Psycholotna

21/09/2025

Zapraszam na konferencje RAK OFF, S*X ON w tyskiej Mediatece 💚🩷
Trwają zapisy na bezpłatne konsultacje i badania - ostatnie miejsca, więc zachęcam do podejmowania decyzji - wszystkie szczegóły na stronie organizatorów - Tyskie Szpilki 💙🩷

Podczas naszej V Konferencji Rak OFF będziecie mieli okazję spotkać się z wyjątkową specjalistką 💙🩷

👉 Agata Ptak – psychoseksuolog, psycholog poprowadzi inspirującą psychoedukację w Strefie Dobrostanu.

To doskonała przestrzeń, by zadbać o siebie, zdobyć nową wiedzę i wsparcie w atmosferze zrozumienia i otwartości.

Liczba miejsc jest ograniczona!❗️
Zapraszamy do zapisów:
https://form.jotform.com/252513558034353

09/05/2025

Zapraszam serdecznie na mój wykład i towarzyszące wydarzenia 👇
Najbliższy czwartek, godz. 18.00 w TAURON Arena Kraków

12/01/2025

Instadiagnozy, to zjawisko, które obserwuję w social mediach i nieco mnie niepokoi. A, że strach jest emocją motywującą do działania (walcz albo uciekaj) to postanowiłam wypowiedzieć się w temacie, być może nie dla każdego oczywistym.

Diagnoza zaburzeń psychicznych to skomplikowany, wieloetapowy proces. Wymagający uprawnień zdobytych podczas wieloletniej edukacji, dużej wiedzy specjalistycznej, znajomości kryterium i zasad diagnozy różnicowej.

Chciałabym podkreślić, że nie wystarczą podobne cechy, zauważane podobieństwa, ogólne: „ja też tak mam” żeby siebie zdiagnozować.

To nie jest złe, że w social mediach widzimy historie ludzi, którzy zmagają się z trudnościami czy wyzwaniami psychicznymi. Zwiększa to świadomość społeczną i uwrażliwia na istniejące różnice między nami.

Jeśli czytasz o postawionej diagnozie osoby, którą obserwujesz i widzisz u siebie podobieństwa - zrób też diagnozę.

Instadiagnoza nie wystarczy!

08/03/2023

“KOBIETO, PUCHU MARNY (…)” - pisał poeta. Literackich prób zrozumienia kobiet jest wiele. Pieśni, nowele, sonety... Daremne to bzdety 😉 Istotę różnic między kobietą a mężczyzną najlepiej (wg mnie) opisują podręczniki do... neurologii i endokrynologii 🧐

To nie są żarty. Mózgi kobiet i mężczyzn się różnią. Ilość połączeń między lewą a prawą półkulą, wielkość hipokompa itd. determinuje różnice w reakcjach organizmu na sytuacje emocjonalne, czy sprawność wykonywania różnych zadań. Poszerzając wiedzę o strukturach mózgu, dowiemy się, że to od naszych połączeń neuronalnych zależy, np. to, co zapamiętujemy. Mężczyźni posiadają większe ciało migdałowate, a kobiety ciało modzelowate, które odpowiada za pamięć epizodyczną, emocjonalną. Mamy niby taką samą pamięć, ale inne rzeczy pamiętamy. Dla kobiety istotne są detale, szczególnie w przekazie emocjonalnym. Emocje... “Nieszczęsna emocjonalność”, nazywana huśtawką nastroju, kapryśnością, ja najczęściej używam zwrotu “labilność emocjonalna”, ponieważ nie jest to określenie oceniające.

Wahania nastroju są wytykane kobietom w żartach, kłótniach, memach, kabaretach i popularnych teraz stand’upach. Ostatnio sama na jednym byłam, gdzie Ola Radomska (z blogu Mam Wątpliwość) mówiła o kobiecych ujebaństwach. Pełna zgoda. I lubię się z siebie pośmiać. Jednak, żeby nie był to śmiech przez łzy, lubię też siebie rozumieć. A pomaga mi w tym świadomość, że bez przerwy znajduję się na rollercoasterze hormonalnym swojego, choć przyjemnego w dotyku, to trudnego w obsłudze ciała i jeszcze trudniejszego do udźwignięcia umysłu.

