Balance Coach

05/10/2025

🔥🔥🔥

✨ Let’s make the invisible visible ✨

Te veel mensen leven met iets wat je niet ziet: ME/CVS, fibromyalgie, autisme, burn-out, HSP …
Van buiten zie je misschien niks, maar vanbinnen draag je wél elke dag die pijn, die vermoeidheid, die overprikkeling.

En net dat onzichtbare maakt het vaak zo zwaar: het onbegrip, de vooroordelen, het gevoel je altijd te moeten verantwoorden.

Daarom lanceerde Saskia van Autentisk dit mooie initiatief voor De Warmste Week: drie T-shirts, elk geborduurd met een quote die zichtbaar maakt wat vaak onzichtbaar blijft.

💛 Elk T-shirt kost €34,95
💛 De volledige winst gaat integraal naar De Warmste Week

👉 Je kan ze bestellen via: https://www.autentisk.be/category/all-products

Een klein gebaar. Een groot verschil.
Voor jezelf, of om iemand anders een hart onder de riem te steken.

Welkom in de Autentisk Warmste Week-shop 🧡 Met deze limited edition T-shirts draag je niet alleen een krachtige boodschap, maar steun je ook De Warmste Week. Sommige ziekten zie je niet, maar ze zijn er wél. In Vlaanderen leven heel wat mensen met een onzichtbare aandoening. Fysiek of mentaal, d...

02/09/2025

🔹 Waarom mensen met ME niet kunnen werken (of nauwelijks) 🔹

Werken met ME is voor velen onmogelijk. Niet omdat we niet willen, maar omdat ons lichaam het niet meer kán. In deze post legt blogger Chronically Rising uit waarom dat zo is, met medische uitleg en veel én ervaringsdeskundigheid.

📍 De realiteit van deze handicap
Slechts 25% van de mensen met ME werkt nog, vaak beperkt en flexibel. Eenzelfde deel is volledig aan huis of bed gebonden. Zelfs mensen met milde ME verliezen minstens 50% van hun vroegere belastbaarheid. Dit zegt niets over motivatie, maar alles over de ernst van deze ziekte.

📍 PEM, de muur waar we niet doorheen kunnen
Post-exertionele malaise (PEM) is hét kernsymptoom van ME. Het is een vertraagde, buitensporige verslechtering na minimale inspanning. De crash komt pas uren later, en kan dagen, weken of zelfs maanden duren. Bij 67% volgt geen volledig herstel. Even doorzetten, zoals gezonde mensen dat doen, kan voor ons blijvende schade veroorzaken.

📍 Een instabiele ziekte
ME kent geen voorspelbaarheid. Vandaag een kort gesprek voeren, morgen volledig instorten. De belastbaarheid wisselt van uur tot uur. Daardoor zijn werkafspraken of deadlines vaak niet haalbaar.

📍 Cognitieve uitval
Wat vaak ‘brain fog’ wordt genoemd, is in werkelijkheid een ernstig gebrek aan geheugen, taal, focus en prikkelverwerking. Zelfs denken of praten kost energie. Op een werkplek, waar juist cognitieve functies centraal staan, is dat een groot obstakel.

📍 Verstoorde energieproductie
ME is geen burn-out of gewone vermoeidheid, maar een stoornis in de cellulaire energieproductie. Rust helpt niet, slaap herstelt niet, en geen enkel drankje vult de tank aan.

📍 Fysieke beperkingen
Zitten, je aankleden of een gesprek voeren kan al te veel zijn. Voor sommigen is de dag grotendeels horizontaal. De basis van het dagelijks leven vraagt al het maximale. Werk daarbovenop is fysiek niet haalbaar.

📍 Overgevoelig voor licht en geluid
Zonlicht, schermen en gewone kantoorverlichting kunnen hoofdpijn, duizeligheid of neurologische klachten veroorzaken. Geluiden zoals stemmen, telefoons of toetsenborden leiden tot overprikkeling, pijn of desoriëntatie.

📍 Gevoeligheid voor chemische stoffen
Geuren van wasmiddelen, schoonmaakmiddelen of parfums kunnen bij ME-patiënten hevige reacties veroorzaken. Denk aan benauwdheid, neurologische uitval of zelfs anafylaxie, een levensbedreigende allergische reactie.

📍 Zwak immuunsysteem
Een simpele verkoudheid op kantoor kan bij ons uitmonden in een langdurige terugval. Zelfs een afspraak of een ritje met het OV is voor sommigen al een te groot risico.

📍 Toegankelijkheid is zelden geregeld
Zelfs wie geen rolstoel gebruikt, heeft vaak behoefte aan stilte, kunnen liggen, temperatuurbeheersing en prikkelvrije ruimtes. Dit zijn geen voorkeuren, maar basisvoorwaarden om te kunnen functioneren.

