Rozmowy Gabinet Psychologiczny

19/11/2025

Czasem życie po stracie jest jak późna jesień — ciche, spowolnione, ale pełne ukrytego życia.
Nie wszystko widać od razu.
Nie każda przemiana błyszczy.

Każdy krok, który stawiasz, nawet niepewny, jest częścią procesu uzdrawiania.
Nie musisz wiedzieć, dokąd dojdziesz.
Wystarczy, że idziesz.

🌿 Ćwiczenie:
Podczas najbliższego spaceru skup się na dźwiękach wokół.
Zauważ, jak każdy z nich przypomina Ci, że jesteś tu, teraz, w ruchu.
Ciało, które idzie — leczy się w drodze.

—

👥 Pracuję stacjonarnie we Wrocławiu i online
🕊️ Jeśli chcesz uczyć się łagodności wobec siebie — zapraszam.

🔗 Umów wizytę:
👉 Zapraszam Cię do spotkania — w gabinecie lub online.
ZnanyLekarz – Izabela Krupnik-Kraśoń, Psycholog Wrocław

12/11/2025

Tęsknota to czułe przypomnienie o tym, że mieliśmy szczęście kochać.
W gabinecie dajemy jej przestrzeń — żeby mogła się wypowiedzieć i ułożyć w nowy kształt.

🌿 Ćwiczenie:
Znajdź dziś chwilę ciszy.
Pomyśl o kimś, kogo Ci brakuje, i napisz do niego list, którego nie musisz wysyłać.
Niech to będzie rozmowa, która pozwala Twojemu sercu oddychać.

—

👥 Pracuję stacjonarnie we Wrocławiu i online
🕊️ Jeśli chcesz uczyć się łagodności wobec siebie — zapraszam.

🔗 Umów wizytę:
👉 Zapraszam Cię do spotkania — w gabinecie lub online.
ZnanyLekarz – Izabela Krupnik-Kraśoń, Psycholog Wrocław

01/11/2025

💬 "Uważa się, że psychiatria dziecięca przechodzi kryzys, ponieważ jest duża liczba prób samo***czych, samo***leczeń, nadużywania leków w celach autoagresywnych. W fali epidemiologicznej jest też dużo uzależnień, w tym tzw. cyberuzależnień od internetu i mediów społecznościowych. I to jest bardzo uderzające.

Jednak moim zdaniem, jako naukowca, samo występowanie takich zjawisk społecznych nie świadczy o tym, że mamy kryzys psychiatrii dziecięcej. Tylko o tym, że istnieją pewne uwarunkowania, które powodują, że młodzież ma takie problemy. Problemy, które nie wynikają wyłącznie z chorób psychicznych, przyczyn jest dużo więcej. Za główną uważam pogarszające się relacje międzyludzkie, a w szczególności relacje w rodzinie".

💬 "Rodzic nie jest pedagogiem i nigdy nie powinien nim być. Rodzic jest rodzicem" – mówi dr n. med. Przemysław Zakowicz, psychiatra dziecięcy.

Przekonuje, że problemy dzieci w Polsce wynikają nie z chorób psychicznych, ale z zaburzonych relacji w rodzinach i błędnych wzorców wychowawczych. Jego recepta? Usiąść na dywanie z dzieckiem i go posłuchać. Link w komentarzu ⬇

29/10/2025

"Muszę nauczyć się, jak wyrażać bezpieczeństwo..."

Mogę.
Mogę dać sobie prawo do uczenia się.

Bezpieczeństwo rodzi się w drobnych gestach.
W spokojnym oddechu. W ciepłym spojrzeniu. W dłoni, która zostaje - nie cofa się w pół ruchu.
W ciele, które potrafi być obecne.

To język, którego uczymy się całym sobą.
Język łagodności i uważności.
Kiedy potrafię w nim mówić, świat wokół też zaczyna mięknąć.

W procesach odkrywamy, że bezpieczeństwo to relacja.
To sposób bycia – z sobą, z drugim człowiekiem, z tym, co się dzieje.
Z czasem staje się stanem, który można poczuć, zobaczyć i ofiarować dalej.

09/10/2025

Czasem kontrola wydaje się jedynym sposobem, żeby przetrwać.
Układ nerwowy szuka przewidywalności, bo w niej odnajduje bezpieczeństwo.
Więc planujemy, analizujemy, próbujemy mieć wpływ na wszystko — nawet na to, co domaga się po prostu, by było.

Ale życie nie chce być trzymane zbyt mocno.
Domaga się oddechu, ruchu, zaufania.

Odpuszczanie to zgoda, że nie muszę wszystkiego wiedzieć,
że mogę być w procesie, nawet jeśli nie znam jeszcze kierunku.

