25/10/2025
Kur humbas veten, është si të jetosh në shtëpinë e dikujt tjetër për shumë kohë. Fillimisht e bën nga mirësia, pastaj nga zakoni, e në fund harron se ku është dera jote.
Ky lloj çorientimi depërton ngadalë, në heshtje, derisa një ditë kupton se nuk ke qeshur për një kohë, nuk je ndjerë si vetvetja për një kohë, dhe personi me të cilin je..lëviz nëpër botë si i shpërqendruar, i mbistimuluar dhe i pagjumur.
Nuk është ai apo ajo që mban mend që ishe. Ndalon t’u dërgosh mesazhe njerëzve.
Thua gjëra të tilla si “jam mirë, thjesht i lodhur”, kur e vërteta është se nuk je as i sigurt se çfarë do të thotë më i lodhur sepse ke qenë duke punuar me zhurmën emocionale për javë të tëra.
Dhe pjesa e frikshme është se askush nuk e vëren. E ke stërvitur veten të funksionosh përmes saj. Të dukesh shumë funksional edhe kur bota jote e brendshme po shembet.
Kjo vete është ajo që harron të dëgjojë muzikë. Që mendon shumë për mesazhet, aq sa nuk i dërgon kurrë. Që mbush heshtjen me zhurmë, vetëm për të shmangur të rri me mendimet.
Dhe gjithmonë fillon në të njëjtën mënyrë: I them vetes se jam “thjesht në një fazë të çuditshme” dhe përpiqem ta kaloj. Por shtytja e bën më keq. Shtytja më zhduk edhe më tej. Kështu që në vend të kësaj, kam mësuar të ndalem. Të kap veten në mes të rrjedhës së mendimeve. Të bëj gjëra ..gjëra të vogla, specifike, të qeta personale ..që më ndihmojnë të kujtoj përsëri se kush jam. 🌿
Psikologu Online 👩🏻💻
