrzebuje: zabawy, uwagi, słów, że jest odważna, mądra i dobra (a nie tylko „ładna”), oraz miłości, której nie trzeba zdobywać.
👉 Jeśli zawiedziesz tutaj, może dorastać myśląc, że na miłość trzeba zasłużyć.

🌍 8–12 lat: Odkrywczyni
Szukając niezależności, testuje granice. Wygląda na silną, ale jej serce nadal jest wrażliwe.
Potrzebuje: szacunku, przewodnictwa, jasnych, ale pełnych miłości granic i bezpiecznej przestrzeni do wyrażania emocji.
👉 Jeśli zawiedziesz tutaj, może dorastać niepewna siebie, bojąc się stawiać granice lub mówiąc „tak”, gdy chce powiedzieć „nie”.

🌸 13–21 lat: Przebudzenie
Od dojrzewania do dorosłości – hormony, tożsamość, pewność siebie… wszystko się zmienia.
Potrzebuje: spokojnej obecności, zaufania, więcej słuchania niż rad, szacunku i pewności, że jesteś z niej dumny.
👉 Jeśli zawiedziesz tutaj, może dorastać przekonana, że nie zasługuje na szacunek i będzie szukać potwierdzenia swojej wartości u innych.

✨ Tato, twoja obecność to fundament jej poczucia własnej wartości.
Twój sposób patrzenia na nią jest lustrem, w którym nauczy się widzieć siebie.
Nie chodzi o to, by być idealnym — chodzi o to, by być obecnym, kochać i zawsze pokazywać, że może na ciebie liczyć.

27/08/2025

❤️

"Wiesz Pusiu, co jest dzisiaj dla mnie najważniejsze?
Uwierzyłem w siebie i wiem, że jestem dobry, taki jaki jestem.
Nie muszę się już ścigać, żeby sobie to udowodnić.
Nie muszę się już porównywać.
Niech wygrywają Ci, co jeszcze muszą..."
Elżbieta Zubrzycka, Klara Wincenty

fot. Ernst Theimer