Przyjrzyjmy się zatem hormonom. I znowu przez porównanie różnic płciowych. Mężczyzna przez całe swojego życie przechodzi dwa dynamiczne okresy zmian hormonalnych. Pierwszy w okresie adolescencji. Rodzice nastolatków z pewnością zauważają zmiany w nastrojach swoich dzieci. To czas, w którym labilność emocjonalna chłopców i dziewcząt jest podobna. Podobnie chwiejna 🤷🏼‍♀️ Drugi skok hormonalny u panów jest w okresie późnej dorosłości i nazywa się andropauza. A jak jest u kobiet? Okres dojrzewania, miesiączkowanie, owulacja, ciąża, karmienie piersią, menopauza... 🤯 To tylko te zdrowe “poprawne” karuzele hormonalne, z którymi mierzy się większość kobiet. Dochodzą jeszcze stany patologiczne, chorobowe, zaburzenia tarczycy... U mężczyzn też się zdarzają. Porównując jednak tylko te czyste, zdrowe fizjologicznie historie hormonalne obu płci, bezdyskusyjnie to w organizmie kobiet hormony mają problem z zachowaniem równowagi.

Nasze uczucia, to nasze hormony. Jeśli one są zachwiane, to my też. Pracuję z pacjentkami, które przez lata nie mogą zajść w ciążę. Ich miesiąc nie dzieli się od pierwszego do pierwszego, czy od wypłaty do wypłaty. Dla nich miesiąc podzielony jest na fazy cyklu miesiączkowego. I długo się przeciwko temu buntowałam, a teraz zaczęłam i pacjentki i siebie zachęcać, do uważności a nawet planowania swoich wydarzeń, w miarę możliwości, uwzględniając to, w jakiej fazie cyklu się znajdują. Między pierwszym dniem miesiączki a owulacją poziom estrogenów rośnie, a potem spada. Adekwatnie kształtują się wtedy nasze funkcje poznawcze (koncentracja, zdolność logicznego myślenia, pamięć itp.). W drugiej fazie cyklu zdecydowanie dobrze jest zrezygnować z egzaminów, czy stresujących wystąpień. Są badania, który wykazały, że w tym czasie kobiety wypadają słabiej podczas rozmów kwalifikacyjnych. Przekłada się to na absolutnie wszystkie dziedziny życia: pracę, relacje, obraz własnego ciała, macierzyństwo... Mogę tak wymieniać bez końca.

Dobrze wiedzieć, jaką rolę w naszym organizmie stanowią estrogeny, a jaką progesteron. Dlaczego w jednym tygodniu mam wysoki popęd seksualny, a w innym bardzo obniżony i co z tym wspólnego mają androgeny 🤨 Pokaż mi swoje wyniki krwi, a powiem Ci, co czujesz 😉 Nie wchodząc w kompetencje lekarzy, zupełnie serio, dobrze jest mieć świadomość, co dzieje się w naszym organiźmie. Łatwiej akceptować to, co rozumiemy. Terapeutyzuję kobiety zmagające się z hashimoto, endometriozą, depresją poporodową. To choroby ściśle związane z zaburzeniami hormonalnymi, czyli jednocześnie emocjonalnymi. Największym wysiłkiem terapeutycznym jest oswojonie i zaakceptowanie swoich uczuć.

Wróciłam po długiej przerwie na stronę, właśnie z takim przesłaniem/życzeniem w dniu naszego święta. Abyśmy się Panie zakceptowały i dały zrozumieć. Sobie i innym.
A kiedy medycyna, psychologia i inne dziedziny nauki nie dają odpowiedzi na nurtujące pytania, byśmy umiały się od siebie zwyczajnie odpier...ć 🌷

Tekst pisany w przerwie od pracy, na telefonie, więc pewnie zawiera sporo błędów. Nie przejmuję się tym, bo jestem w drugiej fazie cyklu 😜

Wrócę niebawem, gdy znajdę chwilę by pozbyć się stąd Pana Demi i w nowej formule tworzyć tę stronę.

Otulam siebie
i Was kwiatami ze zdjęcia
i serdecznie pozdrawiam,
Pani Psycholog

05/05/2021

KONFERENCJA DLA RODZICÓW 👨‍👩‍👧‍👦

Serdecznie zapraszam do udziału w tym wirtualnym wydarzeniu już w najbliższy weekend.

Szczesnastu prelegentów różnych specjalizacji podzieliło się swoją wiedzą na temat rozwoju dzieci w wieku przedszkolnym. Nowoczesne teorie, sprawdzone metody i praktyczne zastosowanie w jednym miejscu, dostępnym przez cały rok od dnia zakupu.

