10/11/2025
Tijdens de meditatie die ik zondag begeleidde, lag Olivia – mijn jongste van zes – bij ons op het m***e. Er waren glitches in de muziek, maar ook zwaardere onderbrekingen. In plaats van te forceren besloot ik te vertrouwen, en één enkel nummer te laten spelen: een lange compositie geïnspireerd op Interstellar van Hans Zimmer.
De muziek bleef eenvoudig, met momenten van stilte waarin vanzelf woorden kwamen.
Ik begon te spreken, zonder plan. Over de informatie die we al meenemen uit de moederbuik, over hoe gevoelens soms herinneringen dragen die geen woorden hebben. En dat we, wanneer emoties weer mogen stromen, oude lagen helen die we ooit vergaten.
Iedereen lag rustig, maar plots zag ik Olivia in een foetushouding. Ze huilde stilletjes.
Ik ging bij haar liggen, legde mijn armen rond haar. Niet om te troosten, maar om te ondersteunen. Ik voelde trots – dat ze niet bang is om te voelen. Dat haar lichaam iets durfde loslaten waar ik vroeger zelf geen ruimte voor had.
Terwijl ik haar vasthield, herinnerde ik me de periode toen ze in mijn buik zat. De angst, de stress, het gebrek aan veiligheid. Hoe ik hoopte dat ze daar niets van meekreeg.
Nu weet ik dat lichamen luisteren, zelfs zonder woorden.
Ik zou me schuldig kunnen voelen, maar dat doe ik niet meer.
Toen wist ik niet beter. Nu wel.
Vandaag weet ik hoe ik mijn zenuwstelsel kan reguleren, hoe ik veiligheid kan belichamen. En daardoor kunnen mijn meisjes voelen wat vroeger te zwaar was.
Het breekt me soms open, om hun verdriet te zien.
Maar ik weet: ze staan er niet alleen voor.
We helen samen; door te durven voelen wat ooit stil moest blijven. ❤️🩹
