16/09/2025
Həyatımız qaçaraq keçir. Hər gün daha çox iş, daha çox tapşırıq və daha çox məşğuliyyət... Amma heç düşünmüsünüzmü, bütün bu tələsiklikdə nəyi itiririk?
Yaponcadakı “isogashi” (忙しい) sözü iki kanjinin birləşməsindən əmələ gəlib:
* 心 (kokoro): “Ürək”
* 亡 (bō/mō): “İtirmək,” mənasını verir.
“İsoqaşi” sözünün kökündə dayanan əsas məğz, “ürəyin itirilməsi” və ya “ürəyin yox olması” ideyasıdır. Bu, məşğul olanda insanın öz daxili rahatlığını, sakitliyini itirməsi və sanki “ürəyinin” başqa şeylərlə dolub-daşaraq özündən uzaqlaşması düşüncəsini ifadə edir.
Bu, sadəcə fiziki olaraq məşğul olmaq deyil, həm də mənəvi və psixoloji cəhətdən insanın öz daxili aləmi ilə əlaqəsini itirmək mənasını da daşıyır. Qədim yaponların dilində bu sözün formalaşması, insanın həddindən artıq məşğul olmasının onun daxili dünyasına neqativ təsirini necə dərin şəkildə dərk etdiklərini göstərir.
Psixoloji cəhətdən bu, insanın öz daxili dünyasından, həqiqi duyğularından və istəklərindən uzaqlaşmasıdır.
‘Məşğul olmaq’ modern dövrdə bir dəyər, bir status simvoluna çevrilib. Sanki “məşğulam” demədikcə dəyərsizik, boşluqdayıq. Amma məhz bu tələskənlik, əslində bizim ən dəyərli resursumuzu - özümüzü və iç dünyamızı - əlimizdən alır. Müasir psixologiyada bu hal ‘könüllü yorulma sindromu’ kimi də adlandırıla bilər.
Daimi məşğuliyyət, yaddaşımızı zəiflədir, stress səviyyəmizi artırır və ən əsası, bizi ‘hazırkı an’dan uzaqlaşdırır. Məşğul olanda düşünməyə, hiss etməyə, həyatdan zövq almağa vaxtımız qalmır.
Əsl məşğuliyyət ruhu yox edən deyil, ruhu bəsləyən olmalıdır. Bəzən dayanmaq, nəfəs almaq və özümüzə bu sualı vermək lazımdır: Bütün bu qaçhaqaçda ürəyim hələ də yerindədirmi?
•
•
•
•
•
•
