13/09/2025
Ben jij dit? Je bestie? Je broer of zus? Je collega? Je kind?
Spoiler alert: het zijn geen streken, je (of zij/hij/...) overdrijft niet.
Deel of tag deze post met hen en vergeet vooral niet je ervaring te delen in de comments.
Voor mensen die neurodivergent zijn, worden zintuigelijke prikkels op een andere manier verwerkt in het brein. Om te eten gebruiken we al onze zintuigen: we zien, smaken, ruiken, voelen textuur, horen onszelf (of anderen),... Al deze prikkels kunnen zowel als storend of als helpend ervaren worden. Voor de ene is het horen kraken van chips oorverdovend en wraakroepend, voor de andere is het krakende geluid een zegen en een noodzaak om te genieten van eten.
Het lijkt soms alsof we gewoon niet willen, maar niks is minder waar. Eten is effectief anders voor het neurodivergente brein. Jezelf of iemand anders forceren om constant over je grens van wat comfortabel voelt te gaan, "normaal" te doen, kan het allemaal erger maken.
Kun je dan helemaal niks doen?
Toch wel. Op een milde manier je omgeving aanpassen aan je sensorisch profiel en van daaruit kleine stapjes zetten is mogelijk.
En wat als er medische bezorgdheid is, of je je sociaal beperkt voelt? Laat je dan helpen.
Voor advies over voeding ben je welkom bij mij (DM voor een afspraak), ik ben erkend diëtist en counselor en gespecialiseerd in neurodivergentie.
Een arts kan bepalen of er tekorten zijn, een psycholoog kan via gedragstherapie ondersteunen.
Versie 2
Ben jij dit? Je bestie? Je broer of zus? Je collega? Je kind?
Spoiler: het zijn geen streken. Jij (of zij/hij/…) overdrijft niet.
Voor mensen die neurodivergent zijn, worden zintuiglijke prikkels anders verwerkt in het brein.
En eten doe je met ál je zintuigen: zien, ruiken, proeven, voelen, horen…
Dat kan helpend zijn, maar ook storend. Voor de ene is het kraken van chips oorverdovend en irritant, voor de ander juist dé reden om ervan te kunnen genieten.
Het lijkt soms alsof iemand “gewoon niet wil”, maar dat is het niet. Voor een neurodivergent brein ís eten anders. En telkens over je eigen grens heen gaan om “normaal” te doen, kan het net moeilijker maken.
Kun je dan niks doen? Toch wel. Je omgeving mild aanpassen aan je sensorisch profiel en kleine stapjes zetten kan echt verschil maken.
En als er medische bezorgdheden zijn of je merkt dat het sociaal beperkend wordt: laat je helpen.
👉 Een arts kan checken of er tekorten zijn
👉 Een psycholoog kan ondersteunen met gedragstherapie
👉 Voor voedingsadvies ben je welkom bij mij (DM voor een afspraak).
Deel of tag iemand die dit herkent en laat gerust jouw ervaring achter in de comments 💬
versie 3
Ben jij dit? Je bestie? Je broer of zus? Je collega? Je kind?
Spoiler: het zijn geen streken en je overdrijft niet.
Voor een neurodivergent brein is eten écht anders🧠🌈 We gebruiken al onze zintuigen – zien, ruiken, proeven, voelen, horen – en dat kan net zo goed helpend zijn als storend.
Het kraken van chips? Voor de één ondraaglijk, voor de ander onmisbaar om te kunnen genieten.
“Gewoon normaal doen” helpt niet. Steeds over je grens gaan maakt het vaak moeilijker. Wat wel kan? Je omgeving een beetje aanpassen en kleine stapjes zetten.
Heb je medische zorgen of voel je je sociaal beperkt? Zoek hulp.
👉 Arts: check op tekorten
👉 Psycholoog: ondersteuning via gedragstherapie
👉 Bij mij kun je terecht voor voedingsadvies en om je te begeleiden in het zetten van de stappen die voor jou nodig zijn (DM voor een afspraak).
Tag of deel met iemand die zich hierin herkent, en vertel je ervaring in de comments 💬
