Aasem

05/04/2025

Wat is de houdbaarheidsdatum van eenzelfde excuus eigenlijk?

Ik vraag het voor een vriend.

Nee, serieus nu, hoe vaak kan je hetzelfde excuus aanhalen voor je gedrag waar de ander hinder van ondervindt, of beschadigd van geraakt? En als die ander je dan keer op keer weergeeft hoe lastig, zwaar het is, in niet mis te verstane taal duidelijk makend waar de grens ligt? En er klaar en helder gesteld is wat de wens is, de verwachting om tot een oplossing te komen?

Hoe lang kan je dan datzelfde excuus aanwenden? Hoe lang zijn diezelfde woorden te beschouwen als een valide excuus? Waar verandert standvastigheid in koppigheid en dan in rigiditeit? Wanneer is het onomkeerbare punt van onveranderbaarheid aangebroken? Wanneer verliezen diezelfde woorden hun excuusklank en vergaan ze tot noemer ‘hol’?

Is het wachten tot die ezel doorheeft dat het dezelfde steen is?
Of is het wachten tot de mantel der liefde, begrip, empathie tot de draad versleten is? Of is het wachten tot de naïviteit overgaat in idiotie, misschien wel hysterie? Of is het schaapachtig de kop in het zand steken tot het beton geworden is? Of is het wachten tot het inzichtlicht toch eens die hersenpan treft? Of tot het aangenaaide oor van de gehoorzaamheid valt?

Is het misschien maar houdbaar tot de opgedrongen ongevraagde ontvangende partij de situatie niet langer kan ‘houden’? Tot de kracht niet meer kan dragen en de mechanismen er de brui aan geven? Tot de grens van de grensverschuiving bereikt is en de val niet langer gebroken wordt?

Ik denk, een vers wijs gerijpt bio excuus is nog altijd het gezondst. Maar het is nooit, nop, never, een middel om je verantwoordelijkheid te ontlopen, hoe hard je ook probeert er van weg te sprinten. Het is dus enkel geldig mits correct matuur gebruik, gevolgd door van inzicht doorspekte actie en zeker beperkt in geldigheid.

Voilà, mijn vriend.

10/06/2024

Zoooo belangrijk om te begrijpen, om om te durven kijken. Om te ont-dekken welke sporen in je lijf en wezen wijzen naar dat wat in je kindzijn schade heeft opgelopen. Ik geloof echt dat we een betere wereld kunnen vormen, als ieder dit helend werk voor zichzelf kan opnemen. Het zit in zovelen van ons nog te roepen om hulp, vermomd in allerlei symptomen, emotionele uitspattingen of bevriezingen, in verdedigings- en vluchtmechanismen.

Laat het kind in jezelf meer vrij, zowel in zijn speelsheid, als in zijn pijn. Het maakt een wereld van verschil.
❤

5 indicaties van mogelijk ongediagnosticeerd ontwikkelingstrauma (vroegkinderlijk trauma)

1. Je bent positief ingesteld maar toch blijven dingen in je leven vastlopen. Je blijft maar dingen proberen maar je komt toch niet waar je wilt komen...
2. Je hebt een bewuste, gezonde levenstijl maar toch blijf je gebrek aan energie ervaren. Je blijft moe.
3. Je wordt soms overvallen door heftige onrust en zenuwachtigheid terwijl er geen directe dreiging is of het omgekeerde: je kunt niet voelen wat er in je lijf gebeurt.
4. De neiging om in relaties te stappen die niet goed voor je zijn (de rode vlaggen niet kunnen zien) en ook neiging om 'liefde te zoeken door altijd lief te zijn'. Uit contact zijn met je eigen behoeften.
5. Je bent al heel lang op zoek naar opluchting maar de symptomen blijven aanhouden ondanks allerlei therapieën en helingsmodaliteiten.

https://jeugdtrauma.com

04/05/2024

Soms werkt gewoon niets, en dat is zeer oké.

Als een emotionele doorbraak zich aandient, wanneer de intensiteit van jouw innerlijk leven ten top raast, werkt er gewoon even niets. Geen theorie, geen inzicht, geen helpende gedachte, geen techniek, geen focus, geen omweg. Gelukkig! Want het zou alleen maar een bypass zijn, een charmante vluchttruc gedrenkt in ratio, westerse, oosterse, oude, vernieuwde wijsheden en aangeleerde technieken met als doel zo snel mogelijk de boel terug in balans krijgen.