Więcej szczegółów na stronie:
www.konferencjadlarodzicow.pl

Podajcie moje imię przy zakupie biletu a dostaniecie 50 zł zniżki 🙂

13/04/2021

ŻYCIE JAK Z BAJKI,

której reżyserem jest siedmioletnie dziecko 🤔 O czym mowa? O moim życiu. Twoim, Pana, Pani… Każdy z nas, już jako dziecko, stworzył swój osobisty scenariusz, nazywany przez psychologów skryptem życiowym. Decyzje z wczesnodziecięcych lat mają realny wpływ na naszą interpretację świata i dalsze decyzje. Proces realizowania tego scenariusza, odbywa się oczywiście poza naszą świadomością 🤷

Wyżej opisana teoria wywodzi się z nurtu Analizy Transakcyjnej, której twórcą jest Erik Bern. Jej głównym założeniem jest wyodrębnienie składowych części naszej osobowości, nazywanych stanami JA. Należą do nich Ja Dorosły, Ja Dziecko i Ja Rodzic. Wszystkie ze sobą współdziałają ale każda różni się od siebie cechami, konkretnymi zachowaniami, które z łatwością jesteśmy w stanie odróżnić. Komunikujemy się ze sobą z tych trzech różnych poziomów. W Analizie Transakcyjnej nazywa się te interakcje właśnie transakcjami. Zrozumienie stanów JA, pomaga nam wyjaśnić źródła automatycznych zachowań, powielanych właśnie z okresu dzieciństwa.

W terapii pacjent uczy się rozpoznawania ról, w które wchodzi w danej interakcji. Poznaje więc swojego wewnętrznego Rodzica. Oswaja wewnętrzne Dziecko i jego sposoby okazywania np. lęku. Odkrywa wartości i zasady wewnętrznego Dorosłego. Jako psycholog, towarzyszę pacjentowi w uświadamianiu sobie różnic w stylu komunikowania się każdej z tych struktur. Dzięki tej świadomości, uzyskujemy większą kontrolę nad swoimi reakcjami w kontaktach międzyludzkich.

Jedną z metod na odkrycie treści swojego skryptu jest analiza bajki. A dowiedziałam się o tym dziś, na własnej skórze. Natknęłam się na GIFa przedstawiającego Pippi Langstrumpf 🧡 Zapomnianą przeze mnie bohaterkę mojego dzieciństwa. Postać fikcyjna stworzona przez pisarkę Astrid Lindgren, której książki uwielbiałam. Cytaty z Pipii Pończoszanki znałam na pamięć, adaptacje filmowe też, ale lubiłam tylko te z aktorką Inger Nilsson. Wtedy nie miałam świadomości co łączy mnie z tą rudą piegowatą dziewczyną. Z formalnych podobieństw mój i jej tata zawodowo pływali po morzu. Wyobrażam sobie, że z punktu widzenia moich rodziców, łączyła nas skłonność do rozrabiania. 😊Jako siedmiolatka poszłam raz do szkoły z drutami w warkoczach i pomalowanymi czarnym markerem piegach na policzkach, bo chciałam być jak moja superbohaterka 🙈😅
Dziś już wiem, że opowieść o Pipii to manifestacja wolności i niezależności. W czasach kiedy powstała ta książka (lata 50 XX wieku), pozycja kobiety różniła się od tej przedstawionej w kreacji głównej bohaterki. Ale mnie – małą dziewczynkę, wtedy nie to interesowało. Podziwiałam ją za to jak łamie zasady, nie robiąc przy tym nikomu krzywdy. Wychodziła poza to, co „wypada” i była przy tym dobra, hojna i sprawiedliwa. Lubiłam jej przewrotne poczucie humoru 🙃 Imponowała mi swoją odwagą i niezależnością. Stawała przeciwko złu i w obronie słabszych. Będąc przy tym szaloną, kreatywną i najsilniejszą dziewczynką na świecie 💪 Obnażała hipokryzję dorosłych, nie raz udowadaniając, że to nie jej zachowania są absurdalne, tylko zasady i normy, których bezmyślnie się trzymamy. Dziś, to ostatnie jest dla mnie szczególnie ważne. Cytując autorkę: „jeśli nie robisz nikomu krzywdy możesz żyć jak chcesz.” ✌️

A czy Ty pamiętasz swoją ulubioną bajkę albo opowieść z dzieciństwa? Spróbuj przypomnieć sobie jej szczegóły. Kto był bohaterem tej bajki? Jakie stały przed nim wyzwania?
Jakie widzisz cechy wspólne z bohaterem Twojej bajki?

