11/24/2024
English below ⬇️
💭 Ինչպե՞ս շփվել երեխաների հետ առանց քննադատելու կամ դիտողություն անելու
Հաճախ կարևոր հարցերն ունենում են համառոտ և միանշանակ պատասխաններ, և այստեղ կարող էին լինել մի քանի հանձնարարականներ, որոնք շատերը կա՛մ փորձել են, կա՛մ կփորձեն կատարել՝ «այսպես վարվեք այս դեպքում, այնպես վարվեք այն դեպքում»... որոշ դեպքերում դրանք գուցե և աշխատեն, որոշներում՝ բնավ ոչ։
Առաջարկում եմ խուսափել կարճ խորհուրդներ տալու գայթակղությունից (երանի՜ ամեն ինչ այդքան հեշտ լիներ) և գնալ այլ ճանապարհով, այն է՝ գտնել պատճառները, թե ինչու՞ է առաջանում դիտողություն անելու ցանկությունը: Ամեն ինչ իր պատճառներն ունի, և կարևորը այդ պատճառները ճիշտ գտնելն է, օրինակ այսպես՝ դիտողություն անում ենք, որովհետև
▪️Գիտենք ճիշտն ու սխալը,
▪️Քաջատեղյակ ենք հասարակությունում ընդունված նորմերին,
▪️Ունենք պատկերացում դաստիարակված երեխայի մասին,
▪️ Որովհետև մեզ շատ են դիտողություն արել և քննադատել փոքր տարիքում,
▪️ Պերֆեկցիոնիստ ենք,
▪️ Վախենում ենք, որ մեր և երեխայի մասին վատ կարծիք կկազմեն,
▪️ Ցանկանում ենք, որ մեր երեխան լինի կատարյալ, իր համար ցանկանում ենք լավագույնը,
▪️Փորձում ենք պաշտպանել նրան դժվար իրավիճակներում հայտնվելուց,
▪️Համարում ենք, որ ուրիշներին ուղղելն ու դիտողություն անելը մեր պարտականությունն է, և դա միակ ձևն է աշխարհն ավելի լավը դարձնելու, և այլն…
Հարցն այս կողմից դիտարկելիս պարզ է դառնում՝ պատճառները, որոնք մղում են դիտողություն անելու, բազամաթիվ են, և եթե մենք ինքներս մեզ համար չբացահայտենք այդ պատճառները, ապա շատ դժվարությամբ կփոխենք մեր վարքը և կշարունակենք դիտողություններ անել։ Արդյո՞ք դա է միակ ձևը երեխայի սխալներն ուղղելու, նրան ավելի լավը դարձնելու կամ նոր վարքի ձևեր սովորեցնելու, վստահաբար՝ ոչ։
Միայն այս պատճառները բացահայտելուց հետո պարզ կդառանա, թե ինչպես վարվենք, որպեսզի երեխաներին դիտողություններով չդաստիարակենք։ Նորություն չէ, որ պետք է սկսել ինքներս մեզնից, գտնել պատասխան հարցին՝ ինչու ենք այդպես վարվում, և եթե վերը նշվածներից մեկը կամ մի քանիսը մեր մասին են, ապա մտածենք՝ էլ ի՞նչ կարող ենք անել նույն արդյունքին հասնելու համար, բայց արդեն այլ ճանապարհով:
Բարդ հարցերը կարճ պատասխաններ չունեն, և եթե նույնիսկ ունեն, դրանք երբեք արագ իրագործելի չեն։
Eng*
💭 How to Communicate with Children Without Criticizing or Making Remarks
Important questions often have short answers. You might hear advice like, "Do this in this situation, do that in that one." Sometimes it works, sometimes it doesn’t.
Instead of giving quick advice, let’s focus on why we feel the need to make remarks. Everything has a reason, and it’s important to find those reasons.
For example, we make remarks because:
▪️We think we know what’s right and wrong,
▪️We follow social norms,
▪️We have an idea of what an educated child should be,
▪️We were criticized a lot as kids,
▪️We are perfectionists,
▪️We worry about how others will judge us or our child,
▪️We want our child to be perfect and have the best,
▪️We try to protect them from trouble,
▪️We feel it’s our duty to correct mistakes and improve the world.
When you think about it this way, it’s clear there are many reasons behind our behavior. If we don’t understand them, it’s hard to change. But is criticizing the only way to guide a child, help them improve, or teach them?
Once you find your reasons, it becomes easier to act differently. It’s not new advice: change starts with yourself. Ask why you behave this way. If one or more of these reasons feels familiar, think about what else you could do to get the same results in a kinder way.
Complex problems don’t have quick fixes. Even when they seem simple, they take time and effort to solve.
