06/11/2025
Wekelijks zie ik cliënten, elk met hun eigen verhaal. Maar wat ze allemaal gemeenschappelijk hebben is hoe de maatschappij met hen omgaat. Er heerst schaamte, taboe, worden "plantrekkers" genoemd en noem maar op. Als therapeut, maar nog meer als mens raakt het me. Keer op keer. Is het voor sommige nu zo moeilijk om te begrijpen dat net daardoor mensen bij ons terechtkomen? Is het zo moeilijk om eens stil te staan bij "the rat race" die we elke dag weer moeten aangaan en hoe vermoeiend die is? Ego's, jaloezie en egoïsme staan in de weg van empathie en begrip.
Laat ons wat zachter zijn voor elkaar. Elkaar iets gunnen, blij zijn dat iemand ambitie heeft of net die ene mijlpaal behaalde in plaats van afgunst te tonen... Het raakt me, overal rond me en ik zie het, elke dag opnieuw. Ik hoop, ik hoop zo hard, dat mijn kinderen volwassen mogen worden in een zachtere wereld, waar ze zichzelf mogen zijn, ook als het eens niet goed gaat... 🩷❤️🩹