02/09/2025
Պատմեմ Ձեզ մի պատմություն, որն արմատապես փոխեց իմ պատկերացումները բժշկության, և «լավ մասնագետ» հասկացողության մասին:
2014 թվականն էր, երբ ես առաջին անգամ նշանակվեցի ուրոլոգիական ծառայության ղեկավար: Շատ էի ուրախացել, որովհետև այդ ժամանակ գրեթե չհանդիպող երևույթ էր «երիտասարդ ծառայության ղեկավար» հասկացողությունը, և գիտակցելով պատասխանատվության չափը անում էի ամեն բան, որպեսզի հաստատեի իմ դիրքը այլ ծառայությունների ղեկավարների մոտ:
Ստացվե՛ց: Մոտ երկու ամիս աշխատանքի և օրվա մեջ 17-18 ժամ հիվանդանոցում ժամանակ անցկացնելու արդյունքում ինձ սկսեցին վերաբերվել, ոչ թե որպես երիտասարդ մասնագետի, ում «բախտը բերել է» կամ «ծանոթ ունի», այլ որպես կայացած մասնագետի:
Եվ ահա, օրերից մի օր ինձ կանչում են վերակենդանացման բաժանմունք, որպեսզի մի պացիենտի զննեմ, ով այդ ժամանակաշրջանի պաշտոնավոր անձանցից մեկի կին էր: Զննեցի՝ ախտորոշումը իմ մասնագիտականն էր և պետք էր անհապաղ վիրահատություն, ինչի մասին գրառում կատարեցի հիվանդության պատմագրում, ինչից հետո գրեթե բոլոր ծառայությունների ղեկավարները սկսեցին կասկածներ հայտնել իմ դրած ախտորոշման նկատմամբ իբրև «տեսեք-տեսեք, սրա խելքը հասել ա»:
Բնականաբար իմ դրված ախտորոշումը հաստատվեց՝ կինը վիրահատվեց և ոչ միայն փրկվեց կնոջ կյանքը, այլ նաև պահպանվեց երիկամը: Հետվիրահատական շրջանը լավ անցավ, պացիենտը դուրս գրվեց և առ այսօր իրեն լավ է զգում, բայց... դուրս գրումից մեկ շաբաթ անց ինձ կանչեցին ադմինիստրացիա և խնդրեցին ներկայացնել աշխատանքից ազատման դիմում:
Մասնավոր զրույցի ժամանակ (տնօրենի հետ շատ ջերմ հարաբերություններ էին ձևավերվել), տնօրենը ասաց, որ «մոլորակները իմ դեմ են դասավորվել»՝ համ նախարարությունից են ինչ-որ ուժեղ մարդիկ «խորհուրդ տվել», որ ինձ ազատեն աշխատանքից, համ էլ «կոլեկտիվը պնդում է, որ ես կոնֆլիկտային եմ»:
Ինչևիցե, ես դիմումը ներկայացրեցի՝ դուրս եկա և 3 օր հետո աշխատում էի այլ բժշկական կենտրոնում, բայց հավատն առ այն, որ բժիշկը կարող է լինել լավ մասնագետ և դառնալ անփոխարինելի այլևս չկար:
Այդ օրվանից ես դադարեցի ռոմանտիզմով պատկերացնել բժշկությունն ու բժշկական կոլեգիալությունը և անցա պրագմատիկ դաշտ, որն անհամեմատ ավելի շատ օգնեց ինձ կայանալ և իրական կյանքի հետ առերեսվել:
Այսօր ես շնորհակալ եմ և նախարարության «ուժեղ մարդկանց» և ինձ «շատ սիրող» կոլեկտիվին այդ դասն ինձ տալու համար, որովհետև դա իրականում ինձ դարձրեց անխոցելի:
