31/08/2025
Mooie woorden voor alle mama's en papa's.
We groeien samen met onze kinderen.
🙏💞🙏
Moeders en vaders, stop met haasten op deze laatste dag van de zomervakantie en lees even mee. Want je kind loslaten op die eerste september is soms toch wel een emotioneel moment.
Met een lach op het gezicht maar met een krop in de keel zwaai je nog even en draai je je om. En zucht je eens.
Maar hoe geraakten we hier na al die jaren?
We wachtten met spanning op die positieve zwangerschapstest en huilden misschien toen we een kind verloren. We hebben met hoop en geluk gewacht op die buik die groeide.
We riepen en tierden toen ons kind ter wereld kwam en huilden van ontroering toen we eindelijk onze baby in onze armen hielden.
We vierden in het ziekenhuis of thuis onze boreling en konden alleen maar verbaasd kijken naar wat we zelf gemaakt hadden.
We leerden een ienieminie baby kleertjes aandoen en luiers verschonen. We waren bang toen we badjes moesten geven en verloren soms grip op dat glibberige lijfje.
We gaven borsten en flessen en andere flessen en nog meer borsten. Voedingen werden opeens het middelpunt van onze wereld maar onszelf vergaten we soms eten te geven. We voedden ons kind met liefde en aandacht.
We wiegden en droegen, we koesterden en zongen liedjes. We zijn meer uren wakker geweest dan we sliepen.
We sneden druiven in twee, waren paranoia over pindanoten en zorgden ervoor dat de pasta niet de saus raakte op het bord.
We wisten alles van K3 en Paw Patrol, Peppa Pig en dat een gele beker niet hetzelfde is als een rode. We stapten op 57 Legoblokjes, maakten 157 kampen en deden 145 poppenfeestjes.
We speelden verstoppertje in kasten en achter gordijnen, soms in het toilet om twee minuten rust te hebben. We speelden tot vervelens toe tikkertje en Schipper mag ik over varen tot we er moe bij neervielen.
We reden naar playdates en verjaardagsfeestjes. We slikten onze tranen in bij het eerste logeerpartijtje. We oefenden onze blije afscheidlach en onze enthousiaste wederzienslach.
We spraken lieve woordjes als de prikjes kwamen en susten ze in slaap bij boze dromen. We hielden centimeters en kilogrammen bij. We kwamen soms bij tandartsen, kinderartsen en specialisten.
We vochten tegen onze angsten, tegen het schuldgevoel en de spijt ook. We kwamen op wegen die we op voorhand nooit hadden kunnen voorzien.
Het pad leek meer op een achtbaan dan wel de dijk in Oostende. Maar we gingen door en zetten elke dag de ene voor de andere voet.
We moesten misschien leren om ons kind een week te missen. We sloten relaties af en leerden om alleen te moederen of te vaderen. We keken rond in ons huis waar een uur geleden nog kinderen speelden en we gingen door, zo goed en zo kwaad als het kon.
We leerden ook hulp te ontvangen van derden en van vreemden. We huilden uit bij vriendinnen omdat het zo zwaar voelde en riepen tegen onze partners omdat ze zo ver weg waren.
We worstelden van binnen om steun te aanvaarden van moeder of schoonmoeder en ontdekten hoe genoegen te nemen met een pannenkoek of een pizza als avondeten.
We leerden goedbedoelde adviezen te negeren en zochten daarna uren op Google naar het juiste antwoord.
We maakten ons zorgen over vitamines en slaapuren en woedeaanvallen. We vroegen ons af of ons kind wel normaal was en hoe lang die ene fase nog zou duren.
We kusten pijntjes weg, veegden tranen van wangen en spoten anti-monster-spul door de kamer. We kusten en knuffelden en zeiden wel 160005 keer dat we ze graag zagen.
We hebben het gehaald tot hier.
Onze kinderen haalden het tot hier. So far so good.
Er gaan nog veel mijlpalen komen. Momenten van loslaten en laten gaan, van afscheid nemen en dag zeggen. In dat moment tussen dat je dat hand straks vast houdt, of je kind uitzwaait als het vertrekt op de fiets of die laatste zoen geeft en je kind loslaat: wees lief voor jezelf. Want diep van binnen weet en voel je dat je kind klaar is.
Maar ik weet ook dat jij klaar bent!
Misschien denk je dat deze mijlpaal om je kind draait, en dat is ook zo maar het draait ook om jou.
Jij!
Jij wiegde en voedde en suste en troostte en telde de minuten van de dutjes. Jij hield de centimeters en de kilo’s bij en deed de potjestraining. Jij legde alles vast op 15985 foto’s en selfies. Jij liep rond ‘s nachts en maakte je zorgen.
Jij vierde je successen en je had je bad mom/dad alert momenten. Jij deed dat. Met vallen en opstaan. Jij maakte je zorgen. Jij stond elke keer weer op nadat je was gevallen. Je begon elke dag opnieuw met de wens om het beter te doen dan de dag ervoor.
Daarom... op het moment dat je je ziet wegstappen morgen: wees trots. Wees trots op jezelf. Want dat klaslokaal vol wijze, mooie, grappige, eigenzinnige , lieve, verbale, vaardige kinderen?
Wij zorgden ervoor dat ze zich konden ontplooien tot wie ze nu zijn. Voordat je je nu gaat zorgen maken over de volgende mijlpalen, toekomstig huiswerk, tegenslagen, liefdesverdriet en herexamens...
Wees trots op jezelf en kijk rond naar de andere moeders en vaders en zeg tegen elkaar dat jullie dat geweldig gedaan hebben.
Voor al die keren dat we onze kinderen aanmoedigden met “goed gedaan”, “hoe mooi”, “je bent zo goed bezig”, “ik ben zo blij met jou”, zeiden we dat niet één keer tegen onszelf.
Dus wanneer je morgen nog één keer achterom kijkt en in die hele stille auto stapt of je begint te fietsen zonder een kwebbelend stemmetje achter je, hou jezelf dan dit voor.
You did it.
Je bent zo ongelooflijk moedig.
Kijk naar hoe je gegroeid bent als moeder en als vader.
Kijk hoeveel je leerde en hoe geweldig dat je het er vanaf bracht.
Met liefde
❤️