W terapii często uczymy się, że bezpieczeństwo nie zawsze płynie z kontroli, ale z relacji — z sobą, z drugim człowiekiem, z życiem.
Zaufanie zaczyna się tam, gdzie pozwalamy sobie puścić.

Z otwartymi dłońmi łatwiej przyjąć to, co nowe. 🌾

19/09/2025

W punkt.

Niedawno otrzymałam takie pytanie w jednym z komentarzy i postanowiłam na nie odpowiedzieć w postaci posta.

Co robić, gdy dziecko nie robi tego o co prosimy? Gdy nas nie słucha...

Kiedy dziecko jest małe, najważniejsze dla niego oprócz miłości, opieki, poczucia bezpieczeństwa i spokojnej atmosfery domowej, jest konsekwencja rodzica, jasne, proste czytelne zasady i granice oraz rutyna.

Przykład:
Chcemy gdzieś wyjść z dzieckiem na określoną godzinę, ale ono akurat się bawi.
- Mówimy prostymi słowami: chodź zakładamy buty, musimy już wychodzić, bo się spóźnimy, możesz upewnić się spokojnym głosem, czy dziecko zrozumiało,
- Możemy dodać element zabawy: kto pierwszy do przedpokoju? Robimy wyścigi i to jest ten moment, kiedy możemy dać dziecku wygrać, bo ten wyścig jest dla zabawy, aby przekierować uwagę dziecka, a nie nauczyć je radzić sobie z porażką
- Dziecko potrzebuje, aby być blisko niego: możesz kucnąć, uklęknąć, żeby mieć twarz na wysokości dziecka, nawiąż kontakt wzrokowy,
- Dziecko może potrzebować czasu na reakcję (my dorośli też nie lubimy, gdy ktoś nam każe coś robić już, natychmiast). Uprzedź dziecko wcześniej, że za kilkanaście minut wychodzicie, aby mogło spokojnie skończyć zabawę,
- Pokazuj dziecku co chcesz, aby zrobiło. Założenie butów, to prosta czynność, ale już komunikat: posprzątaj w pokoju, może być zbyt ogólny. Lepiej powiedzieć co ma konkretnie zrobić: włóż klocki do pudełka itp. Warto pokazać jak to zrobić.
- Stały, powtarzalny rytm dnia zmniejsza opory dziecka. Dzięki niemu, dziecko wie, czego się spodziewać.

-Dla starszego dziecka, powiedzmy do 12 roku życia, ważne jest wyjaśnienie powodu i zachęta do działania. Dziecko w tym wieku chce wiedzieć dlaczego ma coś zrobić oraz lubi mieć możliwość wyboru, dlatego dobrze dać mu wybór. Może być to wybór ograniczony, np. że zrobi coś teraz lub po kolacji. Poczucie wpływu zwiększa szansę na współpracę ze strony dziecka.

-Nastolatek chce być traktowany poważnie. W tym wieku najważniejszy jest wzajemny szacunek, granice i dialog. Zamiast narzucać i nakazywać, rozmawiaj z nastoletnim dzieckiem o wartościach, ale też o tym jakie są konsekwencje naszych życiowych wyborów. Pokaż nastolatkowi, że traktujesz go poważnie. Słuchaj jego zdania. Zasady domowe powinny być ustalane wspólnie i obowiązywać wszystkich, tzn. np. kiedy wychodzimy z domu, mówimy gdzie idziemy i kiedy mniej więcej wrócimy. Wszyscy domownicy tego przestrzegają. Im starsze dziecko, tym więcej potrzebuje autonomii. Możemy je wspierać w podejmowaniu decyzji, ale nie narzucać.

A co jeśli to wszystko nie działa?

- Na pierwszym miejscu wyeliminuj najprostsze, prozaiczne przyczyny. Może dziecko jest głodne, zmęczone, przeziębione, boli je ząb, głowa? Może przeżywa coś, czego nie potrafi wyrazić słowami, np. stres. Może coś się wydarzyło w przedszkolu, szkole. Ma jakieś problemy, np. konflikt z kolegą.
- Zadbaj o swoje relacje z dzieckiem, budowanie więzi z nim. Im ta więź jest silniejsza, im dziecko czuje się bezpieczniej, lepiej z dorosłym, tym większa chęć współpracy.
- Przeanalizuj własne reakcje – czy nie reagujesz krzykiem, zniecierpliwieniem, ciągłymi kazaniami. Twoje dziecko w odruchu samoobrony może się po prostu wyłączać.
- Połączenie dwóch złotych zasad, to konsekwencja + cierpliwość. Jeśli zasady w waszym domu co chwilę się zmieniają lub nie ma zasad, to dziecko może je ignorować lub przesuwać.
- Gdy brak współpracy jest nagminny, codziennie są awantury o drobne rzeczy, dochodzi agresja lub autoagresja koniecznie skontaktuj się z psychologiem dziecięcym. Specjalista pomoże poszukać przyczyny problemu.