En laat een doorbraak daar nu net niet op uit zijn, op harmonie. In tegendeel. Een doorbraak wil de remmingen breken, wil het schijnbare evenwicht ten val brengen, wil elke cel in je lijf ontdoen van die meegetornde last. Het is de psychische koorts die het verschroeiende vuur aanstookt om de boel op te fikken. Vol van chaos, onrust, ongrijpbare spanning bouwt het op, naar die ene plek, dat ene moment rijp in tijd. Om tot die clash te komen. Daar waar jouw natuurlijk zelfherstellend psychisch vermogen de strijd wint van al die onbewuste remmende beschermingsmechanismen. Je weet wel, die er zijn om maar niet te hoeven voelen, verwerken, ervaren, bij dat wat echt in de diepte leeft, dat wat in de wachtrij werd geparkeerd, stil te staan. Een doorbraak forceert, en dat doet verdomd zeer! De zweer die openbarst om zich van de etterende inhoud te ontdoen. Wel, dat hoeven we niet te verzachten of snel snel te fixen, neen. Dat is nu net zoals het dient te zijn, zoals onze natuur dat regelt.

Soms werk gewoon even niets, en rest er enkel nog erbij zijn. Zonder oordeel, zonder verwachting, zonder wens tot overgave of acceptatie, zonder strijd tegen de strijder,…., gewoon bij-zonder.

❤

25/04/2024

Tranen bijtend zuur
Voor het ongeleefde leven
Wat niet kon zijn
Ondanks die wens
Zo diep, zo puur

Tranen vurig zoet
Voor alle laaiende passie
In de kiem gesmoord
Ondanks al dat voelen
En ijverig losgewroet

Tranen snijdend zout
Voor elk klinkend woord
Noch gezegd noch gehoord
Ondanks al dat weten
Van zwijgen is fout

Tranen guur en bitter
Voor elke claimende gedachte
Van sluipend eigengif
Ondanks al dat vermogen
Tot stralend glitter

Tranen opgedroogd
Doordrongen van besef
Dat hoe het leven komt en gaat
In alle schakering, met elke smaak
Net innerlijke rijkdom verhoogt.

Ik weet
elke traan
is goud waard.
💛

01/03/2024

'De grootste medische miskenning en gasllighting'. Zo benoemde een medisch sociologe het tijdens de laatste Pano reportage. Dat kan tellen als, eindelijk, die zo nodige erkenning!

ENDOMETRIOSE

Ik ervaar deze chronische ziekte als een woekerende vernietigende bezetting van mijn vrouw zijn. Die mijn levenskwaliteit onder druk zet terwijl niemand het ziet en het door medici onbegrepen wordt. In vroegere tijden kregen vrouwen met deze aandoening het label 'hysterisch'. "Het zit tussen je oren", was ook voor mij ooit een los-uit-de-pols-diagnose. 35 jaar later, na een gesprongen endometriose cyste, werd de verwoesting door de verklevingen eindelijk gezien.... De aangerichte schade onomkeerbaar...

Een lot die 1 op de 10 vrouwen onvrijwillig getrokken heeft. Waarbij de uitdaging ligt zowel in het op zoek gaan naar die op-maat-hulp en ondersteuning, fysisch, mentaal, als het gedwongen afleggen van een hindernissenparcours dat acceptatieproces heet. Een weg die de grenzen van machteloosheid meermaals overschrijdt.

Een voltijdse job is het, 7/7, deze zelfontwikkeling met, en door, een chronische aandoening die weinig gepaste erkenning krijgt noch een uitgewerkte zorgwet heeft.

Dankbaar dat het tij stilaan lijkt te keren!
In maart wordt deze ziekte in de kijker gezet, getuigen vrouwen over hun moedige lijdensweg. Aan alle (groot)moeders, dochters, zussen, nichtjes, vriendinnen die lotgenoten zijn, HET ZIT NIET TUSSEN JULLIE OREN!!!! Laat ons nu samen wat stenen verleggen en zorgen voor zichtbaarheid!

