Kamila Szymecka-Owen Terapia Schematów i EMDR

23/11/2025

Kiedy wszystko wokół wola o uwagę.. pranie, zmywanie, kurz na półkach, nieuczesany pies i stosy różnych spraw do zrobienia..czytam książkę Jennifer Kemp i Monique Mitchelson „The Neurodivergence Skills Workbook for Autism and ADHF” (podobno jest już polska wersja). Nagle czuję ciepło i ulgę, ale też łzy mi napływają do oczu kiedy rysuje swoje wypalenie (autorki nazywają go burnout)..Zastawiam się też jak bym siebie nazwalała w pierwszej osobie, tak jak polecają to autorzy (po angielsku ADHDer)- ADHD-owa, ADHD-usia czy ADHD-ilka trochę mi nie pasuje 🤔Z czułością do siebie będę mówiła „nieuwazniczka”, bo to jakoś najbardziej mnie rozczula. Cieszę się jak czytam o stimmingu.. robienie kuleczek z papieru i wciskanie ich od dzieciństwa za paznokcie nagle nabiera sensu. Zatrzymywało mnie również to, jak często wypalenie jest mylone z depresja.. zła diagnoza może wyrządzić jeszcze większe poczucie nieadekwatności, bo aktywizacja behawioralna w ogóle nie zadziała w przypadku wypalenia.
Polecam ta cudna książkę pełna ćwiczeń i wolnych przestrzeni na notatki i rysunki wszystkim z Was, zarówno neuroroznorodnym jak i neurotypowym. Dziękuję Magda Dlugolecka za polecenie ❤️☺️

14/10/2025

Książka „Dojrzałość” to kwintesencja stanu emocjonalnego (w Terapii Schematu nazywanego trybem) Zdrowego Dorosłego.
W procesie terapii jest to tryb, który wzmacniamy, a czasem budujemy od podstaw. Tomasz Sobierajski w rozmowie z Elizą Michalik pięknie odróżnia dojrzałość dorosłą od pseudo-dojrzałości (w Terapii Schematu pewnie nazwalibyśmy pseudo-dojrzałość trybami radzenia sobie) i pisze o niej w poetycki sposób.
Dojrzałość według autorów jest wielowymiarowa, jest braniem odpowiedzialności (zamiast dziecinnym domaganiem się), jest uważnoscią i szanowaniem praw i granic drugiej osoby, jest słuchaniem i słyszeniem, ale też zgodą na to, że nie na wszystko mamy wpływ.
Jest, jak pisze Tomasz, spotkaniem z wewnętrznym dzieckiem, ale nie jest dziecinnością i podążaniem za intuicją dziecka (jak promują niektórzy specjaliści od rozwoju osobistego).
Pięknie opisana jest dojrzałość. Powiedziałabym prawdziwie, bez słodzenia, zbędnego słownictwa. I pięknie jest pokazany socjologiczny kontekst dojrzałości, bo nie jest ona stanem pożądanym przez populistycznych polityków. Nie jest też łatwa, jako stan emocjonalny. Wiąże się z konfrontowaniem się z trudnymi emocjami, podejmowaniem wyborów i dbałością o innych, o środowisko i świat oraz widzeniem poza własny czubek nosa.
Ehhh trudna jest dojrzałość, ale daje wolność.
I taką dojrzałość chciałabym wzmacniać w terapii u moich klientów. O ile oni również będą tego chcieli i będą na to gotowi.

01/09/2025

Od dzisiaj zmieniłam lokalizację i jestem w nowym gabinecie w Gdańsku ul. Sobotki 17/5 ☺️Mam nadzieję, że nowa przestrzeń szybko wypełni się emocjami i opowieściami. Już dzisiaj jestem po pierwszych sesjach i czuję, że jest to miejsce sprzyjające zatrzymaniu się i refleksji nad soba. A to jest tak ważne w tym pędzie życia. Cieszę się, że mogę się w ciszy zatrzymać z moimi klientami🙏❤️

28/08/2025

Właśnie skończyłam czytać ostatni wers książki Catherine Gildiner „Dzień dobry, potworku”i czuje ogromny przypływ ciepła i wdzięczności, że mogę towarzyszyć moim klientom w zmianie i być częścią ich życia.
Ale też czuję więcej lekkości i wyrozumiałości dla siebie i procesu terapeutycznego.
Autorka pięknie porównuje terapię do pielęgnacji drzewa 🌳 Najpierw przez długi czas wydaje się, że ono prawie nie rośnie, lecz potem gdy korzenie są już mocne i są w stanie utrzymać pień, roślina wystrzeliwuje do góry.

Podoba mi się wrażliwość, z jaką opisuje swoich klientów i sposób, w jaki pokazuje nie tylko ich zmianę ale też swoje błędy terapeutyczne, swoje wglądy. Pisze o nieświadomości i o tym jak ważny jest odpowiednie tempo w terapii. Czasem jako terapeuci możemy się zbytnio spieszyć i zbyt wcześnie rozbroić mechanizm obronny.

Według autorki sondowanie nieświadomości jest jak nurkowanie głębinowe, nie można za szybko wypłynąć na powierzchnię. „Trzeba wypływać stopniowo i się aklimatyzować, inaczej wystąpi choroba dekompresyjna” (zbyt szybkie odgadnięcie bolesnego materiału).