To też jest ważne:

- Budowa i rozwój mózgu wpływa na funkcjonowanie, emocje i reakcje dzieci. Młodsze dzieci nie mają jeszcze całkowicie rozwiniętej kory przedczołowej, od której zależy hamowanie impulsów. Nastolatki z kolei przechodzą intensywny "remont" mózgu. U nich górę biorą emocje, a racjonalne myślenie w tym okresie jest nieco utrudnione,
- Reagowanie rodzica: czasem rodzic przez jakiś czas nie reaguje na niewłaściwe zachowanie dziecka, a potem nagle wybucha. Lepiej reagować od razu i spokojnie.
- Zastanów się czy warto toczyć z dzieckiem bitwy o wszystko. Pozostaw mu przestrzeń na własne wybory w sprawach, które nie mają wielkiej wagi. Na pewno nie ulegaj w kwestiach bezpieczeństwa.
- Dzieci uczą się radzenia sobie z emocjami od dorosłego, dlatego sam ucz się regulować emocje np. oddychaj spokojnie, policz do 10, zatrzymaj się na chwilę.
- Celem wychowania nie jest wychowanie dziecka potulnego i posłusznego, tylko odpowiedzialnego, posiadającego wartości, którymi się będzie kierować z wewnętrznej potrzeby, a nie z powodu lęku przed karą lub dla nagrody.

12/09/2025

Moja przestrzeń gabinetowa została stworzona z myślą o tym, aby każdy czuł się w niej bezpiecznie i komfortowo. To miejsce spokoju, uważności i akceptacji – wolne od ocen, w którym można zatrzymać się na chwilę i skupić na sobie.

Było to moje wielkie zawodowe marzenie, które udało się spełnić 💛 Dziś mam ogromną radość z tego, że mogę zaprosić innych do tej przestrzeni – aby wspólnie odkrywać drogę do równowagi, spokoju i wewnętrznej siły.

12/09/2025

Samoopieka to nie luksus, a fundament.
Nie chodzi o drogie świece czy weekend w spa, ale o to, jak mówisz do siebie, gdy nikt nie słyszy.

To zdanie, które zatrzymuje lawinę krytyki.
To moment, kiedy wybierasz sen zamiast jeszcze jednego maila.
To umiejętność przyznania, że potrzebujesz drugiego człowieka.

Dbanie o siebie bezpośrednio wpływa na nasze relacje, tak jak i one wpływają na nas. Kiedy uczysz się być czuła/y dla siebie, wnosisz więcej czułości w świat, w swoje związki, w rodzinę.

W terapii często mówimy, że zasoby są w Tobie. Samoopieka to właśnie droga do ich odkrycia. Każdy mały krok — szklanka wody, głębszy oddech, kilka minut ciszy — jest jak przypomnienie: mam w sobie kogoś, kto się mną zaopiekuje.

Bo kiedy zaczynasz być dla siebie bezpiecznym domem, łatwiej oddycha się w świecie.

22/07/2025

22 lipca.
Dzisiaj jest dokładnie tak, jak najbardziej ostatnio potrzebuję— spokojnie, cicho, domowo. Z najbliższymi. Bez pośpiechu.

Dziękuję za wszystkie piękne życzenia, które dziś do mnie płyną — za myśl, za słowo, za obecność. Dziękuję mojemu mężowi, mamie, teściowej, przyjaciołom, bliskim — za pamięć, za bycie tu, teraz, dzisiaj 🤍

Z wiekiem coraz bardziej doceniam proste rzeczy. Ciepło spojrzenia. Ciszę, w której nie trzeba nic udawać. Relacje, w których można być sobą.

Bo to właśnie obecność i prawdziwość mają największą wartość.

Dziękuję, że jesteście 🤍

15/07/2025

Nie każda relacja musi trwać wiecznie, żeby była ważna.

Czasem, gdy się rozstajemy – próbujemy przekonać siebie, że „to i tak było złe”.
Ale prawda jest bardziej złożona.

🤍 Można czuć żal i jednocześnie wdzięczność.
🤍 Można tęsknić i wiedzieć, że to był właściwy moment na rozstanie.
🤍 Można uznać, że coś było dobre – choć się skończyło.

Nie musimy dewaluować przeszłości, żeby móc iść dalej.

🔍 A Ty?
Co pomogło Ci przeżyć ważne rozstanie?
Z czym było Ci najtrudniej?

Zostaw słowo, myśl, serduszko.
Rozmawiajmy o tym, co ludzkie. 💬