Na podstawie bajkowego bohatera, możesz przyjrzeć się swojej rzeczywistości. Ulubiony bohater jest wyraźnym wskazaniem w rozgryzaniu skryptu życiowego. Zachęcam do szczegółowego przeanalizowania swojej bajki. To duży krok do świadomej decyzji o tym jak chcemy żyć.

Zabierając głowę z Willi Śmiesznotki,
zostawiając nogi na poduszce 😋
wracam do pracy 👋

Pozdrawiam
Pani Psycholog

18/03/2021

PRZEPRASZAM, KONTROLUJĘ CZY SIĘ WYCOFUJĘ?

Dawno, dawno temu, pod koniec ubiegłego roku, zachęcałam Was do samoobserwacji w zakresie używania słowa „przepraszam”. Skłoniła mnie do tego lawina przeprosin, spływająca po mnie, choć wcale na nią nie zasługuję 🤷‍♀️ Przeprosiny płynęły z wielu źródeł i miały przeróżne konteksty a to co je łączyło to bezzasadność.
Pomijam przeprosiny wynikające z zasad savoir vivre (choć i tu można by podyskutować🤔), chodzi o używanie przeprosin, w sytuacjach w których nie ma mowy o winie. A jednak…

Czy zdarzyło Ci się przepraszać za swoje zmęczenie?
Np. przepraszam, ale nie mam ochoty nigdzie już dzisiaj wychodzić?

Czy zdarzyło Ci się przepraszać, że źle wyglądasz?
Np. przepraszam, wychodziłam w pośpiechu?

A czy przepraszaliście kiedyś za swoją ciekawość lub troskę?
Przykład jakże popularny: przepraszam, że pytam.

A może przepraszaliście za to, że nie macie ochoty na seks?

Przepraszamy. Co chwilę za coś przepraszamy. Za płacz, za złość a nawet i radość. Z obawy przed konfrontacją z silną emocją wchodzimy w role. Łatwiej jest wejść w rolę dziecka (bo przepraszanie jest „z dziecka”) i przeprosić niż skonfrontować się z komunikatem lub czyimś rozczarowaniem. Smutno Ci – płaczesz. Spotkało Cię coś nieprzyjemnego – jesteś zła. Dopóki forma okazywania emocji jest poprawna i nie narusza dobra drugiego człowieka, nie masz za co przepraszać. Jeśli zapracowałaś na swoje szczęście i chcesz się nim dzielić, nie przepraszaj „przepraszam ale muszę Wam pochwalić…” Jeśli nie chcesz właśnie powiedzieć, że zrobiłaś komuś krzywdę – mów o tym z pełną satysfakcją.

Naukowcy z Uniwersytetu Waterloo (K.Schumann i M.Ross) wykazali w swoich badań zależność płciową w używaniu słowa „przepraszam”. Wyniki jasno wskazały, że płcią przepraszającą częściej są kobiety. Mężczyźni wykazywali mniejszą skłonność do kajania się, nie widząc w wielu sytuacjach do tego powodu. Psycholodzy tłumaczyli niechęć do przyznawania się do błędów u mężczyzn, jako obawę przed utratą kontroli i przewagi. Kobiety częściej wybierały uczucia i zdanie innych oraz kierowały się bardziej utrzymaniem dobrych relacji.
Oczywiście nie oznacza to, że mężczyźni wcale nie przepraszają, gdy powinni. Celem przytoczenia tych badań jest zwrócenie Waszej uwagi na to, jak blisko jest od nieuzasadnionych przeprosin do „nie szkodzenia” innym, utraty kontroli, czy niechęci do utrzymania swojej racji.

