15/08/2025
Mijn eerste moederkesdag
Vroeger zei ik altijd tegen mijn mama:
“Moederkesdag, dat is elke dag. Die ene dag in het jaar vieren, dat is toch puur commercieel.”
Maar nu… nu ik zelf mama ben, en mijn eerste moederkesdag vier, voelt het toch bijzonder om even stil te staan bij wat zo vanzelfsprekend lijkt.
Mijn leven was al rijk. Vol. Vrij.
Met Eden erbij is het nóg rijker, voller… en net een tikkeltje minder vrij.
Ik ben on-ge-loofelijk dankbaar voor het gezonde, warme en gelukkige gezin waarin ik mezelf ‘mama’ mag noemen.
En toch – naast dat diepe, volle geluk – leeft er ook iets anders.
Een zacht en opvallend gemis.
Misschien herken jij het, of misschien helpt het jou de ander te zien die dit voelt maar er geen woorden voor vindt.
⸻
Ik slik ze in.
Mijn woorden van onverbondenheid.
Want we gaan niet zagen, mensen verjagen.
We zullen lachen, lief zijn, aantrekken vanuit mildheid en begrip.
Maar terwijl ik ze inslik, kruipt het dieper.
Dat gemis.
Temidden van de zomer.
Temidden van het leven.
Een gemis aan verbinding.
Een gemis aan kwali-tijd.
Jij kwam er. Rijk vul je ons leven.
En kaap je mijn energie.
Energie die ik vroeger investeerde in al die mensen die me nu lijken te vergeten.
Elk op zijn eiland.
Jij bij jou, zij bij haar.
En waar is wij?
Vage woorden zonder echte verbinding.
Een vluchtige “ik mis je” zonder gevolg.
Ik mis ze.
Mijn vriendschappen.
De gemakkelijke afspraken.
De simpele babbels over koffie of een glas wijn.
Is dit hoe het is voor alle nieuwe mama’s?
Voor singles in hun dertiger jaren?
… leven op ons drijvend eiland?
Geen verwijt. Mildheid in de strijd.
En al die tijd geen woorden om het te vertellen.
Mijn stem kwijt.
⸻
Met mijn hart op mijn tong.
Omdat woorden en gevoelens niet bedoeld zijn om in te slikken. Tot ze je ziek maken.
Omdat ze mogen bestaan.
Omdat mijn waarheid misschien niet de jouwe is,
maar vast geen losse, eenzame ervaring.
Eilandjes.
Allemaal op onze drijvende eilandjes, op dezelfde boot.
Omdat licht én donker altijd samen bestaan 🫶✨🙏
Namaste V.
