16/02/2025
Het blijft voor mij hartverscheurend om rond mij te kijken en te zien hoe een hele maatschappij niks meer kent van het eigen menselijk lichaam.
Een lichaam dat genegeerd wordt bij het minste symptoom dat het aangeeft. Het symptoom wordt zelfs nog liever bij de kiem gesmoord met een ziekmakend pilletje zodat we het zeker niet meer zouden zien, merken of voelen.
Een maatschappij die ervoor zorgt dat we met angst naar ons lichaam kijken. Of het nu te dik, te rond, te lelijk, of ziek is. We snappen niet meer dat ons lichaam ons lichaam is. Iets dat van ons is, en voor ons werkt.
Maar wat me nog het meest een gebroken hart geeft, is dat we totaal niet meer geloven in de wondere kracht van ons lichaam.
We geloven dat het maar gezond moet zijn. Zonder dat we daar iets voor hoeven te doen. Dat het lot ons ziek maakt. Maar we weten niet meer dat we dagelijks ons lichaam uitputten met wat we er insteken. Dat ons lichaam kei hard werkt om alles wat er niet in hoort te komen, er terug probeert uit te doen.
En dat laatste geeft symptomen… En de cirkel is rond en zet zich verder.
Symptomen, pijn, ziekte, … zijn niet de vijand. Wij maken het als vijand. Omdat we geen verantwoordelijkheid meer pakken. Omdat het makkelijker is om de schuld niet bij je zelf te leggen.
Kunnen we misschien leren om het lichaam met liefde te gaan bekijken?
Liefs 💜 Liesbeth