15/07/2025
Geçen günlerin birinde, seansa geçmeden önce danışanım kapıdan içeri girdiğinde gülümsedi.
Nezaketli, güçlü, her şey yolundaymış gibi…
Ama oturduğunda sadece “İyiyim” diyebildi ve sustu.
O sessizlikte bir şey vardı.
Bekledim. Zorlamadım.
Ve bir süre sonra, sadece şu cümle döküldü dudaklarından:
“Kimse kötü olduğumu anlamadı… Çünkü gülümsemeyi hiç bırakmadım.”
İşte o an, yine hatırladım:
Ne kadar çok insan, içindeki fırtınayı dışarıya çiçekli bir bahçe gibi gösteriyor.
Ve biz, o bahçeye hayran kalıp geçiyoruz yanlarından…
Derinlemesine bakmadan.
Sormadan.
Gerçekten dinlemeden.
İnsan dediğimiz varlık karmaşıktı.
Dışarıdan görünenin çok ötesinde yaşayan, susarak anlatan, gülerek saklayan bir ruh taşıyorduk içimizde.
Ben her gün yeniden öğreniyorum:
İnsanlar güçlü oldukları için değil, görünmedikleri için susuyor.
Ve bazen en büyük şifa, sadece “Buradayım, seni duyuyorum” diyebilmekte yatıyor.
✨ Her ruh, bir yerde dokunulmayı bekler. Bazen sadece bir yürek yeter…