📍 Sociale en emotionele druk
Ziek zijn terwijl je er niet ziek uitziet, leidt tot onbegrip. We worden bekritiseerd als we niet werken, maar ook als we iets proberen te doen. Die voortdurende sociale verantwoording is slopend.

📍 We zijn niet ‘gewoon moe’
ME is geen luiheid, geen depressie, geen burn-out. Het is een multisysteemziekte die het functioneren ernstig beperkt. Als we iets maken of schrijven, is dat een manier om onszelf vast te houden, niet een signaal dat we gezond genoeg zijn om te werken.

👉 Aan werkgevers, vrienden en de samenleving
Als iemand met ME zegt dat werken niet lukt, geloof hem of haar dan. We geven niet op, we beschermen wat er nog is.

🔹 We zijn niet lui
🔹 We zijn niet ‘opgebrand’
🔹 We zijn fysiologisch ziek
🔹 We doen ons best om te overleven

📎 Bron: Chronically Rising
https://l1nk.dev/2sKIT

Zie ook de volledige vertaling op onze site: https://tinyurl.com/5dwdnvy6

Afbeelding: Chronically Rising, bewerkt door ME Centraal

Vertaald door ME Centraal

07/08/2025

Hij stotterde. Werd gepest. Paste nergens in. En nu zingt de wereld zijn liedjes mee.
⁠
Op school was hij “anders”.
Niet stoer. Geen haantje-de-voorste.
Rood haar, grote bril, verlegen blik en een stotteraar.
⁠
Leerkrachten zagen vooral het stille kind.
De buitenstaander.
Klasgenoten zagen een ideaal slachtoffer.
⁠
Maar thuis zat hij uren te schrijven.
Droomde hij zich een wereld bij elkaar met akkoorden en woorden.
Zijn ouders, zelf kunstenaars, zagen het wel:
“Hij heeft iets. Iets bijzonders.”
⁠
Wat als een juf of meester dat ook had gezien?

Wat als iemand op school had gezegd:
“Jij hebt een gave. En die hoort er ook bij.”
⁠
Die jongen was Ed Sheeran.
⁠
Hij werd niet “de coolste van de klas”.
Wel één van de meest beluisterde artiesten op aarde.
Niet ondanks zijn anders-zijn. Maar dankzij.
⁠
Hij zegt het zelf:
🗣️ “Being different is a strength, not a weakness.”

🎓 Leraren, jullie zijn poortwachters van zoveel beginnende verhalen.
Let op het stille kind.
Het dromerige kind.
Het kind met de stotter, de bril, het boek onder de bank.
⁠
Misschien zit er wel een kleine Ed Sheeran in je klas.
En wacht hij op jouw blik. Jouw aanmoediging. Jouw erkenning. Om zichzelf ten volle te durven laten ontplooien en de wereld een betere plek te maken.

💬 Ouders, deel dit als je ook wil dat onze scholen niet alleen toetsen, maar ook talenten zien.
Want soms zit er achter stilte een heel orkest. 🎻✨

Johan

27/07/2025

In de jaren 1880 werd in Duitsland een jongen geboren die al vroeg opviel — maar niet zoals men zou hopen. Hij sprak pas vlot rond zijn vierde of vijfde levensjaar. Thuis maakten zijn ouders zich zorgen. Op school werd hij als traag bestempeld. Eén leraar zou ooit gezegd hebben dat het jongetje “nooit iets zou bereiken.” Zijn trage, dromerige blik en neiging tot eindeloos nadenken over ‘onzinnige dingen’ – zoals lichtstralen, tijd of het heelal – werden als eigenaardig ervaren.

Hij paste zich moeilijk aan aan de rigide structuur van het klassieke onderwijs. De nadruk op gehoorzaamheid, herhaling en het van buiten leren stond haaks op zijn natuurlijke manier van denken: nieuwsgierig, diepgravend, associatief. Hij stelde vragen die niet op het curriculum stonden. Hij dacht traag, maar diep. Hij observeerde meer dan hij sprak.

Die jongen… was Albert Einstein.

Later zou blijken dat net zijn ongewone manier van denken hem in staat stelde om het universum te herschrijven. Niet ondanks zijn andere ontwikkeling, maar dankzij. Zijn zogenaamde ‘tekortkomingen’ bleken de kiemen van zijn genialiteit.

❤️‍🩹 Wat als zijn ouders hem hadden willen bijsturen? Wat als zijn leerkrachten alleen hadden gekeken naar wat hij nog niet kon?

Hoeveel kinderen vandaag worden nog steeds beoordeeld vanuit datzelfde beperkte kader?

In mijn praktijk ontmoet ik vaak kinderen die “niet goed meedraaien”. Die stil zijn, of net te druk. Die vragen stellen waar geen tijd voor is. Die ogenschijnlijk weinig betrokken zijn, of net te intens. Die het systeem uitdagen, bewust of onbewust. Ouders en leerkrachten zitten met de handen in het haar.