Bycie wymagającym, nie musi oznaczać roszczeniowości. Od dziecka wpaja się dzieciom, że muszą przeprosić za swoje zachowanie, nawet jeśli nie miało ono na celu zrobienia komuś krzywdy. I to się tak ciągnie przez całe życie. Z obawy o brak akceptacji przepraszamy. Społeczeństwo nie lubi sytuacji niezręcznych. Łatwiej odpuścić. A łatwiej rzadko oznacza lepiej. Bo gdyby tak, w sposób uprzejmy zakomunikować swoje zdanie, nie używając wycofującego „przepraszam”:

„Rozumiem, że chcesz wyjść, ale ja jestem zbyt zmęczony i chcę dziś zostać w domu.”
„Wiem, że nie wyglądam dziś najlepiej, ale miałam trudny poranek.”
„Powiedz mi, jeśli nie chcesz o tym mówić, ale martwię się o Ciebie i chciałabym o coś zapytać.”
„Nie mam dziś ochoty na seks, nie dotyczy to Ciebie, po prostu jestem zmęczona”.
„Jestem przepełniona dumą z samej siebie i chcę się z Wami tym podzielić”
„Szef zatrzymał mnie dłużej w pracy i dlatego nie mogę przyjść na czas. Przykro mi, że musisz czekać.”

Tam, gdzie nie ma mowy o byciu za coś winnym czy odpowiedzialnym, nie powinno padać słowo przepraszam. Zostawmy jego moc w uzasadnionych sytuacjach. Wyłącznie zrozumienie popełnionego błędu, powinno skłaniać nas do szczerych, autentycznych przeprosin. A te w relacjach są cenniejsze niż kontrola.

Przeprosiłabym, że mam ostatnio za mało czasu na tę stronę ale to Pan Demia winien przepraszać, że jeszcze tu jest 🙄

A ja wyrażam dużą nadzieję,
że będę tu częściej 😏

Pozdrawiam
Pani Psycholog

08/03/2021

Drogie Panie,
Freud wiecznie żywy. A życzenia, wg mnie bardzo trafione. Czego i Paniom życzę.

A o snach, marzeniach sennych oraz chronopsychologii, planuję napisać coś dłuższego. W kolejce czeka jeszcze temat przepraszania, wdzięczności i podsumowanie minionego roku z Panem Demią...

Zajęły mnie z początkiem tego roku niestety inne projekty (w tym projekt „życie” 🤷‍♀️) i strona nieco pokryła się kurzem.

Zabieram się za porządki 💪

Do zobaczenia wkrótce,
Pani Psycholog

31/12/2020

ŚMIAŁY KROK w Nowy Rok!

Pożegnania bywają trudne. Nie mam jednak wrażenia, aby komukolwiek z mojego otoczenia było żal żegnać rok 2020. Dziś liczę na sylwestra bez fajerwerków. Nie tylko ze względu na spokój zwierząt. Mijający rok dostarczył nam już wystarczającą ilość wybuchów, zaskoczeń i chaosu. Czas na spokój. Świętego spokoju życzę nam najszczerzej 🙏

Razem z rodziną postanowiliśmy poszukać go na innym kontynencie ✈️ Spędzamy właśnie urlop na północy Afryki w miejscowości Marsa Alam 🐫🌞🌴 Jest ciepło, słonecznie i wietrznie. Nie muszę sprzątać ani gotować. Nie musimy pracować, prasować a z rzeczy na „p” zostały same przyjemności 😉 Przyznać jednak muszę, że zmiana klimatu nie pozbywa nas problemów, standardowych trudów codzienności, jak nazywa się w wśród psychologów „rodziny z małymi dziećmi” 👨‍👩‍👦‍👦 🙆‍♀️🙆 Piszę o tym, bo podobnie może być ze zmianą roku. Rozczarowania wobec roku 2021 będą adekwatne, co do wielkości oczekiwań wobec niego. A nie zapowiada się by Pan Demia odpuścił 🤷‍♀️ Zasięg wirusa COVID 19 z pewnością ograniczą szczepionki. Niestety konsekwencji działań Pana Demi jeszcze długo będziemy doświadczać 😷🚑⏳〽️💰😒

Dziś życzę każdemu z nas, byśmy w przyszłym roku, nie musieli być wyłącznie dzielni, ale i mogli być szczęśliwi. A do tego szczęścia, może nas doprowadzić skierowanie swoich oczekiwań na siebie, nie na zmianę daty w kalendarzu. Pamiętajmy, aby te oczekiwania były adekwatne do naszych i globalnych możliwości. Bądźmy wobec siebie życzliwi i wyrozumiali. Do czasu kiedy nie będziemy mogli pościągać masek a zbliżenia nadal będą niebezpieczne - zbliżmy się do samych siebie. Przyjrzyjmy się swoim potrzebom i temu, co sami pod maską (nie tyko antywirusową) skrywamy.

Na pohybel Panu Demi,
Wasze zdrowie 🍸

Pani Psycholog

14/12/2020

Jak często używasz słowa „przepraszam”?