Werner Storms - psycholoog voor groot en klein

10/04/2024

Zonder grote woorden
zegt soms zoveel meer.

S

23/04/2023

Met al m'n oren, met al m'n armen...

W

VLEUGELS

Verschillende mensen rondom mij,
zijn onlangs hun moeder, hun mama,
hun moeke verloren. Verliezen. Doet zeer.

Ik wil ze hier, elk op zich, allemaal samen,
vanalles zeggen, vanalles toewensen.
Want ik weet hoe dat voelt, zeer.

Grondvesten die daveren.
Fundamenten die beven.
Oermuren die scheuren.

Niets lijkt nog veilig.
Alles is anders. En dat.
Voor altijd.

Je moet jezelf weer heruitvinden.
Nieuwe armen, nieuwe oren zoeken.
Hopen dat je leven toch, toch doorgaat.

Nooit meer hetzelfde, maar toch
verder, anders, niet beter, niet meer,
anders. Gemis, gemis is in je lijf gekropen,

maakt voortaan deel uit van wie je bent.
Rouwen. Rouwen om je moeder. Rouwen
om wie je nooit meer zal zijn. Maar je blijft

het kind van je ouders, de zoon van je moeder,
de dochter van je mama, het echte leven
zit in jou, ondanks alles en iedereen.

Ik hoop voor jou en jou en jou.
Dat er mensen om je heen zijn,
die er zijn, echt zijn. En blijven.

Met al hun oren, met al hun armen,
met alles wat ze voor je kunnen
zijn. Samen. Want samen is

het enige dat helpt.

Alleen, alleen ben je nooit meer, voortaan,
voortaan voor altijd beschut, beschermd.

Door eeuwige vleugels.

(c) Werner Storms
18 april 2023

Je mag deze tekst delen, voor wie
voor wie hem nodig heeft. Delen,
delen doet zoveel deugd.
www.wernerstorms.be

29/01/2023

Kom het maar eens vertellen.

Ik kan veel niet, maar
écht luisteren, meevoelen,
steunen, troosten, dàt wel.

Kom het maar eens vertellen,
laat de rest van de wereld maar
even waaien, wij zullen samen
wel ons mannetje staan.

Want het écht eens kunnen delen,
het gewoon eens mogen zeggen,
het is zeldzaam, maar het kan.

En het kan zo'n deugd doen.

W

(c) tekst en foto Werner Storms
www.wernerstorms.be

Alleen.

Alleen
is eenzaam.

Maar ook rustig, niet
frustrerend, niet
kwaadmakend.

Alleen is voelen dat
je op je eigen benen
kan staan, dat je je plan
kan trekken, dat er een toekomst

wacht. Misschien zie je ze nu nog niet,

maar ze wacht, ergens, ooit, als we

20, 30, 40, 50, 60, 90 zijn. Hoop

geef je nooit op? Want je wil 



leven, samen, gelukkig zijn,

is dat zo moeilijk? In de nood

leer je je familie, je vrienden, je 

vriendje of vriendinnetje kennen.



In nood leer je je mannetje staan.

Of niet, ook dat is te begrijpen.

Als het niet gaat, terwijl je zo



probeerde. Dan gaat het niet.

Dan gaat het niet, maar probeer?

Anders is het nepgeluk.

(c) Werner Storms
20 december 2022

Delen mag, delen
had zo'n deugd gedaan.

27/01/2023

Zo fier als een Werner...

Een verjaardagscadeautje,
geschreven en gepost op vraag
van hemzelf en z'n mama...

W

“Mijn kleine jongetje wordt groot!

Ik vind dat hij op een korte tijd heel veel heeft ingehaald.
Zelfs op school zien ze de verandering. Hij lacht de hele dag.

Vanmorgen nog met de juf gepraat toen ik hem met zijn taart, traktaties voor z’n verjaardag… afzette aan school. Ze vindt hem steeds maar vooruit gaan, op z’n rapport stond:

"Hij zit alvast heel goed in zijn vel in de klas. Luka zit soms een hele dag gewoon met een brede glimlach op zijn gezicht. Donderdag heeft hij zelfs voor de eerste keer staan voetballen op de speelplaats samen met o.a. Rune en Maxim. Die zijn echt goede vrienden voor hem. We hebben alvast heel veel plezier met Luka in onze klas. Hij durft soms echt wel het clowntje uit te hangen, maar zeker op een positieve manier hoor."