„Dzień dobry, potworku” to cudowna książka zarówno dla klientów, jak i terapeutów. Mówi o relacji, o procesie, o zmianie, o cierpieniu, ale też o ogromnej sile odporności psychicznej.

09/08/2025

Informuje, że jestem na urlopie i nie będzie mnie w gabinecie do 15 sierpnia. Na wszelkie wiadomości i e-maile odpowiem po powrocie ☺️ Piję kawkę i powoli ruszam odpocząć. Życzę Wam pięknego dnia i dbajcie o siebie ❤️

03/08/2025

Zazwyczaj sceptycznie podchodzę do różnego rodzaju psychologicznych poradników. Ale czytam je również z ciekawością i otwartością, bo mogą być przydatnym narzędziem wspierającym psychoterapię.
„Toksyczne matki” Hannah Alderete jest świetną książką , która nie tylko opisuje i obrazuje (poprzez przykłady rozmów z gabinetu i przywoływanie historii klientek)czym jest narcyzm jawny czy ukryty (wrażliwy), ale daje konkretne wskazówki jak sobie radzić w relacjach z matką o tej strukturze osobowości.

Czytając „Toksyczne matki” nieodłącznie towarzyszyła mi również myśl, że czasem te głębokie raniące nas relacje to nie muszą być matki, ale może to być „ukochana” babcia, albo ciocia. Albo każda bliska relacja, która jak chwast rozrosła się w naszym wewnętrznym ogrodzie.

Kilka perełek:
* wrażliwy narcyzm jest skromny i jawnie zahamowany, ale kryjący w sobie wielkie oczekiwania wobec siebie i innych
*uczac się jak kamuflować, córki stają się kimś w rodzaju zmiennokształtnych istot; czuja winę i wstyd, kiedy maja swoje potrzeby i zdanie; musza być takie, jak chce ich matka, żeby ich nie odrzuciła
*ich potrzeby były dla narcystycznej „opiekunki” jak drobne skaleczenia papieru, a za każdym razem jak je wyrażały, ona czuła się „skaleczona”
*wyrażanie naszych potrzeb i uczenie się słyszenia potrzeb innych pokazuje nam, jak wyrażać to, co jest żywe w nas i dostrzegać to, co jest żywe w innych ludziach (za Rosenberg „Living Nonviolent Communication „)
*narcyzi czują się zagrożeni istnieniem granic, nasza niezależność budzi w nich wzrost wrogości lub wściekłości. Zrobią wszystko, żebyśmy się nie wyodrębnili od nich.

Zdjęcia: książka plus zdjęcie Jan Saudek

17/07/2025

Polecam grupową Terapię Schematu online ☺️

Grupowa terapia schematu ONLINE Start: wrzesień/październik 2025 | Spotkania w poniedziałki o 16:30 Masz poczucie, że stale powielasz te same schematy w relacjach i trudno Ci wyjść z emocjonalnych pułapek? Czujesz, że coś Cię blokuje, ale nie potrafisz tego zmienić? Jeśli tak, zapraszamy...

27/06/2025

Od dzisiaj do 5 lipca gabinet jest nieczynny, bo jadę na urlop naładować baterie ☺️ Moje Szczęśliwe Dziecko (Mała Kamila) ciągnie mnie za rękę i chce trochę poeksplorowac i poczuć się beztrosko. Odpowiem na wszystkie maile i wiadomości po przyjeździe.
Zdjęcie poglądowe, zrobione przez mojego ukochanego fotografa Jana Saudek.

01/06/2025

Z radością dzielę się, że miałam okazję uczestniczyć w Międzynarodowej Konferencji EMDR w Pradze poświęconej najnowszym badaniom i praktykom w terapii EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing).

To była inspirująca przestrzeń do nauki, wymiany doświadczeń i poszerzania wiedzy na temat m.in. wykorzystania narracji w pracy z trauma, pracy z dysocjacją, z DID czyli dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości, zaburzeniami seksualnymi w pracy z parą czy też wykorzystaniem EMDR w pracy z OCD.

05/04/2025

Ostatnio brałam udział w inspirującym szkoleniu „Wstyd i poczucie winy w Terapii Schematu” organizowanego przez Schema Therapy School (UK). Rozmowa z innymi psychoterapeutami z różnych krajów w Europie uświadomiła mi jak uniwersalne są uczucia winy i wstydu oraz jak ważne jest nie tylko zrozumienie różnych warstw pod którymi kryją się te emocje, ale również dobranie odpowiednich narzędzi do zaopiekowania się nimi. Kilka przemyśleń:
- Poczucie wstydu i winy często trudno jest rozróżnić i mogą pojawiać się równolegle i na siebie zachodzić
- Innego podejścia terapeutycznego wymaga krytyk (w terapii schematu jeden z trybów czyli stanów emocjonalnych, w które wchodzimy kiedy otwiera się dysfunkcyjny schemat) wzbudzający poczucie winy a innego ten, który wzbudza poczucie wstydu
- Praca często wymaga współczującego dialogu z krytykiem
- Wstyd jest często w byciu „widzianym” oczami innych, a zmiana terapeutyczna służy umożliwieniu klientowi nowego doświadczenia tak, aby „oczy innych” nie wywoływały tak silnych emocji
- Praca terapeutyczna jest trudniejsza,bo poczucie winy i wstydu często jest zakorzenione w kulturze, przekonaniach rodzinnych czy też w religii katolickiej

Zdjęcia: slajdy ze szkolenia oraz strona z czasopisma „Psychologia” Newsweek