16/10/2025
Tranen met Taart
Gisteren werd ‘mijn middelste’ (al noem ik hem eigenlijk niet zo graag zo, want hij is zoveel meer dan “mijn middelste”) zeven jaar.
ZEVEN.
“De dag waar ik zo lang naar heb uitgekeken,” zei hij zelf - en dat was het ook. Er werd gebakken, getrakteerd, gesnoept, genoten, geblazen (kaarsjes), uitgepakt en gespeeld. En ik zweefde ergens tussen melancholie en gelukzaligheid.
En ergens tussendoor, op weg naar de muziekschool, mocht hij - als een echte jarige - vooraan naast mij zitten in de auto. Ik pakte zijn handje vast, en zo reden we twintig minuten in stilte. Geen zware gesprekken. Gewoon de zachte aanwezigheid van dat kleine handje in het mijne.
Maar ik voelde de tranen prikken.
Ik herinnerde me zijn tijd in mijn buik...toen ik niet durfde te geloven dat ik hem ooit in mijn armen zou houden.
Ik herinnerde me zijn geboorte, thuis, waarin ik door angsten ging in plaats van eromheen.
Ik herinnerde me zijn babytijd, waarin hij zoveel huilde... en ik huilde mee.
De schuldgevoelens, de slapeloze nachten, het kleine huurappartement, Bram die 24/7 werkte, en ik die me zo alleen voelde met een baby die maar bleef huilen.
Ik dacht dat het allemaal mijn schuld was. Dat ik hem niet genoeg liefde had gegeven tijdens de zwangerschap. En dat verhaal zou ik mezelf nog een 6tal jaar nadien blijven vertellen.
Wat wist ik toen nog weinig van zachtheid voor mezelf....
Hoe voel jij die verjaardagen van jouw kindje?