30/11/2025
November voelde dit jaar als een maand die ons zachtjes vertraagde. Alsof het leven even fluisterde dat we niet alles tegelijk hoeven te verwerken, dat sommige dingen vanbinnen bewegen op hun eigen stille ritme. Terwijl de dagen donkerder werden, leek er ook iets naar boven te komen dat we eerder nog niet helemaal konden voelen. Kleine stukjes inzicht, momenten waarop er plots helderheid kwam, net lang genoeg om even te landen.
Voor veel mensen was het een tijd van sterke dromen, symboliek die zich tussen de regels door liet zien, en gevoelens die soms wat intenser konden binnenkomen. Het was niet altijd eenvoudig... soms voelde het alsof we vastzaten in mist, wachtend tot er vanzelf ruimte zou ontstaan. Maar net die momenten brachten vaak de grootste zachtheid, alsof er iets in ons rustig vroeg om even mee te vertragen.
November raakte ook aan verlangen. Niet alleen verlangen naar verandering of vooruit gaan, maar vooral dat diepere verlangen om meer afgestemd te leven, dichter bij wat echt belangrijk is. Tegelijk kwamen er soms kwetsbare plekken omhoog: oude stukken die nog wat zorg wilden, verlangen dat nog geen vorm had, dingen die opnieuw geraakt mochten worden. Het was een maand die uitnodigde om mild te zijn voor wat nog niet klaar voelde.
En ergens, tussen dat voelen en vertragen, kwam er ook een soort lichtheid binnen, een zachte herinnering dat alles niet altijd zwaar hoeft te zijn. Dat er in elke dag iets kleins kan zitten dat ademt, dat lucht geeft, dat ons helpt om alles wat beweegt met wat meer ruimte te dragen. Alsof het leven ons een ballon in de hand gaf om even op te leunen, of om te laten opstijgen wat te veel gewicht kreeg.
November sloot niets af en maakte niets af. Het liet eerder een klein spoor achter, een stille richtingaanwijzer. Een manier van verdergaan die niet voortduwt, maar uitnodigt. Alsof de maand zachtjes meegeeft: wat je nu al in beweging bracht, mag zijn weg vinden in het tempo dat bij jou hoort.
En zo wandelen we verder, met iets meer ruimte in de borstkas, iets meer zachtheid in de handen, en de stille wetenschap dat alles wat in ons leeft tijd mag krijgen...precies zoals het leven zelf dat ook doet, Ergens Onderweg🙏