Bij deze!
⛰❤

26/10/2023

Heel helder uitgelegd.
Hoe het gericht zijn op de ander en diens wensen verkozen werd boven zichzelf. Hoe je kan vastgeraken in die oude beschermreflexen om je toch staande te houden. Hoe je zo je eigen wezen niet langer herkent...

Co-dependentie is een symptoom van een gekwetst kind dat op de achtergrond nog steeds actief is in de volwassene (in het onderbewuste).

Psycholoog John Bradshaw definieert co-dependentie als 'een verlies van identiteit' d.w.z. een verlies van contact met je eigen gevoelens, noden en verlangens.

Wanneer je als kind bepaalde basisbehoeften niet hebt kunnen vervullen krijg je niet de kans een waardegevoel van binnenuit op te bouwen en zul je jouw waardegevoel koppelen aan dingen en mensen buiten jezelf.

Je afgewezen voelen, niet gerespecteerd voelen, niet gewaardeerd voelen zijn allemaal activeringen van de oude kinderpijn.

Om die 'pijn' te ontwijken ontwikkelen wij allerlei strategieën zoals bijvoorbeeld 'altijd aardig zijn', 'jezelf uitsloven voor anderen', 'anderen hun zin geven ten koste van jezelf', 'zwijgen wanneer je eigenlijk zou moeten spreken'' 'aandachtzoekend gedrag' , 'de held spelen', 'voor iedereen willen zorgen', 'emoties onderdrukken' en nog tientallen andere methodes om 'pijn te vermijden'.

Mensen die last hebben van co-dependentie weten vaak niet wat ze zelf willen, ze zijn meestal niet goed met grenzen aangeven en nee zeggen, hebben moeite met keuzes maken, blijven vastzitten in ongezonde relaties, kunnen vaak hun gevoelens niet verwoorden, hebben eigenwaardeproblemen, kunnen controledrang hebben, voelen zich verantwoordelijk voor de emoties van anderen, kunnen meestal beter geven dan ontvangen, voelen vaak een grote innerlijke leegte, kunnen woedeuitbarstingen hebben na lang 'opsparen', voelen altijd een soort haast of druk, spelen slachtoffer en nog veel meer.

Totdat het gewonde kind geheeld wordt neemt het vaak het stuur van ons leven over om zichzelf te beschermen...

Het is zeer menselijk maar niet zo handig in volwassen relaties.

De enige duurzame oplossing is om het gewonde kind in ons te helen.

https://jeugdtrauma.com

07/09/2023

Ik heb ondertussen al wel een weg afgelegd, met endometriose als eerst ongekende doch zeer aanwezige initiator voor het zoeken naar verlichting van pijn. En nop, ondertussen geloof ik niet meer in die ene magische oplossing. Maar van al wat ik probeerde, onderging, van alternatieve behandelmethoden over ademhaling- en meditatieve technieken, tot aanpassing van levensstijl, voeding, ..., springt er wel eentje uit. Véél te laat ontdekt, maar goddank en halleluja!

Het leven met pijn maakt dat het zenuwstelsel voortdurend 'aanstaat', omdat er steeds 'gevaar' is. Pijn vertelt dat er iets is dat uit evenwicht is of ons uit evenwicht dreigt te laten gaan, een verstoring. Ons zenuwstelsel wil ons daarbij helpen, ons beschermen, door over te schakelen op overlevingsmodus met specifieke copingmechanismen. Wauw toch?! Alleen 2 kanttekeningen die we meestal niet fijn vinden : het doet het autonoom, dus we hebben weinig te zeggen over moment, plaats, duur, aard. En het is ook vaak door onbewuste patronen van denken, voelen en doen die we vaak niet plezant vinden en die echt contact, met onszelf, met anderen, in de weg staan. Je kent het misschien wel : de vecht, vlucht of freeze reacties. En neen, dat is niet enkel bij een acuut trauma.

Mijn reacties leren kennen vanuit deze bril opende een heel nieuw perspectief voor mij. Ik leerde mijn lijf meer appreciëren, begrijp ook veel beter vervelend gedrag van anderen, kan het nu anders kaderen. Maar vooral, het opende een wereld aan technieken om mijn zenuwstelsel zelf te kunnen reguleren, de stoom eraf te laten zodat de pijn me minder snel in overprikkeling brengt en als het toch gebeurt, geraak ik er veel sneller uit. Ik voel me veerkrachtiger in het opvangen ervan.

