Ajo, dinte vetem te ikte... Nuk u mundua asnjehere te kthente koken pas per te pare se sa dhimbje kish lene tek Ai... Iku, duke i lene, ato pak kujtime te bukura qe kaluan bashke... S'kish mbetur me asgje...pervecse nje pelerine e vjeter dashurie, e pluhurosur nga genjeshtrat dhe zhgenjimet. E serish, Ai kish nevoje te hidhte ate pelerine kraheve... Ndoshta se ish e Saj, ndoshta... Jeta e Ti tashme kish marre nje tjeter drejtim... Sa fallco qe ish buzeqeshja e Ti... Sa fallco ishin shikimet qe Ai i falte c'do femre, dhe sa te vertete ishin lotet kur permendej emri i Saj! Valle si mund te vazhdonte ta donte aq shume nje njeri kaq egoist, kaq...?? Pergjigjen e gjejme tek ajo kohe e shkuar, kur Ai zgjohej nga dridhja e telefonit te Ti...tek takimet e tyre...tek perqafimet dhe tek ato te rrahurat e zemres kur e shihte! Ai, nuk mund ta pranonte qe c'do gje kish marre fund... Qe Ajo nuk ishte asgje, vecse nje zhgnejim... E kerkonte ne syte e c'do femre, e kerkoi ne c'do cep te Qytetit...por nuk gjeti gje, pervecse mijera genjeshtra te tretura ne te ashtuquajturen dashuri te Saj! I derrmuar, u ul neper trotuare te jetes... I uleriti qiellit me sa kish fuqi: -Doja thjesht te isha i lumtur... !!! ............. Dhe ashtu me lotet qe rridhnin, mbylli syte... AJO, as ne enderr nuk e linte te qete!