Ik zo blij, zo blij, zo trots, zo fier als een werner...
Maar ik kon me ook wel voor de kop slaan, want ik was
het kaartje voor z’n verjaardag, een cadeautje vergeten…
Terwijl hij het al maanden aankondigt: “Op 24 januari verjaar ik,
dan word ik 11 jaar! En Louwietje? En Tommy? En Spookie is al oud,
die haat doodhaan... Hoe met je zus?" Hij vraagt dat.
Hij, niemand anders.
Bedankt, Luka.

“Werner, wat het kaartje of cadeautje betreft: jij hebt reeds
en geeft hem nog steeds het mooiste geschenk nl. de steun,
de therapie, door jou is hij gegroeid tot de jongen die hij nu is,
vol zelfvertrouwen. Jouw geloof in hem heeft hem sterker gemaakt.
De manier waarop jij dingen met hem bespreekt
zoals de gevoelens van boosheid, verdriet, blijdschap...

Ik bewonder de manier van jouw aanpak: zwijgen om
hem tot rust te laten komen, praten als hij het nodig heeft...
er voor hem zijn. Meegaan in het gevoel, de stemming die hij
heeft op dat moment. Hij geeft het nu ook zelf aan wanneer
het lastig is, hij kan precies omschrijven wat er in hem
omgaat. Wat een verschil met vroeger. Ik kan je niet
genoeg bedanken voor de steun.”

Bedankt, mama van Luka, voor jouw cadeautjes voor mij 

en voor de koekskes en de ballekes voor de honden.
Om je enige zoon aan mij toe te vertrouwen,
zo'n moed, zo'n vertrouwen...

Luka, sorry jongen, dat ik je verjaardag was vergeten.
Maar ik sta voor jou te supporteren aan de zijlijn, elke dag.


Ik wens jou alle geluk, groot en klein, elke dag.
En je mama ook, ze verdient het zo, samen
zijn we zoon goed team.

We zijn allemaal mensen, allemaal op weg
naar een nieuw, een beter, een zo goed
mogelijk leven. Zo goed mogelijk.

We zijn zo samen, anders gaat het niet,
niet zo goed. Niet zo samen.

W

(c) Werner Storms 24 januari 2023

Facebook: Werner Storms - psycholoog voor groot en klein

www.wernerstorms.be

24/11/2022

VOOR MENSEN DIE NIET MEER TERUGKOMEN

Dat ze, op een gegeven moment, niet meer terugkomen,
is eigenlijk de bedoeling. En toch doet het elke keer
een beetje zeer. Maar het betekent meestal dat ze 

sterk genoeg geworden zijn om mij

niet meer zo nodig te hebben.



Als je samen een weg hebt afgelegd, wegwijzertje bent geweest, 
een tijdje op iemands schouder zat mee te kijken en met grote oren 
en een wijdse blik mensen hebt gevolgd.



Als het contact, de communicatie en de verbinding goed was,
 zodat ze zich veiliger gingen voelen in de grote wereld, dichter

bij zichzelf. Dan hebben ze mij en mijn schouders niet meer

zo nodig. En het is goed zo, zo is het goed. Uiteindelijk

staan we allemaal op onze eigen beentjes, sterker

of eens wat minder, op onze eigen pootjes.



Maar ook als je niet meer komt, kom dan

af en toe nog maar eens gewoon 

op mijn schouder zitten. 



Wij hebben voor altijd veel te vertellen. 

Wij komen altijd terug.

 Wij blijven altijd een beetje.

Wij blijven altijd een heel groot klein beetje wij.



(c) Werner Storms - psycholoog voor groot en klein
24 november 2022

www.wernerstorms.be
Facebook: Werner Storms - auteur

02/11/2022

13/10/2022

EEN HEEL GEWOON SOORT SUPERMAN

Mensen moet je als mensen zien.

Als een heel gewoon soort supermens.