Maar soms — en vaker dan je denkt — zit daar een andere soort intelligentie onder. Een brein dat niet in rijtjes denkt. Een gevoeligheid die diepgaand observeert. Een ziel die eerst de wereld moet begrijpen voor ze erin durft te bewegen.

🙏🏼 Aan alle ouders en leerkrachten:
Kijk twee keer. Luister dieper. Geef tijd. Vertrouw soms op wat nog niet zichtbaar is.

Misschien zit er in jouw klas, of aan jouw keukentafel, wel een jonge denker die net als Einstein niet past in het systeem, omdat hij of zij geboren is om het te verruimen.

💬 Herken je dit? Wat heb jij ooit als “moeilijk” gedrag gezien dat later iets waardevols bleek?
Je mag altijd reageren – ook privé als je liever niet publiek deelt. Ik lees je met aandacht.

Johan

25/07/2025

Gillian is een meisje van zeven jaar dat niet stil kan zitten op school.
Ze staat voortdurend op, raakt afgeleid, vliegt weg in haar gedachten en volgt de lessen niet. Haar leerkrachten maken zich zorgen over haar, straffen haar, berispen haar, belonen de weinige momenten waarop ze aandachtig is – maar niets helpt.
Gillian weet niet hoe ze moet stilzitten en kán zich niet concentreren.

Wanneer ze thuiskomt, wordt ze ook daar gestraft door haar moeder. Dus krijgt Gillian niet alleen slechte cijfers en straf op school, maar lijdt ze ook thuis onder die last.

Op een dag wordt haar moeder op school geroepen. De vrouw, verdrietig zoals iemand die slecht nieuws verwacht, neemt Gillian bij de hand en gaat naar de vergaderruimte. De leerkrachten spreken over een aandoening, een duidelijk probleem. Misschien is het hyperactiviteit, of misschien heeft ze medicatie nodig.

Tijdens het gesprek komt een oude leerkracht binnen die het meisje kent. Hij vraagt alle volwassenen – moeder én collega’s – om hem te volgen naar een aangrenzende kamer van waaruit ze het meisje nog steeds kunnen zien. Bij het buitengaan zegt hij tegen Gillian dat ze zo meteen terug zijn, en hij zet een ouderwetse radio met muziek aan.

Zodra het meisje alleen is in de kamer, staat ze onmiddellijk op en begint te bewegen – ze volgt de muziek met haar voeten en haar hart, dansend door de ruimte. De oude leerkracht glimlacht terwijl de collega’s en de moeder hem aankijken met een mengeling van verwarring en medelijden, zoals men vaak doet bij ouderen.

Dan zegt hij:

"Zien jullie? Gillian is niet ziek. Gillian is een danseres!"

Hij raadt haar moeder aan om haar naar dansles te brengen, en adviseert de collega’s om haar af en toe te laten dansen. Ze gaat naar haar eerste les en wanneer ze thuiskomt, zegt ze tegen haar moeder:

"Iedereen is zoals ik. Niemand kan daar stilzitten!"

In 1981, na een succesvolle carrière als danseres, het openen van haar eigen dansacademie en het ontvangen van internationale erkenning voor haar kunst, werd Gillian Lynne de choreografe van de musical “Cats.”

Moge elk “anders” kind volwassenen vinden die hen kunnen verwelkomen zoals ze zijn, en niet beoordelen op wat ze missen.

Lang leve de verschillen, de zwarte schaapjes, de onbegrepen zielen. Zij zijn het die schoonheid brengen in deze wereld.
(Gekopieerd)

Een verhaal dat — gelukkig — goed afloopt. Maar laten we eerlijk zijn: al te vaak gaat het anders.
Kinderen beginnen te twijfelen aan zichzelf, verliezen het vuur in hun ogen, en stappen een leven in vol onzekerheid, aanpassing en soms depressie. Niet omdat er iets mis is met hen, maar omdat het systeem hen niet ziet zoals ze zijn.

Daarom: het is zo belangrijk dat we het onderwijs afstemmen op onze kinderen, en niet blijven proberen om kinderen te doen passen in een systeem dat hun eigenheid niet verdraagt.

Aan alle leerkrachten die dit lezen…
Kijk in september eens met nieuwe ogen naar je klas. Niet alleen naar wat kinderen nog niet kunnen, maar naar wat ze wel al zijn.
Misschien zit er een dichter in je klas. Een onderzoeker. Een dromer. Een leider. Een luisteraar. Een genezer. Een kunstenaar. Een rebel met een reden.

Zodra je dat ziet, worden frustraties aan beide kanten minder. En kan er iets magisch ontstaan: wederzijds begrip. En groei — voor beiden.

Johan