Ik wil deze visie, deze technieken, graag mee bekendmaken, faciliteren zodat anderen ook die kennis en zelfredzaamheid kunnen ontwikkelen. Vandaar dit initiatief. Eerst stuurde ik het door naar mijn mailbestand, nu trek ik het ook graag open naar jullie toe. Dus moest je interesse hebben, ik zou niet meer twijfelen!
❤

Zo blij dit te kunnen aanbieden in samenwerking met Yvi!! Sinds mijn eerste kennismaking met de Polyvagaal Theorie voelde ik al de ontzettende waarde en bruikbaarheid ervan binnenkomen. Gaandeweg mijn verdere verdieping merkte ik hoe dit voor mij hét puzzelstukje is binnen het holistisch kijken naa...

05/05/2023

TALKED & CONNECTED!!

Met z’n drietjes waren we gisteren op de Talk & Connect van Endometriose lotgenoten. De vierde moest afhaken vanwege een pijnvlaag die niet te bedwingen viel. En of we dat begrepen, die gedwongen zelfzorg met dat scherp snijdende kantje!

Het installeerde zich snel, die sfeer van openheid, verwondering, herkenning, meelevendheid. Na een korte babbel die een beetje inkijk gaf in wie we zijn, kwamen de endoverhalen. We hoorden van elkaar wie zich waar bevindt, op die nimmer aflatende zoekreis naar verlichting en oplossing. Want dat was dadelijk helder, dat was wat ons verbindt, die zoektocht, die vragen, bij elke nieuwe voorwaartse beweging, ongeacht de leeftijd, ook weer nieuwe onduidelijkheden… Maar wat vooral opviel was de kracht die doorheen elk verhaal hoorbaar was. Om telkens weer op te staan, verder te zoeken, zich aan te passen, heilzame keuzes te maken, de eigenheid van het verhaal te leren accepteren. Wat een groeivermogen!

Mijn insteek in het organiseren van deze bijeenkomsten is het kunnen verzamelen en doorgeven van allerlei tips, tricks, tools, inspiratie omtrent verschillende aspecten in het kampen met Endometriose. Die uitgeprobeerd, ingevoeld werden doorheen levensechte ervaringen van lotgenoten. Om dit naast de adviezen van professionals te kunnen zetten. Zodat ieder van ons er haar eigen recept mee kan samenstellen.

We maakten gisteren al een eerste lijst doorheen onze gesprekken. Waar liggen onze vragen nu, waar willen we graag meer over weten, waarin specifiek kunnen we concrete tips gebruiken?
Wij kwamen tot volgende thema’s :

• Welke vormen van beweging/sporten zijn nu net wel/niet goed of hoe ga je er best mee om?

• Hoe kunnen we ons assertief opstellen naar artsen en specialisten toe?

• Welk verband is er nu juist tussen intoleranties, darmproblematieken en endo? En hoe ga je om met het aanpassen van je voeding?

• Hoe kan je omgaan met die zoektocht naar de meest geschikte medicatie? Waar wel/niet op letten?

• Is er een verband tussen moeilijke bevallingen en Endo?

• Wat na de menopauze?

• Wat zijn ondersteunende behandelingen/technieken? Wat is daarin belangrijk? (denk aan yoga, osteopathie, ademhalingstechnieken,….)

• Hoe kunnen we efficiënt communiceren over onze pijn met onze dierbaren (partners, kinderen, ouders,…)?

• Hoe vangen we onze schommelende energie-en pijnlevels organisatorisch op in ons gezin, huishouden?

• Hoe kunnen we ons werk, onze carrière beter afstemmen op ons functioneren?

En waarschijnlijk zijn er nog 101 andere vragen!
Een volgende bijeenkomst kies ik een thema uit om samen verder uit te diepen. Na eerst tijd en ruimte te maken voor die deugddoende babbels hé?! Want hoe bijzonder helend is dat wel niet, je verhaal doen en in de ogen van de ander zien dat die het écht begrijpt?!❤️

01/01/2023

Hallo 2023!
All together now...