Niet als zieken, patiënten, niet als een etiket, als raar. 

Het zijn mensen, mensen, zoals jij en ik. Helden, 

hoewel je dat op het eerste gezicht zelden ziet.


Ik ben de psycholoog op sokken. 

Schoorvoetend luister ik. Naar oorverdovende verhalen.
Naar alleszeggende woorden, ook als die

niet gezegd durven worden…



Hij had er maanden over gedaan, drempelvrees.

Afspraak na afspraak werd afgemeld. Want

word ik niet raar bekeken, daar

bij die psycholoog? Is dat 

zelf geen rare kwiet?



Maar vorige week was hij er, weliswaar 

een kwartier te laat, maar allez… Hij begon met
te zeggen: ik praat eigenlijk heel moeilijk, zeker over

mijn gevoelens, ik praat eigenlijk niet. Zo gemakkelijk.

Want als kind. Allemaal niet zo gemakkelijk.
..

Want. 

Mijn kind…

Mijn moeder. Mijn vader…


Mag ik dat tegen jou hier toch eens vertellen?

Help jij mij weer opstaan, verdergaan, als het kan
zelfs weer een heel klein beetje vliegen?

Mag ik bij jou weer even die held van vroeger zijn?

Vroeger was alles zo goed, zo gewoon, zo schoon…

Nu zie ik het soms allemaal niet zo heel goed zitten…



Hij vertelde maar door, als vanzelfsprekend, de tijd vloog. 

Ik luisterde, een beetje van mijn sokken geblazen, want 

die doodgewone jongen bleek een rasechte held te zijn.



Voor z’n moeder. Voor z’n vader. 

Voor z’n kind. Zo schoon.
..

Hij zag het zelf nog niet, 

maar toen hij buitenging

zweefde hij alvast een beetje.


W
van Welkom

(c) Werner Storms
10-10-‘22
maar delen doet deugd!

www.wernerstorms.be
Facebook: Werner Storms - auteur

03/10/2022

Het zijn de sterksten hoor,
die hier komen. Het zijn wij.

Het zijn wij gewoon.
Wij, goed samen.

W

“Ik ga eens een afspraak maken bij Werner Storms,

daar kan ik goed mee babbelen.”


Dat hoorde ik mezelf vorige week zeggen,
tegen Carl, mijn osteopaat die probeerde wat
spanning en eenzaamheid weg te werken. Dat
wat je eigenlijk thuis, bij je familie en vrienden,
in je eigen leven zou moeten kunnen vinden.

Hij legde zijn handen op m’n rug, en het begon

ogenblikkelijk te schokken en te stromen. Tranen.
Van een heel leven. Mijn emmertje zat goed vol hoor...

Iedereen komt hier, bij mij, zijn of haar emmertje leegkappen.
Zovelen puzzelen hier zichzelf, hun thuis, weer bij mekaar.
“Ben ik niet zwak?” Zwak?! Het zijn de sterksten hoor, die
hier komen, die zichzelf durven toegeven: "ik mis iets..... ik mis vanalles, ik mis jou, ik mis mezelf toch zo..."
..een oor, een schouder, een hand... iets om vast te houden...


Hoe kan ik dat allemaal in mezelf terugvinden?


We gaan samen zoeken. Niet naar wat kapot is.
Of voorgoed voorbij. We kijken waarop we samen
kunnen bouwen, of er mensen zijn die wèl luisteren,
dingen die wèl goed gaan. In Schone Schijn gaan we
dat allemaal niet vinden, niet in de Bouquet Residence,
niet waar the Lord of the Lady of the House is speaking.
Maar in de bucket, in de volle emmer.

Die mag al eens overlopen, ook hier.
Hier mag je een stukje kwijt zijn, hier
mag er een hoekje af zijn, ik kan daar
heel goed tegen, ben dat goed gewend.

Wat kunnen hoekjes-af mij schelen...
.. want je rug doet zeer, je hart.
..

Ik heb geleerd van goed te kijken,

achter de maskers, achter de schijn,
achter het klatergoud. Ik heb geleerd
te luisteren naar wat net niet wordt gezegd.
Ook dàt proberen te verstaan, dat is mijn job.
Een beetje dichter bij jou komen zitten, daar,
vanop mijn eigen plekje. Dichter. En samen.
Want we missen ons toch zo...


