16/09/2025
https://www.facebook.com/share/p/1FcFAgv3pY/
العربية بعد العبرية English follows
👇👇👇
אני יעקב אל-ראבי, מהכפר בידיא שבאזור סלפית. אני אב לתשעה ילדים: שבע בנות ושני בנים.
בשנת 2018 איבדתי את אשתי היקרה לאחר שנרצחה בידי מתנחל פושע. היא נהרגה מאבן גדולה שנזרקה על הרכב שלנו בעוד בתי רמא, שהייתה אז בת שמונה וחצי בלבד, הייתה בתוך האוטו והיתה עדה לאסון. אשתי היתה בת 45 בלבד שנרצחה. עד לרגע זה, אני לא יכול להשלים עם אובדנה.
לאחר האירוע, אילנה קמינקא, ישראלית, פעילת שלום, המתנגדת לכיבוש, ביקרה אותי יחד עם משלחה מטעם ארגון "תג מאיר". הם חלקו עימי את כאבי וחיבקו את ילדיי בחום כאות לסולידריות. הביקור הזה היה תחילת ההיכרות בינינו, וביחד הם נטעו עימנו עץ זית בגינת ביתי, כסמל לשלום.
במתקפת 7 באוקטובר, בנה הבכור של אילנה נהרג، והוא בן 20 בלבד. מתקפה שאחריה פרצה מלחמה. אילנה מיד הצטרפה לפורום המשפחות השכולות הישראלי-פלסטיני, שבו הפכנו שנינו לחברים. הפעם אני נאלצתי לנחם אותה בעת אובדנה הקשה מנשוא.
כאשר הצטרפתי לפורום, כמה חודשים לאחר שאשתי נהרגה, נגע בי עמוקות החזון של הפורום: השאיפה לשים קץ למעגל האלימות ושלא עוד משפחות יצטרכו להצטרף למעגל השכול.
אז קיוויתי שאהיה האדם האחרון שמצטרף אליו, ושאף משפחה אחרת לא תיאלץ לחוות את הכאב שעברנו. לצערנו זה לא קרה ומאז שהצטרפתי אלפים רבים כל כך נהרגו. אבל אני עדיין נושא עימי את התקווה שיום אחד יבוא השלום.
👇👇👇
أنا يعقوب الرابي، من قرية بديا قضاء سلفيت. أنا أبٌ لتسعة أبناء: سبع بنات وولدان.
في عام 2018، فقدتُ زوجتي الغالية بعد أن قتلت على يد مستوطن مجرم، إذ قُتلت بحجر وهي في الخامسة والأربعين من عمرها، بينما كانت ابنتي راما، التي لم تتجاوز الثامنة والنصف من عمرها آنذاك، شاهدة على هذه الفاجعة. حتى هذه اللحظة، لا يزال رحيلها يفوق قدرتي على التصديق.
بعد الحادثة، زارتني إيلانا، وهي يهودية مناهضة للإحتلال، برفقة مجموعة من منظمة “تاغ مئير”، حيث شاركوني حزني وعانقت أطفالي بحرارة تعبيراً عن تضامنهم معنا. كانت تلك الزيارة بداية تعارفنا، حيث قمنا معاً بزراعة أشجار الزيتون في حديقة المنزل، رمزاً للسلام.
في هجوم 7 أكتوبر، قُتل ابن إيلانا البكر وكان عمره 20 عامًا فقط. هجوم أدى إلى اندلاع حرب. إنضمت إيلانا على الفور إلى منتدى العائلات الثكلى الإسرائيلي الفلسطيني، حيث أصبحنا أصدقاء. هذه المرة كان عليّ أن أواسيها في فقدانها الذي لا يوصف.
عندما إنضممت إلى المنتدى، بعد عدة أشهر من مقتل زوجتي، تأثرت بشدة برؤية المنتدى: الذي يسعى لإنهاء دائرة العنف حتى لا تضطر عائلات أخرى للانضمام إلى دائرة الفقدان.
حينها كنت آمل أن أكون الشخص الأخير الذي ينضم إليه، وأن لا تضطر أي عائلة أخرى إلى تجربة الألم الذي مررنا به. لكن للأسف لم يحدث ذلك، ومنذ انضمامي، لقي الآلاف حتفهم. ولكنني لا زلت أحتفظ بالأمل أن يأتي يوم ما السلام."
تمنّيت حينها أن أكون آخر فرد ينضم إليه، وألّا تضطر أي عائلة أخرى لخوض الألم الذي مررنا به. لكن للأسف لم يحدث هذا، منذ إنضمامي فقد الآلاف أرواحهم.
ولكنني لا زلت أحتفظ بالأمل بأن يأتي يوم يتحقق فيه السلام.
👇👇👇
My name is Yaacoub El-Rabi, from the village of Bidya in the Salfit area. I am the father of nine children: seven daughters and two sons.
In 2018, I lost my beloved wife after she was murdered by a criminal settler. She was killed by a large stone thrown at our car while our daughter Rama, who was only eight and a half at the time, was sitting inside and witnessed the tragedy. My wife was only 45 years old when she was killed. To this day, I cannot come to terms with her loss.
After the incident, Ilana Kaminka, an Israeli peace activist who opposes the occupation, came to visit me with a delegation from the “Tag Meir” organization. They shared in my pain and embraced my children warmly as a gesture of solidarity. That visit was the beginning of our acquaintance, and together we planted an olive tree in my garden — a symbol of peace.
On October 7th, Ilana’s eldest son was killed in the attack. He was only 20 years old. The attack was followed by war. Ilana soon joined PCFF, where we both became members. This time, I was the one who had to comfort her in her unbearable grief.
When I joined the Forum, a few months after my wife was killed, I was deeply moved by its vision: the commitment to end the cycle of violence so that no more families would have to join the circle of bereavement.
At the time, I hoped I would be the last person to join. That no other family would have to endure the pain we experienced. Sadly, that hope was not fulfilled, and since I joined, so many thousands have lost their lives. Yet I still carry the hope that one day, peace will come.