Ik heb geleerd van jou zo graag te zien,
zelfs als jij het mooiste in jezelf, het beste
in jezelf nu niet kan zien. We kijken dan samen.

Soms, often, lopen de dingen niet
over Engelse Rozen. Soms prikken dingen.
Of doen mensen ronduit zeer. We gaan dan samen
kijken hoe je verder kan, hoe we zoveel pijn
best kunnen stelpen. Kunnen we pleisters
plakken op zoveel wederzijdse pijn?

Ja, zo zacht als wij nog kunnen...

Ik help jou, jij helpt mij.
Goud vinden in wat al een tijdje
niet meer zo schittert, niet meer zoveel
als jij en ik, samen zo graag zouden willen.

Vanavond heb ik afspraak met mezelf.
Ik ga eens goed samen zitten, hier bij mij.
Ik weet dat jij heel dicht bij mij zal zitten, echt.

Ik voel dat aan m’n rug,
ik voel dat in mijn hart. Kom,
we walken en we talken, wij gaan

vanavond eens goed babbelen?

(c) Werner Storms
15 september 2022
Voor jou, je weet wel wie.

Facebook: Werner Storms - psycholoog voor groot en klein

www.wernerstorms.be

20/09/2022

WA GAAT HIJ MET DIEJEN OUWE ROMMEL DOEN?

Ik hou van mooie, oude, echte dingen.
Meubels, huisgerief, dingen met een verhaal.
Mijn hart en mijn ziel, in stukjes en brokjes,
een beetje bodem, een stukje houvast.

"Maar wa gaat hij met diejen ouwe rommel doen?
"

Vroeg mijn broer. Wel niet aan mij, want wij hebben mekaar
jaren niet meer gesproken. Op de begrafenis van mijn moeder
heb ik voor het laatst mijn hoofd op zijn schouder gelegd.
Het kleine broertje zijn, verleer je waarschijnlijk nooit...

Hij keek eens raar.
Dus ik rechtte rap mijn rug,
de tranen van broederschap, duwde ik snel terug
van waar ze kwamen, ergens, lang geleden, diep in mij.

Ik was de jongste van 6, maar of ze me ooit echt
begrepen hebben? Ik was anders dan zij, het nakomertje.
Ik zat gekneld tussen moeder en vader, tussen ouders en kinderen. Daar, thuis heb ik al vroeg m'n stiel geleerd,
hoe klein ik ook was. “Meneerrr de psycholoog...”,
smuilde eens mijn zuster... Maar iemand
moest toch die klussen klaren!?

Is het dan geen mooi, nobel levensdoel: steunen, troosten,
mensen met een verhaal hun verhaal helpen vinden,
gelukkig helpen zijn? Mij maakt het gelukkig...

Groot genoeg of niet. Gekneld of overvraagd,
wie wist daarvan? Ik deed zonder klagen
wat men mij vroeg. Sterke schouders
heb ik ervan gekregen, draagkracht.
Ik heb leren luisteren, leren inleven,
leren lezen, tussen alle regels door.

Maar ik stond daar wel, alleen, bijna altijd alleen,
anders dan de rest. Ik hoorde nooit bij iemand,
nooit echt, nooit helemaal. En empathie alleen
maakt toch ook niet echt, niet echt gelukkig?

Maar al doende heb ik geleerd het mooie te zien.

In ouwe rommel, in verhalen, in sprookjes die zo zelden
echt bestaan... Maar ik zie goud in versleten gordijnen.
Ik kijk onder het stof van portretten, van foto’s,
van vaders zonder kaders. Ik zie toekomst
in het verleden. Ik voel het verleden
in mij, in nu, in binnenkort.

Ik ben trots, trots op mijn huis, op al mijn kamers.
Ze mogen hierboven zien wat ik ervan maakte
en wie, wie ik geworden ben. Uit brokstukjes
kunnen écht nog mooie dingen groeien...

Temidden van al die prachtige, ouwe rommel,
puzzel ik mijzelf weer een beetje mij mekaar.
Een stukje kwijt of een hoekje af, heeft mij
nooit iets kunnen schelen, wat sommigen
daar ook van denken. Dat ze leren lezen
tussen de regels, leren meevoelen.
En er zijn wanneer dat nodig is.

Ik heb geleerd van goed te kijken
en van graag te zien.
Van mooie dingen.
En van mensen.

Zeker van mensen met een verhaal.
Ik herken altijd wel een stukje.
van mezelf. In elk verhaal.

Echte, oprechte mensen zijn hier altijd welkom.
Samen puzzelen we onze stukjes bij elkaar. En wie
ons niet begrijpt, begrijpt ons dan maar niet.

Wij zijn veel meer samen
dan iemand ooit zal weten.

Wij zijn een beetje mekaars bodem, mekaars houvast.

W

(c) Werner Storms
9 april 2021
maar je mag ons delen

Facebook: Werner Storms - auteur
www.wernerstorms.be

08/09/2022

Allemaal hebben we onze zorgen, onze stress, ons verdriet.
Onze pijn, onze kwetsuren, ons alleen-zijn. Soms
kan het teveel zijn, soms veel teveel...

Daarom willen we samen gaan zitten.
Een beetje dichter bij onszelf,
dichter bij mekaar.

Dat kan, nu zaterdag 10 september
vanaf 14u tot 16u30. En daarna ook nog.

In De Grote Post, H. Serruyslaan 18A Oostende
in een Organisatie van Het Regenbooghuis aan zee
Kerkstraat 11, naar aanleiding van de Dag van suïcide.

We gaan er daar eens goed voor zitten, samen, echt.
Om te vertellen, te luisteren, voor te lezen, te voelen.
Want we zijn allemaal mensen, wat we ook voelen...

We zijn niet zo verschillend, niet zo heel anders,
dat zal je wel merken...

Welkom, iedereen!

Bedankt om dit te delen,
want delen helpt, écht!

W

Soms denk ik: ik hou het voor bekeken. Ik stap hier op,
ik ben genoeg geweest. Ik word moe van kloppen,
vooral op deuren die niet opengaan.

Het moet mooier, groter, weidser kunnen,
ik jaag mezelf voortdurend voort.
Ergens. Anders. Elders.
Ooit, eens. Niet hier.

Niet zo...

Ik wou, ik wil...
Alles. Anders. Doen.
Gewoon, gelukkig zijn.

Groot, sterk, mijn ik, mijn mij,
mijn ware zelf. Opnieuw geworden,
eindelijk. Ik wil leven, eindelijk weer,
weer een beetje gelukkig zijn, gewoon.
Kom je een beetje dichter bij mij zitten?

Er is toch nog tijd genoeg om
groot en ver alleen te zijn....
..

(c) Werner Storms
Waar de hemel was
..

Allemaal hebben we onze zorgen, onze stress, ons verdriet.
Onze pijn, onze kwetsuren, ons alleen-zijn. Soms
kan het teveel zijn, soms veel teveel...

Daarom willen we samen gaan zitten.
Een beetje dichter bij onszelf,
dichter bij mekaar.

Dat kan, nu zaterdag 10 september
vanaf 14u tot 16u30. En daarna ook nog.

In De Grote Post, H. Serruyslaan 18A Oostende
in een Organisatie van Het Regenbooghuis aan zee
Kerkstraat 11, naar aanleiding van de Dag van suïcide.

We gaan er daar eens goed voor zitten, samen, echt.
Om te vertellen, te luisteren, voor te lezen, te voelen.
Want we zijn allemaal mensen, wat we ook voelen...

We zijn niet zo verschillend, niet zo heel anders,
dat zal je wel merken...

Welkom, iedereen!

Bedankt om dit te delen,
want delen helpt, écht!

W

05/09/2022

"IK BEN GELUKKIG"

4 maanden geleden schreef ik deze tekst.
Intussen wél knuffelen met z'n mama,
wél zeggen wat hij wil en niet wil
en hoe hij zich voelt.

Het mooiste beroep ter wereld...
Het maakt mij gelukkig...

W

Het mooiste beroep ter wereld...



Vandaag, een jongetje van 10. Autisme.

Praat in zichzelf, leeft in z’n eigen wereld, 

stelt geen vragen, antwoordt meestal niet.
Knuffelen doet hij zelden. Eigenlijk nooit. 


We gaan al enkele weken op stap, door het lentebos,

samen met Spookie, mijn zachtste, meest doorwinterde assistente. Met flaporen die heel goed kunnen kijken,
daar waar niemand anders kijkt.

Dan doen wij oefeningetjes met snoepjes,
we gooien een balletje, springen over een omgevallen boom.
Wat ligt, ligt. Wat gaat, gaat.
Wat zwijgt, zwijgt.


Ik dring niet aan, Spookie ook niet, laat hem maar
leven, in zijn eigen wereld. Dikwijls is het daar het veiligst.
Wij dringen niet aan op contact of gesprek, laat het maar
van hem komen…



En stilaan komt het van hem.

“Hoe deze week met Spookie?”
"Hoe met Louwieke? Waar Louwieke?"
"Waar Tommietje
 geboren? Doet die zot?"
"Mag ik foto zien van toen Louwieke klein?"

We gingen maar door, wij wandelden maar door.
Wat kwam, kwam. Wat niet kwam, kwam niet.
De zon schijnt toch, elke week weer.
“Dah, Wenne! Dah, Spoekie!”
Zwaaien, van ver.

“Waarom wiebelt die met haar staart?”
Kwispelen? Ja, dat doet Spookie als ze blij is.

“Wanneer is ze blij?” Als ze mee mag wandelen,
als wij lief zijn voor haar, als wij haar strelen,
knuffeltjes en koekjes geven...
Als wij ons goed voelen,
veilig, dan is ze blij.

“Kan jij ook kwispelen?”


Ikke?? Ik heb toch geen staart!?
Kan jij kwispelen? Heb jij een staart? 

Een blik, een lach, van ergens heel diep…

Van ogen naar ogen, van mens tot mens.



Spreken is zilver,
kijken, écht kijken is goud.

Luisteren, écht luisteren,
zo kom je daar, daar,

waar niemand anders komt.

(c) Werner Storms
5 mei 2022

(c) Illustratie Bob Van Gestel
Uit ZAND Werner Storms

Maar delen helpt,
delen doet goed.

www.wernerstorms.be

25/08/2022

Je moet het eens kunnen zeggen.

Wat je ook te zeggen hebt, 

hoe gevoelig het ook ligt

of hoe diep het ook zit.



Je moet het eens mogen zeggen. Gewoon, 

tegen iemand die bij je komt zitten, tijd maakt

en het wil horen, écht. En het verstaat, écht, want 

zo verschillend zijn we allemaal toch niet, of wel?

Zeg het maar eens tegen mij. En zeg het maar
gewoon hoor, dat versta ik het best, we zijn toch
allemaal mensen? Mijn oren zijn doorheen de jaren
heel wat gewend geraakt, er is echt nog weinig
waar ik van omverval. Ook al omdat ik altijd
wel iets van mezelf herken. Want zo, zo
verschillend zijn we allemaal niet hé...

We zijn allemaal al eens gevallen, knietje kapot

of hartje gebroken. Het leven kan ons zeer doen.
En de mensen, veel zeer. Maar velen zitten zelf zo vol zeer,
écht luisteren, écht meevoelen lukt dan dikwijls ook niet meer.
Misschien doet ook hun knie pijn van het gevallen zijn?
Of hun hartje van het zeer gedaan zijn? En we hebben
niet allemaal een warme mama of een veilige papa,
hier, waar we huilend naartoe kunnen hollen.

Dan er toch maar een beetje zijn voor mekaar?

Samen een pleister plakken op onze kapotte knie,
onze geschaafde huid of ons bunkertje verdriet?
Wederzijds een dekentje leggen over onze zeer,
want het doet zeer, hé, zeker, zeker zo alleen?

Er een beetje zijn voor mekaar?
Zodat het weer wat zachter wordt?

Zullen we dat afspreken, ja?

(c) Werner Storms
Want delen doet zo goed.

www.wernerstorms.be
Facebook: Werner Storms - auteur